Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-337/13-2/AG
z 10 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.05.2013r. (data wpływu 08.05.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 08.05.2013r. do tutejszego organu wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. („Spółka Przejmująca”) jest jedynym udziałowcem w spółce P W Sp. z o. o. („Spółka Przejmowana”). Obie spółki należą do tej samej grupy kapitałowej.

W 2008 roku doszło do Podwyższenia kapitału zakładowego Spółki Przejmującej Udziałowiec zobowiązał się do wniesienia wkładu pieniężnego na poczet objęcia udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym.

W związku z faktem istnienia wzajemnych wierzytelności Spółki Przejmującej oraz udziałowca, strony zawarły umowę dotyczącą potracenia wzajemnych wierzytelności: udziałowca wobec Spółki Przejmującej z tytułu Pożyczek (kwot głównych oraz naliczonych odsetek) oraz Spółki Przejmującej wobec udziałowca z tytułu roszczenia o wniesienie wkładu pieniężnego na pokrycie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym.

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Spółka zadała we wniosku następujące pytanie.

Czy kwota, o którą podwyższony został kapitał zakładowy Spółki Przejmującej w sposób opisany powyżej stanowić będzie kapitał zakładowy na potrzeby niedostatecznej kapitalizacji w rozumieniu art. 16 ust. 7 Ustawy CIT?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Spółka Przejmująca uważa, iż kwota, o którą podwyższony został kapitał zakładowy, może być uwzględniana przy obliczaniu limitu zadłużenia na potrzeby niedostatecznej kapitalizacji, co oznacza, że kwota ta powiększy dopuszczalny limit zadłużenia wobec tzw. znaczących udziałowców (obliczany jako trzykrotność kapitału zakładowego w rozumieniu art. 16 ust. 7 Ustawy CIT), powyżej którego odsetki od pożyczek nie stanowią kosztu uzyskania przychodu. Stosownie do art. 16 ust. 1 pkt 60 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek udzielonych spółce przez jej udziałowca posiadającego nie mniej niż 25% udziałów tej spółki albo udziałowców posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki — w części, w jakiej pożyczka przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek. W świetle art. 16 ust. 1 pkt 61 ww. ustawy kosztami podatkowymi nie są odsetki od pożyczek udzielonych przez spółkę inne) spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec posiada nie mniej niż po 25% udziałów, a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę wobec udziałowców tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców oraz wobec spółki udzielającej pożyczki osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek. Zgodnie z art. 16 ust. 7 Ustawy CIT, wartość kapitału zakładowego spółki, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61 określa się bez uwzględnienia tej części tego kapitału, jaka nie została na ten kapitał faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek, przysługującymi udziałowcom wobec tej spółki, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a—16m.

Mając na uwadze powyższe przepisy Spółka Przejmująca uważa, iż przy obliczaniu kapitału zakładowego na potrzeby cienkiej kapitalizacji nie należy uwzględniać wyłącznie kwot, które:

• nie zostały faktycznie przekazane na kapitał zakładowy spółki,
• zostały pokryte wierzytelnościami z tytułu kwot głównych oraz odsetek od pożyczek i kredytów udzielonych spółce przez jej udziałowców,
• zostały pokryte wartościami niematerialnymi i prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych.
  
  

Spółka Przejmująca twierdzi, iż kwota będąca przedmiotem niniejszego wniosku nie zostanie wyłączona z podstawy obliczania limitu zadłużenia na potrzeby niedostatecznej kapitalizacji. W opinii Spółki Przejmującej umowne Potrącenie wzajemnych wierzytelności Spółki Przejmującej i udziałowca stanowi faktyczne przekazanie środków na kapitał zakładowy Spółki Przejmującej. Czynność potrącenia ma na celu jedynie uproszczenie wzajemnych rozliczeń w sytuacji, gdy każda ze stron transakcji jest jednocześnie wierzycielem i dłużnikiem. Dzięki kompensacie unika się sytuacji, w której pomiędzy stronami dokonywane są dwa odrębne przelewy na taką sarną kwotę, w efekcie których salda rachunków bankowych stron nie ulegają zmianie. Efekt potracenia jest tożsamy z fizycznym uregulowaniem zobowiązania, zaś samo potrącenie stanowi jedynie uproszczenie i skrócenie procedury fizycznego regulowania wzajemnych zobowiązań, równorzędne dwóm przelewom. Dopuszczalne przez Kodeks cywilny umowne potrącenie wzajemnych wierzytelności jest traktowane za jedną z form zapłaty również na gruncie Ustawy CIT, o czym świadczy brzmienie art. 15a ust. 7 oraz art. 26 ust. 7 tej ustawy.

Zdaniem Spółki Przejmującej, kapitał zakładowy nie został pokryty wierzytelnościami z tytułu pożyczek udzielonych przez udziałowca lub odsetkami od tych pożyczek wskutek umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności. Zdaniem Spółki Przejmującej należy odróżnić sytuację, w której kapitał zakładowy spółki jest pokrywany wkładem niepieniężnym w postaci wierzytelności wobec spółki od sytuacji, w której kapitał zakładowy jest pokrywany wkładem pieniężnym, a istniejąca wierzytelność o wpłatę kwot na pokrycie kapitału zakładowego jest potrącana z wierzytelnością o zwrot udzielonych pożyczek oraz odsetek od tych pożyczek.

Jedynie w pierwszym z wymienionych przypadków kwota wniesiona na kapitał zakładowy nie będzie stanowić kapitału zakładowego na potrzeby niedostatecznej kapitalizacji. Spółka Przejmująca twierdzi, iż pokrycie kapitału zakładowego wierzytelnościami z tytułu pożyczek udzielonych przez udziałowca może dojść do skutku jedynie w przypadku aportu tych wierzytelności. Umowne potrącenie wierzytelności nie może być traktowane tożsamo z wniesieniem tej wierzytelności w formie wkładu niepieniężnego, gdyż - jak wskazano powyżej - jest dokonywane jedynie w celu uproszczenia wzajemnych rozliczeń. Wierzytelność z tytułu udzielonych Pożyczek nie jest przedmiotem aportu, lecz służy jako realizacja wierzytelności Spółki Przejmującej wobec udziałowca o dokonanie należnych wpłat na pokrycie kapitału zakładowego. Spółka Przejmująca ponadto twierdzi, iż jeżeli udziałowiec określi, że udziały objęte zostaną w zamian za wkład pieniężny, to brak jest podstaw do uznania, że kapitał ten został pokryty aportem w postaci wierzytelności udziałowca z tytułu kwot głównych bądź odsetek od udzielonych pożyczek. Jeżeli kapitał zakładowy został pokryty wkładem pieniężnym, co znalazło odzwierciedlenie w uchwale nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników, to niemożliwe jest pokrycie tego kapitału wierzytelnościami udziałowca z tytułu udzielonych Pożyczek, gdyż - jak uważa Spółka Przejmująca - pokrycie takie jest możliwe jedynie w przypadku wniesienia wkładu niepieniężnego. Jak wskazano w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2004 r. (FSK 2055/04), uchwała zgromadzenia wspólników spółki decyduje o tym, czy konwersja wierzytelności na udziały ma formę wkładu pieniężnego czy niepieniężnego. Wobec tego nie można argumentować, iż Spółka Przejmująca otrzymała wkład niepieniężny w postaci wierzytelności na pokrycie udziałów w kapitale zakładowym, gdy w uchwale o podwyższeniu widnieje zapis, iż udziały zostały objęte w zamian za wkład pieniężny, który dla uproszczenia został wpłacony przy pomocy umownego potrącenia wierzytelności. Stanowisko Spółki Przejmującej potwierdzają najnowsze interpretacje prawa podatkowego, wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w dniu 29 listopada 2012 r. (ITPB3/423-500a/1 2/MJ),
• Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach w dniu 11 grudnia 2012 r. (IBPBl/2/423-1331/1 2/AK).
  
  

Reasumując, kwota, o którą podwyższony został kapitał zakładowy Spółki Przejmującej (wynikająca z treści uchwały o podwyższeniu pieniężnym i potrącona z wzajemnych wierzytelności), jest kapitałem zakładowym na potrzeby niedostatecznej kapitalizacji w rozumieniu art. 16 ust. 7 Ustawy ClT, co oznacza, że kwota powiększa kapitał zakładowy, który służy do obliczania maksymalnego poziomu zadłużenia wobec tzw. znaczących udziałowców.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z brzmieniem art. 16 ust. 1 pkt 60 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych spółce przez jej udziałowca (akcjonariusza) posiadającego nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki albo udziałowców (akcjonariuszy) posiadających łącznie nie mniej niż 25% udziałów (akcji) tej spółki, jeżeli wartość zadłużenia spółki wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale takiego udziałowca (akcjonariusza) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek.

Na mocy zaś art. 16 ust. 1 pkt 61 ustawy o pdop, nie zalicza się do kosztów podatkowych odsetek od pożyczek (kredytów) udzielonych przez spółkę innej spółce, jeżeli w obu tych podmiotach ten sam udziałowiec (akcjonariusz) posiada nie mniej niż po 25% udziałów (akcji), a wartość zadłużenia spółki otrzymującej pożyczkę (kredyt) wobec udziałowców (akcjonariuszy) tej spółki posiadających co najmniej 25% jej udziałów (akcji) i wobec innych podmiotów posiadających co najmniej 25% udziałów w kapitale tych udziałowców (akcjonariuszy) oraz wobec spółki udzielającej pożyczki (kredytu) osiągnie łącznie trzykrotność wartości kapitału zakładowego spółki (podmioty kwalifikowane) - w części, w jakiej pożyczka (kredyt) przekracza tę wartość zadłużenia, określoną na dzień zapłaty odsetek.

Sposób określenia wartości kapitału zakładowego, niezbędnego do obliczenia wskaźnika odsetek od pożyczek (kredytów), nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów na podstawie przepisów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy, uregulowany jest w art. 16 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym, wartość, o której mowa w ust. 1 pkt 60 i 61, funduszu udziałowego w spółdzielni lub kapitału zakładowego spółki określa się bez uwzględnienia tej części tego funduszu lub kapitału, jaka nie została na ten fundusz lub kapitał faktycznie przekazana lub jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi członkom wobec tej spółdzielni lub udziałowcom (akcjonariuszom) wobec tej spółki, a także wartościami niematerialnymi lub prawnymi, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Z powołanych przepisów wynika, że przy ustalaniu wartości kapitału zakładowego dla celów wyliczenia wskaźnika wartości zadłużenia spółki wobec jej znaczących udziałowców do wartości jej kapitału zakładowego, o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uwzględnia się stosownie do treści art. 16 ust. 7 ww. ustawy m.in. tej części kapitału jaka została pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek (kredytów) oraz z tytułu odsetek od tych pożyczek (kredytów), przysługującymi członkom wobec tej spółdzielni lub udziałowcom (akcjonariuszom) wobec tej spółki.

Przy czym brak jest podstaw by wiązać użyte przez ustawodawcę określenie „pokryta” z koniecznością wniesienia danej wierzytelności jako składnika aportu, gdyż zgodnie z literalnym brzmieniem cytowanego przepisu taki warunek nie jest konieczny. Jeżeli zatem część kapitału zakładowego spółki została pokryta tego rodzaju wierzytelnością, nie będzie ona brana pod uwagę przy ustalaniu wartości kapitału zakładowego dla potrzeb wskaźnika, a więc należy o tę część kapitału zakładowego pomniejszyć wartość kapitału zakładowego spółki.

Jak przewiduje art. 14 § 1 ustawy z 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.), przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej nie może być prawo niezbywalne lub świadczenie pracy bądź usług. Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być więc każde prawo, które nie jest prawem niezbywalnym, świadczeniem pracy bądź usług, ale także nie kwalifikuje się jako tzw. prowizja grynderska, czyli wynagrodzenie wspólnika za świadczenia związane z zakładaniem spółki. Powszechnie przyjmuje się, że wierzytelność przysługująca osobie obejmującej udziały (akcje) w spółce kapitałowej może być przedmiotem wkładu niepieniężnego do tej spółki.

Przedmiotem wkładu niepieniężnego do spółki kapitałowej może być wierzytelność, jaką posiada wspólnik wobec spółki jak również wierzytelność posiadana przez wspólnika wobec osoby trzeciej. Sytuację, w której przedmiotem aportu jest wierzytelność posiadana przez wspólnika wobec spółki przyjmuje się określać jako konwersję wierzytelności na udziały/akcje (z perspektywy wspólnika-wierzyciela) albo też jako konwersję długu na kapitał (z perspektywy spółki-dłużnika).

Konwersja wierzytelności wierzyciela oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego.

Art. 14 par. 4 Ksh nie przesądza pieniężnego charakteru konwersji wierzytelności na udziały w przypadku omawianej konwersji, lecz o wyeliminowaniu dotychczasowej praktyki wnoszenia tzw. ukrytych aportów polegającej na samowolnej zmianie sposobu pokrycia i zamiast wkładu pieniężnego do czego się zobowiązał wspólnik ("należnej zapłaty na poczet udziałów") wnoszenia do spółki za zgodą zarządu aportu w postaci wierzytelności pieniężnej, którą sam posiada względem spółki. Przepis ten więc dopuszczając umowne potrącenie zapewnia realność wniesionego wkładu, przez co realizuje ochronną funkcję kapitału zakładowego.

Kodeks spółek handlowych, podobnie zresztą jak i poprzednio obowiązujący Kodeks handlowy, nie definiują pojęć wkład pieniężny czy niepieniężny /aport/ jako form pokrycia kapitału w spółce z o.o., jak również technicznego sposobu realizacji wniesienia tego wkładu na pokrycie kapitału zakładowego. Ustawodawca wprowadzając ten dychotomiczny podział wkładów przeciwstawił wkład niepieniężny, wkładowi pieniężnemu, a to logicznie oznacza, że przedmiotem wkładu niepieniężnego może być wszystko to co - nie będąc pieniądzem - przedstawia wartość ekonomiczną.

W kontekście powyższego nie można utożsamiać umownego potrącenia wzajemnych wierzytelności (spółki i wspólnika) związanego z podwyższeniem kapitału zakładowego, z fizycznym uregulowaniem przez wspólnika istniejącej wierzytelności spółki wobec tego wspólnika, z tytułu roszczenia o wniesienie przez niego wkładu pieniężnego na podwyższony kapitał zakładowy. Nie można zgodzić się ze Spółką, iż dokując konwersji wierzytelności na kapitał zakładowy drogą potrącenia umownego, na co pozwala art. 14 § 4 Ksh, można w ten sposób wywołać te same skutki podatkowe jakie powstać mogą jedynie w wyniku faktycznego przekazania środków pieniężnych na kapitał zakładowy zgodnie z art. 16 ust 7 ustawy podatkowej. Potrącenie jest bowiem formą wygaszania istniejących wierzytelności prowadzącą do umorzenia wzajemnych należności i zobowiązań. Kompensata nie prowadzi zatem do realizacji świadczeń wzajemnych, a jedynie do zaliczenia jednej wierzytelności na poczet drugiej, przy czym wierzytelności umarzają się do wierzytelności niższej a zobowiązania wzajemne wygasają. Przyjęta przy kompensacie forma wykonania świadczenia jest więc czym innym niż spełnienie świadczenia poprzez zapłatę.

Odnosząc powyższe do treści wniosku, nie można uznać, iż w związku z umownymi potrąceniami wierzytelności udziałowca wobec Spółki z tytułu udzielonych Spółce pożyczek (części kapitałowej i odsetkowej) z wierzytelnością Spółki wobec udziałowca z tytułu podwyższenia kapitału zakładowego Spółki dojdzie - w myśl art. 16 ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - do faktycznego przekazania środków pieniężnych na kapitał zakładowy Spółki w tej części. W związku z powyższym w przedstawionej we wniosku sytuacji znajdą zastosowanie uregulowania art. 16 ust. 7 ww. ustawy, wyłączające przy ustalaniu wartości kapitału zakładowego dla celów wyliczenia wskaźnika wartości zadłużenia Spółki wobec jej znaczących udziałowców (jedynego udziałowca), o którym mowa w art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tę część kapitału jaka zostanie pokryta wierzytelnościami z tytułu pożyczek, przysługujących udziałowcowi wobec Spółki. Tym samym Wnioskodawca (Spółka) będzie miał obowiązek o tę wartość kapitału zakładowego, która zostanie pokryta (w drodze przedstawionego we wniosku potrącenia) wierzytelnościami udziałowca wobec Spółki z tytułu umów pożyczek, pomniejszyć wartość swojego kapitału zakładowego określanego dla celów art. 16 ust. 1 pkt 60 i 61 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

Odnośnie powołanych przez Spółkę interpretacji indywidualnych podkreślić należy, że interpretacje indywidualne wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację, co do zasady nie stanowią źródła prawa. Podstawą dokonania przez organ indywidualnej interpretacji są same przepisy prawa podatkowego, w tym ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnośnie powołanego przez Spółkę wyroku NSA z dnia 14.12.2004r. sygn. akt FSK 1408/04, organ zwraca uwagę, że jak zauważył m.in. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 14.11.2012r. sygn. akt III SA/Wa 427/12, cyt.: „W konkluzji trzeba więc stwierdzić, że konwersja wierzytelności na kapitał zakładowy – niezależnie od jej kwalifikacji dokonanej na gruncie prawa cywilnego, tj. jako potrącenia (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 26 marca 1993 r., sygn. akt III CZP 20/93), nowacji, przelewu wierzytelności, czy zwolnienia z długu - zawsze będzie związana z wniesieniem do spółki wkładu niepieniężnego (C. Wiśniewski, Konwersja ... op.cit, tak też S. Sołtysiński [w:] S. Sołtysiński, A. Szajkowski, J. Szwaja, Kodeks handlowy. Komentarz, t. 2 Warszawa 1996, s. 114, który stwierdza, że konwersja wierzytelności na akcje jest wniesieniem aportu). Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 lutego 2005 r. sygn. akt FSK 1434/04, którego teza stanowi: "Konwersja wierzytelności wspólnika (wierzyciela) oznacza jej zamianę na inne prawo majątkowe i nie jest wniesieniem wkładu w formie pieniężnej, albowiem tę można zrealizować tylko przez wpłatę pieniądza (gotówki) lub przy użyciu pieniądza bankowego" (LEX nr 154642).”

Ponadto należy podkreślić, iż powołany przez Spółkę wyrok nie wpisuje się w linię orzeczniczą sądów administracyjnych w powyższym temacie, potwierdzającą stanowisko organu podatkowego w niniejszej sprawie, patrz: powołany wcześniej wyrok WSA w Warszawie z 14.11.2012r., sygn. akt III SA/Wa 427/12, wyrok WSA w Warszawie z 06.09.2012r. sygn. akt III SA/Wa 2314/11, wyrok WSA w Warszawie z 17.07.2012r., sygn. akt III SA/Wa 2756/11, wyrok NSA z 25.05.2012r. sygn. akt II FSK 1892/10, wyrok WSA w Warszawie z 29.03.2012r. sygn. akt III SA/Wa 2488/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi –t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.