Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB3/423-154/13/PST
z 26 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia
20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 4 kwietnia 2013 r. (data wpływu 8 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: Wnioskodawca lub Spółka) jest podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych, spółką kapitałową mającą siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegającą w Polsce obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Spółka prowadzi finansową działalność usługową. Spółka jako leasingodawca zawiera umowy leasingu operacyjnego spełniające warunki dla uznania ich za podatkowe umowy leasingu
w świetle art. 17b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop).

Spółka posiada wierzytelności wynikające z faktur VAT wystawianych przez Spółkę na rzecz podmiotów gospodarczych z tytułu świadczenia usług leasingowych. Przedmiotowe wierzytelności, mimo ich faktycznego nieotrzymania, zostają zaliczone do przychodów
z działalności gospodarczej Spółki (art. 12 ust.3 updop). Nie mogąc odzyskać swoich wierzytelności Spółka występuje do właściwych sądów z pozwem o zapłatę, po otrzymaniu nakazu zapłaty z klauzulą wykonalności jako prawomocne, przekazuje wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego. Ostatecznie Spółka otrzymuje postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, wydanego przez komornika w trybie art. 824 par. 1 pkt 3 Kodeksu Postępowania Cywilnego - dalej: kpc (podstawą umorzenia był brak majątku dłużnika). Ostateczną decyzję o spisaniu nieściągalnej wierzytelności w koszty uzyskania przychodów, podejmuje Członek Zarządu po uprzednim dokonaniu analizy ekonomicznej i prawnej.

Spółka zwraca również uwagę na fakt, iż ujęcie odpisanych wierzytelności na kontach kosztów może mieć miejsce w innym roku niż rok otrzymania przez Spółkę postanowienia komornika. Niemniej jednak odpisanie wierzytelności w koszty nastąpi przed datą ich przedawnienia.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy w świetle przepisów ustawy i podatku dochodowym od osób prawnych Spółka
w odniesieniu do opisanego we wniosku stanu faktycznego, posiadając postanowienie wydane przez właściwy organ egzekucyjny w trybie art. 824 § 1 pkt 3 kpc w związku z brakiem majątku dłużnika, może zaliczyć nieściągalną wierzytelność (w wartości netto należności) do kosztów uzyskania przychodu w dacie podjęcia przez Członka Zarządu decyzji o odpisaniu wierzytelności w koszty, czy w dacie (otrzymania) postanowienia organu egzekucyjnego?

Stanowisko Wnioskodawcy.

Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy nie będzie kwestionowała postanowienia organu egzekucyjnego wydanego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc w związku z brakiem majątku dłużnika, będzie mogła spisać nieściągalną wierzytelność w koszty uzyskania przychodów poprzez jej wyksięgowanie z konta, na którym księgowane są należności i zaksięgowanie
jej na kontach kosztów w dacie podjęcia decyzji przez Członka Zarządu, a nie w dacie wydania przez organ egzekucyjny przedmiotowego postanowienia o umorzeniu postępowania.

Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 updop kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione
w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów
z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednocześnie zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 25 updop nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio, na podstawie art. 12 ust 3 updop zostały zarachowane jako przychody należne
i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Z treści art. 16 ust.2 pkt 1 updop wynika, że za wierzytelności, o których mowa w ust.1 pkt 25 updop uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana postanowieniem o nieściągalności uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego.

Ponadto zgodnie z treścią art. 824 § 1 pkt 3 kpc, postępowanie egzekucyjne umarza się w całości lub w części z urzędu, jeżeli jest oczywiste, że z egzekucji nie uzyska się sumy wyższej
od kosztów egzekucyjnych.

Spółka zauważa, iż „postanowienie o nieściągalności” wydawane przez komornika sądowego, dla którego podstawę prawną stanowi wskazany wyżej przepis art, 824 § 1 pkt 3 kpc, to takie postanowienie, z treści którego w sposób jednoznaczny wynika, że dłużnik nie ma majątku,
z którego mogłaby być egzekwowana należność. Organy egzekucyjne nie wydają postanowienia o nieściągalności sensu stricte. Są one natomiast zobowiązane, przy zaistnieniu przesłanek ustawowych do wydania postanowienia o umorzeniu egzekucji. Ma to miejsce w szczególności wówczas, gdy ujawniony majątek dłużnika lub źródła jego dochodów nie przewyższają kwoty kosztów (wydatków) egzekucyjnych.

Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 9 kwietnia 2009 r. wydawane w trybie art. 824 § 1 pkt 3 kodeksu postępowania cywilnego, wypełniają przesłankę udokumentowania nieściągalności wierzytelności zawartą w art. 16 ust. 2 pkt 1, a zatem nie jest konieczne otrzymanie innych postanowień wydanych w odrębnych postępowaniach, dotyczących członków zarządu zobowiązanej spółki.

Przedstawiając stan faktyczny dotyczący niniejszego wniosku Spółka wskazała, iż ostateczna decyzja o spisaniu nieściągalnej wierzytelności w koszty uzyskania przychodów podejmowana jest przez Członka Zarządu po uprzednim dokonaniu analizy ekonomiczno-prawnej. W związku z powyższym Spółka stoi na stanowisku, że jeśli Członek Zarządu wobec stwierdzenia przesłanek wskazujących na możliwość odzyskania długu, podejmie decyzję o dochodzeniu przez Spółkę wierzytelności od zarządu zadłużonej spółki na podstawie art. 299 § 1 ksh (zgodnie z którym jeżeli egzekucja przeciwko spółce okaże się bezskuteczna, członkowie zarządu odpowiadają solidarnie za jej zobowiązania), to Spółka, mimo posiadania postanowienia organu egzekucyjnego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, nie będzie mogła wyksięgować swojej wierzytelności z należności, a zatem nie będzie mogła odpisać jej jako nieściągalnej
i zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 w związku
z art. 16 ust. 2 updop.

W opinii Wnioskodawcy jeśli Spółka nie będzie dochodziła swoich wierzytelności od zarządu zobowiązanej spółki i uzna postanowienie organu egzekucyjnego o umorzeniu postępowania egzekucyjnego wydane na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc za odpowiadające stanowi faktycznemu, wówczas dla zaliczenia nieściągalnej wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów istotna będzie data podjęcia decyzji przez Członka Zarządu.

Spółka zauważa, że zgodnie z treścią art. 16 ust. 1 pkt 25 updop w związku z art. 16 ust. 2 pkt 1 updop wierzytelność, aby mogła stanowić koszty uzyskania przychodów musi być odpisana jako nieściągalna, przez co należy rozumieć wyksięgowanie jej z kont, na których księgowane
są należności i zaksięgowanie na kontach kosztów. W opinii Spółki data wydania przez organ egzekucyjny postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego — nawet, jeśli wyksięgowanie nastąpi w roku późniejszym niż rok, w którym Spółka otrzymała postanowienie organu egzekucyjnego wydane na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc — nie będzie miała znaczenia.

Reasumując, Spółka stoi na stanowisku, że w przypadku, gdy nie będzie kwestionowała postanowienia organu egzekucyjnego wydanego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 kpc w związku
z brakiem majątku dłużnika, będzie mogła spisać nieściągalną wierzytelność w koszty uzyskania przychodów poprzez jej wyksięgowanie z konta, na którym księgowane są należności
i zaksięgowanie jej na kontach kosztów w dacie podjęcia decyzji przez Członka Zarządu,
a nie w dacie wydania przez organ egzekucyjny przedmiotowego postanowienia o umorzeniu postępowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm. – dalej: „ustawa”) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jednym ze sposobów zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów jest udokumentowanie ich nieściągalności.

Z treści art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a ustawy wynika bowiem, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 ustawy za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 16 ust. 2 ustawy stanowi z kolei, że za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
   
2. postanowieniem sądu o:
   
   
   
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
      
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
      
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
      
      
      
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.
   

Wobec powyższego stwierdzić należy, że ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się
za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy). Ponadto wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony
w art. 16 ust. 2 ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu (art. 16 ust. 1 pkt 20).

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Należy również pamiętać, że Kodeks cywilny nie zna kategorii ”postanowienie o nieściągalności”, a zatem dla celów podatkowych musi być to postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, z którego mogłaby być egzekwowana wierzytelność. Posłużenie się przez ustawodawcę w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy terminem „postanowienie o nieściągalności” nie może być też co do zasady utożsamiane z postanowieniem o umorzeniu egzekucji. Pomimo, iż w sentencji postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne nie pojawia się termin „postanowienie o nieściągalności”, to jednak treść tych postanowień nie powinna budzić wątpliwości co do istnienia bądź nieistnienia majątku,
z którego może być zaspokojona egzekwowana wierzytelność. Wykładnia celowościowa powołanego przepisu prowadzi zatem do wniosku, iż ocena czy wierzytelność, będąca przedmiotem roszczeń wierzyciela w postępowaniu egzekucyjnym, może być uznana za nieściągalną i zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w rachunku podatkowym, zależy od istnienia majątku dłużnika, którego wartość przewyższa oczywiście koszty egzekucyjne postępowania. Tak więc, aby wierzytelność mogła być uznana za koszty w rachunku podatkowym, z treści wydawanych w ramach postępowania egzekucyjnego postanowień organów egzekucyjnych powinien wynikać fakt braku majątku dłużnika na zaspokojenie choćby części określonej wierzytelności i uznanie jej za nieściągalną, a w konsekwencji zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie ustalenia przejęte przez organ egzekucyjny w trakcie postępowania powinny odpowiadać stanowi faktycznemu.

Określone ściśle przez przepisy prawa stany faktyczne, w których może być wydane postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego (np. w art. 824 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego - Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) dotyczą w wielu wypadkach uchybień formalnoprawnych, jak np. braku zdolności sądowej dłużnika, czy niemożności stosowania np. egzekucji sądowej, i trudno na tej tylko podstawie ocenić, czy istnieje majątek dłużnika, wystarczający do zaspokojenia roszczeń wierzyciela. Dlatego też z treści postanowień wydawanych przez organy egzekucyjne powinno jasno wynikać, czy i w jakim zakresie roszczenia te zostały zaspokojone. Na pewno jednak podstawą do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów wierzytelności nieściągalnej nie może być postanowienie o umorzeniu postępowania, jak i inne postanowienia organów egzekucyjnych, z treści których nie wynika jednoznacznie, iż podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzują jednak momentu, w którym należy zaliczyć nieściągalne wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów. Z wyżej przytoczonych przepisów wynika, że podatnik ma prawo (nie obowiązek) zakwalifikować je do kosztów uzyskania przychodów po uprzednim udokumentowaniu ich nieściągalności w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy. Jedynie przepis art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy, stanowiący, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione, wyznacza czasową granicę zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana.

Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę „przypisywania” kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 4d ustawy, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (...).

Przy czym zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt
na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji
gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalna wierzytelność zaliczana jest do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia 2 warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji) oraz
  

• nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana.
  

Gdy warunki te zostaną spełnione w różnych latach podatkowych, zaliczenie wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów będzie możliwe w roku podatkowym, w którym spełniony zostanie drugi z warunków.

Podkreślić należy również, że udokumentowanie nieściągalności wierzytelności na podstawie postanowienia o nieściągalności (art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy) może nastąpić najwcześniej w dacie uznania przez podatnika tego postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu. W tym znaczeniu przepisy pozostawiły podatnikowi będącemu wierzycielem swobodę oceny stanu faktycznego dotyczącego tego majątku, uznając, iż jeśli ten powziąłby wiadomości
o składnikach majątku dłużnika innych niż te, z których prowadzona jest egzekucja, względy ekonomiczne spowodowałyby zakwestionowanie ustaleń poczynionych przez organ egzekucyjny, przykładowo w drodze zażalenia na postanowienie tegoż organu.

Innymi słowy jeżeli podatnik wie o składnikach majątku dłużnika niewchodzących w skład masy majątkowej, z której prowadzona była egzekucja, może uznać postanowienie organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Wtedy takie postanowienie nie będzie dokumentowało nieściągalności wierzytelności.

Udokumentowanie należności na podstawie takiego postanowienia może zatem nastąpić najwcześniej w dacie uprawomocnienia się postanowienia, jeśli w tej dacie będzie podjęta przez podatnika decyzja o uznaniu postanowienia za odpowiadające stanowi faktycznemu.

Jak słusznie wskazuje Spółka, uznanie takiego postanowienia o nieściągalności wierzytelności za odpowiadające stanowi faktycznemu powinno być zaakceptowane przez właściwe organy podmiotu gospodarczego prowadzącego działalność gospodarczą, co w przypadku spółki prawa handlowego (spółki z ograniczoną odpowiedzialnością) oznacza zarząd (Ustawa z dnia 15 września 2000 r. - Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm. – Tytuł III, Dział I, Rozdział 3).

Biorąc pod uwagę powyższe rozważania oraz przedstawiony stan faktyczny stwierdzić należy, że wierzytelności, które skierowane zostały przez Spółkę na drogę postępowania egzekucyjnego, wynikiem którego wydano postanowienia o nieściągalności wierzytelności, będą spełniały warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a oraz w art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy i będą mogły zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, pod warunkiem, że:

• z treści tych postanowień jednoznacznie wynika, że podstawą nieściągalności wierzytelności był brak majątku dłużnika,
  

• postanowienia te są prawomocne,
  

• wartość wierzytelności zaliczona została uprzednio do przychodów należnych na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy,
  

• Spółka uzna postanowienia o nieściągalności za zgodne ze stanem faktycznym. Jeżeli bowiem Spółka wie o składnikach majątku dłużnika nieujawnionych w trakcie postępowania egzekucyjnego, może uznać postanowienia organu egzekucyjnego za niezgodne ze stanem faktycznym. Wtedy postanowienia takie nie będą dokumentowały nieściągalności wierzytelności.

Podsumowując, jeżeli wierzytelności Spółki nie uległy przedawnieniu i zaliczone zostały uprzednio do przychodów należnych, a Wnioskodawca uznał otrzymane postanowienia o nieściągalności (prawomocne) za odpowiadające stanowi faktycznemu oraz odpisał je jako nieściągalne poprzez odpowiedni zapis w ewidencji, ma prawo zaliczyć je w ciężar kosztów uzyskania przychodów w dacie spełnienia ostatniego z warunków, tj. jak wskazano we wniosku pod datą akceptacji (uznania za odpowiadające stanowi faktycznemu) postanowienia
o nieściągalności wierzytelności (która jest także datą zaksięgowania kosztu w księgach rachunkowych) niezależnie od daty postanowienia komorniczego.

Reasumując stanowisko Spółki wyrażone we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należy uznać za prawidłowe.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa

(art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2
ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.