Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB5/423-1091/12-2/RS
z 20 grudnia 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 10.10.2012 r. (data wpływu 15.10.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo – elektrycznego oraz fundamentów i wieży farmy wiatrowej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 15.10.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie amortyzacji zespołu wiatrowo – elektrycznego oraz fundamentów i wieży farmy wiatrowej.


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:


Spółka z o.o. zwana dalej „Spółka” realizowała inwestycję – budowa farmy wiatrowej, której głównym elementem są elektrownie wiatrowe. Poszczególne elektrownie wiatrowe składają się z: zespołu elektryczno – wiatrowego, masztu oraz fundamentu. Zespół elektryczno – wiatrowy składa się z generatora elektrycznego, przekładni mechanicznej oraz łopat śmigieł. Maszt jest elementem stalowym, na którym umiejscowiony jest zespół elektryczno – wiatrowy. Maszt wraz z zespołem elektryczno – wiatrowym jest w sposób trwały przymocowany do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:


  1. Czy w odniesieniu do zespołu elektryczno – wiatrowego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą liniową i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 Klasyfikacji Środków Trwałych, zwana dalej „KŚT”?
  2. Czy w odniesieniu do zespołu elektryczno – wiatrowego Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych metodą degresywną i zastosować 7% stawkę amortyzacyjną, właściwą dla środka trwałego zgrupowanego w rodzaju 346 KŚT, podwyższoną o współczynnik równy 2,0; w konsekwencji 14% stawkę amortyzacyjną?
  3. Czy w odniesieniu do fundamentów i masztu Spółka ma prawo przyjąć liniową metodę amortyzacji i zastosować stawkę amortyzacyjną z wykazu stawek amortyzacyjnych, właściwą dla budowli innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (elektrowni napędzanych wiatrem) z rodzaju 201 KŚT, czyli 4,5%?

Zdaniem Wnioskodawcy: zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. Nr 54/2000, poz. 654 z późniejszymi zmianami zwana dalej „Ustawa” ), amortyzacji podlegają stanowiące własność i współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:


  • budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością
  • maszyny, urządzenia i środki transportu
  • inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 Ustawy.


Na podstawie art. 16h ust. 2 ww. Ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i - 16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych dokonuje się zgodnie z art. 16i ust. 1 Ustawy przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do Ustawy.

Zgodnie z art. 16k ust. 1 ww. Ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 KŚT w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie, podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Podniesiono, że Wykaz stawek amortyzacyjnych przyporządkowuje daną stawkę środka trwałego posługując się KŚT. Z kolei, kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego zostały uregulowane w Rozporządzeniu Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112/1999, poz. 1317 ze zm.). Zgodnie z KŚT, o zaliczeniu środka trwałego do danej klasyfikacji, decyduje jego konstrukcja i przeznaczenie. W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 Ustawy, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Według Wnioskodawcy zarówno zespół elektryczno – wiatrowy jak i maszt z fundamentem, zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą.


Stwierdzono, iż realizując inwestycję Spółka nabyła oraz wytworzyła następujące środki trwałe:

  • zespół elektryczno - wiatrowy, który zdaniem Spółki zaliczany jest w KŚT do grupy 3 – kotły i maszyny energetyczne, podgrupy 34 – turbozespoły i zespoły (agregaty) elektroenergetyczne wytwórcze i przetwórcze oraz reaktory jądrowe, rodzaju 346. Zespół elektryczno – wiatrowy został umieszczony pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (podniesiono, że stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),
  • maszt i fundament, które zdaniem Spółki zaliczają się w KŚT do grupy 2 – obiekty inżynierii lądowej i wodnej, podgrupy 20 – kompleksowe budowle na terenach przemysłowych, rodzaju 201 – elektrownie, w tym budowle innych elektrowni wytwarzających energię elektryczną (np. elektrowni napędzanych wiatrem). W Wykazie stawek amortyzacyjnych zostały umieszczone pod poz. 2 jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.

Spółka zakwalifikuje zespół elektryczno – wiatrowy do rodzaju 346 KŚT i zastosuje dla niego wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Maszt i fundament, Spółka potraktuje natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i będzie amortyzowana metodą liniową wg stawki 4,5%.

Zdaniem Spółki za odrębny obiekt w KŚT grupa 3 – kotły i maszyny energetyczne uważa się każdy oddzielny kocioł, turbinę, prądnicę prądu stałego, maszynę parową tłokową turbozespół, zespół wiatrowo – elektryczny i przetwornicę. Maszyny współpracujące ze sobą powiązane konstrukcyjnie w zestaw technologiczny, stanowią jeden obiekt. Pojedynczy zespół wiatrowo - elektryczny mieści się w zakresie rodzaju KŚT 346 – zespoły wiatrowo – elektryczne, natomiast obiekty inżynierii lądowej, które przekazują do sieci elektroenergetycznej, wytworzony w danym zespole lub w wielu zespołach wiatrowo – elektrycznych prąd elektryczny, mieszczą się w zakresie KŚT 201 – elektrownie.


Reasumując, zdaniem Spółki, w wyniku przeprowadzonej inwestycji polegającej na budowie elektrowni wiatrowej, Spółka może wyodrębnić m.in. następujące środki trwałe:

  • turbina wraz z elementem przekazującym prąd oraz pozostałymi zespołami składającymi się na zespół wiatrowo – elektryczny, sklasyfikowana zostanie w grupie 3 KŚT, dla której zastosowanie znajdzie 7% stawka amortyzacyjna z uwzględnieniem metody liniowej lub metody degresywnej, z zastosowaniem współczynnika 2,0;
  • maszt i fundament – sklasyfikowane w grupie 2 KŚT, dla których zastosowanie znajdzie 4,5% stawka amortyzacji.


Wieża jest elementem stalowym, na którym umiejscowiona jest turbina. Wieża wraz z turbiną jest w sposób trwały przymocowana do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się w pełnym zakresie za prawidłowe.


Stosownie do treści art. 15 ust. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. u. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, wydatki na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych, z uwagi na to, że składniki majątku wykorzystywane są przez podatników w dłuższym okresie czasu, a nie tylko w roku ich nabycia, zalicza się do kosztów sukcesywnie, w miarę ich zużycia.

Jak stanowi bowiem art. 15 ust. 6 powołanej ustaw, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).


W myśl art. 16a ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  • z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc, aby dany przedmiot był uznany za środek trwały musi spełniać następujące warunki:

  1. stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  2. kompletność i zdatność do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  3. przewidywany okres używania – dłuższy niż rok,
  4. wykorzystywanie przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Stosownie do art. 16h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób oprawnych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonych w art. 16i-16k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Istotnym jest zatem aby podatnik wybraną metodę stosował do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Na metodę amortyzacji podatnik musi się zdecydować przed rozpoczęciem odpisów amortyzacyjnych i nie może jej potem zmienić.

Przepis art. 16i ust. 1 cytowanej ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

W myśl art. 16k ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16i.

Dodać także należy, iż w treści art. 16k ust. 2 omawianej ustawy, ustawodawca przewidział również możliwość podwyższenia stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych przy zastosowaniu współczynników nie wyższych niż 3,0 – w przypadku używania środków trwałych, określonych w ust. 1, w zakładzie położonym na terenie gminy o szczególnym zagrożeniu wysokim bezrobociem strukturalnym albo w gminie zagrożonej recesją i degradacją społeczną, których wykaz na podstawie odrębnych przepisów ustala Rada Ministrów. Obliczenie odpisów amortyzacyjnych jest wówczas dokonywane zgodnie z zasadą określoną w art. 16k ust. 1. Należy przy tym zaznaczyć, że w sytuacji, gdy gmina zostanie wyłączona ze wskazanego wykazu w trakcie roku podatkowego, podatnik ma prawo stosować do końca tego roku podwyższone stawki amortyzacyjne.

Należy zauważyć, iż przy stosowaniu metody degresywnej, w pierwszych latach odpisy amortyzacyjne są wyższe (przy amortyzacji liniowej odpisy są równo rozłożone w czasie). W metodzie degresywnej odpisy amortyzacyjne maleją wraz ze „starzeniem się” eksploatowanego obiektu. W konsekwencji następuje skrócenie okresu amortyzowania obiektów majątku trwałego i jednocześnie wyraźne zróżnicowanie obciążeń z tego tytułu w kolejnych latach użytkowania tych obiektów. Wynika z tego, że metoda amortyzacji przyspieszonej jest szczególnie korzystna w odniesieniu do obiektów majątku trwałego podatnych na „starzenie się” technologiczne, a więc obiektów, których wytwarzanie charakteryzuje się szybkim postępem technicznym. Polega ona na tym, że maszyny i urządzenia zaliczone m.in. do grupy 3 Klasyfikacji mogą być amortyzowane w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Przy czym począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji będzie niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 16i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych tzw. „metodą liniową”.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, iż realizowała ona inwestycję – budowę farmy wiatrowej, której głównym elementem są elektrownie wiatrowe. Poszczególne elektrownie wiatrowe składają się z: zespołu elektryczno – wiatrowego, masztu (wieży) oraz fundamentu. Zespół elektryczno – wiatrowy składa się z generatora elektrycznego, przekładni mechanicznej oraz łopat śmigieł. Maszt jest elementem stalowym, na którym umiejscowiony jest zespół elektryczno – wiatrowy. Maszt wraz z zespołem elektryczno – wiatrowym jest w sposób trwały przymocowany do fundamentu, który z kolei jest trwale związany z gruntem.

Spółka zakwalifikowała we wniosku turbinę wraz z elementem przekazującym prąd oraz pozostałymi zespołami (generator elektryczny, przekładnie mechaniczna, łopaty śmigieł), na podstawie obowiązującego do dnia 31 grudnia 2010 r. rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 roku w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zmianami), jako zespół wiatrowo-elektryczny (rodzaj 346 KŚT) i zastosowała dla niego – wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych – stawkę amortyzacyjną w wysokości 7%. Maszt i fundament Spółka potraktowała natomiast, jako budowle zgrupowane w KŚT w grupie budowli napędzanych wiatrem (rodzaj 201 KŚT) i zamierza amortyzować metodą liniową wg stawki 4,5%.

Należy zauważyć, iż kwestie właściwej klasyfikacji danego środka trwałego są obecnie unormowane w obowiązującym od dnia 01 stycznia 2011 r. Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. z dnia 23 grudnia 2010 r., Nr 242, poz. 1622).

Nadmienić także należy, iż zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m.in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m.in. do celów ewidencyjnych, ustalaniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych. O zaliczeniu danego środka do odpowiedniej klasyfikacji (grupy, podgrupy i rodzaju) środków trwałych decyduje jego przeznaczenie oraz konstrukcja i wyposażenie. Organem uprawnionym do orzekania w tym zakresie jest urząd statystyczny. W Klasyfikacji Środków Trwałych za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może nim być budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt - obiektu zbiorczego, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych, zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy, osiedla, zespoły komputerowe (część I – objaśnienia uwagi wstępne KŚT).

W myśl cytowanego powyżej art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, środek trwały podlega amortyzacji, w sytuacji gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem.

Zarówno turbina, jak i maszt (wieża) z fundamentem zawierają wszelkie elementy konstrukcyjne niezbędne do prawidłowego funkcjonowania zgodnie z ich przeznaczeniem i będą związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. Okoliczność, że dana maszyna (urządzenie) współpracuje (jest powiązana) z masztem (budowlą), nie oznacza, że bez tego połączenia jest niekompletna lub niezdatna do użytku. Tego rodzaju środek trwały będący urządzeniem technicznym o szczególnych właściwościach, aby mógł być wykorzystywany zgodnie ze swoim przeznaczeniem, wymaga umiejscowienia (zamontowania) na odpowiedniej konstrukcji nośnej, która wraz z fundamentem, trwale związana z gruntem, jest obiektem budowlanym (środkiem trwałym).


Części składowe elektrowni wiatrowych, o których mowa w zapytaniu Wnioskodawcy, można sklasyfikować w następujący sposób:


  1. zespół elektryczno-wiatrowy – mieści się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 3, rodzaj 346 – zespoły prądotwórcze wiatrowe. Została umieszczona pod poz. 03 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako maszyna energetyczna, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 7% (stawkę można podwyższyć o współczynnik nie wyższy niż 2,0 w pierwszym podatkowym roku używania),
  2. fundament i maszt (wieża) – mieszczą się w Klasyfikacji Środków Trwałych w grupie 2, rodzaj 201 – budowle na terenach elektrowni. Zostały umieszczone pod poz. 2 Wykazu stawek amortyzacyjnych jako obiekty inżynierii lądowej i wodnej, z roczną stawką odpisów amortyzacyjnych w wysokości 4,5%.

Skoro zatem turbina wraz z elementem przekazującym prąd oraz pozostałymi zespołami (generator elektryczny, przekładnie mechaniczna, łopaty śmigieł), jako „zespół prądotwórczy - wiatrowy” oraz wieża i podstawa, jako „budowle na terenach elektrowni” zostały odrębnie wyszczególnione w KŚT, to – jako odrębne obiekty inwentarzowe – także dla celów amortyzacji podatkowej powinny być traktowane jako odrębne środki trwałe.


Reasumując, odnosząc powyższe do przepisów prawa podatkowego, stwierdzić należy, że skoro:

  • przedmiotowy zespół elektryczno - wiatrowy, należy do grupy 3 Klasyfikacji Środków Trwałych, Spółka może go amortyzować metodą liniową przy zastosowaniu 7 % stawki amortyzacji lub metodą degresywną, stosując stawkę wynikającą z Wykazu stawek amortyzacyjnych podwyższoną o współczynnik równy 2,0,
  • maszt (wieża) i fundament – sklasyfikowane zostały w grupie 2 KŚT, to zastosowanie znajdzie 4,5 % stawka amortyzacji z uwzględnieniem metody liniowej.


Tym samy stanowisko Spółki w zakresie pytań oznaczonych numerami od 1 do 3 należy uznać za prawidłowe.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj