Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-251/13/ZK
z 5 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 26 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 04 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 15 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zmiany przyjętej metody amortyzacji środka trwałego oraz skutków z tym związanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04 marca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie możliwości zmiany przyjętej metody amortyzacji środka trwałego oraz skutków z tym związanych. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 08 maja 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-251/13/ZK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 15 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej (z 50% udziałem). W dniu 23 lutego 2010 r. spółka zakupiła od osoby fizycznej nie będącej podatnikiem podatku VAT spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Poprzedni właściciel użytkował lokal (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu) od dnia 08 września 1999 r.

Po zakupie i wyremontowaniu przyjęto lokal do użytkowania i zastosowano stawkę amortyzacji w wysokości 2,5%. Następnie w dniu 25 sierpnia 2010 r. aktem notarialnym została ustanowiona odrębna własność samodzielnego lokalu użytkowego należącego do spółki jawnej, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem. Spółdzielnia Mieszkaniowa, przeniosła na rzecz spółki lokal użytkowy wraz z przynależnym udziałem 0,2221786 części we współwłasności części wspólnych budynku oraz udział w prawie użytkowania wieczystego działki gruntu. Z chwilą przejęcia tego lokalu tj. w dniu 25 sierpnia 2010 r. można było zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – czego nie uczyniono.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 14 maja 2013 r., wskazano m.in., iż:

• dochody Wnioskodawczyni opodatkowane tzw. podatkiem liniowym,
• po nabyciu lokalu, był on od początku użytkowany do celów działalności gospodarczej (po wyremontowaniu od kwietnia 2010 r. przyjęty został jako lokal na działalność gospodarczą – własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu),
• od maja 2010 r. rozpoczęto amortyzację wg stawki 2,5% rocznie,
• w dniu 25 sierpnia 2010 r. aktem notarialnym została ustanowiona odrębna własność samodzielnego lokalu użytkowego, który uznano za środek trwały,
• nie zmieniono zasad liczenia amortyzacji – w dalszym ciągu amortyzacja naliczana była wg stawki 2,5% rocznie mimo, że zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokal spełniał wymogi do naliczania indywidualnej amortyzacji (przed nabyciem, od dnia 08 września 1999 r. był użytkowany przez poprzedniego właściciela, czyli ponad 60 miesięcy).
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy w zaistniałej sytuacji, w chwili obecnej można zmienić stawkę amortyzacji na indywidualną?

Jeśli tak, to od kiedy – czy od daty zmiany czyli od dnia 25 sierpnia 2010 r., czy w 2013 roku? Czy w przypadku zmiany stawki, można amortyzację za ten okres ująć w kosztach uzyskania przychodu w roku 2013, czy w poprzednich latach i skorygować zeznania?

Zdaniem Wnioskodawczyni, z uwagi na to, iż od dnia 25 października 2010 r. lokal jest własnością spółki, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, winna być zastosowana indywidualna stawka amortyzacji i „ujęta” w kosztach uzyskania przychodów.

Wnioskodawczyni uważa, iż można zastosować indywidualną stawkę amortyzacji dla ww. lokalu od dnia przejęcia tego lokalu, jako odrębnej własności oraz skorygować zeznania podatkowe wspólników wraz ze sprawozdaniem finansowym, dokonując korekty kosztów za lata 2010-2012.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlega, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartością niematerialną i prawną.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku podatników prowadzących pozarolniczą działalność gospodarczą spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego oraz lokal będący odrębną własnością, stanowią różne, odrębne składniki majątku trwałego. Spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego stanowi wartość niematerialną i prawną w tej działalności, a lokal stanowiący odrębny przedmiot własności środek trwały.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych przewidziano następujące metody amortyzacji:

• tzw. „amortyzację liniową”, zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy podatkowej (art. 22i ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie (art. 22j ww. ustawy),
• amortyzację tzw. „metodą degresywną” (art. 22k ust. 1 ww. ustawy),
• amortyzację przy zastosowaniu tzw. metody „jednorazowego odpisu dla małych i rozpoczynających działalność podatników” (art. 22k ust. 7 ww. ustawy).
  
  

Do podatnika należy wybór metody amortyzacji. Wyboru tego dokonuje dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i ma obowiązek stosować wybraną metodę do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego. Stosownie bowiem do treści art. 22h ust. 2 powołanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Skoro tak, to podatnicy dokonując wyboru metody amortyzacji, dokonują tym samym wyboru stawki amortyzacyjnej, która stanowi integralną część metody amortyzacji. Zatem podatnicy kierując się racjonalną oceną skutków podejmowanej decyzji mogą dokonać wyboru metody amortyzacji, która winna mieć wpływ na ich sytuację gospodarczą.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

-dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni jest wspólnikiem spółki jawnej. W dniu 23 lutego 2010 r. spółka zakupiła spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego. Poprzedni właściciel użytkował lokal (spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu od dnia 08 września 1999 r.). Po wyremontowaniu przyjęto lokal do użytkowania i od maja 2010 r. zastosowano do jego amortyzacji stawkę w wysokości 2,5%. W dniu 25 sierpnia 2010 r. została ustanowiona odrębna własność samodzielnego lokalu użytkowego, który wprowadzono na stan środków trwałych. Nie zmieniono jednak zasad liczenia amortyzacji – w dalszym ciągu amortyzacja naliczana była wg stawki 2,5% rocznie.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż z chwilą przekształcenia spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego w prawo własności tego lokalu, doszło do likwidacji wartości niematerialnej i prawnej, stanowiącej składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej. W momencie tym bowiem ww. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego przestało istnieć. W jego miejsce powstał natomiast nowy składnik majątku, lokal użytkowy będący odrębną własnością, stanowiący środek trwały w prowadzonej w ww. formie działalności gospodarczej. Zatem dla celów amortyzacji przedmiotowego środka trwałego należało ustalić nową, właściwą stawkę amortyzacyjną.

Z wniosku wynika, iż spółka jawna, której Wnioskodawczyni jest wspólnikiem, rozpoczęła amortyzację wskazanego we wniosku środka trwałego (lokalu użytkowego) stawką amortyzacyjną wynoszącą 2,5%, tj. przy zastosowaniu stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem tzw. „amortyzacją liniową”, zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy. W związku z powyższym, odwołując się do art. art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy środek trwały jest amortyzowany z zastosowaniem jednej z metod amortyzacji określonych w art. 22i-22k ww. ustawy, to wybraną metodę należy stosować do pełnego jego zamortyzowania. W konsekwencji brak jest podstaw prawnych do zmiany zastosowanej metody amortyzacji wskazanego we wniosku lokalu użytkowego, a tym samym i stawki amortyzacyjnej przyjętej do jego amortyzacji. Oznacza to tym samym, iż niemożliwe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej do amortyzacji wskazanego we wniosku środka trwałego (gdyż nie wybrano tej metody amortyzacji), a co zatem idzie i dokonanie z tej przyczyny korekty kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki jawnej pozarolniczej działalności gospodarczej oraz złożenie korekty zeznań podatkowych.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawczyni jest zatem nieprawidłowe.

Nadmieniać należy, iż w zakresie dotyczącym możliwości zmiany przyjętej metody amortyzacji środka trwałego oraz skutków z tym związanych dla drugiego wspólnika spółki jawnej, wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.