2012.10.17 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-741/12/AS
z 17 października 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów, po ponownym rozpatrzeniu sprawy w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie, Izba Finansowa, z dnia 26 kwietnia 2012r. sygn. akt I FSK 880/11 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2011r. sygn. akt I SA/Kr 2041/10 (data wpływu prawomocnego orzeczenia 17 lipca 2012r.) stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 11 grudnia 2007r. (data wpływu 17 grudnia 2007r.), uzupełnionym pismem z dnia 18 marca 2008r. (data wpływu 28 marca 2008r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie quadów oraz skuterów śnieżnych podlegających dalszej odsprzedaży, jak również quadów oraz skuterów śnieżnych służących celom demonstracyjnym, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa do ww. środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 grudnia 2007r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie quadów oraz skuterów śnieżnych podlegających dalszej odsprzedaży, jak również quadów oraz skuterów śnieżnych służących celom demonstracyjnym, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa do ww. środków trwałych.

Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18 marca 2008r. (data wpływu 28 marca 2008r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Nr IBPP1/443-578/07/EA z dnia 12 marca 2008r.

W dniu 2 kwietnia 2008r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający z upoważnienia Ministra Finansów wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP1/443-578/07/EA uznając, że stanowisko Wnioskodawcy w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących nabycie quadów oraz skuterów śnieżnych podlegających dalszej odsprzedaży, jak również quadów oraz skuterów śnieżnych służących celom demonstracyjnym, wprowadzonych do ewidencji środków trwałych, a także prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur zakupu paliwa do ww. środków trwałych jest nieprawidłowe.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 2 kwietnia 2008r. znak: IBPP1/443-578/07/EA złożył skargę z dnia 17 czerwca 2008r., w której zażądał zmiany ww. indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 24 marca 2009r. sygn. akt I SA/Kr 1575/08, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 kwietnia 2008r. znak: IBPP1/443-578/07/EA stwierdzając, że została ona wydana z naruszeniem terminu, a zatem doszło do wydania tzw. „interpretacji milczącej”.

Od powyższego wyroku, Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z dnia 26 sierpnia 2010r. sygn. akt I FSK 1165/09 uchylił zaskarżony wyrok stwierdzając, że organ wydał interpretację w ustawowym terminie i sprawę przekazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Krakowie do ponownego rozpoznania.

W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż „Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Wojewódzki Sąd Administracyjny winien uwzględnić wskazane stanowisko, a w konsekwencji rozpoznać złożoną skargę merytorycznie, tzn. dokonać pełnej kontroli legalności zaskarżonej interpretacji.”

W związku z powyższym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 24 stycznia 2011r. sygn. akt I SA/Kr 2041/10, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z dnia 2 kwietnia 2008r. znak: IBPP1/443-578/07/EA.

Od powyższego wyroku, Minister Finansów wniósł skargę kasacyjną, natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, Izba Finansowa, Wydział I, wyrokiem z dnia 26 kwietnia 2012r. sygn. akt I FSK 880/11 oddalił skargę kasacyjną.

W związku z powyższym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2011r. sygn. akt I SA/Kr 2041/10 uprawomocnił się od dnia 26 kwietnia 2012r. (data wpływu prawomocnego orzeczenia do tut. organu – 17 lipca 2012r.).

Wskutek powyższego, wniosek T. Sp. z o.o. z dnia 11 grudnia 2007r. (data wpływu 17 grudnia 2007r.), uzupełniony pismem z dnia 18 marca 2008r. (data wpływu 28 marca 2008r.) wymaga ponownego rozpatrzenia przez tut. organ.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka z o. o. jest podmiotem gospodarczym zajmującym się m. in. handlem środkami transportu. Wśród kupowanych w celu dalszej odprzedaży towarów znajdują się: pojazdy czterokołowe – quady oraz skutery śnieżne. Niektóre spośród sprowadzanych ww. towarów są używane przez Spółkę do celów prezentacji i do celów testowych – jako środki trwałe podlegające amortyzacji. Spółka zajmuje się również wynajmem ww. środków transportu. Używając quadów i skuterów śnieżnych jako środków trwałych kupuje do nich paliwo.

W uzupełnieniu z dnia 18 marca 2008r. Wnioskodawca wskazał, iż jego zdaniem, pojazd czterokołowy typu quad w myśl ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym jest zaklasyfikowany jako pojazd samochodowy, natomiast w myśl rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach klasyfikacja quadów jest następująca:

rodzaj: samochodowy inny;
podrodzaj pojazdu: czterokołowiec;
kategoria homologacyjna: L7e.

Symbol PKWiU quadów to 34.10.2 - samochody osobowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, skuter śnieżny nie podlega klasyfikacji w świetle ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym, gdyż - z uwagi na jego parametry techniczne (brak świateł mijania, napęd gąsienicowy) – nie nadaje się do ruchu po drogach publicznych, jak również nie podlega klasyfikacji w świetle rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorom dokumentów w tych sprawach z przyczyn wyżej wymienionych.

Symbol PKWiU skuterów śnieżnych to 34.10.53-00 (pojazdy przeznaczone do poruszania się po śniegu; samochodziki golfowe itp. wyposażone w silnik).

Skuter śnieżny posiada silnik. Rozwija prędkość ok. 200 km/h.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy zakupione i/lub wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej jako pojazdy do celów demonstracyjnych i testowych (środki trwałe) pojazdy czterokołowe tzw. quady, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony i które konstrukcyjnie przeznaczone są do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, są w świetle zapisów ustawy o podatku od towarów i usług samochodami osobowymi i innymi pojazdami samochodowymi przy zakupie których lub ich najmie/leasingu (przez użytkownika) obowiązuje ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego do wysokości 60% (art. 86 ust. 3, ust. 7)?

Czy przy zakupie paliwa do pojazdów czterokołowych – quadów obowiązuje zakaz odliczania VAT (art. 88 ust. 1 pkt 3)?

Czy skutery śnieżne, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczone do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą są w świetle zapisów ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług samochodami osobowymi lub innymi pojazdami samochodowymi?

Czy przy zakupie lub najmie/leasingu (przez użytkownika) skuterów śnieżnych obowiązuje ograniczenie w odliczaniu podatku naliczonego VAT do wysokości 60% (art. 86 ust. 3, ust. 7) oraz czy przy zakupie paliwa do skuterów śnieżnych obowiązuje zakaz odliczania VAT (art. 88 ust. 1 pkt 3)?

Zdaniem Wnioskodawcy, w odniesieniu do pojazdów czterokołowych tzw. quadów zakupionych i/lub wykorzystywanych przez podatnika VAT na własne potrzeby gospodarcze - jako pojazdy demonstracyjne i testowe lub wynajmowanych przez okres co najmniej 6 miesięcy nie obowiązuje żadne ograniczenie wynikające z art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy z 11 marca 2004r. w odliczaniu podatku naliczonego VAT ani zakaz odliczania VAT od zakupu paliwa do nich (art. 88 ust. 1 pkt 3). Teza ta jest oparta na stwierdzeniu, że ustawa z 11 marca 2004r. pozwala na pełne odliczenie podatku VAT od zakupu pojazdów samochodowych, jeżeli przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (i pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do korzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy. Oznacza to, że warunkiem niepodlegania ograniczeniom w zakresie odliczania VAT od zakupu pojazdów samochodowych (oraz paliwa do nich) - także tych wykorzystywanych jedynie na własne potrzeby przedsiębiorstwa jako środki trwałe, niewynajmowanych – jest wyłącznie prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie handlu lub najmu takimi pojazdami.

Stanowisko takie potwierdza postanowienie z 13 lutego 2007r. wydane w sprawie interpretacji prawa podatkowego przez Pierwszy Urząd Skarbowy Warszawa - Śródmieście (sygn. 1435/PP1/443-155/06/JK/AT).

W odniesieniu do skuterów śnieżnych zakupionych i/lub wykorzystywanych przez podatnika VAT na własne potrzeby gospodarcze - jako pojazdy demonstracyjne i testowe lub wynajmowanych Wnioskodawca uważa, że nie obowiązują żadne ograniczenia zapisane w art. 86 ust. 3 i ust. 7 ustawy o podatku od towarowi usług ani w art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy. W przypadku zakupu skuterów śnieżnych, paliwa do nich jak i w przypadku najmu lub używania na podstawie umowy najmu/leasingu podatnikom przysługuje prawo do odliczenia VAT w całości. Skuter śnieżny jako środek transportu nie jest przeznaczony do poruszania się po drodze, w związku z tym nie jest w ogóle pojazdem ani tym bardziej pojazdem samochodowym. Stanowi o tym treść art. 2 pkt 31 w związku z pkt 1 i pkt 33 ustawy z 20 cyerwca 06.1997 r. prawo o ruchu drogowym.

Ponadto Wnioskodawca uważa, że poprzednia ustawa z 08. 01. 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50) przyznawała prawo do odliczania VAT od zakupu skutera śnieżnego, w jej znaczeniu skuter śnieżny nie był samochodem osobowym ani innym samochodem.

Zgodnie z art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy Unii Europejskiej wobec państw członkowskich obowiązuje zakaz wprowadzania do prawa krajowego po dacie wejścia przez nie do wspólnoty nowych wyłączeń i ograniczeń w prawie do odliczania podatku, które nie istniały wcześniej - wyrok prawomocny WSA w Krakowie z 21.03.2007r., sygn. akt I SA/KR 136/06.

Wnioskodawca wskazuje, że ustawa z 8.01. 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym przyznawała także prawo do pełnego odliczenia VAT od pojazdów czterokołowych - quadów oraz paliwa do nich. Dlatego też uzasadnienie związane z treścią art. 17 VI dyrektywy będzie dotyczyć również braku ograniczeń w odliczaniu VAT przy zakupie pojazdów czterokołowych quadów i paliwa do nich, a także przy ich najmie/leasingu przez użytkownika.

Zdaniem Wnioskodawcy, ww. argumenty wskazują na możliwość pełnego odliczania podatku naliczonego VAT przy zakupie pojazdów czterokołowych quad, jak również przy zakupie skuterów śnieżnych. Dodatkowo Wnioskodawca podkreśla, że zgodnie z treścią wpisu do KRS przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m. in. sprzedaż pojazdów samochodowych, wynajem pozostałych środków transportu lądowego, sprzedaż, konserwacja i naprawa motocykli oraz sprzedaż części i akcesoriów. Pojedyncze egzemplarze pojazdów czterokołowych quad oraz poszczególne egzemplarze skuterów śnieżnych, które - jako pojazdy testowe wykorzystywane do celów demonstracyjnych są wprowadzane po zakupie do ewidencji środków trwałych, po okresie ich używania przez przedsiębiorstwo do jazd próbnych są sprzedawane klientom na podobnych zasadach jak inne egzemplarze tych samych towarów handlowych.

Dlatego też Wnioskodawca uważa, że z uwagi na treść art. 86 ust. 4 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług zakup przez Podatnika pojazdów czterokołowych typu quad podobnie jak zakup skuterów śnieżnych nie powinien podlegać żadnym ograniczeniom w zakresie odliczania podatku VAT naliczonego.

Z tego też powodu zakup paliwa do quadów oraz do skuterów śnieżnych nie powinien być objęty jakimikolwiek ograniczeniami w zakresie odliczania podatku VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozpatrzenie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia NSA i WSA.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.) obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika samochodów osobowych oraz innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, z wyjątkiem przypadków gdy odsprzedaż lub oddanie w odpłatne używanie na podstawie umów leasingu tych samochodów stanowi przedmiot działalności podatnika.

Zgodnie z § 10 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) usługobiorcom użytkującym samochody osobowe lub inne samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze nie przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego oraz do zwrotu różnicy podatku o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) i innych odpłatności wynikających z zawartej umowy. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do usługobiorców użytkujących samochody o dopuszczalnej ładowności do 500 kg, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub umowy o podobnym charakterze, zawartej przed dniem 20 stycznia 1997r., jeżeli umowa ta została zarejestrowana we właściwym urzędzie skarbowym nie później niż do dnia 20 lutego 1997r.

Ponadto zgodnie z art. 25 ust. 1 pkt 3a ww. ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych benzynowych, oleju napędowego oraz gazu wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych lub innych samochodów o dopuszczalnej ładowności do 500 kg.

Od dnia 1 maja 2004r. weszły w życie przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT.

Kwestię odliczania podatku naliczonego od zakupionego paliwa do samochodów uregulowano w przepisie art. 86 ustawy o VAT.

Stosownie do art. 86 ust. 1 tej ustawy, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 3 ww. ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2005r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej ładowności mniejszej niż określona według wzoru:

DŁ = 357 kg + n x 68 kg,

gdzie:

DŁ – oznacza dopuszczalną ładowność,

n – oznacza ilość miejsc (siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy

- kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 5000 zł.

Zgodnie z art. 86 ust. 5 ww. ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do dnia 21 sierpnia 2005r., dopuszczalna ładowność pojazdów oraz ilość miejsc (siedzeń) określana jest na podstawie wyciągu ze świadectwa homologacji lub odpisu decyzji zwalniającej z obowiązku uzyskania świadectwa homologacji, wydawanych zgodnie z przepisami prawa o ruchu drogowym. Pojazdy, które w wyciągu ze świadectwa homologacji lub w odpisie ww. decyzji nie mają określonej dopuszczalnej ładowności lub ilości miejsc, uznaje się także za samochody osobowe, o których mowa w ust. 3.

Ponadto art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT - w brzmieniu obowiązującym do 21 sierpnia 2005r. - stanowił, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 i 5 tej ustawy.

Natomiast zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody, o których mowa w ust. 3 i 5, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 50% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodu, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu, nie może jednak przekroczyć kwoty 5.000 zł.

Z dniem 22 sierpnia 2005r. ustawa z dnia 21 kwietnia 2005r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 90, poz. 756) wprowadziła nowe brzmienie przepisów dotyczących zasad rozliczania podatku naliczonego przy nabyciu samochodów oraz paliw do samochodów (zmiana m.in. art. 86 i art. 88 ustawy o podatku VAT).

I tak, stosownie do art. 86 ust. 3 ustawy o VAT (w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r.), w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6000 zł.

Stosownie do ust. 4 ww. art. 86, przepis ust. 3 nie dotyczy:

pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50 % długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
1. odsprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.

Ponadto zgodnie z art. 88 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku od towarów usług – w brzmieniu obowiązującym od dnia 22 sierpnia 2005r. - obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

Jednocześnie zgodnie z art. 86 ust. 7 ustawy o VAT, w przypadku usługobiorców użytkujących samochody osobowe oraz inne pojazdy samochodowe, o których mowa w ust. 3, na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, kwotę podatku naliczonego stanowi 60% kwoty podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z zawartej umowy, udokumentowanych fakturą. Suma kwot w całym okresie użytkowania samochodów i pojazdów, o których mowa w zdaniu pierwszym, dotycząca jednego samochodu lub pojazdu, nie może jednak przekroczyć kwoty 6.000 zł.

Należy wskazać, że podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007r. jest Dyrektywa 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, s. 1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku – 77/388/EWG (Dz. Urz. UE L Nr 145, s. 1 ze zm).

Zgodnie z art. 17 (6) Szóstej Dyrektywy oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia.

Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie wejścia w życie szóstej Dyrektywy.

Tym samym wskazany przepis formułuje zasadę „stand still”, przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy pojęcie „prawo krajowe” odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula „stand still” ma bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W sentencji wyroku z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej stwierdził, iż „Artykuł 17 ust. 6 akapit drugi szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie, przy dokonywaniu transpozycji tej dyrektywy do prawa wewnętrznego, uchyliło całość przepisów krajowych dotyczących ograniczeń prawa do odliczenia podatku od wartości dodanej naliczonego przy zakupie paliwa do samochodów używanych dla celów działalności podlegającej opodatkowaniu, zastępując je, w dniu wejścia w życie tej dyrektywy na swym terytorium, przepisami ustanawiającymi nowe kryteria w tym przedmiocie, jeżeli – co winien ocenić sąd krajowy – te ostatnie przepisy powodują rozszerzenie zakresu zastosowania wskazanych ograniczeń. Powyższy przepis w każdym razie stoi na przeszkodzie temu, by państwo członkowskie zmieniło później swoje ustawodawstwo, obowiązujące od wyżej wskazanego dnia, w sposób, który rozszerza zakres zastosowania tych ograniczeń w stosunku do sytuacji istniejącej przed tym dniem”.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 ust. 6 VI Dyrektywy. Istotne jest bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Należy przy tym zaznaczyć, że ze względu na zbieżność w tym względzie regulacji Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, uwagi powyższe odnoszą się również do treści art. 176 tego aktu prawnego.

W świetle powyższego oraz wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 22 grudnia 2008r. w sprawie C-414/07 Magoora Sp. z o.o., zważyć należy, iż prawo do odliczenia podatku od towarów i usług z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych przysługuje, co do zasady, w przypadku gdy:

przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004r. umożliwiają (umożliwiały) odliczenie podatku,
przepisy ustawy o podatku od towarów i usług obowiązujące od dnia 1 maja 2004r. uniemożliwiają (uniemożliwiały) odliczenie podatku, ale przepisy o podatku od towarów i usług obowiązujące na dzień 30 kwietnia 2004r. umożliwiały odliczenie podatku, tj. w przypadku paliwa do używanych przez podatnika pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których na podstawie homologacji producenta lub importera dla danego typu pojazdu samochodowego bezspornie wynika, że nie jest to samochód osobowy i dopuszczalna ładowność tego pojazdu wynosi powyżej 500 kg.

Jeżeli zatem, wskutek ograniczeń po dniu 30 kwietnia 2004r. prawa do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu paliwa wykorzystywanego do napędu pojazdów samochodowych, nie przysługiwało podatnikowi prawo do odliczenia (które mu przysługiwało zgodnie z obowiązującymi przepisami o podatku od towarów i usług w dniu 30 kwietnia 2004r.), podatnikowi – zgodnie z ww. wyrokiem TSUE – przysługuje prawo do odliczenia podatku bez uwzględnienia tych ograniczeń.

Koniecznym jest wskazanie, iż powołany wyrok TSUE dotyczy wyłącznie odliczenia podatku naliczonego od zakupionego paliwa, a nie wypowiada się na temat pełnego odliczenia od zakupu samochodów spełniających warunki wynikające z art. 86 ust. 3 ustawy o VAT.

W wyroku z dnia 24 stycznia 2011r. sygn. akt I SA/Kr 2041/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, iż „W art. 86 ust. 1 u.p.t.u. ustawodawca krajowy wprowadził jako zasadę odliczenie przez podatnika podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych, wprowadzając między innymi w ust. 3 tegoż artykułu ograniczenie prawa do odliczenia. W myśl tego ostatniego przepisu w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego stanowi 60 % kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6000 zł. W przypadku nabycia pojazdów samochodowych ustawodawca zróżnicował prawo do odliczenia podatku naliczonego w zależności od dopuszczalnej masy, cech danego pojazdu oraz okoliczności związanych z jego nabywcą. Możliwość odliczenia całego podatku istnieje, gdy dopuszczalna masa pojazdu samochodowego przekracza 3,5 tony, co wynika a contrario z art. 86 ust. 3 u.p.t.u., drugą kategorią pojazdów, przy których nabyciu przysługuje pełne prawo do odliczenia podatku naliczonego stanowią pojazdy samochodowe, których dopuszczalna masa całkowita nie przekracza 3,5 tony, ale które charakteryzują się cechami określonymi w art. 86 ust. 4 pkt 1-6 u.p.t.u. Trzeci przypadek, w którym istnieje możliwość odliczenia całego podatku naliczonego wskazany został w art. 86 ust. 4 pkt 7 u.p.t.u. Stosownie do art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. przepis ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż tych samochodów (pojazdów). Stwierdzenie w ust. 4 pkt 7a tego artykułu, że ust. 3 nie dotyczy przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest odprzedaż samochodów i pojazdów wymienionych w ust. 3 oznacza, że do takiej sytuacji nie ma zastosowanie ograniczenie prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w ust. 3 art. 86 u.p.t.u., a przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku. Jedynym warunkiem określonym w art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. do pełnego odliczenia podatku naliczonego od nabycia pojazdów, o których mowa w ust. 3 jest to, by przedmiotem działalności podatnika była odprzedaż pojazdów określonych w ust. 3. Przepis ten bowiem nie określa - w przeciwieństwie do pkt 7b ust. 4 art. 86 u.p.t.u. - przeznaczenia tych pojazdów ani nie odwołuje się do okoliczności zadysponowania jakimś konkretnym pojazdem, a jedynie odwołuje się do działalności podatnika.

Z art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. nie wynika też, by jakiekolwiek znaczenie dla prawa do pełnego odliczenia podatku naliczonego miało w tym przypadku zaliczenie przez podatnika, o którym mowa w tym przepisie, pojazdu samochodowego do środków trwałych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym. Wykładnia zarówno językowa jak i systemowa wewnętrzna, powołanych wyżej przepisów wskazuje, że wprowadzając w ust. 3 art. 86 u.p.t.u. ograniczenie zasady określonej w art. 86 ust. 1 oraz stwierdzając w ust. 4 tego artykułu, że ograniczenie określone w ust. 3 nie ma zastosowania do pojazdów i przypadków wskazanych w ust. 4, ustawodawca chciał w ten sposób zagwarantować pełne odliczenie podatku VAT w odniesieniu do pojazdów związanych ściśle z działalnością gospodarczą. Oznacza to, że do podatników określonych w art. 86 ust. 4 pkt 7a u.p.t.u. nie mają zastosowania ograniczenia prawa do odliczenia podatku naliczonego określone w ust. 3 tego artykułu, a ma zastosowanie art. 86 ust. 1 u.p.t.u. przewidujący jako zasadę prawo do odliczenia podatku naliczonego, warunkiem zastosowania której jest to, by nabyte towary i usługi były wykorzystywane do działalności opodatkowanej. (vide wyrok NSA z 29 października 2010r. sygn. akt: I FSK 1875/09 niepubl.)

Z przedstawionego we wniosku o interpretację stanu faktycznego wynika, że pojazdy samochodowe przeznaczone na cele handlowe wykorzystywane były jednocześnie do jazd testowych (pojazdy demonstracyjne) nie można więc też uznać, by cel regulacji określonej w art. 86 ust. 3 u.p.t.u. został w tym przypadku zniweczony. Celem tego uregulowania było bowiem, jak wskazano wyżej, ograniczenie prawa do odliczenia pewnych kategorii towarów i pewnych usług, które mogą być wykorzystywane wyłącznie lub częściowo do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, co w przedstawionym stanie faktycznym nie miało miejsca.

Rzeczą Ministra Finansów, przy ponownym rozstrzyganiu wniosku o wydanie interpretacji w niniejszej sprawie, będzie uwzględnić ocenę prawną wyrażoną w przedmiotowym wyroku.”

Natomiast Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 kwietnia 2012r. sygn. akt I FSK 880/11 stwierdził, iż „Podstawowym aktem określającym ramy prawne opodatkowania podatkiem od wartości dodanej od dnia 1 stycznia 2007 r. jest Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE. L 2006 r. Nr 347, poz. 1 ze zm.), a wcześniej VI Dyrektywa Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów dotyczących podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. Urz. UE. l 1977 r. Nr 145, poz. 1 ze zm.). Zgodnie z art. 17 (6) VI Dyrektywy (oraz art. 176 obowiązującej Dyrektywy) podatek od wartości dodanej nie może być odliczany od wydatków niebędących wydatkami ściśle związanymi z prowadzoną działalnością. Do czasu przyjęcia przez Radę Unii Europejskiej przepisów określających kategorie wydatków niekwalifikujących się do odliczenia podatku od wartości dodanej, państwa członkowskie mogą zachować wyłączenia przewidziane w ich prawie krajowym w dniu ich przystąpienia do Unii. Wyłączenia te mogą dotyczyć podatku naliczonego z tytułu nabycia samochodów osobowych i innych pojazdów samochodowych oraz nabywanych paliw. Istnieje, zatem możliwość na gruncie prawa Unii Europejskiej stosowania ograniczeń w odliczaniu podatku naliczonego, pod warunkiem, iż ograniczenia te istniały w prawie krajowym w momencie przystąpienia do Unii Europejskiej.

Przepis art. 17 (6) VI Dyrektywy formułuje zasadę "stand still" (klauzula stałości), przewidującą utrzymanie w mocy krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku naliczonego, które obowiązywały przed wejściem w życie VI Dyrektywy.

Z uwagi na cel przepisu art. 17 (6) VI Dyrektywy pojęcie "prawo krajowe" odnosi się do krajowego systemu odliczenia podatku od wartości dodanej obowiązującego i rzeczywiście stosowanego w chwili wejścia w życie tejże Dyrektywy. Klauzula "stand still" ma, bowiem na celu uniemożliwienie nowym państwom członkowskim dokonania zmian swych wewnętrznych przepisów w związku z przystąpieniem do Unii Europejskiej w sposób, który oddalałby te przepisy od celów Dyrektywy.

W tym kontekście uchylenie ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym w dniu akcesji Polski do struktur Unii Europejskiej i wprowadzenie przepisów nowych, zawierających ograniczenia w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego, samo w sobie nie może stanowić podstawy do stwierdzenia naruszenia art. 17 (6) VI Dyrektywy. Istotne jest, bowiem ustalenie, czy nowe przepisy krajowe nie doprowadziły do rozszerzenia zakresu wcześniejszych krajowych wyłączeń prawa do odliczenia podatku.

Jak słusznie podniosła pełnomocniczka Ministra Finansów składająca skargę kasacyjną sąd pierwszej instancji nie zwrócił uwagi na potraktowanie, przez organ wydający indywidualną interpretację, quadów jako pojazdów samochodowych w rozumieniu art. 86 ust. 3 ustawy o podatku od towarów i usług, zaś skuterów śnieżnych jako pojazdów samochodowych w rozumieniu art. 86 ust. 3 tej ustawy i równocześnie jako pojazdów specjalnych. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęć: samochód osobowy, pojazd samochodowy czy masa całkowita. Kwestie te znalazły swoje regulacje w Prawie o ruchu drogowym.

Zgodnie z art. 2 pkt 31, 33 i 40 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazd to środek transportu przeznaczony do poruszania się po drodze oraz maszyna lub urządzenie do tego przystosowane. Pojazdem samochodowym jest pojazd silnikowy, którego konstrukcja umożliwia jazdę z prędkością przekraczającą 25 km/h, natomiast samochodem osobowym jest pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą oraz ich bagażu.

W oparciu o załącznik nr 4 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003 r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdów do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach (j. t. Dz. U. z 2007 r. Nr 137, poz. 968) stwierdza się, że pojazd typu quad kwalifikowany jest jako "pojazd samochodowy inny", podrodzaj "czterokołowiec". Zakwalifikowanie quada do pojazdów samochodowych, wynika także z konwencji o ruchu drogowym, podpisanej w Genewie w dniu 19 września 1949 r., która została przez nasze Państwo ratyfikowana i opublikowana w 1959 r. (Dz. U. Nr 54, poz. 321), bowiem art. 4 konwencji stanowi, iż pojazd samochodowy oznacza każdy pojazd poruszający się po drogach o własnym napędzie przy pomocy urządzenia mechanicznego, przeznaczony zazwyczaj do transportu osób lub towarów, a nie będący pojazdem poruszającym się po szynach lub połączonym z przewodami elektrycznymi.

Skuter śnieżny jest pojazdem naziemnym z silnikiem przystosowanym do jazdy zarówno po drogach jak i bezdrożach – jest pojazdem samochodowym i pojazdem specjalnym. Maksymalne prędkości skuterów sięgają rzędu 200 km/h (w zależności od modelu i klasy).

W tym miejscu podkreślić należy, że art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie odnosił się do pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 w obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r. ustawy o podatku od towarów i usług, a do samochodów osobowych i innych samochodów o dopuszczalnej ładowności poniżej 500 kg.

Zatem skoro ani quad ani skuter śnieżny nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem o ładowności do 500 kg, to nie obejmowały go zawarte w art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wyłączenia z prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W świetle przywołanych przepisów wspólnotowych i krajowych oraz przedstawionych okoliczności sprawy organ podatkowy ponownie wydając indywidualną interpretację w niniejszej sprawie oceni czy Spółce przysługiwało prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku naliczonego z tytułu nabycia quadów i skuterów śnieżnych oraz nabywanego do nich paliwa w stanie faktycznym przedstawionym przez skarżącą.”

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca jest podmiotem gospodarczym zajmującym się m. in. handlem środkami transportu. Wśród kupowanych w celu dalszej odprzedaży towarów znajdują się: pojazdy czterokołowe – quady oraz skutery śnieżne. Niektóre spośród sprowadzanych ww. towarów są używane przez Spółkę do celów prezentacji i do celów testowych – jako środki trwałe podlegające amortyzacji. Spółka zajmuje się również wynajmem ww. środków transportu. Używając quadów i skuterów śnieżnych jako środków trwałych kupuje do nich paliwo.

Zdaniem Wnioskodawcy, pojazd czterokołowy typu quad w myśl ustawy z dnia 20 czerwca 1997r. Prawo o ruchu drogowym jest zaklasyfikowany jako pojazd samochodowy, natomiast w myśl rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 27 września 2003r. w sprawie szczegółowych czynności organów w sprawach związanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzorów dokumentów w tych sprawach klasyfikacja quadów jest następująca:

rodzaj: samochodowy inny;
podrodzaj pojazdu: czterokołowiec;
kategoria homologacyjna: L7e.

Symbol PKWiU quadów to 34.10.2 - samochody osobowe.

Symbol PKWiU skuterów śnieżnych to 34.10.53-00 (pojazdy przeznaczone do poruszania się po śniegu; samochodziki golfowe itp. wyposażone w silnik).

Skuter śnieżny posiada silnik. Rozwija prędkość ok. 200 km/h.

Odnosząc przedstawiony wyżej stan faktyczny do powołanych w sprawie przepisów prawa, oraz mając ma względzie wydany w przedmiotowej sprawie wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2012r. sygn. akt I FSK 880/11 i wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 stycznia 2011r. sygn. akt I SA/Kr 2041/10 stwierdzić należy, że art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym nie odnosił się do pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 86 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010r., a do samochodów osobowych i innych samochodów o dopuszczalnej ładowności poniżej 500 kg.

Skoro ani quad ani skuter śnieżny nie jest samochodem osobowym ani też innym samochodem o ładowności do 500 kg, to nie obejmowały ich zawarte w art. 25 ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym wyłączenia z prawa do odliczenia podatku naliczonego, zatem należy uznać, iż Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia całej kwoty podatku naliczonego VAT wynikającego z faktur VAT dokumentujących zakup opisanych w stanie faktycznym quadów i skuterów śnieżnych oraz paliwa do tych quadów i skuterów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego oraz zmiany stanu prawnego.

Należy również wyjaśnić, że zgodnie z przepisem art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Natomiast w myśl w art. 14c § 1 tej ustawy, interpretacja indywidualna zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, że przedmiotem interpretacji może być jedynie ocena stanowiska Wnioskodawcy dotyczącego przedstawionego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Organ wydający interpretację nie jest natomiast uprawniony do analizowania i oceny załączonych do wniosku o interpretację dokumentów, nie przeprowadza bowiem postępowania dowodowego, jest zatem związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin