INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 15 czerwca 2012 r. (data wpływu 20 czerwca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych. Od 2006 r. jest wspólnikiem w Spółce Cywilnej, której przedmiotem działalności jest prowadzenie poradni rehabilitacyjnej.

W celu poszerzenia i unowocześnienia działalności gospodarczej, Wnioskodawca w 2006 r. nabył budynek biurowo-handlowo-usługowy o powierzchni zabudowy 668,12 m² i powierzchni użytkowej 1.260,50 m² wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu. Ze zgromadzonych dokumentów dotyczących zakupionego budynku wynikało, iż budynek ten został oddany do użytkowania w latach 70-tych ubiegłego wieku. W wypisie z rejestru budynków wskazano rok zakończenia budowy na 1970 r. Aby budynek zaadaptować do potrzeb działalności gospodarczej, czyli rehabilitacji medycznej, niezbędna była jego nadbudowa i modernizacja.

Decyzją z dnia 18 grudnia 2008 r. wydaną przez Prezydenta Miasta, Spółka Wnioskodawcy otrzymała pozwolenie na przebudowę i nadbudowę nabytego obiektu. Nastąpiła nadbudowa obiektu do 1,50 m, bez ingerencji w istniejącą linię zabudowy. Ponadto w projekcie założono, że kształt bryły budynku po przebudowie pozostanie w obrębie istniejących ścian.

Roboty budowlane realizowane były systemem tradycyjnym z odpowiednich, dostępnych materiałów, z uwzględnieniem i poszanowaniem istniejących i użytkowanych lokali oraz pomieszczeń na parterze budynku.

Realizując przedmiotowy projekt, powstał obiekt powiększony o 129 m² powierzchni użytkowej, tj. 1.389,40 m² i tej samej niezmienionej powierzchni zabudowy 668,12 mz². W budynku tym, na poziomie „1” i „2” powstały gabinety do fizykoterapii, kinezyterapii, masażu, wyposażone w nowoczesny sprzęt, komorę krioterapii oraz gabinety lekarskie różnych specjalizacji medycznych związanych z rehabilitacją. Natomiast na poziomie „-1” obiektu powstał basen przystosowany do rehabilitacji ruchowej oraz sauny.

Projekt współfinansowany jest przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Opolskiego na lata 2007-2013, dz.1.3.2. Inwestycje w innowacje w przedsiębiorstwach. Tytuł projektu „Utworzenie nowoczesnego ośrodka rehabilitacji i odnowy biologicznej”.

Roboty budowlane związane z przebudową i modernizacją przedmiotowego budynku zostały zakończone we wrześniu 2011 r.

Dnia 15 września 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wydał decyzję, w której udzielił pozwolenia na użytkowanie poziomu „1” i „2” ww. obiektu. Od tego dnia rozpoczęta została działalność rehabilitacyjna w tym obiekcie. Ze względu na obowiązek spełnienia wszelkich wymaganych norm dla basenu rehabilitacyjnego i dokonanie jego legislacji, konieczne były udoskonalenia z zakresu obsługi technicznej specjalistycznych urządzeń basenowych. Z tego względu, pozwolenie na użytkowanie poziomu „-1”, tj. basenu w ww. obiekcie, uzyskane zostało w drodze decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w dniu 30 grudnia 2011 r.

Po uzyskaniu stosownych pozwoleń na użytkowanie części „1” i „2” obiektu i rozpoczęciu w nim działalności gospodarczej, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. z 2010 r., Nr 242, poz. 1622), zakwalifikowano część obiektu po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy (do rodzaju 106 KŚT obowiązującej od 1 stycznia 2011 r.) i z dniem 1 października 2011 r. rozpoczęto jego amortyzację. W wartości początkowej budynku, przyjętego do amortyzacji od 1 października 2011 r., nie uwzględniono kosztów związanych z wykonaniem basenu.

Koszty związane z budową basenu, saun i związanego z nim zaplecza znajdującego się na poziomie „-1”, po uzyskaniu w dniu 30 grudnia 2011 r. pozwolenia na użytkowanie, podwyższyły wartość środka trwałego. Od początku 2012 r. amortyzowany jest cały obiekt od wartości początkowej (dotyczy wszystkich części budynku), pomniejszonej o wartość dofinansowania ze środków Unii Europejskiej.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy na podstawie art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną do ww. budynku, w wysokości 10% dla używanych lub ulepszonych środków trwałych...
2. Czy prawidłowe jest ujęcie w kosztach uzyskania przychodu 2011 r. odpisów amortyzacyjnych za trzy miesiące 2011 r. (październik, listopad, grudzień), naliczonych od wartości początkowej budynku, pomniejszonej o wartość części basenowej znajdującej się na poziomie „-1” i o wartość dofinansowania projektu przez Unię Europejską ze środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 1, natomiast w zakresie pytania nr 2, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zdaniem Wnioskodawcy, przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), stanowi, iż podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Spełniając warunki przepisu dotyczące środków używanych i ulepszonych zawarte w art. 22j ust. 3 pkt 1 i 2 ww. ustawy, można zastosować stawkę amortyzacji 10% - stawkę liniową dla używanego środka trwałego.

Wnioskodawca na podstawie posiadanej dokumentacji przedmiotowego budynku, tj. wypisu z rejestru budynków Urzędu Miasta uznał, iż budowa odkupionego przez Niego obiektu została zakończona w 1970 r. Wtedy też budynek został oddany do użytkowania po raz pierwszy. Pełnił funkcję budynku biurowego, usługowego i handlowego. Według Wnioskodawcy, fakt ten dowodzi, iż przedmiotowy budynek można zaliczyć do środków trwałych używanych. Razem ze wspólnikiem, z którym Wnioskodawca tworzy Spółkę Cywilną, zakupiona została ww. nieruchomość w 2006 r., ale dopiero po przystosowaniu jej do stanu, by mogła pełnić funkcję poradni rehabilitacyjnej, została po raz pierwszy wprowadzona do ewidencji środków trwałych firmy. Nastąpiło to 30 września 2011 r. Jej nadbudowa i modernizacja znacznie przekroczyła wartość nabycia, więc został spełniony drugi z warunków, tj. nastąpiło ulepszenie środka trwałego stanowiącego zwiększenie jego wartości początkowej o co najmniej 30%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. od podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Zgodnie z treścią art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Na podstawie art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,

Z kolei w myśl art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3 uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Analizując przepisy dotyczące możliwości zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla ulepszonych środków trwałych, należy stwierdzić, iż nie mają one zastosowania do każdego ulepszonego składnika majątkowego, ale wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środki trwałe. Do środków trwałych – dla celów podatkowych zaliczać więc można, jedynie składniki majątkowe, które są kompletne i zdatne do użytkowania. Obiekt znajdujący się w budowie, przebudowie nie przyjęty jeszcze do użytkowania nie spełnia kryterium kompletności, a zatem nie może być zaliczony do środków trwałych.

Natomiast indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy – są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Z przedłożonego wniosku wynika, iż nabyty w 2006 r. budynek biurowo-handlowo-usługowy, wymagał adaptacji do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej – rehabilitacji medycznej. Na podstawie decyzji Prezydenta Miasta, Spółka Wnioskodawcy otrzymała pozwolenie na przebudowę i nadbudowę budynku. Prace budowlane związane z przebudową i modernizacją przedmiotowego budynku zostały zakończone we wrześniu 2011 r. Spółka otrzymała pozwolenie na użytkowanie poziomu „1” i „2” i rozpoczęła w nich działalność gospodarczą. Części te wprowadzono po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych we wrześniu 2011 r., natomiast od października 2011 r. rozpoczęto ich amortyzację. Natomiast pozwolenie na użytkowanie basenu i saun, znajdujących się na poziomie „-1”, Spółka otrzymała w grudniu 2011 r. Od początku 2012 r. Spółka Wnioskodawcy amortyzuje cały obiekt.

Jak wynika z powyższego, zamierzoną przez Spółkę Wnioskodawcy nową funkcję, tj. poradnię rehabilitacyjną, a zarazem stan budynku kompletnego i zdatnego do użytku, zakupiony budynek biurowo-handlowo-usługowy osiągnął dopiero po zakończeniu powyżej wskazanych prac i uzyskaniu stosownych pozwoleń na użytkowanie. Wobec tego należy zauważyć, iż zakupiony w 2006 r. budynek nie spełniał kryterium uznania go za środek trwały, nie było bowiem możliwości jego prawnego użytkowania zgodnie z celem działalności Spółki, a więc prowadzenia w nim działalności rehabilitacyjnej. Potwierdzeniem zdatności do użytkowania jest wydanie przez właściwy organ administracji państwowej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu.

Dlatego też poniesione nakłady inwestycyjne nie mogą być kwalifikowane jako ulepszenie środka trwałego, lecz jako wytworzenie środka trwałego, posiadającego cechy wskazane w definicji ustawowej, tj. kompletnego i zdatnego do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania.

Reasumując stwierdzić należy, iż poczynione przez Wnioskodawcę prace inwestycyjne nie stanowiły ulepszenia środka trwałego. Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że ma on zastosowanie do ulepszonych środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku. Zakupiony przez Spółkę Wnioskodawcy budynek nie spełniał tego warunku - dopiero przeprowadzone prace inwestycyjne spowodowały, że budynek ten spełnił definicję środka trwałego, a więc kompletnego i zdatnego do użytku. Skoro wykonane prace nie stanowiły ulepszenia środka trwałego, to Wnioskodawca nie może skorzystać z prawa do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały należy amortyzować zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

Zaznaczyć również należy, iż zakwalifikowania środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem, dlatego też w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Jak już wskazano, kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. W przypadku trudności w ustaleniu klasyfikacji KŚT zainteresowany podmiot może zwrócić się o wskazanie symbolu (grupy) środka trwałego do Urzędu Statystycznego w Łodzi. Powyższe wynika z komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z którym zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane, według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości zastosowania do wskazanego składnika majątku, indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest zatem nieprawidłowe.

Końcowo należy nadmienić, iż zgodnie z przepisem art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749), minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem interpretacje indywidualne prawa podatkowego wydawane są wyłącznie na pisemny wniosek zainteresowanego i tylko w jego indywidualnej sprawie. Zainteresowanym jest każdy, kto złoży wniosek w sprawie indywidualnej, która jego dotyczy.

W związku z tym, zaznacza się, że interpretacja odnosi się tylko i wyłącznie do Wnioskodawcy i nie ma zastosowania do pozostałego wspólnika Spółki Cywilnej.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania niniejszej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.