Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-1/13-4/SM
z 20 marca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 28.12.2012 r. (data wpływu 03.01.2013 r.), uzupełnionym w dniu 18.02.2013 r. (data wpływu 21.02.2013 r.) w odpowiedzi na wezwanie nr IPPP3/443-1/13-2/SM z dnia 05.02.2013 r. (skutecznie doręczone w dniu 11.02.2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie:

• możliwości uzyskania przez podmiot zagraniczny statusu zarejestrowanego odbiorcy lub podmiotu prowadzącego skład podatkowy – jest prawidłowe,
• bezpośredniego stosowania art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2003/96/WE - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 03.01.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku akcyzowego w zakresie ww.

Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 18.02.2013 r., złożonym w dniu 18.02.2013 r. (data wpływu 21.02.2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Podatnik jest zarejestrowany w Republice Federalnej Niemiec na podstawie obowiązujących tam przepisów i posiada osobowość prawną. Podatnik nie prowadzi składu podatkowego, korzysta natomiast ze składów podatkowych w G, R oraz Rafinerii w S. Z tych składów na podstawie udzielonego przez Główny Urząd Celny w S. pozwolenia prowadzi zakup i dalszą sprzedaż olejów, między innymi do Polski. Podatnik zamierza transportować olej z niemieckich składów podatkowych do Polski w trybie zawieszonej akcyzy. Ilość i jakość oleju przy odbiorze ze składu w Niemczech będzie potwierdzana dokumentem UDT. Podatnik będzie dostarczał zakupione w powyższy sposób paliwo dla statków morskich bandery niemieckiej, duńskiej, ewentualnie innego państwa Unii Europejskiej, przebywających w polskich portach z wykorzystaniem do celów żeglugi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy spółka zarejestrowana w Republice Federalnej Niemiec na podstawie obowiązujących tam przepisów i posiadająca osobowość prawną może uzyskać w Polsce status zarejestrowanego odbiorcy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 13 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626) lub utworzyć skład podatkowy w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626) na terytorium Polski, które to instytucje uprawniają do uzyskania zwolnienia od akcyzy wyrobów akcyzowych używanych do celów żeglugi w przypadku ich nabycia wewnątrzwspólnotowego w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 22 na podstawie art. 32 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626)?
2. W przypadku odpowiedzi negatywnej (pytanie sformułowane w odpowiedzi na wezwanie z dnia 18.02.2013 r.), czy uzależnienie możliwości zwolnienia wyrobu akcyzowego w postaci oleju mineralnego używanego do celów żeglugi od akcyzy od konieczności skorzystania z instytucji składu podatkowego lub statusu zarejestrowanego odbiorcy przez podmiot zagraniczny, który na gruncie przepisów ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626) nie jest legitymowany do utworzenia takiego składu oraz uzyskania statusu zarejestrowanego odbiorcy, upoważnia podatnika do bezpośredniego stosowania art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej i traktowania wyrobu akcyzowego w postaci oleju mineralnego oferowanego, przeznaczonego i wykorzystywanego do celów żeglugi, jako zwolnionego od opodatkowania podatkiem akcyzowym bez konieczności stosowania dodatkowych warunków, których spółka jako podmiot prawa zagranicznego nie jest w stanie spełnić w Polsce?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

1. Opodatkowanie olejów mineralnych dostarczanych w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty na gruncie przepisów wspólnotowych.
   
   

Regulacje dotyczące opodatkowania i kontroli wyrobów akcyzowych w przepisach prawa wspólnotowego zawarte zostały w trzech zasadniczych aktach prawnych, tj. w Dyrektywie Rady 92/12/EWG z 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontroli (dalej: Dyrektywie Horyzontalnej), uchylonej 1 kwietnia 2010 r., w Dyrektywie Rady 2008/118/WE z 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego (dalej: Dyrektywie Akcyzowej) oraz w Dyrektywie Rady 2003/96/WE z 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (dalej: Dyrektywie Energetycznej).

Dyrektywa Horyzontalna określa ogólne zasady obrotu oraz opodatkowania akcyzą wyrobów akcyzowych, a jej celem jest harmonizacja zasad dotyczących produkcji oraz przemieszczania wyrobów akcyzowych na terenie Unii Europejskiej. Wyrobami tymi są paliwa silnikowe, oleje opałowe i gaz, alkohole i napoje alkoholowe, a także wyroby tytoniowe. Zgodnie z Dyrektywą Horyzontalną do podstawowych instytucji wspólnotowego systemu podatku akcyzowego należy zaliczyć procedurę zawieszenia poboru akcyzy, składy podatkowe, zarejestrowanych handlowców oraz zabezpieczenie akcyzowe. Dyrektywa Horyzontalna została uchylona przez Dyrektywę Akcyzową, która ustanawia ogólne zasady dotyczące podatku akcyzowego nakładanego bezpośrednio lub pośrednio na konsumpcję wyrobów akcyzowych, tj. produktów energetycznych i energii elektrycznej objętych Dyrektywą Energetyczną. Podobnie jak czyniła to Dyrektywa Horyzontalna, Dyrektywa Akcyzowa przewiduje zasady produkcji, magazynowania i przemieszczania produktów w procedurze zawieszenia poboru akcyzy oraz związane z tą procedurą instytucje, takie jak składy podatkowe, zarejestrowani odbiorcy oraz zabezpieczenia akcyzowe. Dyrektywa Akcyzowa za zasadę przyjmuje, iż warunki poboru podatków powinny być zgodne z zasadą niedyskryminacji (pkt 1) Preambuły).

W zakresie wyrobów energetycznych i energii elektrycznej szczegółowe zasady opodatkowania podatkiem akcyzowym określa Dyrektywa Energetyczna. W stosunku do Dyrektywy Horyzontalnej i Dyrektywy Akcyzowej (od 1 kwietnia 2010 r.) stanowiących ogólną podstawę europejskiego systemu opodatkowania podatkiem akcyzowym wyrobów akcyzowych, Dyrektywa Energetyczna zawiera przepisy szczególne w zakresie opodatkowania wyrobów energetycznych i energii elektrycznej.

Zgodnie z art. 2 Dyrektywy Energetycznej pojęcie „produkty energetyczne” stosuje się do produktów objętych kodami CN 2701, 2702 12704 do 2715. Zakres ten obejmuje również oleje mineralne sklasyfikowane w ramach kodu CN 2710, tj. oleje ropy naftowej oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych, inne niż surowe; preparaty gdzie indziej niewymienione ani niewłączone, zawierające 70% masy lub więcej olejów ropy naftowej lub olejów otrzymywanych z minerałów bitumicznych, których te oleje stanowią składniki zasadnicze preparatów; oleje odpadowe.

Generalnym założeniem dotyczącym obrotem paliwami żeglugowymi jest ich odmienne traktowanie na tle innych paliw ze względu na ich przeznaczenie, tzn. przy ich rzeczywistym przeznaczeniu na cele związane z żeglugą (włączając w to rejsy rybackie) obrót tymi paliwami jest zwolniony z podatku akcyzowego. Zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Energetycznej poza przepisami ogólnymi wymienionymi w dyrektywie 92/12/EWG w sprawie zwolnionych zastosowań produktów podlegających opodatkowaniu, i bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych, Państwa Członkowskie zwalniają następujące produkty od podatku na warunkach, które ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom: produkty energetyczne dostarczane w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty (włącznie połowami), z wyłączeniem prywatnej żeglugi niehandlowej, i energia elektryczna produkowana na pokładzie statku. Przy czym, dla celów cytowanej dyrektywy prywatna żegluga niehandlowa oznacza każde użycie statku przez jego właściciela lub inną osobę fizyczną lub prawną, korzystającą z niej na zasadzie najmu lub w jakikolwiek inny sposób, we wszelkich innych celach niż handlowe, w szczególności innych niż w celu przewozu pasażerów lub towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem lub usług na rzecz władz publicznych.

2. Opodatkowanie olejów mineralnych używanych do celów żeglugi podatkiem akcyzowym w Polsce.
   
   

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626) opodatkowaniu podatkiem akcyzowym podlegają wyroby akcyzowe. Wyrobami akcyzowymi są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe oraz wyroby tytoniowe, określone w załączniku nr 1 do ustawy. W poz. 27 załącznika nr 1 do ustawy o podatku akcyzowym wymienione są produkty objęte kodem CN 2710, tj. oleje ropy naftowej i oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych, inne niż surowe; preparaty gdzie indziej niewymienione ani niewłączone, zawierające 70% masy lub więcej olejów ropy naftowej lub olejów otrzymywanych z minerałów bitumicznych, których te oleje stanowią składniki zasadnicze preparatów; oleje odpadowe.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku akcyzowym zwalnia się od akcyzy ze względu na przeznaczenie wyroby akcyzowe używane do celów żeglugi, włączając rejsy rybackie, wyroby energetyczne - w przypadkach, o których mowa w ust. 3, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w ust. 5-13.

Zwolnienie od akcyzy wyrobów używanych do celów żeglugi stosuje się wyłącznie w przypadku ich dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego (1), dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu pośredniczącego (2), dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego (3), nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający (4), nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego (5), importu przez podmiot pośredniczący (6), importu przez podmiot zużywający (7), zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający (8) lub zużycia przez podmiot pośredniczący występujący jako podmiot zużywający (9).

W efekcie, zwolnienie od akcyzy olejów używanych do celów żeglugi, które miało na celu realizację przewidzianego w Dyrektywie Energetycznej wyłączenia z zakresu opodatkowania, w przypadkach ewentualnie znajdujących zastosowanie w niniejszej sprawie do podatnika stosuje się w przypadku dostarczenia olejów ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego (1) lub do podmiotu pośredniczącego (2), a także dostarczenia ich od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego (3) oraz nabycia wewnątrzwspólnotowego olejów przez zarejestrowanego odbiorcę w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający (4), lub w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego (5).

3. Możliwość uzyskania przez podmiot zagraniczny statusu zarejestrowanego odbiorcy lub utworzenia składu podatkowego.
   
   

W konsekwencji powyższych regulacji, zwolnienie od akcyzy dla olejów mineralnych używanych do celów żeglugi może być zastosowane wyłącznie pod warunkiem ich sprzedaży przy udziale składu podatkowego zlokalizowanego na terytorium Polski, bądź pod warunkiem dokonania ich nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego odbiorcę.

Podstawowym wymogiem by uzyskać zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego bądź zezwolenie na nabywanie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, jest złożenie wniosku zawierającego, zgodnie z art. 49 ust. 3 oraz art. 57 ust. 3 ustawy o podatku akcyzowym, numer w Krajowym Rejestrze Sądowym lub ewidencji działalności gospodarczej, a także numer identyfikacyjny REGON.

Jako że podatnik jest podmiotem nieposiadającym siedziby na terytorium Polski, nie posiada ani numeru w Krajowym Rejestrze Sądowym, ani numeru REGON. W efekcie, uznać należy, że podmiot zagraniczny nie jest uprawniony do uzyskania stosownych zezwoleń, co oznacza, iż nie ma on również możliwości skorzystania z przedmiotowego zwolnienia, gdyż co do zasady nie może działać na terytorium Polski jako zarejestrowany odbiorca, ani też prowadzić w Polsce składu podatkowego.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż zgodnie z powyższymi przepisami ustawodawca krajowy doprowadził do istotnego zawężenia zakresu zwolnienia z podatku akcyzowego w stosunku do regulacji unijnych. Zawężenie to nie jest uzasadnione w żaden sposób chęcią zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnień oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom podatkowym, o których mowa w art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Energetycznej.

Wskazując w art. 32 ust. 3 jedynie na skład podatkowy zlokalizowany na terytorium kraju ustawodawca doprowadził do bezzasadnego zróżnicowania sytuacji podatnika w zależności od tego czy sprzedaż wyrobu akcyzowego (olej mineralny) innego kraju członkowskiego następuje za pośrednictwem składu podatkowego krajowego czy też bezpośrednio ze składu na terytorium UE. W tej pierwszej sytuacji bowiem sprzedaż będzie zwolniona z podatku akcyzowego, zaś w tym drugim zwolnienia z podatku brak, mimo że sprzedawane paliwo będzie przeznaczone na cele żeglugowe, a więc zaistnieje przesłanka stojąca u podstaw zwolnienia od podatku akcyzowego tego paliwa. Zarówno w pierwszym jak i w drugim przypadku gwarantem prawidłowości w obrocie paliwem żeglugowym jest skład podatkowy, z którego dokonywana jest sprzedaż. Nie ma tutaj znaczenia według przepisów jakiego państwa członkowskiego został on utworzony i w oparciu o jakie przepisy funkcjonuje. Przepisy państw członkowskich muszą bowiem uwzględniać postanowienia dyrektywy Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu oraz kontrolowania. Dyrektywa ta ustanawia podstawowe założenia dla prowadzenia składu podatkowego przez uprawniony podmiot, obowiązek uzyskiwania przezeń zezwoleń, składania szczegółowych informacji dotyczących każdorazowej przesyłki wyrobów akcyzowych oraz prowadzenia kartoteki magazynowej i transportowej. Składy podatkowe we wszystkich państwach członkowskich muszą więc spełniać analogiczne wymagania minimalne, takie by zagwarantować przy sprzedaży paliwa zastosowanie właściwych procedur i uiszczenie podatku akcyzowego w wymaganej przepisami wysokości. Nie powinno więc czynić różnicy, który skład podatkowy dokonuje sprzedaży na rzecz uprawnionego nabywcy: krajowy czy unijny.

Jednocześnie pozbawienie podmiotu zagranicznego możliwości uzyskania statusu zarejestrowanego odbiorcy de facto pozbawia podmioty zagraniczne możliwości skorzystania ze zwolnienia, gwarantowanego art. 14 Dyrektywy Energetycznej, który nakazuje państwom członkowskim wprowadzenie zwolnień w zakresie sprzedaży paliw dla celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty.

Brak spełnienia któregokolwiek ze ściśle określonych w ustawie z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626) warunków skutkuje brakiem możliwości zastosowania zwolnienia od podatku akcyzowego w odniesieniu do olejów mineralnych używanych do żeglugi i zobowiązaniem podatnika do zapłaty podatku akcyzowego w związku z ich nabyciem wewnątrzwspólnotowym. Przewidziane w prawie krajowym przedmiotowe zwolnienie może być zastosowane wyłącznie w przypadku dostawy wyrobu ze składu podatkowego zlokalizowanego na terytorium Polski lub nabycia wewnątrzwspólnotowego dokonanego przez zarejestrowanego odbiorcę. Natomiast podatnik jako podmiot zagraniczny nie ma możliwości założenia składu podatkowego ani uzyskania statusu zarejestrowanego odbiorcy.

4. Skutki niezgodności polskich przepisów z przepisami wspólnotowymi.
   
   

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Konstytucji RP do źródeł powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej zalicza się Konstytucję, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia. Przepis art. 91 ust. l i 3 Konstytucji RP stanowi natomiast, iż ratyfikowana umowa międzynarodowa, po jej ogłoszeniu w Dzienniku Ustaw, stanowi część krajowego porządku prawnego i jest bezpośrednio stosowana, chyba że jej stosowanie jest uzależnione od wydania ustawy. Jeżeli wynika to z ratyfikowanej przez Polskę umowy konstytuującej organizację międzynarodową, prawo przez nią stanowione jest stosowane bezpośrednio, mając pierwszeństwo w przypadku kolizji z ustawami. Zgodnie z art. 288 zdanie 3 TSUE dyrektywa wiąże każde państwo członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Państwo członkowskie do którego kierowana jest dyrektywa jest obowiązane do wykonania dyrektywy w drodze ustanowienia przepisów prawa wewnętrznego. Przepisy dyrektywy zawierają upoważnienie i zobowiązanie państwa członkowskiego do wykonania dyrektywy poprzez ustanowienie stosownych przepisów powszechnie obowiązujących. Nie ulega wątpliwości, iż Polska (jako państwo członkowskie) jest adresatem dyrektyw Rady Wspólnoty, ze wszystkimi tego konsekwencjami. Po drugie, Polska zobowiązała się do wprowadzenia środków realizujących cele postawione w dyrektywach. W przypadku natomiast braku bądź błędnej, względnie nieterminowej, implementacji rozwiązań dyrektywy przez instytucje krajowe możliwe jest bezpośrednie zastosowanie przepisów dyrektywy. W kwestii bezpośredniego zastosowania przepisów dyrektywy wypowiedział się ETS w sprawie U. B. , w której orzekł, iż w każdym przypadku, w którym przepisy dyrektywy są bezwarunkowe co do przedmiotu i wystarczająco precyzyjne, a przepisy wprowadzające nie zostały przyjęte wcale bądź w wyznaczonym terminie przez państwo członkowskie, podatnik może się powoływać na przepisy dyrektywy w związku z jakimkolwiek przepisem krajowym niezgodnym z dyrektywą. Wskazać zatem należy, że pomimo jasnego i precyzyjnego wyłączenia olejów używanych do żeglugi z zakresu opodatkowania akcyzą na podstawie Dyrektywy Energetycznej, wyłączenie to nie jest realizowane na gruncie polskich przepisów. Możliwość zastosowania zwolnienia od akcyzy do nabycia wewnątrzwspólnotowego i dostawy na terytorium Polski olejów przeznaczonych do żeglugi uzależniona jest od warunków, które same w sobie w istotnym zakresie naruszają przepisy wspólnotowe. Co do zasady bowiem, możliwość zastosowania zwolnienia wymaga zastosowania procedur wymagających prowadzenia składu podatkowego lub posiadania statusu zarejestrowanego odbiorcy, których to wymogów, z powodu regulacji przyjętych przez polskiego ustawodawcę, podmiot zagraniczny spełnić nie może. W tych okolicznościach nie ulega wątpliwości na gruncie Konstytucji RP, iż w razie kolizji między przepisami polskimi a przepisami Dyrektyw Horyzontalnej, Akcyzowej i Energetycznej (jako prawa stanowionego przez organizację międzynarodową, w rozumieniu art. 91 ust. 3 Konstytucji), pierwszeństwo mają regulacje wskazanych Dyrektyw. Zatem, w ocenie podatnika, faktyczne opodatkowanie olejów mineralnych podatkiem akcyzowym, w przypadku gdy wyroby te używane są do celów żeglugi, narusza Dyrektywę Energetyczną. Jak bowiem wskazano powyżej, Dyrektywa ta wprost zobowiązuje Państwa Członkowskie do zwolnienia od akcyzy produktów dostarczanych w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty. Konkludując, za niezgodne z Dyrektywą Energetyczną należy uznać wprowadzenie dla olejów mineralnych używanych do celów żeglugi zwolnienia od akcyzy uzależnionego od zastosowania instytucji, z których podmioty zagraniczne ze względów formalnych nie mogą skorzystać (np. prowadzenia składu podatkowego czy konieczności uzyskania statusu zarejestrowanego odbiorcy).

W ocenie podatnika, olej mineralny przeznaczony do celów żeglugi będący przedmiotem nabycia wewnątrzwspólnotowego i dostawy krajowej w Polsce, biorąc pod uwagę powoływane przepisy Dyrektywy Energetycznej, jest zwolniony od opodatkowania podatkiem akcyzowym na terytorium Polski. Mając na względzie fakt, iż przepis art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Energetycznej jest wystarczająco jasny i precyzyjny, podatnik powołując się bezpośrednio na te przepisy, może nabywać olej mineralny przeznaczony do celów żeglugi w innych krajach członkowskich Wspólnoty, następnie dystrybuować go na terytorium Polski bez konieczności uiszczenia podatku akcyzowego oraz konieczności spełnienia dodatkowych warunków. W szczególności nabycie wewnątrzwspólnotowe tego wyrobu akcyzowego nie musi być dokonane przez zarejestrowanego odbiorcę, ani przy użyciu składu podatkowego na terytorium Polski.

Dodatkowo, wskazać należy, że konstrukcja zwolnień przewidzianych w ustawie o podatku akcyzowym narusza art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. Nr 90 z 2004 r., poz. 864/2, dalej TUE), który zakazuje państwom członkowskim stosowania bezpośrednio lub pośrednio na produkty innych państw członkowskich podatków wewnętrznych, które miałyby na celu faktyczną dyskryminację produktów innych państw członkowskich. Uzależnienie możliwości zwolnienia oleju mineralnego używanego do celów żeglugi od akcyzy od konieczności skorzystania z instytucji składu podatkowego lub zarejestrowanego odbiorcy stanowi naruszenie swobodnego handlu i przepływu towarów na wspólnym rynku wspólnotowym. W szczególności konstrukcja zwolnień od akcyzy ma charakter dyskryminacyjny w stosunku do produktów pochodzących z innych państw członkowskich, dystrybuowanych na terytorium Polski bezpośrednio przez podmioty mające siedzibę w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej. Biorąc pod uwagę, iż możliwość prowadzenia składu podatkowego oraz uzyskania statusu zarejestrowanego odbiorcy jest zarezerwowana dla podmiotów mających siedzibę na terytorium Polski, konstrukcja zwolnień od podatku kreuje preferencje wyłącznie dla podmiotów polskich, co należy uznać za niezgodne z przywołanym przepisem TSUE. Również w ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wyrażonej w wyroku z 16 marca 2010 r., sygn. III SA/Wa 1031/09, uregulowania krajowe nakładające dodatkowe formalności i powodujące utrudnienia w obrocie wyrobami akcyzowymi przez przedsiębiorców zagranicznych, pozostają w sprzeczności z art. 90 TWE, bowiem narusza swobodę handlu i swobodnej wymiany towarowej między państwami członkowskimi. Na podstawie zasady bezpośredniego stosowania dyrektyw w przypadku, gdy są one bezwarunkowe co do przedmiotu i wystarczająco precyzyjne, podatnikowi przysługuje prawo by traktować oleje mineralne oferowane, przeznaczone i wykorzystywane do celów żeglugi, jako zwolnione od opodatkowania podatkiem akcyzowym bez konieczności stosowania dodatkowych warunków, których spółka jako podmiot prawa zagranicznego nie jest w stanie spełnić w Polsce.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej argumenty podatnik wnosi o potwierdzenie prawidłowości przedstawionego stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego w zakresie możliwości uzyskania przez podmiot zagraniczny statusu zarejestrowanego odbiorcy lub podmiotu prowadzącego skład podatkowy uznaje się za jest prawidłowe, w zakresie bezpośredniego stosowania art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2003/96/WE uznaje się za nieprawidłowe.

Ad. 1.

Z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2011 r., Nr 108, poz. 626 ze zm.) zwanej dalej „ustawą” wynika, iż określa ona opodatkowanie podatkiem akcyzowym wyrobów akcyzowych oraz samochodów osobowych, organizację obrotu wyrobami akcyzowymi, a także oznaczanie znakami akcyzy. Wyrobami akcyzowymi, w myśl art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy, są wyroby energetyczne, energia elektryczna, napoje alkoholowe, wyroby tytoniowe oraz susz tytoniowy, określone w załączniku nr 1 do ustawy. W poz. 27 załącznika nr 1 do ustawy wymienione są produkty objęte kodem CN 2710, tj. oleje ropy naftowej i oleje otrzymywane z minerałów bitumicznych, inne niż surowe; preparaty gdzie indziej niewymienione ani niewłączone, zawierające 70% masy lub więcej olejów ropy naftowej lub olejów otrzymywanych z minerałów bitumicznych, których te oleje stanowią składniki zasadnicze preparatów; oleje odpadowe.

Zgodnie z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy, zwalnia się od akcyzy ze względu na przeznaczenie następujące wyroby akcyzowe: używane do celów żeglugi, włączając rejsy rybackie, wyroby energetyczne - w przypadkach, o których mowa w ust. 3, jeżeli są spełnione warunki, o których mowa w ust. 5-13.

W myśl art. 32 ust. 3 ustawy, zwolnienie od akcyzy wyrobów, o których mowa w ust. 1, stosuje się wyłącznie w przypadku ich:

1. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego lub
   
2. dostarczenia ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu pośredniczącego, lub
   
3. dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego
   
4. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, w celu zużycia przez niego jako podmiot zużywający, lub
   
5. nabycia wewnątrzwspólnotowego przez zarejestrowanego odbiorcę, z wyłączeniem zarejestrowanego odbiorcy posiadającego zezwolenie na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca, w celu dostarczenia do podmiotu zużywającego, lub
   
6. importu przez podmiot pośredniczący, lub
   
7. importu przez podmiot zużywający, lub
   
8. zużycia przez podmiot prowadzący skład podatkowy występujący jako podmiot zużywający, lub
   
9. zużycia przez podmiot pośredniczący występujący jako podmiot zużywający.
   
   
   

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy, skład podatkowy to miejsce, w którym określone wyroby akcyzowe są: produkowane, magazynowane, przeładowywane lub do którego wyroby te są wprowadzane, lub z którego są wyprowadzane - z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy; w przypadku składu podatkowego znajdującego się na terytorium kraju miejsce to jest określone w zezwoleniu wydanym przez właściwego naczelnika urzędu celnego;

Natomiast w myśl pkt 11 ww. art. 2 ust. 1, podmiot prowadzący skład podatkowy to podmiot, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie składu podatkowego;

Zgodnie z art. 49 ust. 3 ustawy, Wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego powinien zawierać dane dotyczące podmiotu oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w szczególności imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, adres jego siedziby lub zamieszkania, numer w Krajowym Rejestrze Sądowym lub ewidencji działalności gospodarczej, numer identyfikacyjny REGON, numer identyfikacji podatkowej (NIP), adres poczty elektronicznej oraz określenie rodzaju i zakresu działalności, która będzie prowadzona w składzie podatkowym, jak również wskazanie planowanej lokalizacji składu podatkowego, proponowanego zabezpieczenia akcyzowego oraz liczby już prowadzonych przez podmiot składów podatkowych.

Zarejestrowany odbiorca, to w myśl przepisów art. 2 pkt 13 ustawy, to podmiot, któremu wydano zezwolenie na nabywanie wewnątrzwspólnotowe albo na jednorazowe nabycie wewnątrzwspólnotowe wyrobów akcyzowych wysłanych z zastosowaniem procedury zawieszenia poboru akcyzy, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zwane dalej odpowiednio "zezwoleniem na nabywanie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca" albo "zezwoleniem na jednorazowe nabycie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca";

Natomiast zgodnie z przepisem art. 57 ust. 3 pkt 1 ustawy, wniosek o wydanie zezwolenia na nabywanie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca powinien zawierać dane dotyczące podmiotu oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w szczególności imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, adres jego siedziby lub zamieszkania, numer w Krajowym Rejestrze Sądowym lub w ewidencji działalności gospodarczej, numer identyfikacyjny REGON oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP), adres poczty elektronicznej, a także planowaną lokalizację miejsca odbioru wyrobów akcyzowych.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego w złożonym wniosku wynika, że podatnik zarejestrowany w Republice Federalnej Niemiec na podstawie obowiązujących tam przepisów, nie prowadzący składu podatkowego (korzystający natomiast ze składów podatkowych w G, R oraz R w S), prowadzi z tych składów zakup i dalszą sprzedaż olejów, między innymi do Polski. Podatnik zamierza transportować olej z niemieckich składów podatkowych do Polski w trybie zawieszonej akcyzy. Podatnik będzie dostarczał zakupione w powyższy sposób paliwo dla statków morskich bandery niemieckiej, duńskiej, ewentualnie innego państwa Unii Europejskiej, przebywających w polskich portach z wykorzystaniem do celów żeglugi.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawa do zastosowania zwolnienia od akcyzy paliw używanych do celów żeglugi w zaistniałej sytuacji w kontekście uzyskania przez podmiot zagraniczny statusu zarejestrowanego odbiorcy lub podmiotu prowadzącego skład podatkowy.

Odnosząc cytowane powyżej przepisy do przedstawionej sytuacji zgodzić się trzeba z Wnioskodawcą, iż aby zastosować zwolnienie od akcyzy, o którym mowa w ww. art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy (wyrobów energetycznych używanych do celów żeglugi), musi nastąpić sprzedaż tych wyrobów ze składu podatkowego, ewentualnie nabycie wewnątrzwspólnotowe przez zarejestrowanego odbiorcę. Natomiast z przepisów art. 49 ust. 3 ustawy (dotyczącego uzyskania zezwolenia na prowadzenie składu podatkowego), jak również art. 57 ust. ust. 3 (dotyczącego uzyskania zezwolenia na nabywanie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany odbiorca) wynika, że warunkiem jest podanie m.in. numeru w Krajowym Rejestrze Sądowym lub w ewidencji działalności gospodarczej i numeru identyfikacyjnego REGON.

Podmiot zagraniczny, nieposiadający siedziby na terytorium Polski, nie ma możliwości spełnienia ww. warunków. Uwzględniając powyższe, nie może on również skorzystać ze zwolnienia, o którym mowa w art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy.

Zatem stanowisko Spółki w tym zakresie należy uznać za prawidłowe.

Na marginesie zauważyć trzeba, iż zwolnienie od akcyzy, o którym mowa powyżej, ma zastosowanie również w przypadku dostarczenia od podmiotu pośredniczącego do podmiotu zużywającego (art. 32 ust. 3 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 23 ustawy, podmiot pośredniczący to podmiot mający siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju, któremu wydano zezwolenie na prowadzenie działalności polegającej na dostarczaniu wyrobów akcyzowych objętych zwolnieniem od akcyzy ze względu na ich przeznaczenie ze składu podatkowego na terytorium kraju do podmiotu zużywającego, a w przypadku wyrobów akcyzowych, o których mowa w art. 32 ust. 1, pochodzących również bezpośrednio z importu.

Natomiast zgodnie z art. 56 ust. 2 ustawy, wniosek, o którym mowa w ust. 1 (tj. zezwolenie na prowadzenie działalności jako podmiot pośredniczący) powinien zawierać dane dotyczące podmiotu oraz prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, w szczególności imię i nazwisko lub nazwę podmiotu, adres jego siedziby lub zamieszkania, numer w Krajowym Rejestrze Sądowym lub ewidencji działalności gospodarczej, numer identyfikacyjny REGON, numer identyfikacji podatkowej (NIP), adres poczty elektronicznej oraz określenie zakresu działalności, która będzie prowadzona przez podmiot, a także proponowane zabezpieczenie akcyzowe.

Zatem również w opisanej sytuacji podmiot zagraniczny nie ma możliwości rejestracji się jako podmiot pośredniczący i skorzystać ze zwolnienia, którym mowa powyżej, tj. dostawy paliw do celów żeglugowych.

Ad. 2.

Odnośnie bezpośredniego stosowania art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE L z 2003 r. Nr 283, poz. 51 ze zm.) (dalej: „Dyrektywa Energetyczna”) i możliwości zwolnienia bez zastosowania dodatkowych warunków, o których mowa powyżej, należy zauważyć, iż zgodnie z tym przepisem, poza przepisami ogólnymi wymienionymi w dyrektywie 92/12/EWG w sprawie zwolnionych zastosowań produktów podlegających opodatkowaniu, i bez uszczerbku dla innych przepisów wspólnotowych, Państwa członkowskie zwalniają następujące produkty od podatku na warunkach, które ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnienie oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom: produkty energetyczne dostarczane w celu zastosowania jako paliwo do celów żeglugi na wodach terytorialnych Wspólnoty (włącznie z połowami), z wyłączeniem prywatnej żeglugi niehandlowej, i energia elektryczna produkowania na pokładzie statku.

Dla celów niniejszej dyrektywy „prywatna żegluga niehandlowa” oznacza użycie statku przez jego właściciela lub inną osobę fizyczna lub prawną, korzystająca z niej na zasadzie najmu lub w jakikolwiek inny sposób, we wszelkich innych celach niż handlowe, w szczególności innych niż w celu przewozu pasażerów lub towarów lub świadczenia usług za wynagrodzeniem lub usług na rzecz władz publicznych.

Jak wyżej podkreślono, Państwa członkowskie (a więc i Polska) miała obowiązek zwolnić paliwa do celów żeglugowych (dokładnej – wyroby energetyczne stosowane jako paliwo), na warunkach, które ustanawiają do celów zapewnienia prawidłowego i prostego stosowania takich zwolnienie oraz zapobieżenia jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom.

Nie można w tej sytuacji twierdzić, jak chce tego Spółka (powołując się na wyrok TSUE nr 8/81 w sprawie Ursuli Becker), iż przedmiotowy przepis (art. 32 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym) jest niezgodny z dyrektywą, czy twierdzenia, że ponieważ przepisy wprowadzające nie zostały przyjęte wcale bądź w wyznaczonym terminie przez państwo członkowskie, w związku z czym może on powoływać się bezpośrednio na przepisy dyrektywy.

Uwzględniając powyższe, uczestniczenie w opisanej transakcji składu podatkowego (czy zarejestrowanego odbiorcy lub podmiotu pośredniczącego) należy uznać za warunek, który pozwala państwu polskiemu na właściwą kontrolę jego zastosowania i zapobiegania jakimkolwiek oszustwom.

Należy mieć na uwadze fakt, iż tylko zlokalizowanie podmiotu na terytorium naszego kraju pozwala na zastosowanie odpowiednich instrumentów, mających na celu sprawdzenie nałożonych obowiązków.

W tym kontekście należy się zatem zapatrywać na obowiązek posiadania np. numeru REGON przez podmioty zamierzające prowadzić skład podatkowy, czy uzyskać status zarejestrowanego odbiorcy.

Trudno sobie wyobrazić, jak miałaby wyglądać kontrola składu podatkowego nie położonego na terytorium Polski (przez szczególny nadzór podatkowy), czy na podstawie jakich przepisów miałby on obowiązek (podmiot zagraniczny) np. stosować dokument dostawy (o którym mowa w art. 32 ust. 5 pkt 2 ustawy, jako jeden z warunków stosowania zwolnienia) (specyficzny tylko dla naszego kraju).

Zauważyć należy, iż stosowanie instytucji składu podatkowego w zaistniałej sytuacji zapewnia prawidłowe i proste stosowanie zwolnienia, jak również zapobiega jakimkolwiek oszustwom podatkowym, unikaniu lub nadużyciom. Aby jednak było to możliwe, nie może to być „obcy” skład podatkowy, ale skład położony na naszym terytorium.

Zgodnie z pkt (15) preambuły do Dyrektywy Rady 2008/118/WE z dnia 16 grudnia 2008 r. w sprawie ogólnych zasad dotyczących podatku akcyzowego, uchylającej dyrektywę 92/12/EWG (Dz. U UE L z 2009r. Nr 9, str. 12 ze zm.), zwanej dalej „Dyrektywą”, ponieważ zapewnienie poboru należności podatkowej wymaga przeprowadzenia kontroli w miejscach produkcji i magazynowania, w celu ułatwienia takich kontroli konieczne jest utrzymanie systemu składów podatkowych działających na podstawie uprawnień nadanych przez właściwe organy.

W myśl art. 16 ust. 1 Dyrektywy, otwarcie i prowadzenie składu podatkowego przez uprawnionego prowadzącego skład podatkowy jest uzależnione od uzyskania zezwolenia właściwych organów państwa członkowskiego, w którym znajduje się skład podatkowy.

Zezwolenie jest wydawane na warunkach, jakie organy mają prawo określić w celu zapobiegania wszelkim ewentualnym przypadkom uchylania się od opodatkowania lub nadużyciom.

Podobnie należy rozpatrywać ww. kwestię w zakresie posiadania statusu zarejestrowanego odbiorcy.

Nie można się zgodzić z sugestiami Spółki, która powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 1031/09 z dnia 16 marca 2010 r. dochodzi do wniosku, iż uregulowania krajowe nakładające dodatkowe formalności i powodujące utrudnienia w obrocie wyrobami akcyzowymi przez przedsiębiorców zagranicznych, pozostają w sprzeczności z art. 90 TWE bowiem narusza swobodę handlu i swobodnej wymiany towarowej między państwami członkowskimi.

Należy bowiem zauważyć, iż ww. wyrok (dotyczący zasadności opodatkowania podatkiem akcyzowym olejów smarowych) był przedmiotem skargi kasacyjnej Ministra Finansów. Mimo iż Naczelny Sąd Administracyjny skargę oddalił, odpowiadając na zarzut błędnej wykładni art. 90 TWE stwierdził m.in. „Zakaz dyskryminacji ustanowiony w art. 90 TWE zostaje naruszony między innymi wtedy, gdy odmienny jest zakres ulg i zwolnienia stosowanych do produktów pochodzenia krajowego w stosunku do produktów pochodzących z innych Państw Członkowskich. W stanie prawnym mającym zastosowania w sprawie, przejawem dyskryminacyjnego traktowania wyrobów nabywanych wewnątrzwspólnotowo było odmienne określenie katalogu produktów objętych, pod pewnymi warunkami, zwolnieniem od podatku akcyzowego. (…) Oznacza to, że część wyrobów nabywanych wewnątrzwspólnotowo nie mogła korzystać ze zwolnienia od podatku akcyzowego”.

Zatem, idąc zaprezentowanym przez NSA tokiem myślenia, o naruszeniu art. 90 TWE, a obecnie art. 110 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2) można mówić jedynie w przypadku, gdy inaczej są traktowane (opodatkowane) takie same produkty, gdy pochodzą z innych państw członkowskich, w stosunku do krajowych (co nie zachodzi w opisanej sytuacji). Nie można mówić o takim naruszeniu, poprzez odniesienie się do zróżnicowania podmiotów (zagraniczny czy krajowy), która zamierzają (mają możliwość) skorzystania z wyżej opisanego zwolnienia.

Warto tu zacytować tezy wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, sygn. akt I SA/Gd 551/07 z 05.10.2007 r., utrzymanego w mocy przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem sygn. akt I FSK 384/08 z dnia 14.05.2009 r. Przedmiotowy wyrok dotyczył co prawda stosowania zwolnienia od podatku akcyzowego dla paliw żeglugowych na podstawie „starych” przepisów, tj. ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257 ze zm.) i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 97. poz. 966 ze zm.), ale podobnie uregulowanego jak obecnie (w kwestii nabycia ze składu podatkowego).

WSA w Gdańsku stwierdził m.in. „Podkreślić należy, że zastosowany w niniejszej sprawie podatek akcyzowy nakładany jest na paliwo przeznaczone dla celów żeglugi według stawki zależnej od obiektywnego kryterium jakim jest skład chemiczny produktu i w związku z faktem zakończenia procedury zawieszenia poboru akcyzy, a więc należy go uznać za integralny element podatków wewnętrznych w rozumieniu art. 90 TWE.

W ocenie Sądu nie można podzielić poglądu pełnomocnika skarżącego o dyskryminującym charakterze przepisów polskiego prawa podatkowego w zakresie podatku akcyzowego. Regulacje wspólnotowe dotyczące opodatkowania wyrobów akcyzowych (zharmonizowanych) znalazły swoje odzwierciedlenie w treści ustawy o podatku akcyzowym, co też zasadnie skonstatowały organy podatkowe.

ETS wskazał, że państwa członkowskie stosujące określone zwolnienia z akcyzy zobowiązane są do wprowadzenia takich regulacji, aby podmioty nabywające dane wyroby nie mogły nadużywać przyznanego zwolnienia (sprawa C-185/00 pomiędzy Komisją Europejską oraz Królestwem Szwecji a Republiką Fińską). Zgodnie z twierdzeniem Trybunału państwo członkowskie, które wprowadziło do swojego ustawodawstwa określone zwolnienie z akcyzy, jest zobowiązane do zagwarantowania prawidłowego stosowania danego zwolnienia (właściwy zakres kontroli i nadzoru podatkowego podmiotów korzystających z wyrobu zwolnionego z akcyzy). Temu też służą postanowienia rozporządzenia w sprawie zwolnień od podatku akcyzowego.”

Spółka nie ma zatem możliwości bezpośredniego stosowania ww. art. 14 ust. 1 lit. c) Dyrektywy Energetycznej, tj. korzystać ze zwolnienia bez konieczności stosowania dodatkowych warunków, o których mowa w art. 32 ustawy o podatku akcyzowym.

Uwzględniając powyższe, stanowisko Spółki należy uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.