Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-25/13-2/DS
z 3 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 3 stycznia 2013 r. (data wpływu 7 stycznia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji samochodu osobowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 stycznia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji samochodu osobowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca rozpoczął jednoosobową działalność gospodarczą z dniem 1 grudnia 2012 r. Nie jest płatnikiem podatku od towarów i usług. Opłaca podatek dochodowy od osób fizycznych na zasadach ogólnych na podstawie księgi przychodów i rozchodów.

Wraz z rozpoczęciem działalności gospodarczej, tj. 1 grudnia 2012 r., do ewidencji środków trwałych wprowadził prywatny samochód osobowy Ford kombi (rocznik 2009, diesel, poj. 1997 cm). Samochód został zakupiony jako używany w lutym 2011 r. za kwotę 41.000 zł, co udokumentowane jest zawartą z poprzednim właścicielem umową kupna-sprzedaży. Samochód stanowi własność wspólną Wnioskodawcy i Jego ojca w częściach równych. Z samochodu korzysta od dłuższego czasu wyłącznie Wnioskodawca. Ojciec wyraził pisemną zgodę na wprowadzenie samochodu do ewidencji środków trwałych firmy Wnioskodawcy i jego eksploatację na potrzeby firmy. Samochód nie był ulepszany od dnia zakupu.

Dowód zakupu samochodu w postaci umowy kupna-sprzedaży stwierdza, iż ceną nabycia jest kwota 41.000 zł. Mając na uwadze wspólną własność samochodu w częściach równych, część Wnioskodawcy stanowi kwota 20.500 zł. Taką wartość Wnioskodawca przyjął jako wartość początkową w ewidencji środków trwałych. Przyjął ponadto indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 40%, zamierzając w pełni zamortyzować samochód w ciągu 30 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Wnioskodawca prawidłowo przyjął wartość początkową samochodu przy wprowadzaniu go do ewidencji środków trwałych biorąc pod uwagę:

1. cenę nabycia zgodnie z umową z poprzednim właścicielem, a nie wartość rynkową z dnia wprowadzenia do ewidencji oraz
2. fakt, iż stanowi on współwłasność ojca w równej części

i czy w związku z tym jest uprawniony do przyjęcia indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 40%, przez co samochód zostanie w pełni zamortyzowany w ciągu 30 miesięcy?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 22g ust. 1 ustawy o podatku od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych uważa się cenę ich nabycia, jeżeli nabycie to miało charakter odpłatny. W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, cena nabycia to kwota należna zbywcy powiększona o inne koszty dalej wymienione w przepisie (w przypadku Wnioskodawcy takie koszty nie wystąpiły). Jako wartość początkową samochodu Wnioskodawca przyjął zatem jego cenę nabycia z zastrzeżeniem pkt b (cyt. poniżej). Uznał jednocześnie, że nie ma przy tym zastosowania przepis art. 22g ust. 8 cyt. ustawy, gdyż zapłacona cena poświadczona jest umową kupna-sprzedaży z dnia 5 lutego 2011 r. zawartą pomiędzy zbywcą a Wnioskodawcą oraz ojcem Wnioskodawcy, który jest współwłaścicielem samochodu.

W oparciu o treść art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 197 Kodeksu cywilnego, wartość początkową samochodu wprowadzonego do ewidencji środków trwałych Wnioskodawca ustalił według ceny nabycia pomniejszonej o część stanowiącą własność ojca. Umowa kupna-sprzedaży samochodu nie stwierdza w jakich proporcjach przedmiot umowy stanowi własność kupujących. Wnioskodawca nie zawarł również z ojcem żadnej umowy dotyczącej użytkowania samochodu, bądź przeniesienia części lub całości praw własności.

Wnioskodawca uznał zatem swoje stanowisko w tej kwestii za prawidłowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią przepisu art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnik może indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla używanego środka trwałego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji danego podatnika, lecz okres amortyzacji dla samochodu osobowego nie może być krótszy niż 30 miesięcy (art. 22j ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).

Samochód był używany przed nabyciem przez Wnioskodawcę w lutym 2011 r. dłużej niż 6 miesięcy przez poprzedniego właściciela/właścicieli (data produkcji: czerwiec 2009 r.), stąd też spełnia kryterium wymagane przepisem art. 22j ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca przyjął indywidualną stawkę amortyzacji samochodu w wysokości 40% w ujęciu rocznym, co oznacza, że odpisy amortyzacyjne będą dokonywane łącznie przez 30 miesięcy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do art. 22 ust. 1 ustawy z dnia lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) wymienionej ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Według art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zatem, aby dany składnik majątku był uznany za środek trwały musi:

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  

• zostać nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
  

• być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  

• jego przewidywany okres używania być dłuższy niż rok,
  

• być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Przy czym, uznaje się, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.

W sytuacji, gdy podatnik zamierza amortyzować środek trwały lub wartość niematerialną i prawną, istotnym jest ustalenie ich wartości początkowej. Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. 22f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi wartość początkowa środka trwałego i wartości niematerialnej i prawnej. Stosownie do przepisu art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Co do zasady, samochód stanowiący środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w Wykazie stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stosownie bowiem do przepisu art. 22i ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Stawki te mogą być podwyższane lub obniżane, co wynika z art. 22i ust. 2-7 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, niż 30 miesięcy.

W myśl art. 22j ust. 2 wymienionej ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 2, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej.
   
   

Treść powyższych przepisów wskazuje, iż zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej jest możliwe wyłącznie do składników majątku, które przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych i przed dokonaniem ulepszenia spełniały ustawowe kryteria uznania je za środek trwały. Stawkę tą można stosować dla używanych środków transportu będących środkami trwałymi po raz pierwszy wprowadzonymi do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych danego podatnika lub dla ulepszonych środków trwałych, które przed wprowadzeniem do ww. ewidencji uległy ulepszeniu, a wydatki na ich ulepszenie stanowiły co najmniej 20% wartości początkowej środka trwałego.

Przy czym przez „używanie” należy rozumieć eksploatowanie. Przepisy nie regulują jakimi dowodami należy udokumentować używanie środka trwałego. Przyjąć zatem należy, że mogą to być wszelkie wiarygodne dowody, np. potwierdzone za zgodność z oryginałem kopie: faktury zakupu środka trwałego, ewidencji przebiegu pojazdu, ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych prowadzonych przez poprzedniego użytkownika, oświadczenie poprzedniego użytkownika o używaniu środka trwałego w określonym czasie. Obowiązek udowodnienia, że przed nabyciem środek transportu był wykorzystywany co najmniej przez okres 6 miesięcy, ciąży na podatniku.

Zauważyć przy tym należy, iż wynikająca z art. 22j ww. ustawy, możliwość stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków transportu jest prawem, a nie obowiązkiem podatnika.

Z przedmiotowego wniosku wynika, że Wnioskodawca na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, wprowadził z dniem 1 grudnia 2012 r. do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, prywatny samochód osobowy. Samochód ten został zakupiony w lutym 2011 r. jako używany, na podstawie umowy kupna-sprzedaży. Samochód stanowi współwłasność Wnioskodawcy i Jego ojca w częściach równych, lecz wykorzystywany jest na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy i przedstawiony we wniosku stan faktyczny stwierdzić należy, iż Wnioskodawca prawidłowo ustalił wartość początkową samochodu osobowego wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując cenę nabycia wynikającą z umowy kupna-sprzedaży samochodu proporcjonalnie do posiadanego udziału we własności tego składnika majątku. Wnioskodawca może ponadto do celów amortyzacji zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, albowiem przed dniem zakupu przez Wnioskodawcę w lutym 2011 r., samochód osobowy używany był przez poprzedniego właściciela przez okres co najmniej 6 miesięcy. Ponieważ minimalny okres amortyzacji w takim przypadku nie może być krótszy niż 30 miesięcy, to maksymalna indywidualna stawka amortyzacyjna dla samochodu osobowego używanego wynosi 40%. Przy czym należy tu mieć na uwadze, iż indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być stosowane tylko przy amortyzacji liniowej.

Przy wydawaniu niniejszej interpretacji tut. Organ dokonał wyłącznie analizy okoliczności podanych we wniosku.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.