Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP1/443-1199/12-2/PR
z 27 lutego 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 03.12.2012 r. (data wpływu 05.12.2012 r. ) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie potwierdzenia prawidłowości udostępnionej faktury przez nabywcę w systemie informatycznym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 05.12.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie potwierdzenia prawidłowości udostępnionej faktury przez nabywcę w systemie informatycznym.


W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.


Wnioskodawca (dalej zwana Spółką) jest Członkiem IRGiT oraz Członkiem TGE. Ta pierwsza prowadzi działalność gospodarczą w zakresie rozliczania i rozrachunków transakcji nabywanych towarów, w tym energii elektrycznej, praw majątkowych przez jej Członków, będących jednocześnie członkami TGE S.A. Wnioskodawca, będący jednocześnie Członkiem IRGiT oraz TGE, nabywa i zbywa towary, w tym energię elektryczną jak również prawa majątkowe od podmiotów prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą za pośrednictwem TGE, i w konsekwencji, jego transakcje podlegają rozliczeniu przez IRGiT.

Z uwagi na fakt wyjątkowo intensywnej współpracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy IRGiT a Członkami, będącymi jednocześnie członkami TGE S.A., w tym Wnioskodawcę, niezbędne stało się dla obopólnych korzyści zaimplementowanie umowy upoważniającej IRGiT do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rachunek Członków IRGiT, w tym Wnioskodawcy, zwanej dalej umową o samofakturowanie (self-billing) na podstawie rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. 2011, Nr 68, poz. 360) [dalej: Rozporządzenie w sprawie self-billingu].


Z posiadanych przez Wnioskodawcę informacji wynika, że w zakresie wprowadzenia systemu samofakturowania IRGiR posiada dwie interpretacje indywidualne wydane na jej rzecz przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w imieniu Ministra Finansów:

  1. Interpretacja z dnia 21 stycznia 2011 roku o sygnaturze IPPP1/443-1109/10-3/AS, w której organ wydający potwierdził prawidłowość akceptowania faktur wystawianych w systemie self-billingu przez pełnomocnika i w konsekwencji potwierdził ważność w sferze wywierania skutków prawno-podatkowych tak zaakceptowanej faktury,
  2. Interpretacja z dnia 30 listopada 2011 roku o sygnaturze IPPP1/443-1450/11-5/Igo, w której organ wydający zgodził się ze stanowiskiem IRGiT, że przedstawiony system self-billingu, który miał być wdrożony przez IRGIT, w którym IRGiT przedstawiał drugiej stronie (Członkowi) fakturę w systemie do jej zaakceptowania, gdzie podpis będzie generowany w systemie i będzie spełniał wymogi określone Rozporządzeniem w sprawie self-billingu jest zgodny z obowiązującymi przepisami prawa podatkowego, a faktura wystawiona w takim systemie uprawnia jej odbiorcę do odliczenia podatku VAT naliczonego wskazanego w takim dokumencie.

Wnioskodawca na marginesie pragnie zauważyć, że skoro faktury, które udostępniane są w opisanym Systemie, są fakturami prawidłowo wystawionymi, dającymi (w przypadku faktur kosztowych) pełne prawo do odliczania podatku VAT naliczonego z nich wynikającego jak wynika z powyżej przytoczonych interpretacji otrzymanych przez IRGiT muszą one w konsekwencji spełniać i spełniają również wymogi określone w odpowiednich przepisach rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 roku w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu ich udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur, odnoszące się do warunków autentyczności pochodzenia i integralności treści. Wnioskodawca pragnie podkreślić, że niniejszy wniosek nie dotyczy e-faktur, jednakże pragnie zaznaczyć, że biorąc pod uwagę założenia Systemu pewnym jest, że faktury spełniają wymogi autentyczności pochodzenia i integralności treści, co wynika de facto z samego założenia opisanego Systemu fakturowania. Co więcej, jakikolwiek inny wniosek stałby w sprzeczności z przytoczoną powyżej Interpretacją Ministra Finansów z dnia 30 listopada 2011 roku.

Biorąc pod uwagę powyższe argumenty odnoszące się do Systemu fakturowania, nie ma wątpliwości, że faktury, takie jak opisane przez Wnioskodawcę, spełniają również warunki wynikające z § 21 ust. 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 roku w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług. Wracając do meritum niniejszego wniosku, zgodnie z brzmieniem § 6 rozporządzenia w sprawie self-billingu nabywca towarów i usług może sam wystawiać faktury VAT dokumentujące transakcje, jednak obarczone jest to szeregiem warunków. Taki nabywca, podobnie jak sprzedawca, sam musi być zarejestrowanym podatnikiem VAT czynnym, a upoważnienie do wystawiania przez niego faktur w imieniu i na rzecz sprzedawcy, w tym faktur korygujących i duplikatów, musi wynikać z umowy zawartej pomiędzy stronami. Umowa powinna zawierać liczne obowiązkowe postanowienia. W odniesieniu do sprzedawcy: postanowienia, że upoważnia on nabywcę do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów, w jego imieniu i na jego rachunek, a w razie wykreślenia go z rejestru, jako podatnika VAT czynnego lub zbycia przedsiębiorstwa poinformuje on o tym natychmiast nabywcę. Z kolei nabywca powinien zobowiązać się do wystawiania faktur, w tym faktur korygujących i duplikatów, zgodnie z obowiązującymi przepisami, jak również, że będzie przedstawiał sprzedawcy oryginał i kopię faktury do akceptacji w formie podpisu, przy czym termin przedstawienia do akceptacji faktury powinien być tak określony w umowie, aby było możliwe dokonanie terminowego rozliczenia podatku przez sprzedawcę (kopię faktury zachowuje on u siebie) i wreszcie nabywca powinien zobowiązać się, że poinformuje drugą stronę natychmiast o ewentualnym wykreśleniu go z rejestru, jako podatnika VAT czynnego lub o zbyciu przedsiębiorstwa. Sama umowa także powinna określać termin, na jaki została zawarta (nie dłuższy niż dwa lata) oraz wskazywać towary i usługi, których sprzedaż ma być dokumentowana fakturami wystawianymi przez nabywcę. Z kolei faktura powinna zawierać informację, kto był jej wystawcą i że nabywca wystawił ją w imieniu i na rachunek sprzedawcy.


Polskie przepisy w tym zakresie stanowią implementację wiążącego Polskę od dnia 1 maja 2004 roku prawa wspólnotowego, w szczególności przepisu wyrażonego w art. 220 Dyrektywy Rady nr 2006/112/WE Z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.L 347 z 11.12.2006r.) (dalej: Dyrektywa 112) zgodnie, z którym faktura może zostać wystawiona przez samego podatnika lub w jego imieniu i na jego rzecz przez osobę trzecią. W tym przypadku „każdy podatnik upewnia się, że faktura została wystawiona przez niego, nabywcę, lub usługobiorcę, lub w jego imieniu i na jego rzecz, przez osobę trzecią w następujących przypadkach:

  1. Dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych przez niego na rzecz innego podatnika lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem,
  2. Dostaw towarów, o których mowa w art. 33,
  3. Dostaw towarów dokonywanych na warunkach przewidzianych w art. 138,
  4. Wszelkich zaliczek wpłaconych przed dokonaniem jednej z dostaw towarów, o których mowa w punktach 1,2,3,
  5. Wszelkich zaliczek wpłaconych na jego rzecz przez innego podatnika lub przez osobę prawną niebędącą podatnikiem przez zakończeniem świadczenia usług”.

Uzupełnieniem powyższej regulacji jest przepis zawarty w art. 224 Dyrektywy 112, zgodnie, z którym: „faktury mogą być wystawiane przez nabywcę lub usługobiorcę w odniesieniu do dostaw towarów lub świadczenia usług dokonywanych na ich rzecz przez podatnika, w przypadku gdy istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi. Państwo członkowskie może wymagać, aby takie faktury były wystawiane w imieniu i na rzecz podatnika.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy, tak polskie, jak również obowiązujące w Polsce od 1 maja 2004 roku nadrzędne przepisy prawa wspólnotowego, Wnioskodawca zamierza podpisać z IRGiT umowę upoważniającą Nabywcę (IRGiT) do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rachunek Wnioskodawcy - umowa samofakturowania. Wnioskodawca zakłada, że umowa ta będzie spełniała wszystkie kryteria określone w Rozporządzeniu w sprawie self-billingu, w tym w szczególności Wnioskodawca upoważni IRGiT do wystawiania faktur, faktur korygujących i duplikatów w jego imieniu na jego rachunek, a w razie wykreślenia z rejestru, jako czynnego podatnika podatku VAT, lub zbycia przedsiębiorstwa, poinformuje on o tym natychmiast IRGiT.

Jak wynika z dotychczasowych ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą a IRGiT akceptacja wystawionej faktury w formie podpisu, o której mowa w Rozporządzeniu w sprawie self-billingu będzie dokonywana przez pracownika IRGiT, któremu Wnioskodawca udzieli stosownego odrębnego szczególnego pełnomocnictwa rodzajowego do podpisywania i tym samym akceptacji w jego imieniu faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur. Prawidłowość takiego akceptowania faktur przez pełnomocnika i w konsekwencji ważności w sferze wywierania skutków prawno-podatkowych tak zaakceptowanej faktury została potwierdzona we wspomnianej już w niniejszym wniosku interpretacji indywidualnej wydanej na rzecz Wnioskodawcy przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 21 stycznia 2011 roku (sygnatura IPPP1-443-1109/10-3/AS).


W związku z powyższym, IRGiT podjął kolejne kroki w celu wprowadzenia planu wdrożenia systemu opartego na self-blillingu w życie. Od 1 stycznia 2012 roku IRGiT posiada system dystrybucji faktur oparty na przesyłaniu faktur pocztą elektroniczną zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz pocztą tradycyjną jednakże dodatkowo planuje rozszerzenie systemu dotyczącego dystrybucji faktur oparty na self-billingu i pobieraniu faktur przez Członków, w tym Wnioskodawcę, z niepublicznej strony internetowej. Systemu tego dla potrzeb podatkowych nie traktuje się na równi z przesyłaniem faktur w drodze elektronicznej. Jak wynika z pozyskanych przez Wnioskodawcę informacji, wdrożenie wspomnianego systemu oparte jest o następujące założenia:

  • faktury będą dostępne na niepublicznej stronie internetowej www.irgit.pl, do której dostęp będzie chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych,
  • system będzie zbudowany w oparciu o redundantną architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu,
  • każdy Członek IRGiT, w tym Wnioskodawca będzie miał dostęp jedynie do własnych faktur, będzie posiadał swój unikatowy login oraz hasło do systemu, które otrzyma od IRGiT po podpisaniu umowy o self-billingu,
  • faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez IRGiT będą umieszczana na niepublicznej stronie w postaci pliku .pdf,
  • faktury transakcyjne sprzedażowe typu self-billing będą dostępne ponadto w formacie .txt, za pomocą których można będzie zaimportować dane do systemów księgowych,
  • po zalogowaniu się Wnioskodawca będzie miał dostęp tylko i wyłącznie do własnych faktur wystawionych na jego rzecz, nie będzie miał dostępu do faktur wystawionych na rzecz innych Członków.


W konsekwencji, faktury wystawiane typu self-billing na rzecz Wnioskodawcy z tytułu dokonanych przez niego transakcji na rynkach TGE, będą generowane przez system oparty na powyższych założeniach, przy czym na wygenerowanej fakturze każdorazowo pojawi się podpis wystawcy w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska, jak również podpis osoby akceptującej na podstawie pełnomocnictwa, również w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska. Jednym z założeń IRGiT jest to, że posiadany przez niego system zapewnia integralność oraz poprawność złożonych w ten sposób podpisów. Związane jest to bezpośrednio ze strukturą systemu, z której wynika, że złożenie w ten sposób podpisu musi być poprzedzone zalogowaniem się wystawiającego fakturę oraz potwierdzeniem wystawienia przez wpisanie odpowiedniego indywidualnego kodu (hasła). Podobnie w przypadku akceptującego fakturę, który posiadać będzie swój unikalny login i hasło, bez podania, którego niemożliwe będzie zaakceptowanie faktury oraz wpisanie na jej dokumencie w systemie imienia i nazwiska stanowiącego podpis. Co więcej, budowa systemu uniemożliwia wygenerowanie faktury i w konsekwencji jej późniejsze pobranie ze strony www.irgit.pl bez uprzedniego zalogowania się i podania hasła przez osobę upoważnioną do akceptacji. System ten opiera się na takiej strukturze:

  1. Wystawienie faktury w systemie;
  2. Zalogowanie się wystawiającego do systemu;
  3. Podpisanie faktury przez wystawiającego, poprzez wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła);
  4. Zalogowanie się do systemu osoby upoważnionej na podstawie pełnomocnictwa do akceptacji faktur w systemie;
  5. Zaakceptowanie faktury poprzez jej podpisanie, czyli wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła);
  6. Wygenerowanie faktury w systemie, umożliwiające jej pobranie.

W konsekwencji, Wnioskodawca podpisując z IRGiT umowę self-billingu de facto wyrazi zgodę nie tylko na wystawianie faktur w jego imieniu, ale bezpośrednim następstwem takiej umowy będzie pobieranie przez Wnioskodawcę faktur VAT z systemu elektronicznego (specjalnie stworzona w tym celu platforma) kontrahenta, poprzez który udostępni on Wnioskodawcy fakturę, opatrzoną podpisami (wyrażonymi we wpisaniu w odpowiednim miejscu faktury imienia i nazwiska osób) wystawiających i akceptujących konkretną fakturę.


W związku z powyższym zadano następujące pytanie:


Czy faktura udostępniona Wnioskodawcy poprzez przedstawiony powyżej system, który będzie spełniał wymogi określone Rozporządzeniem w sprawie self-billingu, (co zostało potwierdzone otrzymanymi interpretacjami indywidualnymi) będzie spełniała wszelkie warunki formalno-prawne dla prawidłowo wystawionej faktury VAT w oparciu o obowiązujące obecnie przepisy prawa podatkowego w Polsce? (w szczególności pytanie dotyczy tego, czy faktury zakupowe udostępnione Wnioskodawcy w pliku PDF w systemie self-billingu będą uprawniały go do odliczania podatku VAT naliczonego, wskazanego na takich dokumentach księgowych?)


Zdaniem Wnioskodawcy, pytanie to jest kluczowe ze względu na jego ważny interes, stąd też Wnioskodawcę należy z pewnością uznać za podmiot zainteresowany wydaniem interpretacji we wnioskowanym stanie faktycznym. Przede wszystkim należy podkreślić, że „faktury wystawiane przez podatników VAT pełnią fundamentalną rolę na gruncie tego podatku. Nie są one tylko zwykłym dokumentem służącym dokumentacji transakcji oraz będącym podstawą do jej zaksięgowania w księgach stron tej transakcji. Po pierwsze, wystawienie faktury może mieć (i często ma) wpływ na powstanie obowiązku podatkowego. Wskazać należy przede wszystkim art. 19 ust. 4 ustawy, który stanowi że jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Jest to tylko jedna z sytuacji, gdy powstanie obowiązku podatkowego powiązane zostało z wystawieniem faktury.

Po drugie, i chyba najważniejsze, faktura stanowi podstawę dla nabywcy towaru lub usługi do odliczenia podatku naliczonego - z art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy wynika, że podatkiem naliczonym jest kwota wynikająca z faktury, zaś stosownie do art. 86 ust. 10 pkt 1 tej ustawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny (a więc prawo to nie powstanie, jeżeli podatnik faktury nie otrzyma)” [Adam Bartosiewicz, Ryszard Kubacki, Komentarz VAT, LEX/el. 2011].

W opinii Wnioskodawcy faktury udostępniane przez kontrahenta w systemie przedstawionym w stanie faktycznym będą spełniały wszelkie warunki formalno-prawne, które muszą być spełnione w celu uznania konkretnego dokumentu księgowego za prawidłowy w rozumieniu obecnie obowiązujących przepisów prawa podatkowego.


Wnioskodawca pragnie podkreślić, że w jego przekonaniu faktura taka jak opisana w stanie faktycznym, będzie zawierała wszelkie niezbędne elementy wynikające z obowiązujących przepisów prawa podatkowego, w tym w szczególności spełni warunki określone w przepisie art. 106 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. 2004, Nr 54, poz. 535) [dalej: ustawa o VAT], zgodnie, z którym podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Ponadto, Wnioskodawca pragnie podkreślić, że faktury wystawiane i udostępniane na specjalnej platformie informatycznej w celu realizacji umowy self-billingu będą również spełniały wszystkie warunki dodatkowe, przewidziane w przepisach rangi podustawowej, tj. w Rozporządzeniu w sprawie self-billingu, zgodnie z brzmieniem § 5 ust. 1 tego aktu, faktura stwierdzająca dokonanie sprzedaży powinna zawierać co najmniej:

  1. imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;
  2. numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;
  3. numer kolejny faktury oznaczonej jako „FAKTURA VAT”;
  4. dzień, miesiąc i rok wystawienia faktury, a w przypadku, gdy data ta różni się od daty sprzedaży, również datę sprzedaży; w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży, pod warunkiem podania daty wystawienia faktury;
  5. nazwę (rodzaj) towaru lub usługi;
  6. miarę i ilość sprzedanych towarów lub zakres wykonanych usług;
  7. cenę jednostkową towaru lub usługi bez kwoty podatku (cenę jednostkową netto);
  8. wartość towarów lub wykonanych usług, których dotyczy sprzedaż, bez kwoty podatku (wartość sprzedaży netto);
  9. stawki podatku;
  10. sumę wartości sprzedaży netto towarów lub wykonanych usług z podziałem na poszczególne stawki podatku i zwolnionych od podatku oraz niepodlegających opodatkowaniu;
  11. kwotę podatku od sumy wartości sprzedaży netto towarów (usług) z podziałem na kwoty dotyczące poszczególnych stawek podatku,


Odnosząc się do powyższych przepisów, należy jednak pamiętać, że jak zauważył NSA w wyroku z dnia 14 maja 1997 r. (I SA/Lu 1231/95, LEX nr 29348) „warunkiem koniecznym zachowania prawa do obniżenia podatku należnego jest sporządzenie lub przyjęcie przez podatnika takiej faktury, która by zawierała informacje o których mowa w art. 32 ust. 1 ustawy z 1993 r. o VAT [obecnie art. 106 ust. 1 ustawy przyp. aut.] Rozszerzenie tych wymogów w przepisach rozporządzenia Ministra Finansów, jeżeli dotyczy innych wymogów niż określone w art. 32 ust 1 ustawy [ art. 106 ust. 1 ustawy przyp. aut.] ma na celu usprawnienie kontroli faktur, nie stanowi natomiast materialno-prawnych wymogów faktury VAT.

Nie ulega żadnej wątpliwości, że wszystkie te dane zostaną zawarte w fakturach wystawianych w systemie self-billingu. Co więcej, faktury tę będą również spełniały dodatkowe kryteria przewidziane stricte dla stosowania tego systemu, wynikające z § 6 wspomnianego powyżej Rozporządzenia, o czym świadczą dwie wydane interpretacje indywidualne w tej sprawie, o których wspomniano na wstępie, przy opisywaniu stanu faktycznego.

Wnioskodawca pragnie w tym miejscu nadmienić, że przystępując do Unii Europejskiej Polska, na mocy Traktatu Ateńskiego zawartego 16 kwietnia 2003 r. od dnia akcesji jest związana postanowieniami traktatów założycielskich i wspólnotowych aktów prawnych przyjętych przed dniem przystąpienia. W konsekwencji Polska stała się również adresatem dyrektyw, o ile są one skierowane do wszystkich państw członkowskich. W zakresie podatku VAT taką powszechną dyrektywą jest obowiązująca od dnia 1 stycznia 2007 roku Dyrektywa 112. Efektywność prawa wspólnotowego zapewnia się zaś w państwach członkowskich poprzez stosowanie wykładni prowspólnotowej, tj. takie odczytywanie norm prawnych z przepisów prawa, które są zgodne, w zakresie podatku VAT z zasadami wyrażonymi w Dyrektywie 112.

Stanowisko to znajduje pełną akceptację w obowiązującym w Polsce orzecznictwie ETS dotyczącym obowiązku stosowania prowspólnotowej wykładni prawa. Trybunał jednoznacznie podkreśla obowiązek stosowania prowspólnotowej wykładni prawa krajowego przez sądy państw członkowskich Unii Europejskiej, ale również przez organy stosujące prawo, w tym bezspornie organy podatkowe państw członkowskich.

Pierwszym wyrokiem, w którym ETS jednoznacznie wypowiedział się na temat stosowania wykładni prowspólnotowej jest orzeczenie w sprawie Van Colon C-14/83. ETS stwierdził w tej sprawie, że sądy krajowe są obowiązane do wykładni prawa krajowego w świetle sformułowań i celu danej dyrektywy. W wyroku Trybunał podkreślił: „obowiązek na mocy art. 10 TWE podjęcia wszelkich właściwych środków ogólnych lub szczególnych w celu zapewnienia wykonania tego zobowiązania, leży na organach Państw Członkowskich, w tym zakresie ich kompetencji, na organach sądowych. Wynika z tego, że stosując prawo krajowe (…), sąd krajowy ma obowiązek interpretacji swego krajowego prawa w świetle tekstu i celu dyrektywy (…)”.

Podobnie, w orzeczeniu w sprawie Marleasing C-106/89 Trybunał wskazał, że stosując prawo krajowe niezależnie czy dane przepisy zostały przyjęte przed czy po dyrektywie, sąd krajowy wezwany do przeprowadzenia ich wykładni zobowiązany jest zrobić to w największym możliwym stopniu w świetle i celu dyrektywy dla osiągnięcia jej rezultatu. Wyrok ten jest wyjątkowo istotny, ponieważ Trybunał wskazał w nim, że interpretacja prawa krajowego zgodnie z prawem wspólnotowym powinna być tak daleko idąca jak to tylko możliwe.

Teza o efektywności prawa wspólnotowego, oraz w konsekwencji dotycząca prowspólnotowej wykładni prawa wspólnotowego znajduje potwierdzenie choćby w klasycznym w tej kwestii wyroku ETS wydanym w sprawie C-6/64 Flaminio Costa. W swoim orzeczeniu Trybunał podkreślił, że żadne przepisy prawa krajowego nie mogą przeważać nad prawem Unii Europejskiej.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca pragnie przytoczyć orzecznictwo Trybunału, obecnie mające wiążący charakter w Polsce, z którego ściśle i jednoznacznie wynika, że wymogi dotyczące faktur mają charakter formalno prawny, nie zaś materialno prawny, a państwa członkowskie nie mogą wprowadzać jakichkolwiek utrudnień w tym zakresie, które ograniczałyby prawa podatnika w zakresie możliwości realizowania podstawowych zasad systemu podatku VAT tak na poziomie wspólnotowym, jak również krajowym. Przykładowo, teza ta została przedstawiona w wyroku z dnia 9 czerwca 1992 r. w sprawie C-96/91, Commission of the European Communities v. Kingdom of Spain, gdzie podkreślono, że zasadniczo państwa członkowskie nie mają prawa wymagać, aby na fakturze konieczne było umieszczanie innych jeszcze elementów. W orzecznictwie ETS podkreśla się, że także w ramach procedur szczególnych, które pozwalają na pewne odstępstwa, nie powinny być wprowadzane takie wymogi dotyczące dokumentowania fakturami sprzedaży, aby czyniły utrudnionym lub praktycznie niemożliwym skorzystanie z prawa do odliczenia. Obok zasady neutralności podatkowej, trochę w jej cieniu, funkcjonuje nie mniej ważna zasada skuteczności podatku VAT, która również znajduje zastosowanie przy omawianiu obowiązków wynikających w zakresie stosowania przepisów odnoszących się do fakturowania. Zgodnie z zasadą skuteczności korzystanie czy egzekwowanie praw wynikających z przepisów wspólnotowych nie może być nadmiernie uciążliwe lub praktycznie niemożliwe. Z zasady tej wynika, że jeżeli prawo wspólnotowe przyznaje jednostkom uprawnienia, to prawo krajowe jest zobowiązane chronić te uprawnienia i zapewnić im pełną skuteczność. Zasada ta wywodzona jest z przepisu art. 10 TWE, zgodnie, z którym państwa członkowskie podejmują właściwe środki ogólne lub szczególne w celu wykonywania zobowiązań wynikających z TWE lub działań instytucji Wspólnoty. Zasada ta została po raz pierwszy sformułowana w wyroku w sprawie Aprile (Wyrok TS z dnia 17 listopada 1998 roku w sprawie C-228/96 Aprile Srl, w likwidacji, przeciwko Amministrazione delie Finanze dello Stato) - nakazuje ona badanie zgodności z regulacjami wspólnotowymi nie tylko przepisów materialnych, tj. określających prawa i obowiązki podatników, lecz także proceduralnych, czyli rządzących trybem dochodzenia tych praw i obowiązków podatników, lecz także proceduralnych, czyli rządzących trybem dochodzenia tych praw i realizacji obowiązków. Przedmiotem kontroli jest to, czy przepisy krajowe umożliwiają podatnikom realizację ich praw bez nadmiernych utrudnień lub barier czyniących dochodzenie praw praktycznie niemożliwym.

W tym kontekście Wnioskodawca stoi na stanowisku, że faktury udostępniane na specjalnej platformie elektronicznej w ramach systemu self-billingu stanowią dokumenty, które kwalifikować należy, jako faktury VAT na gruncie przepisów o podatku VAT, z którymi wiążą się pełne prawa i obowiązki wynikające z obowiązujących przepisów. Ponadto, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że faktury udostępniane mu przez kontrahenta nie są fakturami wysyłanymi w drodze elektronicznej w rozumieniu Rozporządzenia z dnia 17 grudnia 2010 roku w sprawie w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661) [dalej: Rozporządzenie w sprawie e-faktur]. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że takie rozumowanie byłoby nieprawidłowe, sprzeczne z zasadami wykładni prawa podatkowego i ponadto stanowiłoby naruszenie wszelkich zasad wywodzących się z prawa wspólnotowego, w tym w szczególności zasady efektywności, o której mowa powyżej.

W tym zakresie Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę, że Rozporządzenie w sprawie e-faktur odnosi się tylko i wyłącznie do faktur przesyłanych w drodze elektronicznej, nie zaś do faktur tradycyjnych, które tylko i wyłącznie udostępniane są na specjalnej platformie elektronicznej, tak jak w opisanym stanie faktycznym. Już w swym tytule, jak i w kolejnych jego przepisach Rozporządzenie posługuje się sformułowaniem „przesyłanie faktur”. W tej sytuacji istotny wydaje się być sam fakt wysłania faktury np. mailem - w opinii Wnioskodawcy udostępnienie faktury nie może być rozumiane na równi z przesłaniem faktury. Wynika tak z wykładni literalnej tych pojęć (na marginesie należy podkreślić, że przy odkodowywaniu norm niejasnych przyjęto posługiwać się wykładnią literalną i językową, co zostało potwierdzone w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 17 marca 1996 roku w sprawie III CZP 24/96, w której wskazano, że wykładnia językowa jest pierwszym i wstępnym etapem egzegezy tekstu aktu normatywnego) - pojęcie „przesłać” oznacza posłać coś, wysłać. W konsekwencji, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że udostępnianie mu faktur VAT w opisanym systemie nie jest e-fakturowaniem w rozumieniu Rozporządzenia w sprawie e-faktur, ponieważ nie dochodzi na żadnym etapie do przesłania faktury i w konsekwencji nawet w przypadku braku spełnienia przesłanek określonych w tym rozporządzeniu, odnoszących się do warunków zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury, faktury takie wywołują pełne skutki prawne.

Należy ponadto zauważyć, że Rozporządzenie w sprawie e-faktur faktycznie odnosi się do pojęcia „udostępniania” faktur, ale tylko w odniesieniu do ich udostępniania organom podatkowym, co zdecydowanie nie ma zastosowania w opisywanym stanie faktycznym.

Potwierdzeniem takiej tezy jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie o sygnaturze I FSK 1444/09 z dnia 20 maja 2010 roku, w którym skład orzekający bezpośrednio stwierdził, że:,, prawodawca krajowy - expressis verbis - nie wypowiada się w art. 106 ust. 1 ustawy co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników VAT faktur w formie papierowej. Czysto językowa analiza wspomnianego przepisu nie stoi na przeszkodzie konstatacji, że faktury mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. W szczególności należy uznać, że posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem „wystawia” nie ogranicza zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej. Spór co do tego, czy użyte przez prawodawcę pojęcie wystawienia faktury odnosi się jedynie do jej sporządzenia, czy też obejmuje swym znaczeniem łącznie postrzegany proces sporządzenia faktury i jej przekazania nabywcy, należy rozstrzygnąć na korzyść pierwszego wskazanego stanowiska”.

W wyroku tym NSA uznał, że mamy dwa „modele” fakturowania. Albo jest faktura w pełni elektroniczna, która przygotowana była elektronicznie, przesłana była elektronicznie i przechowywana jest elektronicznie, albo faktura jest wystawiona (ręcznie lub przy użyciu komputera), a następnie przesłana jest elektronicznie, zaś po przesłaniu wydrukowana. W tym przypadku - zdaniem sądu - jest to nadal faktura papierowa.

NSA uznał, że jeśli po przesłaniu faktury faksem lub za pośrednictwem poczty elektronicznej, odbiorca faktury taki dokument wydrukuje, może on odliczyć podatek naliczony z takiej faktury. Niewątpliwie tezy zawarte w wyroku można wprost zastosować w opisanym stanie faktycznym. Ponadto w wyroku z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt I FSK 1169/08, NSA uznał, że nie ma przeciwwskazań do istnienia systemu wysyłania i przechowywania faktur, polegającego na wysyłaniu faktury w formie papierowej oraz przechowywaniu jej kopii w formie elektronicznej z jednoczesnym zapewnieniem możliwości wydrukowania na każde żądanie organu kontrolującego.

W tym kontekście Wnioskodawca pragnie przywołać również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 września 2011 roku w sprawie o sygnaturze I FSK 1296/10, w którym potwierdzono tezę, zgodnie z którą funkcjonujące w państwach członkowskim rozwiązania prawne, pozwalające na wysyłanie faktur w formie elektronicznej, bez posłużenia się przy tym podpisem elektronicznym lub DI, są dopuszczalne, natomiast wszelkie ograniczenia w tym zakresie powinny zostać wyeliminowane, jako zakłócające obrót gospodarczy. Wnioskodawca na marginesie pragnie podkreślić, że obecnie w myśl Rozporządzenia w sprawie e-faktur nie ma już kwalifikowanych form wysyłania faktur drogą elektroniczną, takich jak istniały do dnia 1 stycznia 2011 roku. Nie powinno się bowiem nakładać na podatników stosujących e-faktury innych obciążeń o charakterze formalno-prawnym aniżeli na podatników posługujących się fakturami tradycyjnymi, papierowymi. Jednak zastosowanie pojęć, tak przez prawodawcę wspólnotowego, jak i krajowego, niejasnych, odnoszących się do autentyczności i integralności może budzić praktyczne wątpliwości, dlatego też stosowanie tych przepisów do wszystkich faktur, w tym faktur udostępnianych na specjalnej platformie elektronicznej należałoby uznać nie tylko za nieprawidłowe, ale również naruszające zasadę skuteczności prawa wspólnotowego, jak również prowadzące do zakłócania obrotu gospodarczego. Nie można bowiem dokonywać wykładni przepisów prawa podatkowego na niekorzyść podatnika. Ponadto, Wnioskodawca pragnie zwrócić uwagę na umiejscowienie przepisów odnoszących się do wystawiania faktur w treści Dyrektywy 112. Zapisy te znalazły się w Tytule Xl Dyrektywy 112, obejmującym zakres obowiązków administracyjnych nakładanych na podatników oraz na osoby zobowiązane do zapłaty podatku VAT. Przepisy te, jak podkreśla się w jednolitym i ugruntowanym orzecznictwie Trybunału stanowią o obowiązkach formalno-prawnych, których nawet brak spełnienia, przy jednoczesnym spełnieniu przesłanek o charakterze materialnym nie może pozbawiać podatników prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego (przykładowo tezę taką potwierdzono w wyroku w sprawach połączonych C-110/8 do C-147/98 Gabalfrisa oraz w wyroku w sprawie C-400/98 w sprawie Finanzamt Goslar przeciwko Brigitte Breitsohl, w którym stwierdzono, że powstanie prawa do odliczenia podatku VAT zapłaconego z tytułu uprzednich wydatków inwestycyjnych nie zależy w żaden sposób od formalnego uznania podatnika przez organ podatkowy. Tym samym niezarejestrowanie podatnika dla celów podatku VAT, a więc brak formalnoprawnego statusu podatnika nie powinno stanowić przeszkody do realizacji przysługującego podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego związanego z czynnościami opodatkowanymi, dokonanymi przed zgłoszeniem rejestracyjnym).

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że faktury wystawiane w systemie self-billingu, które będą udostępniane Wnioskodawcy poprzez specjalnie stworzoną do tego platformę Informatyczną będą spełniały wymogi dla prawidłowo wystawionej faktury VAT w świetle obowiązujących przepisów i będą rodziły wszystkie prawa i obowiązki związane z takimi dokumentami.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.


Tut. Organ informuje, iż zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2012 r. poz. 1428), od dnia 1 stycznia 2013 r. zmianie uległy przepisy dotyczące m.in. tzw. samo-fakturowania. W przedmiotowej sprawie, dotyczącej zdarzenia przyszłego, zastosowanie znajdą przepisy w brzmieniu obowiązującym w dniu wydania niniejszej interpretacji.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.


W oparciu o art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

  1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
  2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
  3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Na podstawie delegacji zawartej w powołanym przepisie, Minister Finansów wydał rozporządzenie z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zwane dalej rozporządzeniem, które zostało zmienione z dniem 1 stycznia 2013 r. przez ww. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 grudnia 2012 r. (Dz. U. z 2012 r., poz. 1428).


I tak, § 6 ust. 1, podatnik, podatnik podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze albo osoba prawna niebędąca takim podatnikiem, nabywający towary lub usługi od podatnika, o którym mowa w § 4, mogą wystawiać w jego imieniu i na jego rzecz faktury dokumentujące:

  1. dokonanie sprzedaży przez podatnika na rzecz tego podmiotu,
  2. otrzymanie należności, o której mowa w art. 19 ust. 11 ustawy, oraz
  3. dostawę towarów lub świadczenie usług, o których mowa w § 26a pkt 2 lit. b
    - jeżeli istnieje wcześniejsze porozumienie między tymi dwiema stronami i pod warunkiem, że istnieje określona procedura zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności. Faktury może wystawiać w imieniu i na rzecz podatnika, o którym mowa w § 4, również upoważniona przez niego osoba trzecia, w szczególności jego przedstawiciel podatkowy (ust. 2).


W tym miejscu wyjaśnić należy, iż znowelizowane z dniem 1 stycznia 2013 r. rozporządzenie fakturowe nie posługuje się już określeniem oryginał faktury czy kopia faktury. Na podstawie § 19 ust. 1 rozporządzenia, faktury wystawia się co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których jeden otrzymuje nabywca, a drugi zachowuje w swojej dokumentacji podatnik dokonujący sprzedaży. Nadmienić należy, iż w przypadku faktur, o których mowa w § 6 ust. 1, w myśl nowych regulacji, poza podstawowymi danymi faktura powinna zawierać dodatkowo - wyraz "samofakturowanie".

W myśl § 19 ust. 3 pkt 2, w przypadku faktur przesyłanych w formie elektronicznej nabywca, o którym mowa w § 6 ust. 1, przesyła je, w tym udostępnia, podatnikowi, który upoważnił go do wystawiania faktur, z uwzględnieniem zasad wynikających z procedury zatwierdzania faktur przez podatnika dokonującego sprzedaży.

W świetle regulacji § 2 pkt 7 rozporządzenia, przez autentyczność pochodzenia faktury rozumie się pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub świadczącego usługi albo wystawcy faktury. Natomiast przez integralność treści faktury (§ 2 pkt 8 rozporządzenia) rozumie się to, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Stosownie do § 20a ust. 1 rozporządzenia, podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług - § 20a ust. 2 rozporządzenia.

Z kolei, zgodnie z treścią § 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 2012 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2012, poz. 1528), obowiązującego od dnia 1 stycznia 2013 r. w/w rozporządzenie określa sposób i warunki przesyłania faktur w formie elektronicznej.


Z kolei, w myśl § 2 cyt. rozporządzenia, ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o:

  1. autentyczności pochodzenia faktury - rozumie się przez to pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury;
  2. integralności treści faktury - rozumie się przez to, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Przesyłanie, w tym udostępnianie, faktur w formie elektronicznej wymaga akceptacji ich odbiorcy. (§ 3)

Stosownie do § 4 ust. 1, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej, w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury określa podatnik. (ust. 2) Autentyczność pochodzenia, integralność treści oraz czytelność faktury można zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług. (ust. 3)

Dodać należy, iż zgodnie z § 8 cyt. rozporządzenia, akceptacja przesyłania faktur w formie elektronicznej, wyrażona na podstawie przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz. U. Nr 133, poz. 1119) i rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661), zachowuje ważność na potrzeby stosowania § 3.

Zauważyć należy, iż dla potrzeb przepisów o podatku od towarów i usług w zakresie fakturowania, pojęcie „kontrole biznesowe” użyte w ww. § 20a cyt. rozporządzenia fakturowego oraz § 4 ust. 3 rozporządzenia dotyczącego przesyłania faktur w formie elektronicznej, należy rozumieć jako proces, za pośrednictwem którego podatnik tworzy, wdraża oraz aktualizuje dostateczny poziom pewności co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury (autentyczność pochodzenia), w zakresie tego, że nie zmieniono danych dotyczących podatku VAT (integralność treści) oraz w zakresie czytelności faktury od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu przechowywania. Kontrola biznesowa powinna dawać pewną ścieżkę kontrolną, dzięki której można powiązać fakturę ze stanowiącą podstawę jej wystawienia dostawą bądź usługą.

Z kolei, pojęcie „wiarygodna ścieżka audytu”, również użyte w ww. przepisach, oznacza, iż związek pomiędzy dokumentami uzupełniającymi oraz realizowanymi transakcjami jest łatwy do prześledzenia (dzięki posiadaniu dostatecznych danych dla powiązania dokumentów), zgodny z ustalonymi w przedsiębiorstwie procedurami oraz odzwierciedla procesy, które faktycznie miały miejsce. Ścieżka audytu dla celów podatku VAT powinna zapewnić możliwy do skontrolowania związek pomiędzy fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług tak, aby umożliwić sprawdzenie, czy faktura odzwierciedla fakt, że dostawa towarów lub świadczenie usług miało miejsce. Przy czym środki, przy wykorzystaniu których podatnik może wykazać powyższy związek pozostawia się uznaniu podatnika.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca jest członkiem IRGiT, prowadzącej działalność gospodarczą w zakresie rozliczania i rozrachunków transakcji nabywanych towarów, w tym energii elektrycznej, praw majątkowych przez jej członków będących jednocześnie członkami TGE. Wnioskodawca, będący jednocześnie członkiem IRGiT oraz TGE, nabywa i zbywa towary, w tym energię elektryczną jak również prawa majątkowe od podmiotów prowadzących w tym zakresie działalność gospodarczą za pośrednictwem TGE, i w konsekwencji, jego transakcje podlegają rozliczeniu przez IRGiT. Z uwagi na fakt wyjątkowo intensywnej współpracy w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy IRGiT a Członkami, będącymi jednocześnie członkami TGE, w tym Wnioskodawcę, niezbędne stało się dla obopólnych korzyści zaimplementowanie umowy upoważniającej IRGiT do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rachunek Członków IRGiT, w tym Wnioskodawcy, zwanej dalej umową o samofakturowanie (self-billing). Wnioskodawca pragnie podkreślić, że niniejszy wniosek nie dotyczy e-faktur, jednakże zaznacza, że biorąc pod uwagę założenia Systemu pewnym jest, że faktury spełniają wymogi autentyczności pochodzenia i integralności treści. Spółka zaznaczyła, iż spełnia wszystkie kryteria wynikające wprost z treści § 6 rozporządzenia w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2012 r., w tym warunek o istnieniu porozumienia między dwiema stronami oraz określonej procedurze zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika dokonującego tych czynności. Jak wynika z ustaleń pomiędzy Wnioskodawcą a IRGiT akceptacja wystawionej faktury w formie podpisu, będzie dokonywana przez pracownika IRGiT, któremu Spółka udzieli stosownego odrębnego szczególnego pełnomocnictwa rodzajowego do podpisywania i tym samym akceptacji w jego imieniu faktur VAT, faktur korygujących oraz duplikatów faktur.

IRGiT planuje rozszerzenie systemu dotyczącego dystrybucji faktur oparty na samofakturowaniu i pobieraniu faktur przez Członków, w tym Wnioskodawcę, z niepublicznej strony internetowej. Jak zaznacza Spółka, systemu tego dla potrzeb podatkowych nie traktuje się na równi z przesyłaniem faktur w drodze elektronicznej.

Wnioskodawca podkreśla, iż w ramach zastosowanego systemu faktury będą dostępne na niepublicznej stronie internetowej, do której dostęp będzie chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych, system będzie zbudowany w oparciu o architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu, faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez IRGiT będą umieszczane na niepublicznej stronie w postaci pliku .pdf. Budowa systemu uniemożliwia wygenerowanie faktury i w konsekwencji jej późniejsze pobranie ze strony bez uprzedniego zalogowania się i podania hasła przez osobę upoważnioną do akceptacji.

Wnioskodawca podpisując z IRGiT umowę wyrazi zgodę nie tylko na wystawianie faktur w jego imieniu, ale bezpośrednim następstwem takiej umowy będzie pobieranie przez niego faktur VAT z systemu elektronicznego kontrahenta, poprzez który udostępni on Wnioskodawcy fakturę, opatrzoną podpisami wystawiających i akceptujących konkretną fakturę.

Należy zwrócić uwagę, że wraz z nowelizacją cyt. rozporządzenia odformalizowaniu uległo szereg istniejących obecnie wymogów dotyczących samofakturowania, takich jak np. obowiązek informowania naczelnika urzędu skarbowego o zawarciu umowy na samofakturowanie, pozostawiając kwestie wyboru takiego rozwiązania i sposobu zatwierdzania poszczególnych faktur w gestii poszczególnych stron sprzedaży.

Podkreślić należy, iż ustawodawca w § 19 ust. 3 pkt 2 cyt. rozporządzenia wprost odnosi się do sytuacji szczegółowo przedstawionej we wniosku, gdzie w trybie § 6 ust. 1, na mocy zawartego wcześniej pomiędzy Wnioskodawcą a IRGiT porozumienia oraz procedury zatwierdzania poszczególnych faktur przez podatnika, to nabywca wystawia w imieniu i na rzecz podatnika faktury. Powyższe regulacje nie stawiają także wyraźnych przeszkód, w sytuacji gdy faktury wystawiane przez nabywcę są udostępniane podatnikowi dokonującemu sprzedaży, w formie elektronicznej, jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie. Jedynymi wymogami określonymi w obecnych przepisach są uwzględnienie zasad wynikających z procedury zatwierdzania faktur przez podatnika dokonującego sprzedaży, a także akceptacja odbiorcy tych faktur (w tym przypadku Wnioskodawcy), zgodnie z dyspozycją cyt. wyżej § 3 rozporządzenia dotyczącego przesyłania faktur w formie elektronicznej.


Mając na uwadze powołane przepisy prawa oraz przedstawione zdarzenie przyszłe należy stwierdzić, że obecnie obowiązujące regulacje prawne dopuszczają możliwość udostępniania faktur drogą elektroniczną, nie narzucając przy tym podatnikom żadnej szczególnej technologii fakturowania elektronicznego. W konsekwencji powyższego, faktura udostępniona Wnioskodawcy poprzez przedstawiony we wniosku system, spełniający wymogi określone w § 6 rozporządzenia, wypełnia warunki formalno-prawne dla prawidłowo wystawionej faktury.


Jednocześnie należy zauważyć, iż mechanizm samofakturowania, którego specyfika polega na możliwości udokumentowania sprzedaży, nie przez podmiot dokonujący dostawy lub świadczący usługę, lecz przez nabywcę, zgodnie z zawartym porozumieniem. Stąd też jedyną fakturą, jaką w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, w trybie § 6 rozporządzenia nabywca będzie mógł udostępnić Wnioskodawcy będzie faktura sprzedażowa, z wykazanym w niej podatkiem należnym. Innymi słowy, kwestia podnoszonego w pytaniu ewentualnego prawa do odliczenia może powstać w tej sytuacji jedynie po stronie nabywcy, czyli podmiotu, który będzie w tych okolicznościach udostępniał faktury z wykorzystaniem internetowej platformy.


Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj