Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-59/12/13-S/ISN
z 28 maja 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 766/12 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 8 lutego 2012 r. (data wpływu 10 lutego 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) oraz pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Przedmiotowy wniosek został uzupełniony pismem z dnia 23 lutego 2012 r. (data wpływu 24 lutego 2012 r.) o brakujące elementy wniosku powstałe przy jego wydruku oraz pismem z dnia 27 kwietnia 2012 r. (data wpływu 30 kwietnia 2012 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

  1. Sp. z o.o. (dalej: Spółka lub X) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej. Spółka jest członkiem Izby (…) S.A. (dalej: I.) oraz … S.A. W ramach swojej działalności, X nabywa oraz zbywa towary, np. energię elektryczną, prawa majątkowe etc., na rzecz I. w ramach obrotu giełdowego.
    Z uwagi na intensywną współpracę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy Spółką a I., podmioty te zdecydowały się w zakresie transakcji sprzedaży dokonywanej przez X. na rzecz I. na implementowanie mechanizmu tzw. samofakturowania określonego w § 6 rozporządzenia ws. faktur. Strony zawarły odpowiednią umowę upoważniającą I. do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rzecz Spółki (dalej: umowa samofakturowania), spełniającej wymogi określone w § 6 rozporządzenia ws. faktur. Zaproponowana procedura związana jest ze znaczną ilością generowanych dokumentów i ma na celu poprawienie wydajności systemu dystrybucji faktur.

  2. Z początkiem 2012 r. I. wdrożył nowy system dystrybucji faktur oparty na umieszczaniu wystawionych faktur na niepublicznej stronie internetowej i ich pobieraniu przez kontrahentów (w tym Spółkę). Przedmiotowy system znajduje zastosowanie zarówno do faktur sprzedażowych X. wystawianych w ramach umowy o samofakturowanie oraz sprzedażowych wystawianych przez I. na rzecz X. System oparty jest o następujące założenia:
    • faktury są udostępniane przez I. na niepublicznej stronie internetowej (…), do której dostęp jest chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych,
    • każdy członek I., w tym X., posiada dostęp jedynie do faktur wystawianych w związku z dokonywanymi przez niego transakcjami z I., który jest zapewniony poprzez przekazany mu unikatowy login oraz hasło do systemu,
    • faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez I. są umieszczane na niepublicznej stronie w postaci niemodyfikowanego pliku PDF,
    • faktury transakcyjne sprzedażowe wystawiane w ramach procesu samofakturowania są udostępniane ponadto w formie plików .txt, za pomocą których możliwe jest zaimportowanie danych przez sprzedawców (np. X.) do ich systemów księgowych,
    • system jest zbudowany w oparciu o redundantną architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu.

  3. Faktury wystawiane przez I. w ramach samofakturowania są generowane przez system oparty na powyższych założeniach, przy czym na wygenerowanej fakturze każdorazowo pojawia się podpis wystawcy w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska, jak również podpis osoby akceptującej fakturę w imieniu Spółki, również w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska. System zapewnia integralność oraz poprawność złożonych w ten sposób podpisów. Związane jest to bezpośrednio ze strukturą systemu, z której wynika, że złożenie w ten sposób podpisu musi być poprzedzone zalogowaniem się wystawiającego fakturę oraz potwierdzeniem wystawienia przez wpisanie odpowiedniego indywidualnego kodu (hasła). Podobnie w przypadku akceptującego fakturę, który posiada swój unikalny login i hasło, bez podania którego niemożliwe jest zaakceptowanie faktury oraz wpisanie na jej dokumencie w systemie imienia i nazwiska stanowiącego podpis. Co więcej, budowa systemu uniemożliwia wygenerowanie faktury i w konsekwencji jej późniejsze pobranie ze strony internetowej (www.irgit.pl) bez uprzedniego zalogowania się i podania hasła przez osobę upoważnioną do akceptacji.

    Podsumowując, w zakresie faktur wystawianych w ramach samofakturowania, system ten opiera się na następującej strukturze:
    1. Wystawienie faktury w systemie.
    2. Zalogowanie się wystawiającego do systemu.
    3. Podpisanie faktury przez wystawiającego, poprzez wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła).
    4. Zalogowanie się do systemu osoby upoważnionej na podstawie pełnomocnictwa do akceptacji faktur w systemie.
    5. Zaakceptowanie faktury poprzez jej podpisanie, czyli wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła).
    6. Wygenerowanie faktury w systemie, umożliwiające jej pobranie przez sprzedawcę (EP II).

    W konsekwencji powyższego, na dokumencie faktury, który zostaje wygenerowany w systemie opartym na samofakturowaniu, gotowym do pobrania po zalogowaniu się i podaniu hasła, znajdą się dwa podpisy – wystawiającego fakturę oraz osoby posiadającej pełnomocnictwo do akceptacji faktury w imieniu X. Nie będą to jednak podpisy odręczne, lecz podpisy generowane w systemie, nieedytowalne, pojawiające się po akceptacji faktury przez podanie osobistego i indywidualnego kodu (hasła).

    Faktury wystawiane przez I. w procedurze samofakturowania, po wygenerowaniu i udostępnieniu w systemie, będą pobierane przez Spółkę, drukowane i przechowywane przez X. , natomiast podatek należny z nich wynikający będzie rozliczany przez Spółkę.

  4. Za pośrednictwem powyższej zaprezentowanego systemu, I. udostępnia również kontrahentom, w tym Spółce, faktury dokumentujące transakcje sprzedaży dokonanej przez I. na ich rzecz (z perspektywy Spółki są to faktury zakupowe). Faktury te są fakturami papierowymi, udostępnianymi jedynie drogą elektroniczną w postaci nieedytowalnych plików PDF, które po otrzymaniu przez Spółkę są drukowane i przechowywane zgodnie z postanowieniami rozporządzenia w sprawie faktur. Wszelkie wcześniej wymienione pozostałe cechy systemu są analogiczne. W szczególności, w zakresie faktur zakupowych, system opiera się na następującej strukturze:
    1. Udostępnienie faktury wystawionej przez I. w systemie.
    2. Zalogowanie się pracownika X. do systemu.
    3. Pobranie faktury przez pracownika X.

  5. Jednym z warunków implementacji umowy samofakturowania, przewidzianym w § 6 ust. 2 pkt 2 lit. b) rozporządzenia ws. faktur, jest obowiązek podatnika dokonującego nabycia towarów lub usług oraz wystawiającego fakturę VAT (I.), przedstawienia drugiej stronie (X.) oryginału i kopii faktury do jej akceptacji w formie podpisu. Celem przyspieszenia procesu fakturowania w powyżej przewidzianym trybie, Spółka udzieliła wybranym pracownikom I. pełnomocnictwa szczególnego uprawniającego ich do podpisywania (akceptacji) w imieniu Spółki faktur wystawianych przez I. na mocy umowy samofakturowania.

  6. I. uzyskała potwierdzenie prawidłowości powyżej zaprezentowanego systemu, w tym możliwość upoważnienia jej pracowników do akceptacji faktur wystawianych w ramach procedury samofakturowania, jak również prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktur wygenerowanych za pośrednictwem systemu, w indywidualnych interpretacjach z dnia 21 stycznia 2011 r. (sygn. IPPP1-443-1109/10-3/AS) oraz z dnia 30 listopada 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1450/11-5/1Go).

W złożonym uzupełnieniu wyjaśniono, że faktury będące przedmiotem wniosku, tj. faktury wystawiane przez I. w procedurze samofakturowania, jak również faktury dokumentujące transakcje sprzedaży dokonanej przez I. na rzecz Spółki nie są fakturami przesyłanymi w formie elektronicznej, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. z 2010 r. Nr 249, poz. 1661).

Spółka wskazała, że: „Faktury wystawiane przez I. w procedurze samofakturowania, po wygenerowaniu i udostępnieniu w systemie, będą pobierane przez Spółkę, drukowane i przechowywane przez X, natomiast podatek należny z nich wynikający będzie rozliczany przez Spółkę” oraz „Za pośrednictwem powyżej zaprezentowanego systemu, I. udostępnia również kontrahentom, w tym Spółce, faktury dokumentujące transakcje sprzedaży dokonanej przez I. na ich rzecz (z perspektywy Spółki są to faktury zakupowe). Faktury te są fakturami papierowymi, udostępnianymi jedynie drogą elektroniczną, w postaci nieedytowalnych plików PDF, które po otrzymaniu przez Spółkę są drukowane i przechowywane zgodnie z postanowieniami rozporządzenia w sprawie faktur”.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach udostępnionych przez I. w opisanym systemie, a następnie pobranych i wydrukowanych przez nią?

Zdaniem Wnioskodawcy, jest on uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach wystawionych przez I. i udostępnionych w opisanym systemie, a następnie pobranych i wydrukowanych przez niego.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, którą stanowi m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu tego rodzaju nabyć. Przepis ten nie przewiduje zatem możliwości pozbawienia podatnika prawa do skorzystania z tego odliczenia w sytuacjach, w których nie otrzyma on od sprzedawcy faktury w formie papierowej. Również żaden przepis Dyrektywy VAT nie stanowi, w jaki sposób podatnik ma wejść w posiadanie faktury. Zatem prawo do odliczenia powinno powstać po otrzymaniu przez podatnika faktury w sposób dowolny, w tym umożliwiający wydrukowanie faktury przez nabywcę i jej przechowywanie w formie papierowej.

W zakresie faktur otrzymywanych przez X. od I., Spółka ściąga te faktury samodzielnie z niepublicznej strony internetowej i następnie je drukuje. Skoro zatem fakturze dokumentującej daną transakcję nadawana jest ostatecznie przez strony forma papierowa, to do takich faktur należy stosować reżim prawny dotyczący faktur papierowych. W konsekwencji, Spółce powinno przysługiwać prawo do odliczenia z będących w posiadaniu X faktur papierowych udostępnionych jej przez I. drogą elektroniczną za pośrednictwem opisanego systemu.

W uzupełnieniu powyższego należy również zważyć na treść art. 106 ustawy o VAT, zgodnie z którym podatnicy obowiązani są wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Przepis ten nie przewiduje konkretnej formy, w jakiej powinna zostać wystawiona faktura i nie obliguje jednocześnie, aby już w momencie wystawienia przyjmowała ona formę papierową. Mogą zatem w obrocie gospodarczym wystąpić przypadki, w których co prawda podatnik sporządza i przesyła faktury w formie niepapierowej, niemniej są one przy tym przez obie strony transakcji drukowane i przechowywane w formie papierowej.

Należy podkreślić, iż możliwość wprowadzania do obrotu faktur papierowych poprzez ich udostępnienie kontrahentowi drogą elektroniczną (np. w formie załącznika do poczty elektronicznej) została potwierdzona w praktyce orzeczniczej polskich sądów administracyjnych. Tytułem przykładu, Spółka pragnie przytoczyć:

  • wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu (z dnia 8 kwietnia 2011 r., sygn. I SA/Wr 248/l1), w którym sąd ten stwierdził, iż „nie ma znaczenia, czy sprzedawca wystawi fakturę, wydrukuje ją, a następnie wyśle pocztą tradycyjną (kurierem), czy też wystawi ją wydrukuje i wyśle faksem lub pocztą elektroniczną, a nabywca ją wydrukuje. W każdym z tych przypadków efekt dla nabywcy jest identyczny niezależnie od metody przesłania faktury o ile tylko nabywca będzie dysponował fakturą papierową. (...) Zdaniem Sądu, dysponując (będąc w jej posiadaniu) fakturą przesłaną drogą elektroniczną (w sposób opisany we wniosku) lub faksem, stronie będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w takiej fakturze, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy VAT (...)”;
  • wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (z dnia 6 września 2011 r., sygn. III SA/Wa 387/11), w którym sąd za nieuzasadnione uznał kwestionowanie prawa do odliczenia VAT z faktur przesłanych drogą elektroniczną podkreślając, iż ,,(...) mogą wystąpić takie sytuacje, w ramach których podatnik sporządza i przesyła faktury w formie niepapierowej, ale są one przy tym – przez obie strony transakcji – drukowane i przechowywane w formie papierowej”;
  • wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (z dnia 20 maja 2010 r., sygn. I FSK 1444/09).

Ponadto Spółka pragnie podkreślić, iż prawo do odliczenia ustanowione w art. 17 ust. 2 szóstej dyrektywy, będące integralną częścią mechanizmu podatku VAT, stanowi podstawową zasadę, na której opiera się wspólny system podatku VAT, i co do zasady nie może być ograniczane (zob. np. wyroki Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 8 stycznia 2002 r. w sprawie C-409/99 Metropol i Stadler, Rec. s. I-81, pkt 42; z dnia 26 maja 2005 r. w sprawie C-465/03 Kretztechnik, Zb.Orz. s. I-4357, pkt 33; a także z dnia 15 kwietnia 2010 r. w sprawach połączonych C-538/08 i C-33/09 X Holding i Oracle Nederland, pkt 37). W opinii Spółki, w przypadku w którym nie tylko polskie i wspólnotowe przepisy o VAT nie przewidują ograniczeń co do możliwości odliczenia VAT naliczonego z faktur papierowych udostępnianych w formie elektronicznej, ale również brak jest jakichkolwiek wątpliwości co do rzetelności dokonywanych w przedstawionym systemie rozliczeń dla celów VAT, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Co więcej, należy zaznaczyć, iż kontrahent Spółki, który uruchomił przedmiotowy system internetowy, tj. I., w interpretacji z dnia 30 listopada 2011 r. (sygn. IPPP1/443-1450/11-5/1Go), uzyskał potwierdzenie, iż faktury wystawione przez niego za pośrednictwem systemu w procedurze samofakturowania (dokumentujące sprzedaż X na rzecz I.), są prawidłowe w świetle przepisów o VAT i w konsekwencji uprawniają go do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z nich wynikający. W związku tym, w opinii Spółki brak jest jakichkolwiek podstaw dla zakwestionowania prawa do odliczenia podatku naliczonego przez X z faktur otrzymanych za pośrednictwem tego samego portalu internetowego co I., której prawo do odliczenia VAT z faktur zakupowych zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej.

W rezultacie X stoi na stanowisku, iż jest ona uprawniona do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach udostępnionych przez I. w opisanym systemie, a następnie pobranych i wydrukowanych przez Spółkę.

Na tle tak przedstawionego opisu sprawy oraz własnego stanowiska Zainteresowanego, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, działając z upoważnienia Ministra Finansów, wydał w dniu 17 maja 2012 r. interpretację indywidualną nr ILPP4/443-59/12-7/ISN, w której stanowisko Wnioskodawcy uznał za nieprawidłowe.

W ocenie tut. Organu, otrzymane przez Spółkę faktury VAT od kontrahenta za pośrednictwem poczty elektronicznej, które nie będą fakturami elektronicznymi w myśl rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej, nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego zawartego na tych fakturach. Bowiem, otrzymanie faktur w sposób opisany w przedstawionym stanie faktycznym powoduje, iż przedmiotowe faktury nie zostaną wprowadzone do obrotu prawnego.

Pismem z dnia 1 czerwca 2012 r. (data wpływu 6 czerwca 2012 r.) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, wezwała Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu działającego w imieniu Ministra Finansów do usunięcia naruszenia prawa w interpretacji indywidualnej z dnia 17 maja 2012 r. nr ILPP4/443-59/12-7/ISN.

W wyniku ponownej analizy sprawy, w piśmie z dnia 2 lipca 2012 r. nr ILPP4/443/W-15/12-2/IM Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji w przedmiotowej sprawie.

W związku z powyższym, Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 6 sierpnia 2012 r. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, po rozpoznaniu sprawy, wydał wyrok w dniu 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 766/12, w którym uchylił zaskarżoną interpretację.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Po 766/12 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Na mocy art. 106 ust. 8 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych, w drodze rozporządzenia:

  1. określi szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane, które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania;
  2. może określić wzory faktur dla wszystkich lub niektórych rodzajów czynności;
  3. może określić przypadki, w których faktury mogą być wystawiane przez inne podmioty niż wymienione w ust. 1 i 2, oraz szczegółowe zasady i warunki wystawiania faktur w takich przypadkach.

Zgodnie z art. 106 ust. 10 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji może określić, w drodze rozporządzenia, sposób i warunki wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, uwzględniając:

  1. konieczność odpowiedniego dokumentowania sprzedaży i identyfikacji czynności dokonanych przez grupy podatników;
  2. potrzebę zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku;
  3. konieczność zapewnienia jednoznacznej identyfikacji wystawcy faktury oraz konieczność zapewnienia bezpieczeństwa, wiarygodności, niezaprzeczalności i nienaruszalności wystawianym i przesyłanym fakturom;
  4. stosowane techniki w zakresie wystawiania i przesyłania dokumentów w formie elektronicznej i kodowania danych w tych dokumentach.

W tym miejscu wskazać należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w uzasadnieniu wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Po 766/12 stwierdził, że „Analiza przepisu art. 106 ust. 1 ustawy VAT prowadzi do wniosku, że prawodawca w ogóle nie wypowiada się w tym przepisie co do formy faktury VAT, w tym co do ewentualnej konieczności wystawiania przez podatników faktur VAT w formie papierowej. Jego czysto językowa wykładnia nie stoi zatem na przeszkodzie konstatacji, że faktury VAT mogą być wystawiane również w formie innej niż papierowa. Posłużenie się przez ustawodawcę wyrażeniem «wystawia» nie ogranicza bowiem zakresu normowania wskazanego przepisu do faktur w formie papierowej. Kwestię, czy użyte przez prawodawcę pojęcie «wystawienia faktury» odnosi się jedynie do jej sporządzenia, czy też obejmuje swym zakresem łącznie proces sporządzenia faktury i jej przekazania nabywcy, trzeba rozstrzygnąć na korzyść pierwszego z przywołanych poglądów. Po pierwsze, wskazuje na to analiza leksykalna (zgodna ze słownikiem języka polskiego «wystawić» znaczy tyle co «sporządzić dokument, rachunek» – por. http://sjp.pwn.pl/szukaj/wystawić). Po drugie, potwierdza to treść pozostałych jednostek redakcyjnych art. 106 ustawy o VAT. Przykładowo w art. 106 ust. 7 ustawy ustawodawca posługuje się tym pojęciem w odniesieniu do faktur wewnętrznych, które są wystawiane w jednym egzemplarzu i nie są przekazywane nikomu przez wystawcę. Z kolei w art. 106 ust. 1 prawodawca upoważnia ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia w drodze rozporządzenia sposobu i warunków «wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej»”.

Zdaniem Sądu, „Z powyższego wynika, że ustawodawca rozróżnia wystawienie (sporządzenie) faktury od jej przekazania odbiorcy (wręczenia, przesłania)”.

W opinii Sądu, „Powyższe znajduje potwierdzenie w treści art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE, zgodnie z którym, do celów niniejszej Dyrektywy, państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale (rozdział 3 Fakturowanie). Dyrektywa potwierdza zatem, iż dla wystawienia faktury podstawowe znaczenie będzie miało zgromadzenie wymaganych informacji, stosownie do treści jej art. 226 (odpowiednik tego przepisu stanowi art. 106 ust. 1 ustawy VAT). Forma wystawienia faktury ma zaś charakter wtórny”.

Sąd zauważył, iż „Po pierwsze trzeba wyróżnić sytuacje, w których podatnik VAT zarówno sporządza, jak i przesyła nabywcy faktury w formie elektronicznej, które następnie są przechowywane przez obie strony w tej samej formie (bez przenoszenia ich treści na dokument w formie papierowej). Po drugie, należy uznać, iż w obrocie gospodarczym mogą również wystąpić przypadki, kiedy podatnik sporządza i przesyła faktury VAT w formie niepapierowej, ale są one przy tym – przez obie strony transakcji – drukowane i przechowywane w formie papierowej, a nie elektronicznej”.

Minister właściwy do spraw finansów publicznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw informatyzacji, może określić, w drodze rozporządzenia, zasady przechowywania oraz tryb udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej faktur przesyłanych drogą elektroniczną, uwzględniając przepisy prawa Unii Europejskiej, potrzebę zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku oraz stosowane techniki w zakresie przesyłania danych w formie elektronicznej i kodowania tych danych – art. 106 ust. 11 ustawy.

Kwestię przesyłania oraz przechowywania faktur w formie elektronicznej od dnia 1 stycznia 2011 r. reguluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 grudnia 2010 r. w sprawie przesyłania faktur w formie elektronicznej, zasad ich przechowywania oraz trybu udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej (Dz. U. Nr 249, poz. 1661), zwane dalej rozporządzeniem w sprawie faktur elektronicznych, wydane na podstawie delegacji zawartych w art. 106 ust. 10 i 11 ustawy.

Zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury mogą być przesyłane, w tym udostępniane, w formie elektronicznej w dowolnym formacie elektronicznym, pod warunkiem uprzedniej akceptacji tego sposobu przesyłania faktur przez odbiorcę faktury, zwanej dalej „akceptacją”.

Akceptacja albo jej cofnięcie może być wyrażona w formie pisemnej lub w formie elektronicznej (§ 3 ust. 2 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych).

Pojęcie autentyczności pochodzenia faktury – w myśl § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych – oznacza pewność co do tożsamości dokonującego dostawy towarów lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

Natomiast przez integralność treści faktury – w świetle § 2 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych – rozumie się to, że w fakturze nie zmieniono danych, które powinna zawierać faktura.

Stosownie do § 2 ust. 2 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury są zachowane, w szczególności, w przypadku wykorzystania:

  1. bezpiecznego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. Nr 130, poz. 1450, z późn. zm.), weryfikowanego za pomocą ważnego kwalifikowanego certyfikatu, lub
  2. elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z umową w sprawie europejskiego modelu wymiany danych elektronicznych, jeżeli zawarta umowa, dotycząca tej wymiany, przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia faktury i integralność jej danych.

Zgodnie z § 4 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury mogą być przesyłane w formie elektronicznej pod warunkiem zapewnienia autentyczności pochodzenia i integralności treści faktury.

W myśl § 6 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, faktury przesłane drogą elektroniczną są przechowywane w podziale na okresy rozliczeniowe w dowolny sposób zapewniający:

  1. autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność tych faktur od momentu ich wystawienia do czasu upływu terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego;
  2. łatwe ich odszukanie;
  3. organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej na żądanie, zgodnie z odrębnymi przepisami, bezzwłoczny dostęp do faktur.

Zgodnie z § 9 rozporządzenia w sprawie faktur elektronicznych, akceptacja na wystawianie i przesyłanie faktur w formie elektronicznej, wyrażona na podstawie dotychczasowych przepisów, zachowuje ważność na potrzeby stosowania § 3 ust. 1.

Podkreślić należy, iż przepisy krajowe dotyczące faktur elektronicznych są oparte na przepisach Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwaną dalej Dyrektywą.

I tak, w myśl art. 232 Dyrektywy, faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Natomiast stosownie do art. 233 ust. 1 Dyrektywy, państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu jednej z następujących metod:

  1. za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 1999/93/WE z dnia 13 grudnia 1999 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych;
  2. za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994 r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych.

Jednocześnie zgodnie z tym przepisem faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z kolei z art. 234 Dyrektywy wynika, że państwa członkowskie nie mogą nakładać na podatników dostarczających towary lub świadczących usługi na ich terytorium żadnych innych obowiązków ani formalności związanych z przesyłaniem lub udostępnianiem faktur droga elektroniczną.

Sąd wskazał, iż „(…) z łącznej analizy powyższych przepisów Dyrektywy 2006/112/WE wynikają dwa wnioski. Po pierwsze, państwa członkowskie mogą dopuścić – jako inną metodę – przesyłanie i udostępnianie faktur w formie elektronicznej z pominięciem obostrzeń wskazanych w art. 233 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, w tym bez konieczności posłużenia się zaawansowanym podpisem elektronicznym (art. 233 ust. 1 zdanie 2 Dyrektywy). Po drugie, państwa członkowskie nie mogą ograniczać możliwości sporządzania i przesyłania faktur w formie elektronicznej (art. 234 Dyrektywy). Odnosząc powyższe rozważania do wskazanych dwóch typów sytuacji, jakie mogą występować w obrocie gospodarczym, trzeba z jednej strony stwierdzić, że w świetle prawa wspólnotowego podatnicy powinni mieć w prawodawstwie krajowym zagwarantowaną możliwość sporządzenia i przesyłania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności przechowywania ich w tej samej formie, z drugiej natomiast przyjąć, iż krajowe rozporządzenie Ministra Finansów w sprawie faktur elektronicznych (przy braku innych regulacji w tym zakresie) wprost reguluje tylko sytuacje, w których – łącznie – sporządzenie, przesłanie oraz przechowywanie tych faktur następuje w formie elektronicznej”.

Sąd podkreślił, że „Dokonując wykładni prowspólnotowej należy uznać, iż ustawodawca wprost uregulował – jako wymagające pod tym względem wyraźnej interwencji prawnej – jedynie sytuacje, w których zarówno sporządzanie, jak i przesyłanie oraz przechowywanie faktur będzie następowało w formie elektronicznej. Wykładnię prowspólnotową można zastosować także odnośnie drugiego typu sytuacji, tzn. uznać z przeciwieństwa, że również ona została uregulowana, lecz w odmienny sposób. O ile bowiem w przypadku faktur wystawianych, przekazywanych i przechowywanych w formie elektronicznej prawodawca wprost ustanowił wymóg zaopatrzenia tych faktur w bezpieczny podpis elektroniczny lub zabezpieczenia ich poprzez wymianę danych elektronicznych (EDI), o tyle w drugiego typu sytuacjach ustawodawca nie wymaga żadnej z tych dwóch metod uwierzytelniania autentyczności pochodzenia faktur i integralności ich treści. Prowspólnotowa wykładnia prowadzi zatem z jednej strony do wniosku, że prawodawca krajowy uregulował kwestię wystawiania i przekazywania faktur w formie elektronicznej, bez konieczności ich przechowywania w tej samej formie, tyle że nie uczynił tego wprost, z drugiej zaś strony wskazuje, iż skoro w odniesieniu do faktur przechowywanych w formie elektronicznej wprowadzono wymóg ich kwalifikowanego uwierzytelnienia, to – a contrario – w przypadku faktur elektronicznych nieprzechowywanych w tej formie, wymóg taki nie istnieje, w przeciwnym razie byłby wyrażony wprost”.

W opinii Sądu, „Za rozstrzygnięciem wspieranym przez wykładnię prowspólnotową przemawiają również względy racjonalności i sprawności funkcjonowania obrotu gospodarczego, a także postępu technologicznego oraz upowszechnienia się elektronicznych środków komunikacji oraz przesyłania danych. Niewątpliwym jest bowiem, że posługiwanie się fakturami sporządzanymi i przekazywanymi w formie elektronicznej znacznie przyspiesza obrót gospodarczy oraz pozwala na pewne oszczędności. Posługiwanie się takimi fakturami, drukowanymi przez strony transakcji na papierze i w tej formie przechowywanymi, nie zmniejsza przy tym bezpieczeństwa obrotu prawnego w porównaniu z sytuacją, w której faktury od samego początku mają postać papierową i w takiej formie są przekazywane nabywcy”.

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wytwarzania energii elektrycznej. Spółka jest członkiem S.A. (dalej: I.) oraz Izby (…) S.A. W ramach swojej działalności, nabywa ona oraz zbywa towary, np. energię elektryczną, prawa majątkowe etc., na rzecz I. w ramach obrotu giełdowego.

Z uwagi na intensywną współpracę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej pomiędzy Zainteresowanym a I., podmioty te zdecydowały się w zakresie transakcji sprzedaży dokonywanej przez Wnioskodawcę na rzecz I. na implementowanie mechanizmu tzw. samofakturowania określonego w § 6 rozporządzenia. Strony zawarły odpowiednią umowę upoważniającą I. do wystawiania faktur, faktur korygujących i ich duplikatów w imieniu i na rzecz Spółki (umowa samofakturowania) spełniającej wymogi określone w § 6 rozporządzenia. Zaproponowana procedura związana jest ze znaczną ilością generowanych dokumentów i ma na celu poprawienie wydajności systemu dystrybucji faktur.

Z początkiem 2012 r. I. wdrożył nowy system dystrybucji faktur oparty na umieszczaniu wystawionych faktur na niepublicznej stronie internetowej i ich pobieraniu przez kontrahentów (w tym Spółkę). Przedmiotowy system znajduje zastosowanie zarówno do faktur sprzedażowych Zainteresowanego wystawianych w ramach umowy o samofakturowanie oraz sprzedażowych wystawianych przez I. na jego rzecz. System oparty jest o następujące założenia:

  • faktury są udostępniane przez I. na niepublicznej stronie internetowej (…), do której dostęp jest chroniony hasłem, a całość transmisji szyfrowana protokołem SSL zapewniając integralność i poufność danych,
  • każdy członek I., w tym Wnioskodawca, posiada dostęp jedynie do faktur wystawianych w związku z dokonywanymi przez niego transakcjami z I., który jest zapewniony poprzez przekazany mu unikatowy login oraz hasło do systemu,
  • faktury transakcyjne kupna, transakcyjne sprzedażowe oraz faktury prowizyjne wygenerowane przez I. są umieszczane na niepublicznej stronie w postaci niemodyfikowanego pliku PDF,
  • faktury transakcyjne sprzedażowe wystawiane w ramach procesu samofakturowania są udostępniane ponadto w formie plików .txt, za pomocą których możliwe jest zaimportowanie danych przez sprzedawców (np. Zainteresowany) do ich systemów księgowych,
  • system jest zbudowany w oparciu o redundantną architekturę zapewniającą ciągłość działania systemu.

Faktury wystawiane przez I. są generowane przez system oparty na powyższych założeniach, przy czym na wygenerowanej fakturze każdorazowo pojawi się podpis wystawcy w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska, jak również podpis osoby akceptującej fakturę w imieniu Spółki, również w formie wpisanego w systemie imienia i nazwiska. System zapewnia integralność oraz poprawność złożonych w ten sposób podpisów. Związane jest to bezpośrednio ze strukturą systemu, z której wynika, że złożenie w ten sposób podpisu musi być poprzedzone zalogowaniem się wystawiającego fakturę oraz potwierdzeniem wystawienia przez wpisanie odpowiedniego indywidualnego kodu (hasła). Podobnie w przypadku akceptującego fakturę, który posiada swój unikalny login i hasło, bez podania którego niemożliwe jest zaakceptowanie faktury oraz wpisanie na jej dokumencie w systemie imienia i nazwiska stanowiącego podpis. Co więcej, budowa systemu uniemożliwia wygenerowanie faktury i w konsekwencji jej późniejsze pobranie ze strony www.irgit.pl bez uprzedniego zalogowania się i podania hasła przez osobę upoważnioną do akceptacji.

System ten opiera się na takiej strukturze:

  1. Wystawienie faktury w systemie.
  2. Zalogowanie się wystawiającego do systemu.
  3. Podpisanie faktury przez wystawiającego, poprzez wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła).
  4. Zalogowanie się do systemu osoby upoważnionej na podstawie pełnomocnictwa do akceptacji faktur w systemie.
  5. Zaakceptowanie faktury poprzez jej podpisanie, czyli wpisanie imienia i nazwiska, które pojawią się na dokumencie faktury po uprzednim podaniu osobistego, indywidualnego kodu (hasła).
  6. Wygenerowanie faktury w systemie, umożliwiające jej pobranie.

W konsekwencji, na dokumencie faktury, który pojawi się wygenerowany w systemie opartym na samofakturowaniu, gotowym do pobrania po zalogowaniu się i podaniu hasła, znajdą się dwa podpisy – wystawiającego fakturę oraz osoby posiadającej pełnomocnictwo do akceptacji faktury w imieniu Zainteresowanego. Nie będą to jednak podpisy odręczne, lecz podpisy generowane w systemie, nieedytowalne, pojawiające się po akceptacji faktury przez podanie osobistego i indywidualnego kodu (hasła). Procedura taka jest związana tylko i wyłącznie z olbrzymią ilością generowanych dokumentów i ma na celu poprawienie wydajności systemu dystrybucji faktur.

Za pośrednictwem powyżej zaprezentowanego systemu, I. udostępnia również kontrahentom, w tym Spółce, faktury dokumentujące transakcje sprzedaży dokonanej przez I. na ich rzecz (z perspektywy Wnioskodawcy są to faktury zakupowe). Faktury te są fakturami papierowymi, udostępnianymi jedynie drogą elektroniczną w postaci nieedytowalnych plików PDF, które po otrzymaniu przez niego są drukowane i przechowywane zgodnie z postanowieniami rozporządzenia w sprawie faktur. Wszelkie wcześniej wymienione pozostałe cechy systemu są analogiczne. W szczególności, w zakresie faktur zakupowych, system opiera się na następującej strukturze:

  1. Udostępnienie faktury wystawionej przez I. w systemie.
  2. Zalogowanie się pracownika Wnioskodawcy do systemu.
  3. Pobranie faktury przez pracownika Zainteresowanego.

Z okoliczności sprawy wynika zatem, iż Zainteresowany w zakresie faktur otrzymywanych od I., pobiera te faktury samodzielnie z niepublicznej strony internetowej i następnie je drukuje.

Jak wskazano w uzupełnieniu wniosku, faktury pobierane przez Wnioskodawcę nie są fakturami przesyłanymi w formie elektronicznej, zgodnie z rozporządzeniem w sprawie faktur elektronicznych.

Wątpliwości Spółki dotyczą prawa do odliczenia podatku naliczonego z ww. dokumentów.

Stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług, z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Z ww. przepisów wynika, iż podstawą do odliczenia podatku naliczonego są otrzymane przez podatnika faktury VAT, dokumentujące nabycie towarów i usług wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Podkreślić w tym miejscu należy, iż realizacja prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o podatek naliczony jest obostrzona ograniczeniami zawartymi w dziale IX ustawy.

Ustawodawca stworzył podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m.in. tego, że zakupy są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony powyżej stan sprawy oraz dokonaną analizę regulacji prawnych stwierdzić należ, iż Spółka dysponując (będąc w jej posiadaniu) fakturą przesłaną drogą elektroniczną (w sposób opisany powyżej), będzie miała prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w takiej fakturze, na podstawie art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy, jeżeli dokumentuje ona zakup towaru bądź usługi, wykorzystywanych do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług.

Reasumując Zainteresowany jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego wykazanego na fakturach udostępnionych przez I. w opisanym systemie, a następnie pobranych i wydrukowanych przez niego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W przedmiotowej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego. Pozostałe kwestie zostały rozstrzygnięte w odrębnych interpretacjach indywidualnych z dnia 17 maja 2012 r. nr ILPP4/443-59/12-5/ISN i nr ILPP4/443-59/12-6/ISN.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj