INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 21 marca 2012r. (data wpływu do tut. Biura 27 marca 2012r.), uzupełnionym w dniu 18 czerwca 2012r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego oraz możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2012r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego oraz możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 31 maja 2012r. Znak: IBPBI/1/415-385/12/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 18 czerwca 2012r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W roku 2009 trzy pary małżeńskie, zwane dalej „małżonkami”, nabyły na współwłasność od Gminy Miejskiej oraz prywatnych właścicieli, zabytkowy budynek z 1911 r., składający się z 7 lokali mieszkalnych oraz prawo użytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek ten się znajduje. Łączny koszt wykupu wyniósł 735.816 zł. W 2009 r. małżonkowie otrzymali pozwolenie budowlane na remont elewacji frontowej oraz przebudowę i zmianę sposobu użytkowania parteru, a w 2010 r. na rozbudowę i przebudowę budynku wraz ze zmianą sposobu użytkowania I piętra. W sierpniu 2010 r. trzy osoby fizyczne (po jednej z każdej pary małżeńskiej) zawiązały spółkę cywilną, zwaną dalej spółką. W umowie spółki, wspólnicy zobowiązali się wnieść do spółki swoje udziały w prawie użytkowania wieczystego działki oraz we współwłasności lokali. Współmałżonkowie wspólników wyrazili na to pisemną zgodę. Spółka rozpoczęła remont i przebudowę kamienicy. Faktury za roboty budowlane i materiały wystawiane były na spółkę. W dniu 05 stycznia 2011 r. małżonkowie dokonali notarialnego zniesienia odrębnej własności lokali (które notabene przestały istnieć - rozbudowany budynek na parterze i piętrze nie posiada ścian działowych). W dniu 09 maja 2011 r. małżonkowie zawarli notarialną umowę przeniesienia udziałów w prawie użytkowania wieczystego oraz w prawie własności nieruchomości na rzecz spółki cywilnej. Remont i rozbudowa zakończone zostały w sierpniu 2011 r. Koszt prac wyniósł 1.252.148 zł netto. Od października 2011 r. spółka uzyskuje przychody z tytułu wynajmu powierzchni budynku innym podmiotom gospodarczym. Z dniem 31 grudnia 2011 r. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki. Wartość początkową ustalono jako sumę kosztu wykupu: 735.816 zł plus koszty remontu 1.252.148 zł. Razem 1.987.964 zł. Od stycznia 2012r. budynek jest amortyzowany wg stawki 10% rocznie.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 09 czerwca 2012 r., wskazano, iż:

1. przedmiotem działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki cywilnej jest wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (wg PKD 2007 symbol nr 68.20.Z),
2. przed nabyciem kamienica składała się z siedmiu lokali mieszkalnych, stanowiących odrębne nieruchomości, posiadające założone księgi wieczyste. Małżonkowie nabywali na współwłasność poszczególne lokale. Skutkiem podpisania przez małżonków w dniu 05 stycznia 201l r. umowy o zniesienie odrębnej własności lokali było zamknięcie ksiąg wieczystych dla wszystkich siedmiu lokali (które, jak wspomniano we wniosku, w wyniku prac budowlanych już faktycznie nie istniały). W to miejsce małżonkowie stali się wieczystymi współużytkownikami i współwłaścicielami całego budynku (grunt pod kamienicą jest własnością Gminy Miejskiej i został oddany małżonkom w wieczyste użytkowanie),
3. budynek i poszczególne lokale nie były przedmiotem amortyzacji podatkowej przez któregokolwiek z małżonków przed wniesieniem do spółki; brak takich informacji odnośnie poprzednich właścicieli lokali,
4. kamienica stanowi budynek użytkowy (KŚT - 103),
5. podstawowa stawka amortyzacyjna dla wymienionej kamienicy wynosi - 2,5%,
6. kamienica nie posiada prawnie wyodrębnionych nieruchomości (lokali będących przedmiotem odrębnej własności) (patrz: punkt b).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy do wartości początkowej nieruchomości, w postaci zabytkowej kamienicy, spółka mogła wliczyć, oprócz kosztów remontu i przebudowy, także wcześniej poniesione przez małżonków (tj. przed zawiązaniem spółki) koszty wykupu lokali mieszkalnych wraz z przynależnym im gruntem...

Czy spółka poprawnie nalicza amortyzację, stosując do amortyzacji kamienicy art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka cywilna ma prawo zaliczyć do wartości początkowej zabytkowej nieruchomości koszty nabycia nieruchomości i wieczystego użytkowania poniesione przed powstaniem spółki. Wynika to z zapisu art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka, ani żaden ze wspólników lub małżonków nie amortyzował wcześniej tej nieruchomości. Wydatki na nabycie i remont nie były też zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie.

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, spółka ma prawo stosować do zabytkowej nieruchomości roczną stawkę amortyzacji w wysokości 10%, tj. maksymalną, przewidzianą tym artykułem. Wnioskodawca uważa przedmiotową nieruchomość za ulepszoną (zgodnie z art. 22j ust. 3 pkt 2), ponieważ wydatki na remont i rozbudowę w kwocie 1.252.148 zł stanowią ponad 30% wartości początkowej, wartości wykupu nieruchomości (735.816 zł). Ponadto, dla budynków niemieszkalnych, zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, okres amortyzacji wynosi 40 lat minus pełna liczba lat, które upłynęły od ich oddania do używania po raz pierwszy, do dnia wprowadzenia do ewidencji (tu: około 100 lat), nie mniej niż 10 lat.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika. Przy czym, kosztem uzyskania przychodu mogą być, co do zasady, wydatki faktycznie poniesione przez podatnika, tzn. takie, przy nabyciu których nastąpił uszczerbek w majątku podatnika.

Stosownie do treści art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a) środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

-wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d), oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 tej ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 24a ust. 1 ww. ustawy, osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie wykonujące działalność gospodarczą, są obowiązane prowadzić podatkową księgę przychodów i rozchodów, zwaną dalej "księgą", z zastrzeżeniem ust. 3 i 5, albo księgi rachunkowe, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający ustalenie dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, w tym za okres sprawozdawczy, a także uwzględniać w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 22a-22o.

Składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 (art. 22d ust. 2 ww. ustawy).

Podatnicy prowadzący, zgodnie z przepisami o rachunkowości, księgi rachunkowe są obowiązani do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22a-22m (art. 22n ust. 1 ww. ustawy).

Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych uzależniony jest m.in. od sposobu nabycia środka trwałego, bądź wartości niematerialnej i prawnej i uregulowany został w art. 22g ww. ustawy.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki niebędącej osobą prawną, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18 uważa się:

1. wartość początkową, od której dokonywane były odpisy amortyzacyjne - jeżeli przedmiot wkładu był amortyzowany,
2. wydatki poniesione na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu, niezaliczone do kosztów uzyskania przychodów w jakiejkolwiek formie - jeżeli przedmiot wkładu nie był amortyzowany,
3. wartość określoną zgodnie z art. 19 - jeżeli ustalenie wydatków na nabycie lub wytworzenie przedmiotu wkładu przez wspólnika wnoszącego wkład, będącego osobą fizyczną, jest niemożliwe i przedmiot wkładu nie był wykorzystywany przez wnoszącego wkład w prowadzonej działalności gospodarczej, z wyłączeniem wartości niematerialnych i prawnych wytworzonych przez wspólnika we własnym zakresie.
   
   

Zgodnie natomiast z art. 5a pkt 26 ww. ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o spółce niebędącej osobą prawną oznacza to spółkę niebędącą podatnikiem podatku dochodowego.

Z powyższych przepisów wynika, iż w przypadku prowadzenia działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej, ewidencję środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzi ta spółka, a nie poszczególni jej wspólnicy. Także spółka, a nie wspólnicy, dokonuje odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych. Przy czym, aby w ogóle dany składnik majątku można było uznać za środek trwały, czy też wartość niematerialną i prawną, musi on stanowić składnik majątku spółki, co oznacza, iż na spółkę musi zostać przeniesione prawo własności (użytkowania wieczystego) tego składnika majątku. W konsekwencji przy określaniu sposobu ustalenia wartości początkowej ww. składników majątku należy brać pod uwagę formę czynności prawnej, na podstawie której prawo własności tych składników przejdzie na spółkę cywilną (zostanie objęte współwłasnością łączną wspólników spółki cywilnej).

Z wniosku wynika, iż w 2009 r. trzy pary małżeńskie nabyły na współwłasność zabytkowy budynek z 1911 r., składający się z 7 lokali mieszkalnych (a w istocie prawo własności 7 lokali stanowiących prawnie wyodrębnione nieruchomości) wraz z prawem wieczystego użytkowania gruntu z nim związanego za łączną kwotę 735.816 zł. W 2009 r. małżonkowie otrzymali pozwolenie budowlane na remont elewacji frontowej oraz przebudowę i zmianę sposobu użytkowania parteru, a w 2010 r. na rozbudowę i przebudowę budynku wraz ze zmianą sposobu użytkowania I piętra. W sierpniu 2010 r. trzy osoby fizyczne (po jednej z każdej z ww. par małżeńskich) zawiązały spółkę cywilną. W umowie spółki, wspólnicy zobowiązali się wnieść do spółki swoje udziały w prawie użytkowania wieczystego działki oraz we współwłasności lokali. Współmałżonkowie wspólników wyrazili na to pisemną zgodę. Spółka rozpoczęła remont i przebudowę kamienicy. Faktury za roboty budowlane i materiały wystawiane były na spółkę. W dniu 05 stycznia 2011 r. małżonkowie dokonali notarialnego zniesienia odrębnej własności lokali, które przestały istnieć, gdyż rozbudowany budynek na parterze i piętrze nie posiada ścian działowych. W dniu 09 maja 2011 r. małżonkowie zawarli notarialną umowę przeniesienia udziałów w prawie użytkowania wieczystego oraz w prawie własności nieruchomości na rzecz spółki cywilnej. Remont i rozbudowa zostały zakończone w sierpniu 2011 r. Koszt przeprowadzonych prac wyniósł 1.252.148 zł netto. Od października 2011 r. spółka uzyskuje przychody z tytułu wynajmu powierzchni innym podmiotom gospodarczym. Z dniem 31 grudnia 2011 r. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki. Wartość początkową ustalono jako sumę kosztu wykupu: 735.816 zł oraz kosztów remontu 1.252.148 zł. Razem 1.987.964 zł. Od stycznia 2012 r. budynek jest amortyzowany wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie. Przed wniesieniem do spółki, ww. budynek i poszczególne lokale nie były przedmiotem amortyzacji podatkowej przez któregokolwiek z małżonków.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż w istocie do spółki cywilnej (współwłasności łącznej wspólników tej spółki) zostały wniesione dwa odrębne składniki majątku, tj. wskazany we wniosku budynek, który może stanowić środek trwały w tej spółce cywilnej oraz prawo wieczystego użytkowania gruntu, stanowiące wartość niematerialną i prawną, nie podlegającą amortyzacji. Wartość początkową dla każdego z ww. składników majątku należy ustalić odrębnie w oparciu o cyt. art. 22g ust. 1 pkt 4 lit. b ww. ustawy, tj. w sposób właściwy dla składników majątku nabywanych w formie wniesienia wkładu niepieniężnego (aportu) do spółki niebędącej osobą prawną, w sytuacji gdy przedmiot wkładu nie był amortyzowany. Zatem wartość początkową wskazanego we wniosku środka trwałego (budynku) należy ustalić wg ceny jego nabycia, powiększonej o sumę udokumentowanych nakładów poniesionych na jego remont i rozbudowę. Przy czym, wartość prawa wieczystego użytkowania gruntu (stanowiącego wartość niematerialną i prawną) nie może zostać zaliczona do wartości początkowej budynku, ponieważ wartość ta stanowi odrębny składnik majątku. W związku z tym przy ustalaniu wartości początkowej budynku z łącznej ceny nabycia obydwu ww. składników majątku należy wyłączyć wartość (cenę nabycia) prawa wieczystego użytkowania gruntu.

Odnosząc się do kwestii możliwości zastosowania do amortyzacji ww. środka trwałego indywidualnej stawki amortyzacyjnej wskazać należy, iż możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

-dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji- nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).
  
  

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Przy czym, w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Natomiast dla środków trwałych, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w 2009 r. trzy pary małżeńskie nabyły na współwłasność m.in. 7 lokali mieszkalnych będących prawnie wyodrębnionymi nieruchomościami, składającymi się na zabytkowy budynek (kamienicę). Do sierpnia 2010 r., na podstawie otrzymanych pozwoleń budowlanych małżonkowie prowadzili prace remontowe oraz rozbudowę i przebudowę w tym budynku. W sierpniu 2010 r. trzy osoby fizyczne (po jednej z każdej z ww. par małżeńskich) zawiązały spółkę cywilną. W umowie spółki, wspólnicy zobowiązali się wnieść do spółki m.in. swoje udziały we współwłasności lokali, a współmałżonkowie wspólników wyrazili na to pisemną zgodę. Spółka rozpoczęła remont i przebudowę kamienicy. W dniu 05 stycznia 2011 r. małżonkowie dokonali notarialnego zniesienia odrębnej własności lokali, które przestały istnieć, zarówno fizycznie, gdyż rozbudowany budynek na parterze i piętrze nie posiada ścian działowych, jak i prawnie, gdyż w wyniku zawartej umowy ze współwłaścicieli poszczególnych lokali stali się współwłaścicielami budynku. W dniu 09 maja 2011 r. małżonkowie zawarli notarialną umowę przeniesienia udziałów w prawie własności nieruchomości na rzecz spółki cywilnej. Remont i rozbudowa zostały zakończone w sierpniu 2011 r. W dniu 31 grudnia 2011 r. budynek został wprowadzony do ewidencji środków trwałych spółki cywilnej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem. Ww. składnik majątku stanowi budynek użytkowy o symbolu 103 KŚT, dla którego stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%.

W świetle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stwierdzić należy, iż w przedmiotowej sprawie w wyniku zniesienia współwłasności lokali oraz remontu, przebudowy i rozbudowy dokonanej w latach 2009-2011 został w istocie wytworzony nowy środek trwały –budynek. Jak wskazano w cyt. wyżej art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnymi środkami trwałymi są m.in. budynki oraz lokale będące odrębną własnością, spełniające warunki określone w tym przepisie. Zatem budynki i lokale będące odrębną własnością stanowią odrębne kategorie środków trwałych. W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca był współwłaścicielem 7 prawnie wyodrębnionych lokali, z których każdy mógłby stanowić odrębny środek trwały w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W wyniku zawarcia w dniu 05 stycznia 2011r. umowy o zniesieniu współwłasności tych lokali ww. środki trwałe przestały istnieć, a doszło do powstania nowego składnika majątku, stanowiącego środek trwały w rozumieniu tej ustawy – budynku, który następnie został wniesiony do spółki. W konsekwencji, brak jest podstaw prawnych do amortyzowania tego środka trwałego według indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z treści tego przepisu wynika bowiem wprost, że indywidualne stawki amortyzacyjne można ustalić jedynie dla używanych lub ulepszonych środków trwałych. Ta metoda amortyzacji nie ma zatem zastosowania do nowowytworzonych środków trwałych.

Podkreślić bowiem należy, iż na gruncie przedmiotowej sprawy z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mamy do czynienia z ulepszeniem istniejącego lecz z wytworzeniem nowego środka trwałego. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż przedmiotowy środek trwały powinien być amortyzowany zgodnie z przepisami art. 22i ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, tj. przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do tej ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko Wnioskodawcy jest zatem nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.