Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-184/12-4/ES
z 24 maja 2012 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
ILPB2/415-184/12-4/ES
Data
2012.05.24



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Zwolnienia przedmiotowe


Słowa kluczowe
grupa inwalidzka
odliczenie od dochodu
samochód osobowy
ulga rehabilitacyjna
uzasadnienie
zabieg leczniczy


Istota interpretacji
1. Które z niżej wymienionych zabiegów nie uprawniają do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej na używanie samochodu osobowego do przewozu osoby niepełnosprawnej:
- do szpitala,
- na wizytę do lekarza specjalisty, (okulista, kardiolog, diabetolog, psycholog, psychiatra, chirurg),
- na badania lekarskie (USG serca, test wysiłkowy, mammografia),
- na badania laboratoryjne,
- na zabiegi laserem na oko,
- na opatrunki (trudno gojąca się rana po operacyjnym zrobieniu przetoki do dializowania)?
2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty 2 280 zł w związku z poniesionymi wydatkami związanymi z używaniem samochodu osobowego do przewozu na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne?



Wniosek ORD-IN 728 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2012 r. (data wpływu 22 lutego 2012 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 maja 2012 r. (data wpływu 15 maja 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 maja 2012 r., nr ILPB2/415-184/11-2/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowaną, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawczynię nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 7 maja 2012 r., skutecznie doręczono w dniu 9 maja 2012 r., natomiast w dniu 15 maja 2012 r. (data nadania 14 maja 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawczyni uzupełniła ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotowa sprawa dotyczy ulgi rehabilitacyjnej w 2010 r. z tytułu poniesionych wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne w wysokości 2 280 zł.

Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną:

  • do x 2010 r. zaliczoną do II grupy inwalidztwa,
  • od x lutego 2010 r. zaliczoną do I grupy inwalidztwa, wymagającą stałej opieki i pomocy, niezdolną do samodzielnej egzystencji.

Zainteresowana jest współwłaścicielką samochodu osobowego (współwłasność małżeńska) zarejestrowanego na Jej męża.

Wnioskodawczyni była przewożona na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:

  • do szpitala (7 pobytów potwierdzonych w postaci wypisów szpitalnych),
  • wizyty lekarskie (potwierdzone wpisami w książeczce ….), okulista - 6 razy, nefrolog - 2, diabetolog - 2, chirurg naczyniowy - 1, kardiolog - 6, psycholog - 3 wizyty prywatne (brak potwierdzenia tych wizyt, jednakże Zainteresowana może wskazać nazwisko lekarza oraz daty wizyt), psychiatra - 2 (potwierdzi Ona jedną wizytę),
  • laser na oko - 3 zabiegi,
  • zabiegi leczniczo-opatrunkowe (Przychodnia Nefrologiczna, gabinet zabiegowy, Wnioskodawczyni nie posiada potwierdzenia tych zabiegów),
  • badania lekarskie (test wysiłkowy, USG serca potwierdzone w postaci wyników badań),
  • liczne badania laboratoryjnie potwierdzone w postaci wyników badań.

W uzupełnieniu do niniejszej sprawy Zainteresowana przedstawiła co następuje.

Na wszystkie pobyty w szpitalu kierowana była przez lekarzy specjalistów, gdzie poddawana była zabiegom leczniczo-rehabilitacyjnym wykonywanym wyłącznie w warunkach szpitalnych. Były to: udrożnienie żył po zakrzepicy, stabilizacja ciśnienia, regulowanie poziomu cukru, zabiegi na oczy, założenie stentów, operacyjne wykonanie przetoki do dializ.

W ramach wizyt u lekarzy specjalistów występują zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, ponieważ każda następna wizyta jest zalecona przez lekarza prowadzącego, który diagnozuje oraz określa sposób leczenia.

Badania lekarskie (USG serca, test wysiłkowy, koronarografia, mammografia) i laboratoryjne były zalecone przez lekarzy specjalistów, niezbędne przy diagnozowaniu, leczeniu, trafnemu doborowi leków. Ze względu na rodzaj chorób badania lekarskie i laboratoryjne są zabiegami leczniczo – rehabilitacyjnymi, ponieważ stanowią nieodłączną część prawidłowego diagnozowania i leczenia.

Zabiegi laserowe na oko to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Opatrunki trudno gojącej się rany po operacyjnym założeniu przetoki do dializowania to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

Ponadto Wnioskodawczyni oświadczyła, że wydatki poniesione z tytułu ulgi rehabilitacyjnej:

  • nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnoprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych oraz nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie,
  • nie zostały zaliczone do kasztów uzyskania przychodów, ani nie zostały odliczone od przychodu, nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Które z niżej wymienionych zabiegów nie uprawniają do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej na używanie samochodu osobowego do przewozu osoby niepełnosprawnej:
    • do szpitala,
    • na wizytę do lekarza specjalisty (okulista, kardiolog, diabetolog, psycholog, psychiatra, chirurg),
    • na badania lekarskie (USG serca, test wysiłkowy, mammografia),
    • na badania laboratoryjne,
    • na zabiegi laserem na oko,
    • na opatrunki (trudno gojąca się rana po operacyjnym zrobieniu przetoki do dializowania)...
  2. Czy Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty 2 280 zł w związku z poniesionymi wydatkami związanymi z używaniem samochodu osobowego do przewozu na konieczne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne...

Zdaniem Wnioskodawczyni, ma prawo do skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej z tytułu poniesionych wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, gdyż spełnia wszystkie wymagania.

Zainteresowana jest osobą zaliczą do I grupy inwalidztwa oraz jest współwłaścicielką samochodu osobowego, którym mąż dowozi Ją na wszystkie niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Wskazała, iż poniosła znaczne koszty na utrzymanie ww. samochodu - ponad 4 000 zł.

Ponadto Wnioskodawczyni wyjaśniła, że jest osobą niedowidzącą, na lewe oko nie widzi wcale, na prawe około 10%. Choruje od wielu lat na: cukrzycę oraz jaskrę, nadciśnienie tętnicze, miażdżycę. Jest dializowana. Stan Jej zdrowia charakteryzują karty informacyjne wypisów szpitalnych, w którym przebywała. Dodatkową trudnością jest fakt, że nie czyta i nie pisze sama. Nie widzi. W każdej sytuacji jest zdana na pomoc ludzi z otoczenia. Miejscowość, w której mieszka jest oddalona o 20 km od miejsca gdzie była poddawana zabiegom leczniczo-rehabilitacyjnym: szpital, przychodnie, Pracownia Laserowa, gabinet zabiegowy Poradni Nefrologicznej, laboratorium, natomiast do lekarza pierwszego kontaktu i kardiologa wożona była do miejscowości odległej o 9 km. Bez samochodu Jej leczenie byłoby niemożliwe.

Wszystkie zabiegi, z których Wnioskodawczyni korzystała miały na celu poprawę, lub choćby spowolnienie postępujących chorób. „Rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych. technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym udziale tych osób możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.” (Dz. U. z 27 sierpnia 1997 r. art. 7).

Zainteresowana uważa, że leczenie szpitalne i ambulatoryjne to zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. O słuszności Jej rozumowania utwierdza Ją definicja rehabilitacji oraz fakt, że ustawodawca ulgę za leki umieścił w tej samej grupie ulg, co ulga za używanie samochodu osobowego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym na dzień 31 grudnia 2010 r. (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 24 ust. 3, art. 29-30c, oraz 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

  1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
  2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
  3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
  4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
  5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
  6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
  7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
  8. utrzymanie przez osoby niewidome, o których mowa w pkt 7, psa przewodnika - w wysokości nie przekraczającej w roku podatkowym kwoty określonej w pkt 7,
  9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
  10. opłacenie tłumacza języka migowego,
  11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
  12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
  13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
  14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
  15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

  1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
  2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do racy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
  3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

  1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
    1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
    2. znaczny stopień niepełnosprawności.
  2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
    1. całkowitą niezdolność do pracy albo
    2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Z analizy wyżej przytoczonych przepisów wynika, że aby skorzystać z możliwości odliczenia wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, należy posiadać I lub II grupę inwalidztwa, być właścicielem (współwłaścicielem) samochodu osobowego oraz dojeżdżać nim na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne zalecone przez lekarza.

W oparciu o art. 26 ust. 7c cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ww. ustawy nie zwalnia jednakże Zainteresowanej z obowiązku uprawdopodobnienia, że rzeczywiście korzystała Ona z niezbędnych dla Jej rehabilitacji zabiegów leczniczych, a ponadto, że w związku z tymi zabiegami konieczny był przewóz osoby do miejsca, w którym zabiegi te były wykonywane. Wynika to z brzmienia powołanego wyżej art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – odliczeniu od dochodu podlegają wydatki poniesione w związku używaniem samochodu osobowego, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Dokumentami potwierdzającymi uczestnictwo w zabiegach leczniczo-rehabilitacyjnych, którymi Wnioskodawczyni może posłużyć się w celach dowodowych, mogą być np.: wypisy szpitalne, wyniki badań, wpisy w dokumentach osobistych, stosowne zaświadczenia placówki, w której zabiegi były dokonywane.

Jednocześnie tut. Organ pragnie wyjaśnić, iż rozpatrując ulgi i zwolnienia podatkowe należy jednoznacznie podkreślić, że nie stanowią one standardu prawnego, lecz są odstępstwem od zasady powszechności opodatkowania. Stąd też korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym ulg podatkowych, wymaga spełnienia warunków określonych w odpowiednich przepisach stanowiących ich podstawę prawną.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, iż odliczenie wydatków związanych z używaniem samochodu osobowego nie wymaga ich dokumentowania, jednakże Wnioskodawczyni korzystająca z przedmiotowej ulgi na cele rehabilitacyjne powinna uprawdopodobnić fakt poniesienia tych wydatków.

Zaznaczyć również należy, iż określona w ustawie kwota 2 280 zł jest maksymalną kwotą, która może być odliczona tytułem poniesienia ww. wydatków. Użycie przez ustawodawcę, przy określaniu wielkości limitu, wyrażenia „w wysokości nieprzekraczającej kwoty 2 280 zł” (a nie „w wysokości 2 280 zł”) wskazuje, iż wysokość odliczenia uzależniona jest od intensywności (częstości) używania samochodu.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, iż Zainteresowaną od x lutego 2010 r. zaliczono do I grupy inwalidztwa, wcześniej miała II grupę inwalidztwa. Wnioskodawczyni jest zainteresowana kwestią odliczenia od dochodu wydatków związanych z używaniem samochodu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż Zainteresowana w uzupełnieniu do rozpatrywanej sprawy wyjaśniła, że wszystkie zabiegi wskazane w pytaniu podatkowym, tj.: badania lekarskie, badania laboratoryjne, zabiegi laserem, opatrunki – są zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi. Również wszelkie wizyty w szpitalu czy u lekarzy specjalistów były związane z niezbędnymi zabiegami leczniczo-rehabilitacyjnymi.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni ma prawo do odliczenia od podstawy opodatkowania w ramach ulgi rehabilitacyjnej kwoty 2 280 zł w związku z poniesionymi wydatkami związanymi z używaniem samochodu osobowego do przewozu na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, jeśli w związku z używaniem tego samochodu poniosła wydatki co najmniej w takiej wysokości.

Do wniosku Wnioskodawczyni dołączyła szereg dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Zainteresowaną i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj