Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, z dnia 16 grudnia 1976 r. (Dz.U. z 1978 r., Nr 7, poz. 20),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku, dotyczące obowiązku podatkowego w związku z wyjazdem do Zjednoczonego Królestwa.

UZASADNIENIE

Jak wynika ze stanu faktycznego opisanego we wniosku, Pan X jest obywatelem polskim i w Polsce posiada zameldowanie na pobyt stały. Od maja 2004 r. Pan X przebywa na terytorium Zjednoczonego Królestwa. Obecnie Pan X przebywa w Zjednoczonym Królestwie ze swoją narzeczoną i z tym krajem wiąże swoją przyszłość, tj. razem z narzeczoną planują pozostać tam na stałe. Jednocześnie Pan X nie zamierza powrócić do Polski. W Polsce nie pozostawił dzieci ani innych osób będących na jego utrzymaniu, nie posiada żadnego majątku i nie osiąga żadnego dochodu. W Zjednoczonym Królestwie podatnik osiąga dochody z tytułu działalności gospodarczej w zakresie usług remontowych.

Pan X prosi o interpretację w sprawie obowiązku podatkowego w Polsce tj. czy powinien rozliczyć się z podatku dochodowego za ubiegły rok (2005 r.) i złożyć w polskim urzędzie skarbowym roczne zeznanie podatkowe.

Zdaniem Pana X, w związku z wyżej przytoczonym stanem faktycznym, nie ma obowiązku rozliczania się z polskim urzędem skarbowym.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (tzw. nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powyższe przepisy należy stosować z uwzględnieniem postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Polska (art. 4a ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy z dnia 16 grudnia 1976 r. między Rządem Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 niniejszego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona; określenie to nie obejmuje osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Definicja miejsca zamieszkania znajduje się w art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz.U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do czynnika wolutywnego (zamiaru) osoby. Istnieją jednak pewne kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawioną powyżej interpretację przepisów, Minister Finansów stwierdza, że Pan X posiada miejsce zamieszkania poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Faktycznie przebywa na terytorium Zjednoczonego Królestwa i wykazuje zamiar pozostania tam na stałe, tam przeniósł ośrodek swoich interesów życiowych rozumianych jako centrum życia rodzinnego i zawodowego. W związku z powyższym, od dnia wyjazdu z Polski, Pan X podlega ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, tj. zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy podlega obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Ponieważ w 2005 r. Pan X nie osiągnął w Polsce żadnych dochodów, wobec tego nie ciąży na nim obowiązek w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. oraz nie ma obowiązku złożenia rocznego zeznania podatkowego.

Biorąc powyższe pod uwagę, Minister Finansów postanowił jak w sentencji.

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatnika, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.