POSTANOWIENIE

Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku, na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz.60 z późn. zm.) oraz art. 4 ustawy z dnia 16.11.2006r. o zmianie ustawy-Ordynacja podatkowa oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 217, poz. 1590) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) w sprawie: możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla używanego pawilonu handlowego

stwierdza, że stanowisko przedstawione w tym wniosku jest nieprawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

UZASADNIENIE

Głównym przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż specjalistycznych urządzeń w dziedzinie techniki pomiarowej. Spółka planuje nabycie nieruchomości zabudowanej w postaci działki z trwale związanym z gruntem budynkiem handlowym o powierzchni handlowej przekraczającej 1000m2. Przedmiotowy budynek był użytkowany przez poprzedniego właściciela przez okres pięciu lat (wprowadzony do ewidencji środków trwałych). Obecnie budynek wykorzystywany jest do prowadzenia salonu samochodowego.

Podatnik ma wątpliwości, czy nabyty używany budynek handlowy można będzie amortyzować przy zastosowaniu indywidualnej 10% stawki amortyzacyjnej.

Spółka stoi na stanowisku, iż do amortyzacji używanego pawilonu handlowego będzie mogła zastosować indywidualną 10% stawkę amortyzacyjną z uwagi na fakt, iż budynek ten mieści się w grupie 1 podgrupie 10 rodzaju 103 KŚT.

Na tle przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Naczelnik Pomorskiego Urzędu Skarbowego w Gdańsku stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art.16a ust.1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są nabyte lub wytworzone we własnym zakresie:

1. budynki, budowle oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia oraz środki transportu,
3. inne przedmioty,

jeżeli spełniają następujące warunki:

- stanowią własność lub współwłasność podatnika,

- są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania przekracza rok,

- wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo zostały oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.

Przy czym odpisów amortyzacyjnych dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych (dalej Wykaz stawek amortyzacyjnych) stanowiącym Załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art.16i ustawy z dnia 15.02.1992r.). Wykaz stawek amortyzacyjnych odwołuje się do symboli grup, podgrup lub rodzajów środków trwałych według Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) - rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.).

W przypadku zakwalifikowania danego środka trwałego do podgrupy 10 Budynki niemieszkalne KŚT odpisów amortyzacyjnych dla celów podatkowych należy dokonywać wg stawki 2,5%. Pawilony handlowe objęte są rodzajem 103 podgrupa 10 grupa 1 KŚT, który obejmuje budynki handlowo-usługowe, w tym m.in. domy towarowe, centra handlowe i samodzielne sklepy.

Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych - w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2007r. - podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy).

Stosownie zaś do treści art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 15.02.1992r. podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

W odniesieniu do budynków niemieszkalnych, o których mowa w art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy ustawodawca nie określił kryteriów, według których mogą być kwalifikowane jako używane. Stąd można uznać ww. budynki za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez jakikolwiek okres czasu.

Reasumując przy wyborze indywidualnej stawki amortyzacji dla budynku niemieszkalnego jakim jest pawilon handlowy, dla którego stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, okres amortyzacji nie może być krótszy niż wartość obliczona zgodnie z następującym równaniem: 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania nieruchomości po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia jej do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Spółkę. Wówczas różnica wynikająca z pomniejszenia okresu 40 lat o wiek pawilonu handlowego (rozumiany jako pełna liczba lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy do użytkowania budynku do dnia wprowadzenia go przez podatnika dokonującego amortyzacji do ewidencji) wyznacza okres jego amortyzacji, a tym samym stanowi podstawę do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej właściwej dla tego budynku. Minimalny okres amortyzacji pawilonu handlowego nie może być jednak krótszy niż 10 lat.

Zatem stanowisko Spółki zaprezentowane we wniosku, iż do ww. pawilonu handlowego można zastosować indywidualną 10% stawkę amortyzacyjną jest nieprawidłowe.