INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki Jawnej, przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura – 23 października 2007r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

1. sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie – jest nieprawidłowe
2. wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.
   
   

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2007r. wpłynął do tut. Biura w/w wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie oraz wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jawna wybudowała we własnym zakresie pawilon handlowo-usługowy o pow. użytkowej 134,55 m². Pawilon wybudowano na działce stanowiącej własność Spółki. Przy pracach budowlanych korzystano z usług obcych. Natomiast prace przygotowawcze, pomocnicze i wykończeniowe wykonali wspólnicy Spółki Jawnej wraz z synami we własnym zakresie (wykaz ważniejszych prac wykonanych we własnym zakresie dołączono do wniosku).
Wartość materiałów i usług obcych (netto) wg rachunków wynosi 254.441,58 zł.
Wartość budynku wg operatu szacunkowego sporządzonego przez rzeczoznawcę majątkowego na dzień 22.01.2007r. wynosi 477.000,00 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy można przyjąć jako wartość początkową pawilonu handlowo-usługowego wartość z operatu szacunkowego i jaką należy zastosować stawkę amortyzacji...

Zdaniem wnioskodawcy, art. 22g ust. 1, 4, 8, 9 stanowi, że za wartość początkową środka trwałego w razie wytworzenia we własnym zakresie, uważa się koszt wytworzenia, a jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia to wartość początkową środka trwałego ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego powołanego przez podatnika.

W przypadku inwestycji Spółki duży udział miała praca własna wspólników, której nie da się wycenić. W związku z powyższym wnioskodawca uważa, że za wartość początkową pawilonu handlowo-usługowego należy uznać wartość z operatu szacunkowego i że należy przyjąć stawkę amortyzacji z Wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych (budynki niemieszkalne) w wysokości 2,5%.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, tj. według kosztu wytworzenia. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 8 i 9 ww. ustawy. Nadmienić należy, iż w przedmiotowej sprawie, tj. w sytuacji gdy środek trwały został wytworzony we własnym zakresie brak podstaw do stosowania postanowień art. 22g ust. 8 tej ustawy, regulującego sprawę ustalenia w szczególnym trybie wartości początkowej nabytych środków trwałych. Natomiast zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych.

Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatnika i na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 4 przedmiotowej ustawy.

W złożonym wniosku wnioskodawca nie wskazał żadnych szczególnych okoliczności uniemożliwiających mu określenie wartości początkowej budynku w oparciu o poniesione koszty wytworzenia. Wnioskodawca posiada dowody dotyczące materiałów i usług obcych potwierdzające poniesienie wydatków na wytworzenie środka trwałego we własnym zakresie. Natomiast z powołanego wyżej art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym wynika, iż do kosztu wytworzenia nie zalicza się m. in. wartości pracy własnej podatnika.

W konsekwencji, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 2 w/w ustawy, wartość początkową środka trwałego (pawilonu handlowo-usługowego) wytworzonego we własnym zakresie, będzie stanowił koszt wytworzenia ustalony z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 4 tej ustawy.

W świetle powołanych przepisów i w odniesieniu do przedstawionego we wniosku stanu faktycznego stanowisko wnioskodawcy, że wartość początkową wytworzonego we własnym zakresie środka trwałego można określić według wartości rynkowej ustalonej na podstawie wyceny rzeczoznawcy, jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 w/w ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Zgodnie zaś z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do powołanej powyżej ustawy, podstawowa roczna stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych (grupa 01, podgrupa 10) wynosi 2,5%.

Stanowisko wnioskodawcy w tej części jest zatem prawidłowe.

Zważywszy na fakt, iż jak wynika z wniosku – wnioskodawcą jest podmiot gospodarczy, tj. Spółka Jawna, niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu, co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Do wniosku Spółka Jawna dołączyła wykaz ważniejszych prac wykonanych we własnym zakresie. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.