Działając na podstawie art. 14e oraz art. 14a § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), udzielając interpretacji w zakresie postanowień umowy z dnia 16.12.1976 r. między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i zysków majątkowych (Dz. U. z 1978 r. Nr 7, poz. 20),

Minister Finansów uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku w zakresie dotyczącym przeniesienia rezydencji podatkowej do Zjednoczonego Królestwa, zaś za nieprawidłowe w części dotyczącej kraju opodatkowania dochodów osiągniętych w Zjednoczonym Królestwie.

Uzasadnienie

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz w piśmie uzupełniającym, Podatnik w listopadzie 2004 r. podjął pracę zarobkową w Zjednoczonym Królestwie. Wyjechał z zamiarem pozostania tam na stałe i sprowadzenia swojej najbliższej rodziny. W marcu 2005 r. do Podatnika dołączyła żona, która zwolniła się z pracy w Polsce i podjęła stałą pracę w Zjednoczonym Królestwie. W lipcu 2005 r. Państwo N wynajęli dom w Zjednoczonym Królestwie. W listopadzie 2005 r. do Zjednoczonego Królestwa przyjechała ich córka, która rozpoczęła naukę w miejscowej szkole podstawowej. Podatnicy oświadczają, iż ich pobyt w Zjednoczonym Królestwie ma charakter pobytu stałego. W Polsce posiadają dwa mieszkania własnościowe. Pan N nie osiąga żadnych dochodów w Polsce od listopada 2004 r., zaś Pani N od marca 2005 r.

Ponadto Podatnicy informują, iż w marcu 2006 r. w Zjednoczonym Królestwie uzyskali dokumenty potwierdzające, że są traktowani jako pełnoprawni mieszkańcy tego kraju.

Zdaniem Podatników, w 2005 r. ich cała rodzina przeniosła swoje miejsce zamieszkania i swój ośrodek interesów życiowych do Zjednoczonego Królestwa. W tym kraju – w opinii Podatników – podlegają oni nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Podatnicy stawiają pytanie, czy organ podatkowy podziela ich stanowisko odnośnie przeniesienia rezydencji podatkowej oraz czy w związku z tym z całości ich dochodów osiągniętych w 2005 r. powinni się rozliczyć w Zjednoczonym Królestwie.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny, zważono, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.), osoby fizyczne podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Natomiast art. 3 ust. 2a cytowanej ustawy stanowi, że osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wypłaty wynagrodzenia, oraz innych dochodów osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).

Powołane przepisy stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a powołanej wyżej ustawy).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 umowy między Polską a Zjednoczonym Królestwem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, określenie "osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie" oznacza - z uwzględnieniem ustępów 2 i 3 tego artykułu - każdą osobę, która według prawa tego Państwa podlega tam obowiązkowi podatkowemu, z uwagi na jej miejsce zamieszkania, jej miejsce pobytu, siedzibę zarządu albo inne podobne znamiona. Określenie to nie obejmuje przy tym osoby fizycznej, która podlega opodatkowaniu w tym Umawiającym się Państwie tylko dlatego, że osiąga ona dochód ze źródeł w nim położonych.

Definicja ta odnosi się zatem bezpośrednio do określenia „miejsca zamieszkania” przyjętego w ustawodawstwach wewnętrznych państw i uwzględnia różne formy więzi osobistej z państwem, które we własnym ustawodawstwie ustala podstawę do nieograniczonego obowiązku podatkowego.

W przepisach polskiego prawa podatkowego pojęcie „miejsca zamieszkania” nie zostało zdefiniowane. Jak stanowi art. 25 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu. Warunek przebywania w danym miejscu ma charakter obiektywny i nie ma problemów dowodowych w wykazaniu, że dana osoba przebywa lub nie w danej miejscowości. Zamiar stałego pobytu w danej miejscowości ma natomiast charakter subiektywny, ponieważ odnosi się do woli osoby. Należy jednak zauważyć, iż istnieją kryteria obiektywizujące zamiar stałego pobytu. Uznaje się na przykład, że podatnik wykazuje zamiar stałego pobytu w danej miejscowości, jeżeli miejscowość ta stanowi dla niego centrum jego życiowej działalności, ocenianej w aspekcie jego powiązań osobistych i gospodarczych.

Postanowienia art. 4 ust. 2 ww. umowy mają natomiast zastosowanie w sytuacji, gdy w myśl postanowień ust. 1 osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, tzn. gdy zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca zamieszkania.

W myśl art. 4 ust. 2 ww. umowy, jeśli osoba fizyczna ma miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas stosuje się następujące zasady:

1. osobę uważa się za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym ma ona stałe miejsce zamieszkania. Jeżeli ma ona stałe miejsce zamieszkania w obu Umawiających się Państwach, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, z którym ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze (ośrodek interesów życiowych);
2. jeżeli nie można ustalić, w którym Umawiającym się Państwie osoba ma ściślejsze powiązania osobiste i gospodarcze albo jeżeli nie posiada ona stałego miejsca zamieszkania w żadnym z Umawiających się Państw, wówczas uważa się ją za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającym się Państwie, w którym zwykle przebywa;
3. jeżeli przebywa ona zazwyczaj w obydwu Umawiających się Państwach lub nie przebywa zazwyczaj w żadnym z nich, wówczas będzie ona uważana za mającą miejsce zamieszkania w tym Umawiającą się Państwie, którego jest obywatelem;
4. jeżeli miejsca zamieszkania nie można określić zgodnie z postanowieniami litery a), b) oraz c) niniejszego ustępu, właściwe władze Umawiających się Państw rozstrzygną zagadnienie w drodze wzajemnego porozumienia.

Mając na uwadze opisany we wniosku stan faktyczny oraz przedstawiony powyżej stan prawny, należy stwierdzić, iż Pan N do marca 2005 r. spełniał przesłanki pozwalające uznać go za osobę posiadającą miejsce zamieszkania dla celów podatkowych zarówno w Zjednoczonym Królestwie jak i w Polsce. W Zjednoczonym Królestwie mieszkał i pracował, przy czym jednocześnie jego rodzina (żona i córka) pozostała w Polsce. Powyższe oznacza, iż państwo rezydencji Podatnika należy ustalić zgodnie z regułami kolizyjnymi zawartymi w art. 4 ust. 2 ww. umowy. Zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt a) umowy, analizując stopień powiązań osobistych i gospodarczych Podatnika w 2005 r., Minister Finansów stwierdza, iż ściślejsze związki gospodarcze i osobiste - do marca 2005 r. - łączyły Podatnika z Polską.

Podkreśla się, iż sam wyjazd za granicę nie oznacza automatycznie, że Podatnik przestaje być polskim rezydentem podatkowym. Rezydencję zmienia się dopiero wówczas, gdy Podatnik przeprowadzając się za granicę zamierza zamieszkać tam na stałe i jednocześnie przenosi całość swoich powiązań osobistych i gospodarczych.

Odnośnie natomiast rezydencji podatkowej Pani N, należy stwierdzić, iż nie zachodzi kolizja ustawodawstw wewnętrznych obu państw w kwestii dotyczącej ustalenia miejsca jej zamieszkania, a zatem zastosowanie ma przepis art. 4 ust. 1 umowy między Polską a Zjednoczonym Królestwem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. Minister Finansów stwierdza, iż od dnia wyjazdu do Zjednoczonego Królestwa Pani N posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Zjednoczonego Królestwa. W państwie tym Podatniczka mieszka z zamiarem stałego pobytu wraz z mężem i uzyskuje dochody z pracy.

W konsekwencji należy uznać, iż do marca 2005 r. zarówno Pani N jak i Pan N podlegali w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). W przypadku Pana N oznacza to, iż uzyskany przez niego dochód na terytorium Zjednoczonego Królestwa do marca 2005 r. podlega opodatkowaniu także w Polsce zgodnie z metodą zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu określoną w art. 23 ust. 2 umowy między Polską a Zjednoczonym Królestwem w sprawie unikania podwójnego opodatkowania (metoda proporcjonalnego odliczenia podatku) w związku z art. 27 ust. 9 i ust. 9a ww. ustawy.

Natomiast od marca 2005 r. Podatnicy w Polsce podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tylko od dochodów z pracy wykonywanej na terytorium Polski na podstawie stosunku służbowego lub stosunku pracy, bez względu na miejsce wynagrodzenia, oraz od innych dochodów osiąganych na terytorium Polski (ograniczony obowiązek podatkowy).

Minister Finansów informuje, że interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawców i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odpowiedź nie jest wiążąca dla podatników, jest natomiast wiążąca dla właściwych organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie, na podstawie art. 14e § 2, art. 14a § 4 oraz art. 236 § 1 i § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej, Stronie przysługuje zażalenie do Ministra Finansów w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.