Na podstawie art. 14a § 1, 3 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań - Jeżyce postanawia uznać stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 19.01.2007r. (data wpływu 31.01.2007r.), uzupełnionym w dniach 21.02.2007r. i 07.03.2007r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dot. amortyzacji budynku przeznaczonego na wynajem oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej podyktowanej ulepszeniem tego budynku, w stopniu przekraczającym 30% wartości początkowej, przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych - za nieprawidłowe.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Pani xxx nabyła wraz z synem w drodze spadku nieruchomość, która nie była oddana do użytku przez odbiór techniczny, jednak jej stan zaawansowania był znaczny. Budynek miał wszystkie ściany, okna, instalację elektryczną, tynki, dach. Po śmierci spadkodawców została przeprowadzona wycena nieruchomości na kwotę 185.798 zł. Od tamtej pory spadkobiercy zainwestowali sumę przekraczającą 30% jej wartości początkowej. Budynek obecnie został oddany do użytku i zostanie wynajęty.

Zdaniem Podatnika aby uznać budynek za środek trwały nie ma konieczności oddania go do użytku, gdyż żaden przepis prawa podatkowego nie precyzuje co stanowi o kompletności budynku. Dokonując zatem nakładów na ulepszenie takiego budynku, które przekroczyły 30% jego wartości początkowej, Podatnik nabył prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie w oparciu o przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskującego, tut. organ podatkowy stwierdza co następuje:

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym od 01.01.2007r., stanowi, iż podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

a) trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,

b) kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

- dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

W świetle art. 22j ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z przepisu art. 22g ust. 17 cytowanej ustawy wynika natomiast, iż jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Podatnik nabył w drodze spadku budynek, który nie został jeszcze oddany do użytkowania. Budynek ten nie stanowił zatem, w rozumieniu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środka trwałego, tj. budynku kompletnego i zdatnego do użytku. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy bowiem rozumieć możliwość zarówno faktycznego, jak i prawnego użytkowania danego składnika majątkowego. W tym przypadku uzyskanie pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalnego oznacza, że spełnia on wymogi stawiane tego typu obiektom przez przepisy ustawy z dnia 07.07.1994r. Prawo budowlane (tekst jednolity Dz. U. z 2003r. Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.). Przepis art. 54 ww. ustawy wyraźnie stanowi, iż do użytkowania obiektu budowlanego, na którego wzniesienie wymagane jest pozwolenie na budowę, można przystąpić, z zastrzeżeniem art. 55 i 57, po zawiadomieniu właściwego organu o zakończeniu budowy. Obiekt powinien być w takim stanie, by można było przekazać go do normalnej eksploatacji i użytkowania. Brak zgłoszenia budowy do właściwego organu wskazuje, że w sensie prawnym i faktycznym budowa nie została jeszcze zakończona. W związku z powyższym dopiero z chwilą zakończenia budowy domu, tj. od momentu zawiadomienia właściwego organu o oddaniu do użytkowania obiektu budowlanego, staje się on środkiem trwałym, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie może bowiem stanowić podstawy do uznania danego budynku za środek trwały samo przekonanie Podatnika o tym, że jest on kompletny. Odmienne stanowisko prowadziłoby do tego, że osoba prowadząca inwestycję budowlaną w każdej chwili mogłaby uznać, iż budowany przez nią budynek, niezależnie od stopnia zaawansowania, jest kompletny i zdatny do użytku (gdyż tak była przekonana), a pozostałe poczynione nakłady potraktować jako jego ulepszenie.

W świetle powyższego należy stwierdzić, iż na gruncie prawa podatkowego z pojęciem ulepszenia środka trwałego, w rozumieniu art. 22j ust. 3 pkt 2 ww. ustawy, możemy mieć do czynienia jedynie w sytuacji, gdy zostaną poczynione nakłady na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację budynku, spełniającego definicję środka trwałego, czyli kompletnego i zdatnego do użytku na podstawie uzyskanego pozwolenia na użytkowanie, w wysokości stanowiącej co najmniej 30% wartości początkowej tego budynku.

Naczelnik Urzędu Skarbowego Poznań – Jeżyce, biorąc pod uwagę opisany stan faktyczny i przytoczone wyżej przepisy prawa uznał, że przedstawione przez stronę stanowisko dotyczące zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% jest nieprawidłowe.

Wobec powyższego należało postanowić jak w sentencji.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Podatnika we wniosku z dnia 19.01.2007r. i stanu prawnego obowiązującego na dzień jej wydania, a traci swą ważność w przypadku jej zmiany albo uchylenia przez organ odwoławczy lub z dniem zmiany przepisów w tym zakresie.