DECYZJA

Na podstawie art. 233 w związku z art. 239 i art. 14b §5 pkt 1 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 09-03-2007 r. Sp. z o.o. „L” wniesionego na postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu z dnia 28-02-2007 r. Nr 1473/818/KDO/423/43/06/EK

orzeka

• zmienić w/w postanowienie Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu i uznać, że Sp. z o.o. „L” nie utraci przedmiotowego zwolnienia, przysługującego na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) w przypadku likwidacji środków trwałych przed upływem 5 lat od wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 30.11.2006 r. (data wpływu 04.12.2006 r.) Sp. z o.o. „L” zwróciła się do Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu o udzielenie interpretacji w trybie art. 14 a Ordynacji podatkowej.
Podatnik pyta, czy korzystając ze zwolnienia w podatku dochodowym od osób prawnych z tytułu prowadzenia działalności w specjalnej strefie ekonomicznej ma prawo dokonać likwidacji środka trwałego, którego wartość została zaliczona do kwalifikowanych kosztów inwestycji przed upływem 5 lat od daty wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych bez konieczności pomniejszania kwalifikowanych kosztów inwestycji o wartość zlikwidowanego środka trwałego.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Podatnik prowadzi działalność gospodarczą na terenie Warmińsko-Mazurskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej, która korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego. Podatnik rozważa możliwość dokonywania okresowych likwidacji składników majątku, które staną się technologicznie przestarzałe i nie znajdą nabywców. Działalność na terenie strefy prowadzona jest na podstawie zezwolenia z dnia 6.04.2005 r., w którym ustalono warunki prowadzenia działalności na terenie strefy. Wśród nich znalazły się m. in.:
• poniesienie na terenie strefy nakładów inwestycyjnych w wysokości co najmniej 90.000.000 euro w terminie do 31.12.2010 r.,
• zatrudnienie na terenie strefy co najmniej 2150 pracowników w terminie do dnia 31.12.2010 r. i utrzymanie tego poziomu zatrudnienia co najmniej przez 5 lat.

Spółka uważa, że §5 ust. 1 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.09.2004 r. w sprawie ustanowienia warmińsko-mazurskiej specjalnej strefy ekonomicznej nakłada na podatnika korzystającego ze zwolnienia od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji w strefie, jedynie obowiązek niezbywania składników majątku zaliczonych do kwalifikowanych kosztów inwestycji w okresie 5 lat od ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych. Przepis ten nie zawiera natomiast żadnych ograniczeń, co do likwidacji składnika majątkowego przed upływem 5 lat od dnia wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Ograniczeń takich nie zawierają również inne przepisy, zarówno dotyczące prowadzenia działalności w Warmińsko- Mazurskiej Specjalnej Strefie Ekonomicznej, jak i te z ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Podatnika, można więc dokonać likwidacji środka trwałego zaliczonego wcześniej do kwalifikowanych kosztów inwestycji – bez konieczności dokonywania pomniejszenia tych kosztów o wartość środka trwałego. Przemawiają za tym nie tylko wspomniane wyżej względy prawne, ale również ekonomiczne. Postęp technologiczny w przemyśle elektronicznym wymusza na firmach tej branży bardzo szybkie reagowanie na zmieniające się zapotrzebowanie i nowe trendy na rynku produktów wysokiej technologii. Wdrażanie nowych rozwiązań wymaga częstej wymiany znaczącej części parku maszynowego. Nie jest więc możliwe z punktu wymagań rynku elektronicznego utrzymywanie tych samych technologii przez okres 5 lat, gdyż doprowadziłoby to w nieuchronny sposób do całkowitego wypadnięcia firmy z grona poważnych producentów sprzętu elektronicznego. Reasumując, Spółka jest więc niejako „zmuszona” wycofać z procesu produkcyjnego maszyny technologicznie przestarzałe, które z technicznego punktu widzenia nadal mogą produkować, jednakże produkcja wykonywana w oparciu o przestarzałe technologicznie maszyny nie jest konkurencyjna i jest deficytowa z ekonomicznego punktu widzenia.

Spółka zauważa, że ustanowienie specjalnej strefy ekonomicznej miało w zamyśle dopomóc działającym na jej terenie przedsiębiorcom w osiągnięciu wyższego poziomu konkurencyjności, co z kolei miało przynieść terenom objętych strefą rozwój ekonomiczny i zmniejszenie bezrobocia. Spółka zwraca uwagę, że nawet ustawy podatkowe umożliwiają przedsiębiorcy likwidację środka trwałego przed upływem okresu jego amortyzacji, jeżeli likwidacja środka trwałego nie jest związana z całkowitą zmianą profilu prowadzonej działalności. Nie wydaje się więc w jej ocenie racjonalne, aby interpretacja przepisów o strefie miała być bardziej restrykcyjna zwłaszcza, że żaden przepis nie daje ku temu wyraźnych podstaw. Spółka zwraca też uwagę, że pomoc, którą otrzymuje na podstawie umowy z Rządem RP obwarowana jest tymi samymi warunkami co zezwolenie na działalność w strefie (wzrost liczby zatrudnionych i określona wielkość nakładów inwestycyjnych). Dodaje, że w przypadku pomocy rządowej Spółka uzyskała już pełną akceptację Rządu RP na dokonywanie likwidacji środków trwałych bez konieczności pomniejszania kwoty już poniesionych nakładów inwestycyjnych.

Postanowieniem z dnia 28-02-2007 r. Nr 1473/818/KDO/423/43/06/EK Naczelnik Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu uznał stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za nieprawidłowe. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych istotnie stanowi, że zwalnia się z podatku dochody, z zastrzeżeniem ust. 4 – 6, uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy z 20-10-1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych , przy czym wielkość pomocy publicznej udzielonej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Zwolnienie to przysługuje podatnikowi wyłącznie z tytułu przychodów uzyskanych z działalności prowadzonej na terenie strefy (art. 17 ust. 4). W myśl art. 9 w/w ustawy podatnicy zobowiązani są do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania, wysokości naleznego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a – 16m. Dochód z działalności objętej zwolnieniem winien być więc wyodrębniony w ewidencji księgowej Spółki. Natomiast wydatki powinny być kwalifikowane w Spółce do kosztów uzyskania przychodów nie tylko według zasad określonych w art. 15 i 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ale dodatkowo należy ustalić ich związek z wyrobami wymienionymi w zezwoleniu, gdyż przedmiotowe zwolnienie przysługuje Spółce wyłącznie z tytułu dochodów uzyskanych z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy.

Organ I instancji wskazuje, że zgodnie z §3 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.09.2004 r. w sprawie warmińsko-mazurskiej specjalnej strefy ekonomicznej Dz.U. Nr 215, poz. 2184 ze zm.), za pomoc regionalną udzielaną przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uważa się pomoc regionalną z tytułu: kosztów nowej inwestycji (...), przy czym warunkiem jej uzyskania jest udział środków własnych przedsiębiorcy rozumianych jako środki, które zostały uzyskane w ramach udzielonej mu pomocy wynoszący co najmniej 25% całkowitych kosztów inwestycji. Za wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą uznaje się koszty inwestycji (§6 ust. 1 w/w Rozporządzenia), pomniejszone o naliczony podatek od towarów i usług oraz podatek akcyzowy, jeżeli możliwość ich odliczeń wynika z odrębnych przepisów, poniesione w trakcie obowiązywania zezwolenia w związku z realizacją inwestycji na terenie strefy na:
1. zakup albo wytworzenie we własnym zakresie środków trwałych lub spłatę określoną w umowie leasingu lub innej umowie o podobnym charakterze, z wyłączeniem środków transportu nabywanych przez przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą w sektorze transportu, pod warunkiem zaliczenia ich – zgodnie z odrębnymi przepisami – do składników majątku podatnika,
2. rozbudowę lub modernizację istniejących środków trwałych – zaliczone do wartości początkowej tych środków zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

Z przepisu tego wynika, że wydatki kwalifikowane to – poniesione koszty określonych inwestycji, zaliczone do wartości początkowej środków trwałych. Pomimo, że pojęcie „kosztów poniesionych” nie zostało zdefiniowane w w/w rozporządzeniu, ani również (przed 2007 r.) w ustawach podatkowych , określenie „poniesione” wskazuje, w jakiej dacie koszty inwestycji mogą być rozpoznane jako wydatki kwalifikujące się do objęcia pomocą. W doktrynie ukształtował się pogląd, że koszt poniesiony to koszt faktycznie zrealizowany w znaczeniu kasowym (rozchód pieniężny), a także każdy faktycznie dokonany odpis nie będący wydatkiem, powodujący zmianę w strukturze aktywów lub pasywów osoby prawnej, w tym również stanu środków pieniężnych na rachunkach bankowych. Zatem zdaniem organu I instancji, przez poniesione koszty inwestycji należy rozumieć zarówno koszty faktycznie zrealizowane w znaczeniu kasowym, jak i koszty w związku z którymi nie dokonano płatności, ale które wpłynęły na zmianę aktywów lub pasywów podatnika. Otrzymanie przez Spółkę faktur dokumentujących zakupy inwestycyjne jest równoznaczne z poniesieniem kosztów inwestycyjnych, które pod warunkiem zaliczenia ich do wartości początkowej środków trwałych stanowią koszty kwalifikujące się do objęcia pomocą.

Naczelnik Urzędu Skarbowego zauważa, że §5 ust. 1 w/w rozporządzenia reguluje, iż zwolnienie od podatku dochodowego z tytułu kosztów nowej inwestycji przysługuje przedsiębiorcy, począwszy od miesiąca, w którym poniósł wydatki inwestycyjne w okresie od dnia uzyskania zezwolenia, aż do wyczerpania dopuszczalnej pomocy regionalnej pod warunkiem, że:
1. nie przeniesie w jakiejkolwiek formie własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez okres 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym,
2. będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres nie krótszy niż 5 lat.

Naczelnik Urzędu Skarbowego dodatkowo wskazuje również na treść §6 ust. 4 w/w rozporządzenia, zgodnie z którym wartości niematerialne i prawne powinny spełniać łącznie następujące warunki:
1. będą związane z inwestycją, której dotyczą w okresie, co najmniej 5 lat,
2. będą nabyte od osoby trzeciej na warunkach nie odbiegających od normalnych praktyk inwestycyjnych,
3. będą stanowić własność przedsiębiorcy przez okres nie krótszy niż 5 lat,
4. podlegają amortyzacji zgodnie z przepisami o podatku dochodowym.

W ocenie organu I instancji, w związku z powyższymi przepisami w sprawie strefy warmińsko-mazurskiej, jeżeli nabycie środków trwałych, które wnioskodawca planuje zlikwidować przed upływem 5 lat od wprowadzenia ich do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowiło wydatki inwestycyjne związane ze zwolnieniem podatkowym i wartość środków trwałych została ujęta w wartości zwolnienia podatkowego wykazanego przez Spółkę, to środki te nie mogą zostać zlikwidowane przed upływem 5 lat od wprowadzenia ich do ewidencji – bez konieczności dokonywania pomniejszenia kosztów kwalifikowanych o wartość zlikwidowanych środków trwałych – z uwagi na utratę zwolnienia z podatku dochodowego, przysługującego na podstawie wyżej cytowanego art. 17 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 12 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych.

W zażaleniu z dnia 09-03-2007 r. Spółka wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia i uznanie, że stanowisko wyrażone we wniosku jest prawidłowe. Jej zdaniem Naczelnik Urzędu Skarbowego oparł swoją interpretację o przepis §6 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.09.2004 r. w sprawie ustanowienia warmińsko-mazurskiej specjalnej strefy ekonomicznej, z którego wynika, że wartości niematerialne i prawne powinny między innymi być związane z inwestycją, której dotyczą w okresie co najmniej 5 lat – a to jest niesłuszne. W przedmiotowej sprawie wskazany przez organ I instancji przepis §6 ust. 4 przywołanego rozporządzenia nie może znaleźć zastosowania, gdyż dotyczy on wyłącznie wartości niematerialnych i prawnych. Tymczasem zapytanie Spółki dotyczyło środków trwałych, do których odnosi się wcześniejszy §5 tego rozporządzenia. W przepisach §5 rozporządzenia nie ma warunku, zgodnie z którym środek trwały musi być związany z inwestycją przez okres 5 lat, czyli m. in. nie może być w tym czasie zlikwidowany. Przepis tego paragrafu zakazuje jedynie zbywania przez podatnika korzystającego ze zwolnienia od podatku dochodowego środków trwałych w okresie 5 lat od wprowadzenia do ewidencji oraz zastrzega obowiązek prowadzenia przez podatnika działalności gospodarczej przez okres 5 lat. Dlatego zdaniem Spółki – nie ma żadnych przeszkód prawnych, aby podatnik mógł dokonać likwidacji środka trwałego, który stał się dla niego nieprzydatny w okresie 5 lat od momentu wprowadzenia go do ewidencji.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpoznaniu sprawy stwierdza, że przedmiotowe zażalenie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ Spółka nie utraci zwolnienia od podatku dochodowego, podejmując decyzję o likwidacji środka trwałego. Uważa jednak, że ostateczne rozstrzygnięcie problemu, co do konieczności (bądź nie) zmniejszenia przez Spółkę „kwalifikowanych kosztów inwestycji” objętych pomocą regionalną w przypadku likwidacji środka trwałego przed upływem 5 lat od daty wprowadzenia go do ewidencji środków trwałych, którego wartość została zaliczona do „kwalifikowanych kosztów inwestycji” – nie leży w kompetencji organów podatkowych.

Wartość inwestycji na terenie strefy jest bowiem określona w zezwoleniu, które udziela, cofa i zmienia minister właściwy do spraw gospodarki (art. 16 ust. 2 i 4 ustawy z dnia 20.10.1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych. Zgodnie z §3 Rozporządzenia Rady Ministrów z 7.09.2004 r. w sprawie warmińsko-mazurskiej specjalnej strefy ekonomicznej za pomoc regionalną udzielaną przedsiębiorcy w formie zwolnień podatkowych na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, uważa się pomoc regionalną z tytułu kosztów nowej inwestycji (...) pod warunkiem określonym w pkt 2. Na podstawie art. 12 ustawy z dnia 20.10.1994 r. o specjalnych strefach ekonomicznych, dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej w ramach zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 tej ustawy przez osoby prawne lub fizyczne na terenie strefy, są zwolnione od podatku dochodowego na zasadach określonych odpowiednio w ustawach: o podatku dochodowym od osób prawnych lub od osób fizycznych oraz w przepisach wykonawczych do tychże ustaw. Dla podatników podatku dochodowego od osób prawnych podstawę takiego zwolnienia stanowi art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym wolne od podatku są dochody uzyskane z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia, o którym mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, przy czym wielkość pomocy publicznej udzielonej w formie tego zwolnienia nie może przekroczyć wielkości pomocy publicznej dla przedsiębiorcy, dopuszczalnej dla obszarów kwalifikujących się do uzyskania pomocy w największej wysokości, zgodnie z odrębnymi przepisami. Organ odwoławczy zauważa, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają pojęcia „kwalifikowanych kosztów inwestycji”, podobnie jak nie zawierają takiego pojęcia przepisy ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych. Jedynie w §6 w/w Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7.09.2004 r. w sprawie warmińsko-mazurskiej specjalnej strefy ekonomicznej, na terenie której Spółka prowadzi działalność gospodarczą objętą zwolnieniem od podatku dochodowego pojawia się definicja „wydatków kwalifikujących się do objęcia pomocą” z tytułu kosztów nowej inwestycji. Z kolei z §5 ust. 1 tego rozporządzenia wynika, że przedsiębiorca prowadzący działalność w strefie utraci zwolnienie, gdy: przeniesie w jakiejkolwiek formie własność składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne – przez upływem 5 lat od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym albo, gdy będzie prowadził działalność gospodarczą przez okres krótszy niż 5 lat. W przepisie tym nie ma zatem warunku, zgodnie z którym środek trwały musi być związany z inwestycją przez okres 5 lat, czyli nie może być w tym czasie zlikwidowany. Zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o tym jak długo będzie używany w działalności gospodarczej dany składnik majątku decyduje Podatnik. Również podjęcie decyzji dotyczącej likwidacji środka trwałego, który stał się technologicznie przestarzały należy do Podatnika. Zatem, wbrew stanowisku Naczelnika Urzędu Skarbowego, z cytowanych wyżej przepisów rozporządzenia nie wynika wcale, że Spółka utraci przedmiotowe zwolnienie w przypadku podjęcia decyzji o likwidacji środka trwałego, który stał się technologicznie przestarzały i nie znajdzie nabywców, przed upływem 5 lat od daty wprowadzenia go do ewidencji. Jednocześnie, zdaniem organu odwoławczego organ I instancji nie posiada kompetencji do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy w takiej sytuacji Spółka ma obowiązek pomniejszenia „kwalifikowanych kosztów inwestycji” objętych pomocą regionalną o wartość zlikwidowanego środka trwałego zaliczonego do kwalifikowanych kosztów inwestycji. Na podstawie art. 16 ustawy o specjalnych strefach ekonomicznych, zezwolenie na prowadzenie działalności gospodarczej na terenie danej strefy, uprawniające do korzystania z pomocy publicznej udzielnej zgodnie z ustawą, określa przedmiot działalności gospodarczej oraz warunki dotyczące w szczególności: zatrudnienia przez przedsiębiorcę przy prowadzeniu działalności gospodarczej na terenie strefy przez określony czas określonej liczby pracowników, a także dokonania przez przedsiębiorcę inwestycji na terenie strefy o wartości przewyższającej określoną kwotę. Ponieważ zezwolenia uprawniającego do korzystania z pomocy publicznej udziela minister właściwy do spraw gospodarki, który może je w każdej chwili cofnąć lub zmienić, a także to minister właściwy do spraw gospodarki wykonuje kontrolę działalności gospodarczej podmiotu, który uzyskał to zezwolenie – zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, Spółka o odpowiedź odnośnie konieczności (bądź nie) pomniejszenia kwalifikowanych kosztów inwestycji o wartość zlikwidowanych środków trwałych powinna zwrócić się do właściwego organu.

Niezależnie od merytorycznych argumentów zażalenia, na wezwanie z art. 200 Ordynacji podatkowej Spółka w piśmie z dnia 09.05.2007 r. wniosła o ustalenie, czy zaskarżona interpretacja Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu została wydana z uchybieniem terminu określonego w przepisach Ordynacji podatkowej, w związku z czym stanowisko Podatnika musi zostać uznane za wiążące dla organu podatkowego. Wniosek Spółki o udzielenie interpretacji wpłynął do Urzędu Skarbowego w Radomiu dnia 04.12.2006 r., natomiast zaskarżone postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego Spółka otrzymała dopiero 05.03.2007 r. Podatnik zauważa, że zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądów administracyjnych (wyrok WSA w Warszawie z dnia 20.03.2007 r., sygn. akt III SA/Wa 3705-06/06 oraz z dnia 07.02.2007 r., sygn. akt III SA/Wa 4148/06), za datę wydania interpretacji uważa się datę jej doręczenia podatnikowi.

Ustosunkowując się do powyższego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, że zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa ( Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze. zm.), naczelnik urzędu skarbowego stosownie do swojej właściwości, na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie podatnika, płatnika lub inkasenta, którą wydaje zgodnie z § 4 tegoż artykułu , w formie postanowienia. W § 3 artykułu 14b Ordynacji podatkowej zapisano natomiast, iż w przypadku niewydania przez organ postanowienia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, uznaje się, że organ ten jest związany stanowiskiem podatnika zawartym we wniosku. W przypadkach uzasadnionych złożonością sprawy termin, o którym mowa w § 3, może zostać przedłużony do 4 miesięcy. O przedłużeniu terminu organ jest obowiązany zawiadomić wnoszącego wniosek, (art.14b § 4 ustawy) W niniejszej sprawie przedłużenie załatwienia sprawy nie miało miejsca, a tym samym interpretacja winna być wydana w ciągu 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku przez organ podatkowy. Jak wynika z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, wniosek Spółki z dnia 30.11.2006 r. wpłynął do kancelarii Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu w dniu 04.12.2006 r. Zatem trzymiesięczny termin do wydania postanowienia w sprawie interpretacji przepisów prawa podatkowego przypadał na dzień 04.03.2007 r.

W niniejszej sprawie postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego podpisane zostało w dniu 28.02.2007r. Zdaniem organu odwoławczego postanowienie to zostało wydane z zachowaniem 3 miesięcznego terminu do jego wydania. Za przyjęciem, iż w niniejszej sprawie termin został zachowany przemawia rozumienie terminu „udzielenie interpretacji” jako jej podpisanie przez osobę upoważnioną. Za takim rozumieniem tego pojęcia przemawia również orzecznictwo sądowe. W wyroku Sądu Najwyższego z dnia 02.10.2005r., sygn. III RN 149/01 stwierdzono, iż „datą wydania” przez organ podatkowy decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej jest „data jej podpisania” przez osobę upoważnioną do jej wydania. Również NSA zajął tożsame stanowisko w tej kwestii stwierdzając w wyroku z dnia 04.12.2003r., sygn. akt I SA/Po 3129/02, że wydanie decyzji jest czynnością procesową administracji publicznej, polegającą na podpisaniu decyzji zawierającej wymagane prawem elementy. Organ II instancji mając na względzie, iż dniem udzielenia Spółce pisemnej interpretacji jest dzień jego podpisania, w tym przypadku przez p.o. Naczelnika Trzeciego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Radomiu - Pana mgr Janusza K. a więc dzień 28.02.2007r. uważa, że przedmiotowe postanowienie zostało wydane w ustawowym terminie 3 miesięcy, od daty wpływu do organu wniosku podatnika.
Mając to na względzie orzekam jak na wstępie.