DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 i art. 207 § 1 w związku z art. 239 oraz art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11.03.2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.), po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 27.12.2006r. złożonego przez Spółkę, na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 15.12.2006r. nr 1472/RPP1/443-757/06/SAPI w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanawia

-odmówić zmiany albo uchylenia w/w postanowienia organu pierwszej instancji.

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 18.10.2006r. (data wpływu 20.10.2006r.) Strona zwróciła się w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) z zapytaniem czy podanie przez Spółkę w trakcie audycji radiowej informacji o podmiocie fundującym nagrody dla zwycięzców konkursów (jego nazwa, zakres działalności) oznacza czynność opodatkowaną podatkiem od towarów i usług. Zapytanie to dotyczyło następującego stanu faktycznego:

W ramach własnej działalności, związanej z realizacją misji publicznej, Spółka w celu poprawienia atrakcyjności audycji radiowych, organizuje na antenie radiowej różnego rodzaju konkursy z nagrodami. Nagroda dla zwycięzcy może mieć formę towaru (książka, komputer, samochód) lub usługi (wizyta w salonie fryzjerskim, wczasy w ośrodku wypoczynkowym w kraju lub za granicą, bilet do kina lub teatru, bilet lotniczy). Nagrody te są fundowane przez podmiot fundujący, z którym Spółka zawiera umowę o sponsorowanie konkursu. W ramach takiej umowy Spółka zobowiązuje się do ogłoszenia i przeprowadzenia określonego konkursu oraz do podania na antenie radiowej, w trakcie trwania audycji, określonych informacji o podmiocie fundującym. Podmiot fundujący zobowiązuje się zaś do zorganizowania określonej nagrody oraz do jej wydania. W przypadku gdy obowiązek wydania nagrody spoczywa na Spółce, podmiot fundujący przekazuje jej nagrodę, jako towar powierzony, celem wydania jej zwycięzcy.

Przy tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka uważa, iż podanie w trakcie audycji radiowej określonych informacji o podmiocie fundującym nagrodę na potrzeby danego konkursu nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Argumentując swoje stanowisko Strona powołuje przepis art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z którym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. O odpłatności świadczenia co do zasady decydują strony umowy, przy czym odpłatność musi mieć bezpośredni związek z danym świadczeniem, tzn. musi być efektem tego świadczenia, czyli być jego skutkiem rozumianym jako wynagrodzenie o charakterze trwałym (ostatecznym) za wykonane świadczenie. Oznacza to, zdaniem Strony, iż nie wszystko co dostawca bądź usługodawca otrzymuje od kontrahenta, w związku z wykonywanym świadczeniem, będzie stanowić wynagrodzenie za to świadczenie. W przypadku czynności wykonywanych przez Spółkę nie występuje element odpłatności ani ze strony osób otrzymujących nagrody, ani ze strony podmiotu fundującego. Zatem, jak stwierdza Strona, czynności te są wykonywane nieodpłatnie. Wobec powyższego czynności te mogą podlegać opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług wyłącznie jako czynności wykonywane nieodpłatnie. Zdaniem Spółki czynności polegające na podaniu w trakcie audycji informacji o podmiocie fundującym nagrody trudno uznać za usługi, co potwierdza treść załączonej interpretacji wydanej przez Urząd Statystyczny w Łodzi. Ponieważ jednak przepisy ustawy o podatku od towarów i usług nie definiują usług w oparciu o klasyfikacje statystyczne, należy zastosować szerszą pojęciowo definicję świadczenia usług zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka wskazała, że świadczenie to jest jej zdaniem nieodpłatne, zatem podlegałoby opodatkowaniu wyłącznie pod warunkami określonymi w art. 8 ust. 2 w/w ustawy. W przedmiotowej sprawie nie są jednak spełnione warunki określone w w/w przepisie, nakazujące uznanie nieodpłatnego świadczenia usług za opodatkowane. Organizacja konkursów i związane z tym podawanie danych podmiotu fundującego nagrodę powinna być zaliczana do działalności przedsiębiorstwa Spółki. Ponadto ponieważ usługi publicznego radia podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług, Spółce nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z taką nieodpłatnie świadczoną usługą. Jednak nawet gdyby przyjąć, iż w jakiejś części Spółce takie prawo przysługuje, to do świadczenia tego również winno mieć zastosowanie zwolnienie od podatku od towarów i usług, gdyż świadczenie to mieści się w grupowaniu PKWiU 92.20.11-00.00 „Usługi radia”.

Postanowieniem z dnia 16.12.2006r. nr 1472/RPP1/443-757/06/SAPI Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał powyższe stanowisko Podatnika za nieprawidłowe. Organ pierwszej instancji w uzasadnieniu stwierdził, iż przepisy prawa podatkowego nie regulują problematyki sponsoringu a ze względu na brak ustawowej definicji należy przyjąć wykładnię językową tego pojęcia. Powołując się na różne definicje słownikowe organ pierwszej instancji stwierdza, iż sponsoring polega na wzajemnych świadczeniach obu partnerów, tj. sponsora i sponsorowanego. Dla celów podatkowych istotne jest, że umowa sponosringu jest oparta na ekwiwalentności świadczeń, albowiem sponsor ponosi pewne koszty w celu sfinansowania określonych działań sponsorowanego w zamian za co odnosi korzyści w postaci nagłośnienia swojej działalności, kształtowania pozytywnego wizerunku wśród uczestników imprezy. Sponsorowany otrzymuje natomiast określoną kwotę pieniędzy lub różnego rodzaju zasoby w postaci produktów rzeczowych. W dalszej kolejności Naczelnik Urzędu, stosując szeroką definicję usług, zawartą w art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stwierdza, iż działania Spółki polegające na informowaniu o Sponsorach w trakcie audycji radiowych mają charakter i cel reklamowy. Ich celem jest zwiększenie prestiżu Sponsorów, a w konsekwencji ich przychodów, co wypełnia znamiona reklamowego charakteru tych działań. Na poparcie w/w tezy organ pierwszej instancji powołuje szereg orzeczeń ETS oraz wyroków NSA, odnoszących się do usług reklamowych. W stosunku zaś do kwestii opodatkowania przedmiotowej czynności Naczelnik Urzędu stwierdza, iż kluczowe znaczenie ma tu czynnik odpłatności. Jak podnosi organ pierwszej instancji o odpłatności można mówić wówczas, kiedy pomiędzy zapłatą a świadczeniem istnieje bezpośredni i wyraźny związek o charakterze przyczynowym. Związek ten istnieje zaś, gdy jest możliwa bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść na rzecz świadczącego daną usługę. Ważne jest to aby wartość odpłatności była wyrażona w sposób określony. Odpłatność może przybierać różne formy i nie można jej utożsamiać wyłącznie ze świadczeniem pieniężnym.

Na przedmiotowe postanowienie Strona złożyła zażalenie wnosząc o jego uchylenie w całości i przedstawienie właściwej (prawidłowej) interpretacji wskazanych przepisów w stanie faktycznym określonym we wniosku. Zaskarżonemu postanowieniu Spółka zarzuca naruszenie przepis art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, art. 14a § 1 8i art. 14a § 3 ustawy Ordynacja podatkowa. W opinii Spółki odpowiedź przedstawiona przez organ podatkowy jest nieprawidłowa. Naczelnik Urzędu bowiem uznał stanowisko Spółki za nieprawidłowe, podczas gdy w uzasadnieniu postanowienia, będącego przedmiotem zażalenia, w rzeczywistości nie uzasadnił powyższego rozstrzygnięcia. Jak podnosi Strona przedmiotowe postanowienie zawiera szereg definicji: sponsoringu, świadczenia usług, usług reklamowych oraz warunków odpłatności, brakuje w nim natomiast elementów oceny prawnej stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa, wskazania elementów wniosku Spółki lub przepisów, które zostały zinterpretowane przez Spółkę nieprawidłowo czy w końcu prawidłowej ich interpretacji, o co także wnosiła Spółka.

W dalszej części zażalenia Strona wskazuje, iż organ podatkowy zakwalifikował problem prawny wyrażony we wniosku do sponsoringu. Jednoczenie, zgodnie z przedstawioną w postanowieniu definicją słownikową umowy sponsoringu wynika, iż oparta jest ona na ekwiwalentności świadczeń. Zdaniem Spółki, umowa o organizację konkursu zawierana z podmiotem fundującym nagrody nie jest w świetle cytowanych przez organ podatkowy definicji umową sponsoringu, gdyż nie występuje w niej żadna ekwiwalentność. Spółka nie otrzymuje jakiejkolwiek ustalonej kwoty pieniędzy lub innych zasobów w postaci produktów rzeczowych lub usług. Potraktowanie zatem przez organ podatkowy przedmiotowej umowy jako umowy sponsoringu wynikało, w ocenie Spółki, z przyjętego założenia a nie z analizy stanu faktycznego.

W opinii Spółki, działania przez nią podejmowane w ramach umowy o organizację konkursu nie są również działalnością reklamową, mimo iż w innych przypadkach działania takie mogłyby być tak kwalifikowane. W tym zakresie nie są dla Spółki przekonywujące cytowane przez organ podatkowy wybrane fragmenty orzeczeń ETS, gdyż dotyczyły one określenia miejsca świadczenia dla danej czynności oraz opodatkowania sprzedaży towarów. Spółka w tym zakresie nie chce jednak kwestionować stanowiska organu pierwszej instancji, gdyż nie ma ono istotnego znaczenia dla udzielenia prawidłowej odpowiedzi na zadane pytanie. Zatem Spółka uznaje, iż wykonywane przez nią świadczenie na rzecz podmiotu fundującego nagrody można uznać za świadczenie usług na potrzeby podatku od towarów i usług. Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zdaniem Spółki element odpłatności za wykonywane świadczenie. W tym zakresie interpretacja organu podatkowego jest w opinii Strony niejasna i niespójna. Spółka podnosi, iż w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym wyraźnie wskazała, iż wykonywane przez nią świadczenie na rzecz podmiotu fundującego, jest nieodpłatne. Pojawia się zatem wątpliwość w jaki sposób organ podatkowy dostrzegł elementy odpłatności i na czym ta odpłatność polega, co jest ważne dla ustalenia podstawy opodatkowania. Jeśli jednak organ podatkowy uważa, iż odpłatność występuje to powinien jasno określić na czym ona polega. Konkludując Spółka stwierdza, iż świadczenie na rzecz podmiotu fundującego, jako nieodpłatne, nie podlega opodatkowaniu w trybie art. 5 ust. 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Nie podlega opodatkowaniu również w trybie art. 8 ust. 2 w/w ustawy, co Spółka uzasadnia analogicznie jak we wniosku.

Po rozpatrzeniu przedmiotowej sprawy Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, co następuje:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Natomiast w myśl art. 8 ust. 1 w/w ustawy przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 - chodzi zatem wyłącznie o odpłatne świadczenie usług - rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7. Z powyższego wynika zatem, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów. W rozumieniu w/w przepisów pojęcie usługi zostało zdefiniowane bardzo uniwersalnie, przy czym jednocześnie ustawa o podatku od towarów nie wiąże usług z klasyfikacjami statystycznymi. Klasyfikacje te służą jedynie do identyfikacji wykonanych usług dla celów stosowania obniżonych stawek podatku VAT lub zwolnień od tego podatku. Brak danego świadczenia w PKWiU jako usługi nie jest zatem powodem braku jego opodatkowania.

Jak wskazano powyżej, przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu. Słowniki języka polskiego definiują czasownik "świadczyć" jako "wykonywać coś na czyjąś rzecz", zaś "świadczenie" to - według nich - obowiązek wykonania, przekazania czegoś. Wypada uznać, że pojęcie świadczenia - składającego się na istotę usługi - należy interpretować zgodnie z jego cywilistycznym rozumieniem. Przez świadczenie trzeba rozumieć zatem każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Odrębną zaś kwestią jest faktyczne opodatkowanie tego świadczenia, co jest uzależnione od wielu dodatkowych czynników, m.in. od jego odpłatności. Odpłatność oznacza w tym przypadku wykonanie świadczenia za wynagrodzeniem. Należy jednak podkreślić, że nie każda płatność, jaką otrzymuje dostawca czy też świadczeniodawca, może być uznana za płatność (wynagrodzenie) za usługę. W konsekwencji niektóre kwoty otrzymywane przez wykonującego usługę nie będą wynagrodzeniem, zapłatą za usługę. Stąd też niektóre świadczenia, mimo że łączy się z nimi transfer środków pieniężnych czy też innych korzyści materialnych, nie będą uznane za odpłatne. Przede wszystkim wskazać należy, że pomiędzy otrzymaną zapłatą a wykonanym świadczeniem (dostawą towarów czy też usługą) powinien istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia. Wynagrodzenie musi być należne za wykonanie tego świadczenia. Związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniami na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje za to świadczenie. Pamiętać należy, że zapłaty (wynagrodzenia) nie można utożsamiać jedynie ze świadczeniem pieniężnym. Także świadczenie o charakterze rzeczowym będzie wynagrodzeniem. Mamy tutaj bowiem do czynienia z konkretną korzyścią, która należna jest za dokonywane świadczenie.

W tym miejscy wskazać jednak trzeba, że zapłata musi mieć konkretny wymiar. Wynagrodzenie musi być konkretną wielkością wyrażalną w pieniądzu. Nie są bowiem zapłatą nieznane bliżej i jedynie potencjalne korzyści, które mogą powstać w związku ze świadczeniem (w zamian za nie). W wielu przypadkach bowiem podatnik uzyskuje określone korzyści w związku z wykonaniem dostawy czy też świadczeniem usługi, jednakże nie sposób określić ich wartości, czasu oraz okoliczności ich powstania. W związku z tym nie mogą być one uznane za zapłatę (wynagrodzenie) za wykonane świadczenia. Nie są bowiem dostatecznie jasno określone i nie można ich wyrazić jako konkretnej wielkości pieniężnej.

Podsumowując tą część uzasadnienia Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie stwierdza, iż przy opisanym we wniosku stanie faktycznym działania Spółki, polegające na podawaniu na antenie radiowej, w trakcie audycji podczas których przeprowadzane są konkursy, informacji o podmiocie fundującym nagrody mieści się w pojęciu świadczenia usługi, w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Nie pozostaje z tym w sprzeczności opinia wydana przez Urząd Statystyczny w Łodzi z dnia 07.08.2006r. znak: OK.-5672/KU-3787/2006, zgodnie z którą wskazanie sponsora audycji radiowej nie ma charakteru działalności usługowej i nie jest klasyfikowane jako usługa w rozumieniu PKWiU. Ustawa o podatku od towarów nie wiąże bowiem usług z klasyfikacjami statystycznymi. W opinii organu odwoławczego słuszne jest stwierdzenie Naczelnika Urzędu, iż przedmiotowe świadczenie nosi charakter i cel reklamowy. Podanie na antenie radiowej danych o podmiocie fundującym nagrody nie ma bowiem wyłącznie charakteru czysto informacyjnego, ale w końcowym efekcie będzie skutkowało dotarciem do większej liczny odbiorców i zwiększeniem przychodów. Niemniej jednak należy również zgodzić się z poglądem reprezentowanym przez Spółkę, iż samo nazwanie przedmiotowego świadczenia jako usługa reklamowa nie ma ostatecznie wpływu na kwestie jego opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Jak wskazano bowiem powyżej zasadnicze znaczenie w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług odgrywa element odpłatności. Co do zasady opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wyłącznie czynności odpłatne, tj. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Zarówno w przedstawionym we wniosku stanie faktycznym jak i złożonym zażaleniu Spółka podnosi, iż nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu wykonywanego przez siebie świadczenia w postaci podania na antenie radiowej informacji o podmiocie fundującym nagrody. Zakładając prawidłowość stanu opisanego we wniosku (stan rzeczywisty oparty na opisie zawartym we wniosku bez analizy umów zawartych między Stronami, które nie zostały dołączone do sprawy) należy przyjąć że Spółka nie otrzymuje za swoje działanie środków pieniężnych. Podmiot fundujący nagrodę w zamian za podanie jego danych na antenie radiowej organizuje nagrody. Nagrody te, jak wynika z wniosku, nigdy nie przechodzą na własność Spółki. Zatem nie można powiedzieć, że są one przekazywane Spółce jako wynagrodzenie z tytułu wykonywanego świadczenia. Fakt braku wynagrodzenia w formie pieniężnej nie wyklucza jednak istnienia tego wynagrodzenia. Jak wskazano powyżej oraz jak prawidłowo zauważył Naczelnik Urzędu w zaskarżonym postanowieniu, odpłatność może przybierać różne formy, nie można jej utożsamiać tylko i wyłącznie ze świadczeniem pieniężnym, albowiem wynagrodzenie może również przybrać formę np. rzeczową. Zapłatą za usługę może być towar lub inna usługa. W efekcie powyższych rozważań, zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, przedmiotowe świadczenie należy uznać za wykonywane odpłatnie Spółka w zamian za podanie na antenie radiowej informacji o podmiocie fundującym nagrodę otrzymuje możliwość przeprowadzenia konkursów z nagrodami dla zwycięzców bez konieczności samodzielnego nabywania tych nagród. Ma to oprócz korzyści o charakterze mniej bezpośrednim w postaci zwiększenia słuchalności a w dalszej kolejności zwiększenia wpływów z reklam a tym samym zwiększenia ogólnych wpływów Spółki również bardziej konkretne ekonomiczne efekty. Tą ekonomiczną korzyścią wyrażalną w formie pieniężnej jest wartość nagrody, którą Spółka musiałaby kupić w przypadku samodzielnego organizowania konkursów.

Uzasadnieniem powyższego jest opisana w art. 921¹ Kodeksu cywilnego instytucja przekazu. Zgodnie z powołanym przepisem kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego. Instytucja przekazu obrazuje różnorodność wzajemnych powiązań w jakich pozostają uczestnicy stosunków cywilnoprawnych. Instytucja przekazu dotyczy sytuacji, gdy pewien uczestnik stosunku cywilnoprawnego od jednego kontrahenta żąda określonego świadczenia, a wobec innego jest zobowiązany takie samo świadczenie spełnić. Jeżeliby ściśle przestrzegać treści tak powiązanych stosunków, każdy z nich powinien być wykonany oddzielnie: uczestnik obydwu stosunków powinien otrzymać należne mu świadczenie od dłużnika z pierwszego stosunku i sam uiścić swe świadczenie wierzycielowi z drugiego stosunku. Możliwe jest jednak uproszczone wykonanie tych stosunków. Podmiot (przekazujący), którym jest strona obydwu stosunków, może złożyć oświadczenie (przekaz), upoważniające dłużnika (przekazanego) z pierwszego stosunku do uiszczenia świadczenia do rąk wierzyciela z drugiego stosunku z tym skutkiem, że wygasną zobowiązania z obydwu stosunków. U podstaw przekazu leżą zatem dwa stosunki prawne: stosunek waluty między przekazującym a odbiorcą przekazu i stosunek pokrycia między przekazującym a przekazanym. Treścią stosunku waluty jest zawsze dług przekazującego wobec odbiorcy przekazu. Stosunek ten może wynikać z różnorodnego rodzaju zdarzeń prawnych i nie musi istnieć przed dokonaniem przekazu. Stosunek ten wyjaśnia dlaczego przekazujący chce za pośrednictwem przekazanego dokonać przysporzenia na rzecz odbiorcy przekazu. Mianowicie pragnie on w ten sposób wypełnić swe zobowiązanie wobec odbiorcy przekazu. Stosunek pokrycia tworzy natomiast dług przekazanego wobec przekazującego. Stosunek ten zawiera informacje o tym co stanowi „pokrycie” świadczenia przekazanego i tłumaczy, dlaczego przekazany jest skłonny zastosować się do przekazu. Przekazany chce się bowiem przez to zwolnić z długu wobec przekazującego.

Stosownie do powołanego art. 921¹ Kodeksu cywilnego przekaz zawiera podwójne upoważnienie: przekazanego do spełnienia świadczenia do rąk odbiorcy przekazu a odbiorcy do przyjęcia przekazu od przekazanego. Przy czym obaj działają w imieniu własnym, lecz na rachunek przekazującego. Dzięki zawartemu w przekazie upoważnieniu dla odbiorcy przekazu, spełnienie świadczenia przez przekazanego do rąk odbiorcy przekazu powoduje wykonanie, a tym samym, wygaśnięcie zobowiązania przekazanego wobec przekazującego ze stosunku pokrycia. Jednocześnie spełnienie świadczenia do rąk odbiorcy przekazu pociąga za sobą wygaśnięcie długu przekazującego wobec odbiorcy przekazu ze stosunku waluty.

Ważne jest również, iż ustawa nie zastrzega dla przekazu określonej formy, dlatego może być on dokonywany w dowolnej formie.

Przekładając powyższe uregulowania na stan faktyczny przedmiotowej sprawy za przekazującego uważać należy Stronę, za przekazanego podmiot fundujący nagrodę zaś odbiorcą przekazu jest zwycięzca konkursu. Spółka organizując na antenie radiowej różnego rodzaju konkursy z nagrodami ma wobec zwycięzców tych konkursów zobowiązanie w postaci wręczenia nagrody. Jednocześnie takiego samego świadczenia Spółka żąda od podmiotu, o którym informacje podaje na antenie radiowej. Upraszczając zatem te stosunki cywilnoprawne Strona upoważnia podmiot fundujący do uiszczenia świadczenia, czyli wręczenia nagrody do rąk zwycięzcy konkursu.

W kontekście powyższego, uwzględniając ustalenia w przedmiocie odpłatności opisanego we wniosku świadczenia, stwierdzić należy iż art. 8 ust. 2 ustawy o podatku VAT nie ma w przedmiotowej sprawie zastosowania.

Biorąc powyższe pod uwagę postanowiono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna. W przypadku uznania jej za niezgodną z prawem, Stronie służy na podstawie art. 53 § 1 i art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270) prawo do wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszej decyzji, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.