POSTANOWIENIE

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu, działając na podstawie art. 14a § 1 oraz § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) - po rozpatrzeniu Pani wniosku z dnia 08.08.2006 r. (wpływ 16.08.2006 r.), w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych stwierdza, iż przedstawione we wniosku stanowisko jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pismem z dnia 08.08.2006 r. (wpływ 16.08.2006 r.) zwróciła się Pani z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ze stanu faktycznego przedstawionego w piśmie wynika, że prowadzi Pani usługową działalność gospodarczą. Firma Pani jest w trakcie budowy budynku pensjonatowo – hotelarskiego, na etapie wykończeniowym, trwają prace wykończeniowe oraz realizowane są zakupy dot. wyposażenia pokoi i kuchni.

W związku z powyższym pytanie skierowane do organu podatkowego brzmi:
- Czy koszty dotyczące prac wykończeniowych w budynku pensjonatowo – hotelarskim należy rozgraniczyć na:
1. wydatki związane z budową budynku, wraz z zagospodarowaniem terenu wokół niego, oraz wykonaniem ogrodzenia budynku, a wydatki te po oddaniu budynku do użytkowania zaliczyć w całości do środków trwałych i amortyzować łącznie wg stawki 2,5%,
2. wydatki związane z wyposażeniem lokalu w sprzęt o wartości poniżej 3.500,00 zł, który zostanie zaliczony bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów i ujęty w ewidencji wyposażenia oraz sprzęt o wartości powyżej 3.500,00 zł, który ujęty zostanie w ewidencji środków trwałych jako odrębny środek trwały?

Zdaniem Pani koszty związane z wyposażeniem budynku powinny być ujęte osobno w ewidencji środków trwałych lub w ewidencji wyposażenia, natomiast wydatki na budowę podjazdu, parkingu, chodników i ogrodzenia zwiększą wartość początkową budynku, stanowiąc podstawę do dokonania odpisów amortyzacyjnych.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny, w oparciu o obowiązujące przepisy prawa – Naczelnik Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu stwierdza co następuje:
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) – kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przejęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty (w tym wyposażenie, meble) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością, zwane środkami trwałymi. Zgodnie z definicją zawartą w § 3pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152 poz. 1475 ze zm.) przez wyposażenie rozumie się rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych. Przy kwalifikacji podatkowej pod uwagę bierze się wartość jednostkową pojedynczej sztuki kompletnego i zdatnego do używania nabytego składnika majątku. W przypadku mebli, jeżeli poszczególne elementy spełniają przytoczone wyżej kryteria – mogą stanowić odrębny środek trwały podlegający odpisom amortyzacyjnym, w przeciwnym razie, tj. jeżeli meble tworzą jeden połączony zestaw, którego poszczególne elementy nie są kompletne i zdatne do używania oddzielnie, traktuje się je jako jeden środek trwały. W przypadku, gdy jednostkowa wartość składnika majątku (np. mebli)jest wyższa niż 3.500,00 zł, podatnik ma obowiązek wprowadzić poszczególne składniki majątku do ewidencji środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych wg stawek amortyzacyjnych, określonych w wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 22d ust. 2, w związku z art. 22n ustawy). W przypadku, gdy wartość jednostkowa składników majątku nie przekracza kwoty 3.500,00 zł, podatnik może wybrać jedną z następujących możliwości:
– nie zaliczyć ww. składników do środków trwałych, a wydatki poniesione na ich nabycie zaliczyć bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania (art. 22d ust. 1 ustawy),
– zaliczyć ww. składniki do środków trwałych i dokonywać odpisów amortyzacyjnych na zasadach ogólnych albo zamortyzować jednorazowo w miesiącu oddania do używania lub w miesiącu następnym (art. 22f ust. 3 ustawy).
Prowadząc księgę przychodów i rozchodów, jeżeli jednostkowa wartość składnika majątku jest wyższa niż 1.500,00 zł, oprócz odnotowania wydatków na jego nabycie w księdze jako kosztów uzyskania przychodów, wpisuje się je do ewidencji wyposażenia – zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. z 2003 r. Nr 152 poz. 1475 ze zm.). Jeżeli cena ich nabycia jest równa lub niższa niż 1.500,00 zł zakupy te odnotowuje się jedynie jako koszt w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.
Mając na uwadze powyższe uregulowania oraz stan faktyczny przedstawiony w piśmie – zdaniem tut. organu poniesione przez Panią koszty dot. prac wykończeniowych budynku należy rozgraniczyć na:
- koszty związane z realizowaną inwestycją
- koszty związane z wyposażeniem w sprzęt.
Tak więc wydatki związane z zakupem wyposażenia typu meble do pokoi, telewizory, meble do jadalni i kuchni, w przypadku, gdy ich wartość jednostkowa nie przekroczy 3.500,00 zł będą mogły być zaliczone bezpośrednio w koszty uzyskania przychodów (w przypadku, gdy ich wartość będzie wyższa niż 1.500,00 zł składnik wyposażenia winien być ujęty w ewidencji wyposażenia). Natomiast w przypadku, gdy wartość jednostkowa danego elementu wyposażenia przekroczy 3.500,00 zł (a przewidywany okres użytkowania będzie dłuższy niż rok), element ten winien być uznany za odrębny środek trwały.
Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych wprowadzoną rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112 poz. 1317 ze zm.) – część III szczegółowy podział środków trwałych budynki zaliczone zostały do grupy 1. Zgodnie z uwagami szczegółowymi grupa 1 obejmuje wszystkie budynki oraz znajdujące się w nich lokale. W skład budynku jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie itp. obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.
Zgodnie z ww. Klasyfikacją budynek pensjonatowo - hotelarski podlega zaliczeniu do grupy 1 podgrupa 10 rodzaj 109 inne budynki niemieszkalne. Na podstawie wykazu rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiącego załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym budynki niemieszkalne zaliczone zgodnie z Klasyfikacją do podgrupy 10 podlegają amortyzacji według stawki 2,5%.
Przyjmując powyższe obiekty związane z budynkiem pensjonatu, oraz obsługujące jedynie ten budynek, takie jak chodniki, dojazdy, parking, ogrodzenie zwiększą wartość początkową budynku od której wyliczane będą odpisy amortyzacyjne, stawka amortyzacyjna wyniesie 2,5%.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę.
Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5.
W sprawie będącej przedmiotem zapytania nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

POUCZENIE:
Na powyższe postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Oświęcimiu w terminie 7 dni od daty doręczenia niniejszego postanowienia (art. 14a, art. 236 § 2 pkt 1 u.O.p.).