INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki cywilnej, przedstawione we wniosku z dnia 16 stycznia 2008 r. (data wpływu 18 stycznia 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 18 stycznia 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca – spółka cywilna – prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów i opodatkowuje uzyskane dochody na zasadach ogólnych. Działalność prowadzona jest w zakresie krajowego i zagranicznego transportu śródlądowego barką rzeczną, głównie na terenie Niemiec i Holandii, rzadziej w kraju. Charakter działalności powoduje, że wspólnicy spółki często odbywają krajowe i zagraniczne podróże służbowe na barce wykonując zlecenia spedytora, które zapewniają mu uzyskanie dochodu. Czas podróży oraz pobytu na statku jest wpisany w dziennik pokładowy statku oraz w indywidualne marynarskie książeczki pracy, potwierdzane raz w roku w odpowiednim Urzędzie Żeglugi Śródlądowej. Koszty ponoszone na wyżywienie (diety) będą rozliczane na formularzu delegacji służbowych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości diet z tyt. podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących, do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom – określonych w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wspólnicy spółki maja prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, gdyż koszt ten został poniesiony w celu osiągnięcia przychodu. Realizacja zasadniczego przedmiotu działalności powinna być wliczona w zakres podróży służbowych, gdyż ustawa nie uzależnia możliwości zaliczania w koszty uzyskania przychodów diet z tytułu podróży służbowych od rodzaju prowadzonej działalności.

Na poparcie swojego stanowiska Wnioskodawca przytacza kilka orzeczeń Sądów i pism Izb Skarbowych zezwalających na wliczanie diet z tytułu podróży służbowych przedsiębiorców w koszty prowadzonej działalności:

• NSA w Warszawie FSK 2175/04 z dnia 15 września 2005 r.,
• WSA w Warszawie III SA/Wa 3827/2006 z dnia 5 marca 2007 r.,
• WSA w Warszawie III SA/Wa 120/2007 z dnia 3 kwietnia 2007 r.,
• WSA w Poznaniu I SA/Po 173/02 z dnia 20 stycznia 2004 r.,
• WSA w Lublinie I SA/Lu 757/06 z dnia 17 stycznia 2007 r.,
• WSA w Poznaniu I SA/Po 1080/06 z dnia 13 lutego 2007 r.,
• Izba Skarbowa w Opolu PF-II/41171-0009/07/SK z dnia 13 lipca 2007 r.,
• Izba Skarbowa w Łodzi PB I-2/4150/IV-01/07/US Sieradz/MB z dnia 15 marca 2007 r.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do przepisu art. 23 ust 1 pkt 52 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tyt. podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartości diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczajacej wysokości diet określonych dla pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie czy osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust 1 pkt 52 ww. ustawy tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.), i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991 ze zm.), nie definiują pojęcia podróży służbowej.

Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 77⁵ § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza stałym obszarem wykonywania pracy, nie jest nią natomiast wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy samego przedsiębiorcy.

Realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy, nie mogą być utożsamiane z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacane w takich przypadkach diety nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

W konsekwencji należy stwierdzić, iż w przedstawionym stanie faktycznym brak jest podstaw do zaliczenia w ciężar kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności wartości diet naliczonych w związku z wypłynięciami w celu wykonania usługi transportu śródlądowego barką.

Należy równocześnie zaznaczyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, które z uwagi na swoją specyfikę są realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem określonego limitu, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi np. w związku z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usług, bądź dokonania zakupu środka trwałego wykorzystanego następnie w prowadzonej działalności gospodarczej.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków sadów administracyjnych oraz pism urzędowych, tut. organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnej sprawie i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Jednocześnie mając na uwadze, iż wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczy stosowania przepisów ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), zaznacza się, iż wydana interpretacja nie będzie wywierać skutku prawnego dla poszczególnych wspólników Spółki. Uregulowania tej ustawy dotyczą bowiem podatników, którymi są osoby fizyczne. Wniosek natomiast złożyła spółka cywilna, która w świetle zawartych w niej przepisów nie jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, podatnikami zaś są poszczególni wspólnicy.

Mając powyższe na uwadze informuje się, że uzyskanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej przepisów ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przez wszystkich wspólników, możliwe jest poprzez złożenie wniosków o wydanie interpretacji indywidualnej wraz z wypełnieniem wszystkich warunków określonych w art. 14b i 14f ustawy Ordynacja podatkowa przez poszczególne osoby fizyczne – wspólników.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.