INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 5 września 2008 r. (data wpływu 8 września 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 września 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zasad amortyzacji środków trwałych. Pismem z dnia 8 października 2008 r. Nr ITPB3/423-499/08-2/AW, ITPB1/415-484/08-2/MR wezwano Wnioskodawcę o wskazanie jego statusu prawnego oraz o doprecyzowanie stanu faktycznego. Niniejsze zostało dokonane pismem z dnia 14 października 2008 r. (data wpływu 16 października 2008 r.).

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

„W 1999 r. zakupiliśmy (dwoje wspólników spółki z o.o. wskazanej w poz. B1) od Spółdzielni Mieszkaniowej w kredycie lokal użytkowy (jako spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego). Ponieważ nadal opłacamy jeszcze kredyt (przez dwa lata), dopiero po spłacie sfinalizujemy aktem notarialnym. Użytkujemy go zaraz po dwóch miesiącach (po wykończeniu i przystosowaniu pomieszczeń do wymogów szkolnych).

W bilansie figuruje jako nieruchomości w inwestycjach długoterminowych, nie wprowadzona jest jako środek trwały i nie amortyzowany (mimo, że od początku jest użytkowany).”

Spółka zamierza skorzystać z przyspieszonej amortyzacji lokalu użytkowego poprzez zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Podkreśla przy tym, iż:

• lokal będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych,

• zostanie zachowany 10 – letni okres amortyzacji,

• „środek trwały używany” był powyżej 60 miesięcy.

Pismem z dnia 14 października (data wpływu 18 października) Wnioskodawca doprecyzował stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) podając następujące informacje:

1. właścicielem spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego – zgodnie z decyzją o przydziale spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego – jest Spółka,
2. „ww. lokalu” Spółka nie wprowadziła do ewidencji środków trwałych, gdyż nie został spłacony kredyt (raty),
3. właścicielem „ww. lokalu” jest Spółka, zgodnie z aktualną decyzją Spółdzielni Mieszkaniowej (bez aktu notarialnego),
4. lokal winien być zaklasyfikowany wg KŚT do grupy 1, podgrupy 12, rodzaju 121.

Pismem z dnia 24 października 2008 r. (data wpływu 27 października 2008 r.) Wnioskodawca wskazał, iż spółdzielnia dokonała przydziału własnościowego – kredytowego prawa do lokalu użytkowego w budynku mieszkano – użytkowym. Wobec tego należałoby go zakwalifikować w rodzaju 103 lub 109 KŚT, a nie 121.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka może wcześniej spłacić kredyt „w Spółdzielni Mieszkaniowej” (innym kredytem) i skorzystać z amortyzacji przyśpieszonej, przez zastosowanie indywidualnych stawek amortyzacyjnych...
2. Czy można wprowadzić środek trwały do ewidencji środków trwałych wg wartości rynkowej (wg operatu rzeczoznawcy majątkowego)...

Zdaniem Wnioskodawcy:

• Spółka powinna zaciągnąć kredyt, by spłacić kredyt w Spółdzielni Mieszkaniowej.

• Spółka powinna sporządzić operat szacunkowy celem określenia wartości rynkowej nieruchomości – spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu.

• Spółka powinna sporządzić akt notarialny.

• Spółka powinna wprowadzić środek trwały do ewidencji wg wartości rynkowej (wycena wg wartości godziwej) i amortyzować go, zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 2 w związku z art. 16j ust. 1, 3, 4 – używane.

• Spółka powinna ustalić stawki amortyzacji indywidualnie na 10 lat. Zastosować przyśpieszoną amortyzację przy zastosowaniu indywidualnej stawki amortyzacyjnej 10%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie niniejszej interpretacji należy stwierdzić, iż spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego a także będące odrębną własnością lokale są zaliczane – z punktu widzenia prawa bilansowego – do środków trwałych. Jednakże – z punktu widzenia przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zmianami) – spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego zaliczane jest do wartości niematerialnych i prawnych (art. 16b ust. 1 pkt 2 tej ustawy), natomiast lokal będący odrębną własnością należałoby zakwalifikować do środków trwałych (art. 16a ust. 1 pkt 1 tej ustawy).

Przedstawiając zdarzenie przyszłe oraz własne stanowisko w sprawie jego oceny prawnej Spółka mylnie więc stosuje zamiennie pojęcia ”ww. lokal” i „spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego”. Jednakże z treści wniosku, opisu zdarzenia przyszłego, postawionych pytań i stanowiska Jednostki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego oraz załączonych dokumentów, a także odpowiedzi na wezwanie, można wnioskować, iż obecnie Spółka jest w posiadaniu spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego. Niniejsze prawo zostało jej przyznane decyzją Spółdzielni Mieszkaniowej z dnia 18 listopada 1999 r. (z obowiązkiem ratalnej spłaty wkładu budowlanego). Obecnie zamiarem Spółki jest nabyć na własność niniejszy lokal użytkowy. Przeniesienie prawa własności ma nastąpić aktem notarialnym. W lokalu Jednostka prowadzi nieprzerwanie – od momentu przystosowania pomieszczeń do wymogów szkolnych (tj. około 2 miesiące od daty decyzji) – działalność gospodarczą (szkołę językową).

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 15 ust. 6 ww. ustawy, w przypadku środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu ich zużycia (odpisy amortyzacyjne).

Zasady amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 16a – 16m omawianej ustawy podatkowej.

W myśl art. 16a ust. 1 ustawy podatkowej, amortyzacji podlegają - z zastrzeżeniem art. 16c - stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 16b ust. 1 omawianej ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają także, z zastrzeżeniem art. 16c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania:

1. spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego,
2. spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
3. prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
4. autorskie lub pokrewne prawa majątkowe,
5. licencje,
6. prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, z późn. zm.),
7. wartość stanowiącą równowartość uzyskanych informacji związanych z wiedzą w dziedzinie przemysłowej, handlowej, naukowej lub organizacyjnej (know-how)

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Podatnicy – z zastrzeżeniem art. 16l i 16ł – dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzowania i wybraną metodę stosują do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego (art. 16h ust. 2 ustawy podatkowej).

Z przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego wynika, iż zamierza ona nabyć lokal będący odrębną własnością, wprowadzić go do ewidencji środków trwałych i amortyzować metodą przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych ustalonych indywidualnie.

Przepis art. 16i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie natomiast z art. 16j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy podatkowej, stawki amortyzacyjne można ustalić indywidualnie, dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika, z tym że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji trwale związanych z gruntem – dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata).

Jednocześnie – w myśl art. 16j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – można ustalić indywidualnie stawki, dla budynków (lokali) niemieszkalnych (używanych lub ulepszonych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji podatnika), dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Przy czym – zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 omawianej ustawy – środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka nabyła spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu użytkowego w 1999 r. Prawo to wykorzystuje w ramach prowadzonej działalności – szkoły językowej. Nie zostało ono wprowadzone do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych i nie podlegało amortyzacji. Spółka zamierza w przyszłości nabyć lokal użytkowy od Spółdzielni.

Z chwilą podpisania aktu notarialnego o ustanowieniu odrębnej własności lokalu zmieni się tytuł prawny do tego lokalu. Spółka nie będzie posiadała już spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego, a więc wartości niematerialnej i prawnej, tylko własność lokalu użytkowego. Wobec tego, w przypadku, gdy podejmie decyzję o amortyzowaniu, pozyska środek trwały po raz pierwszy wprowadzony przez nią do ewidencji środków trwałych.

Mając na uwadze także to, iż lokal ten był wykorzystywany przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych przez okres co najmniej 60 miesięcy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca będzie mógł zastosować indywidualną stawkę amortyzacji.

Zgodnie z art. 16f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy (z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej) dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 16a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 16b. Jednocześnie – w myśl art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy – odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Z powyższych przepisów płynie wniosek, iż celem dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez Wnioskodawcę, koniecznym jest ustalenie wartości początkowej omawianego środka trwałego.

Stosownie do uregulowań zawartych w art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-14, uważa się w razie odpłatnego nabycia cenę ich nabycia.

Za cenę nabycia natomiast – myśl art. 16g ust. 3 wyżej wymienionej ustawy – uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (...).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia kwoty należnej zbywcy. Wobec tego definiując ww. pojęcia należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego. Zgodnie z treścią art. 535 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zmianami) przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Przez kwotę należną rozumieć zatem należy cenę podlegającą zapłacie sprzedawcy (zbywcy).

Tak więc na wartość początkową środka trwałego nabytego odpłatnie składają się: kwota należna sprzedającemu powiększona o inne koszty zakupu oraz inne koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania, naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie dopuszcza możliwości ustalenia wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Zgodnie z wolą ustawodawcy więc – w przypadku nabycia środków trwałych w drodze kupna – zasadą jest przyjmowanie za ich wartość początkową ceny ich nabycia.

Odnosząc zaprezentowane powyżej uregulowania do przedstawionego przez Spółkę zdarzenia przyszłego i zadanych pytań należy stwierdzić, że:

1. Jednostka może ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla lokalu użytkowego – środka trwałego używanego i po raz pierwszy wprowadzonego do jej ewidencji,
2. za wartość początkową środka trwałego, od jakiej Spółka ma prawo dokonywać odpisów amortyzacyjnych, uważa się cenę jego nabycia.

Kwestia możliwości wcześniejszej spłaty kredytu nie została poddana analizie w ramach niniejszej interpretacji indywidualnej, bowiem nie podlega ona regulacjom ustaw podatkowych i nie ma wpływu na problem amortyzacji nabytego środka trwałego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.