INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 listopada 2008 r. (data wpływu 20 listopada 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 listopada 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnień przedmiotowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca, w związku z zamiarem okresowego przeniesienia pracowników do pracy na teren poza miejscowością stałego ich zamieszkania, chce wprowadzić do wewnętrznego aktu prawa pracy (regulaminu wynagradzania) dodatek za rozłąkę. Dodatek ten ma być świadczony pracownikom czasowo przeniesionym. Wnioskodawca w wewnętrznym akcie prawa pracy chce posłużyć się definicją „pracowników czasowo przeniesionych” w brzmieniu tożsamym z § 2 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych. Po wprowadzeniu dodatku za rozłąkę Wnioskodawca chce skorzystać z prawa do zwolnienia podatkowego, jakie przysługuje na mocy art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Prawo do dodatku będzie wynikało dla pracowników wyłącznie z wewnętrznego aktu prawa pracy, pracowników tych nie obejmują przepisy ww. zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Wnioskodawca zaznacza, że Spółka jest agencją pracy tymczasowej, a pracownicy są zatrudniani w oparciu o umowy o pracę sporządzane w cyklach tygodniowych, miesięcznych lub dłuższych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca wprowadzając wewnętrznym aktem prawa pracy (regulaminem wynagrodzenia) dodatek za rozłąkę dla pracowników czasowo przeniesionych, w definicji z zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych, może skorzystać ze zwolnienia od podatku dochodowego w granicach oznaczonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatek za rozłąkę, na mocy art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest wolny od podatku do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Zarządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych, które w § 2 posługuje się definicją pojęcia „pracowników czasowo przeniesionych”, na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 2 lutego 1996 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 1996 r. Nr 24, poz. 110), zachowuje moc do czasu objęcia pracowników, których jego przepisy dotyczą i w zakresie przedmiotu w nich normowanego – postanowieniami układu zbiorowego pracy lub innymi przepisami prawa pracy.

Wnioskodawca do wewnętrznego aktu prawa pracy chce wprowadzić, na potrzeby świadczenia pracownikom dodatku za rozłąkę, definicję pracowników czasowo przeniesionych w brzmieniu tożsamym z § 2 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 sierpnia 1990 r. w sprawie świadczeń dla pracowników czasowo przeniesionych.

Wnioskodawca uważa, że w przypadku braku przepisów obowiązujących, które wskazują jakie brzmienie ma mieć powyższa definicja, może on wprowadzić definicję tożsamą z brzmieniem § 2 zarządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej. W tym przypadku dodatek za rozłąkę dla pracowników czasowo przeniesionych będzie podlegał – jak uważa Wnioskodawca – zwolnieniu od podatku dochodowego na mocy art. 21 ust. 1 pkt 18, do wysokości diet za czas podróży służbowej na terenie kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 18 ww. ustawy, wolny od podatku dochodowego jest dodatek za rozłąkę wypłacany pracownikom czasowo przeniesionym - do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju.

Wysokość, do której ww. diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika wolne są od podatku dochodowego określają rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002r. Nr 236, poz. 1990 ze zm.).

W myśl art. 12 ust. 4 ww. ustawy za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Należy zaznaczyć, iż z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 18 wynika, iż zwolnieniu podlega tylko i wyłącznie dodatek za rozłąkę wypłacony pracownikom przeniesionym czasowo. Tym samym przepisy prawa podatkowego nie przewidują zwolnienia od opodatkowania podatkiem dochodowym dodatku za rozłąkę wypłacanego pracownikom przeniesionym do pracy w innej miejscowości na stałe. Wówczas bowiem dodatek za rozłąkę stanowi przychód ze stosunku pracy, o którym mówi art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych razem z innymi przychodami.

Przepisy prawa podatkowego nie określają trybu przyznawania pracownikowi dodatku za rozłąkę.

Jeśli strony umowy ustaliły, że pracownik będzie wykonywał pracę czasowo poza miejscem stałego wykonywania obowiązków pracowniczych, zostanie on czasowo przeniesiony w celu wykonywania tych obowiązków i w związku z tym zostanie mu przyznany dodatek za rozłąkę, wynikający z wewnętrznego aktu prawa pracy, wówczas zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 18 cyt. ustawy przysługujący mu dodatek jest wolny od podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.