Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-895/08/AP
z 9 lutego 2009 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/1/415-895/08/AP
Data
2009.02.09



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
budynek niemieszkalny
działalność gospodarcza
środek trwały
wartość początkowa


Istota interpretacji
Sposób ustalenia wartości początkowej środka trwałego (pawilonu handlowo-usługowego).



Wniosek ORD-IN 3 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani K. przedstawione we wniosku z dnia 5 listopada 2008 r. (data wpływu do Organu 7 listopada 2008 r.), uzupełnionym w dniu 28 stycznia 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego (budynku usługowo-mieszkalnego) - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 listopada 2008 r. wpłynął do Organu ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego (budynku usługowo-mieszkalnego).

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też pismem z dnia 14 stycznia 2009 r. wezwano do jego uzupełnienia. W dniu 28 stycznia 2009 r. do tut. Biura wpłynął uzupełniony wniosek.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 8 marca 1999 r. wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie handlu, głównie meblami. We wrześniu 2002 roku zleciła rzeczoznawcy majątkowemu wykonanie wyceny, której celem było ustalenie wartość rynkowej nieruchomości dla zabezpieczenia wierzytelności kredytowej. Rzeczoznawca wycenił nieruchomość na kwotę 397.686 zł, z czego wartość pawilonu handlowo-usługowego, w którym prowadzi działalność gospodarczą wynosi 387.011 zł.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż w dniu 19 kwietnia 1989 r. na podstawie aktu notarialnego wnioskodawczyni wraz z małżonkiem stali się użytkownikami wieczystymi nieruchomości gruntowej oznaczonej działką nr 2147/229 o powierzchni 125 m2 należącej do Miasta. W dniu 25 maja 1998 r. na podstawie decyzji Burmistrza Miasta przekształcono prawo użytkowania wieczystego nieruchomości w prawo własności. W 1989 roku w oparciu o decyzję Urzędu Miasta otrzymali zgodę na rozpoczęcie budowy pawilonu handlowego. W dniu 22 marca 1994 r. Prezydent Miasta wydał aneks do pozwolenia na budowę pawilonu handlowego zmieniając go na budowę budynku usługowo-mieszkalnego. Pierwszy etap budowy zakończono w 1992 r. – zgłoszenie częściowe do użytkowania i od tego roku w oparciu o stosowne umowy wynajmowano pomieszczenia na działalność handlową. Do 22 stycznia 1999 r. kontynuowano dalszą rozbudowę części mieszkalnej budynku uzyskując w tym dniu pozwolenie na użytkowanie wydane przez Urząd Miasta.

Działalność handlową rozpoczęto od 8 marca 1999 r. w zakresie handlu, gównie meblami. W przedmiotowym budynku parter o powierzchni 77 m2 przeznaczony jest na działalność w zakresie handlu, piętro o powierzchni 79.24 m2 jest częścią mieszkalną – czasowo również przeznaczoną na działalność w zakresie handlu oraz piwnice o powierzchni 60 m2, także czasowo przeznaczone na działalność handlową.

Ponadto wnioskodawczyni wskazała, iż wybudowany ww. budynek jest budynkiem mieszkalno – usługowym.

Dla przedmiotowego budynku wnioskodawczyni założyła kartę środka trwałego, natomiast w okresie prowadzonej działalności gospodarczej przyjmowała w każdym roku podatkowym do celów ustalenia wartości początkowej wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych używanej powierzchni użytkowej przyjętej dla celów podatku od nieruchomości budynku i kwoty 988 zł. Przy ustaleniu wartości początkowej zgodnie z art. 22g ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podlega objęciu ewidencją budynek mieszkalny, w którym jest prowadzona działalność gospodarcza.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wynikająca z posiadanej wyceny wartość budynku 387.011 zł można przyjąć jako wartość początkową pawilonu handlowo-usługowego, w którym prowadzona jest działalność gospodarcza i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od 2003 r., które będą kosztami uzyskania przychodów...

Zdaniem wnioskodawczyni, wynikająca z wyceny wartość budynku 387.011 zł, można przyjąć jako wartość początkową, o które mowa w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i zaprowadzić ewidencje środka trwałego – pawilonu handlowo-usługowego na dzień 31 grudnia 2002 r., natomiast amortyzację rozpocząć od 2003 roku. Wnioskodawczyni uważa, iż celem wyceny, którym było ustalenie wartości rynkowej nieruchomości dla zabezpieczenia wierzytelności kredytowej nie stoi na przeszkodzie w przyjęciu tej wartość również jako wartości początkowej pawilonu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty
    - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, tj. według kosztu wytworzenia. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Jednakże niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatnika i na potrzeby tej działalności. W takim przypadku ponoszone koszty wytworzenia środka trwałego powinny być ewidencjonowane z uwzględnieniem wymogów określonych w ww. art. 22g ust. 4 przedmiotowej ustawy.

W złożonym wniosku wnioskodawczyni nie wskazała żadnych szczególnych okoliczności uniemożliwiających jej określenie wartości początkowej budynku w oparciu o poniesione koszty wytworzenia. W konsekwencji, zgodnie z ogólną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość początkową środka trwałego (budynku) wytworzonego we własnym zakresie, będzie stanowił koszt wytworzenia ustalony z uwzględnieniem wymogów określonych w art. 22g ust. 4 tej ustawy.

Ponadto zauważyć należy, iż zgodnie z pkt 2 objaśnień wstępnych Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych stanowiącej załącznik do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.) budynki dzielą się na mieszkalne i niemieszkalne. Budynki mieszkalne są to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem. Przy czym, całkowita powierzchnia użytkowa budynku obejmuje całą powierzchnię budynku z wyjątkiem: powierzchni elementów budowlanych m. in. podpór, kolumn, filarów, szybów, kominów i powierzchni zajmowanych przez pomieszczenia techniczne instalacji ogólnobudowlanych i powierzchni komunikacji, np. klatki schodowej, dźwigi i przenośniki.

Decydujące znaczenie w przedmiotowej sprawie ma zatem sposób faktycznego wykorzystania nieruchomości. Ze złożonego wniosku jednoznacznie wynika, iż wskazany w nim budynek jest w całości wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie handlu. Co więcej, specyfika tej działalności gospodarczej wymagała niewątpliwie zmian w celu przystosowania wnętrza do jej potrzeb.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż ww. nieruchomość jest budynkiem niemieszkalnym w rozumieniu wskazanych powyżej przepisów, co tym samym wyklucza możliwość ustalenia wartości początkowej tego budynku tzw. metodą uproszczoną, o której mowa w art. 22g ust. 10 ustawy.

Zgodnie bowiem z tym przepisem podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł; przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. Zgodnie z art. 22n ust. 4 ww. ustawy zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia składnika majątku trwałego do ewidencji środków trwałych uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4. Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

W świetle powyższego, stwierdzić należy, iż niemieszkalny charakter wskazanego we wniosku budynku wyklucza możliwość jego amortyzacji tzw. metoda uproszczoną, a będący następstwem stosowania tej metody fakt nieujęcia przedmiotowego budynku w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wyklucza (przy braku możliwości dokonania tego ujęcia z mocą wsteczną, np. na dzień 31 grudnia 2002 r.) możliwość jego wstecznej amortyzacji (np. począwszy od roku 2003). Wskazać przy tym należy, iż zgodnie z art. 22n ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w razie braku ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywane odpisy amortyzacyjnych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów.

Przedmiotowy budynek, może być jednak amortyzowany, jako ujawniony środek trwały, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu jego wprowadzenia do ewidencji środków trwałych (...). Jego wartość początkową należy ustalić we wskazany powyżej sposób.

Zatem stanowisko wnioskodawczyni przedstawione we wniosku, jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku wnioskodawczyni dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawczynię i jej stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj