INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 05 stycznia 2009r. (data wpływu do tut. Biura – 12 stycznia 2009r.), uzupełnionym w dniu 27 lutego 2009r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie sposobu amortyzowania zakupionej kamienicy czynszowej oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środka trwałego (we wniosku pytania te oznaczono Nr 1, 2 i 3) – jest prawidłowe

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2009r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m. in. w zakresie sposobu amortyzowania zakupionej kamienicy czynszowej oraz możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla ww. środka trwałego.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych. Dlatego też, pismem z dnia 12 lutego 2009r. wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 27 lutego 2009r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Od 2006r. wnioskodawca jest wraz z żoną (w ramach współwłasności małżeńskiej) właścicielem kamienicy czynszowej zakupionej na kredyt.

Całość ww. nieruchomości jest przeznaczona na wynajem, ponadto nieruchomość posiada 1 lokal użytkowy i kilka lokali mieszkalnych. Budynek jest zabytkiem i w całości był już zamieszkany, o czym świadczą zameldowania osób w lokalach mieszkalnych.

W chwili obecnej lokale mieszkalne nie są wynajmowane, gdyż po poprzednich najemcach należy je odświeżyć, najemcę posiada nadal lokal użytkowy. W najbliższej przyszłości będą również wynajmowane lokale mieszkalne po znalezieniu nowych lokatorów.

Do 31 grudnia 2008r. dochody z najmu opodatkowane były ryczałtem ewidencjonowanym płaconym na jego nazwisko.

Od 01 stycznia 2009r. ww. dochody opodatkowuje w ramach działalności gospodarczej, w zakresie której znajduje się m. in. najem.

Począwszy od 01 stycznia 2009r. zamierza wliczać w koszty swojej działalności gospodarczej amortyzację przedmiotowego budynku, tj. po wcześniejszym wprowadzeniu budynku na stan środków trwałych w swojej działalności (wprowadzenie z dniem 01 stycznia 2009r.).

Do kosztów swojej działalności również od 01 stycznia 2009r. wlicza odsetki od kredytu zaciągniętego na zakup tej kamienicy.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

1. prowadzona działalność jest opodatkowana na zasadach ogólnych w oparciu o książkę przychodów i rozchodów,
2. w przedmiotowym budynku nie ma lokali będących odrębnym przedmiotem własności,
3. w budynku, lokal użytkowy zajmuje #188; pow. użytkowej, pozostałe #190; pow. zajmują lokale mieszkalne i przed nabyciem budynek był wykorzystywany dłużej niż 60 miesięcy.
   
   

W związku z powyższym zadano m. in. następujące pytania:

1. Czy budynek (kamienica mieszkalno-usługowa) nabyty w 2006r. we współwłasności z żoną stanowi od 01 stycznia 2009r. (data wprowadzenia do ewidencji środków trwałych) środek trwały w działalności gospodarczej prowadzonej przez wnioskodawcę... Przedmiotem tej działalności jest m. in. najem.
2. Czy amortyzowane będą tylko te lokale, które obecnie są wynajmowane...
3. Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego budynku (mieszkalno-usługowy) np. w wysokości 4 max 5% i zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązującymi od 01 stycznia 2007r., skoro budynek wprowadzono do ewidencji 01 stycznia 2009r....
   
   

Zdaniem wnioskodawcy:

Ad. 1. Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlega kamienica nabyta w 2006r. we współwłasności z żoną. Wprowadzenie tej nieruchomości po raz pierwszy na stan środków trwałych nastąpiło 01 stycznia 2009r. i od tej daty może naliczać odpisy amortyzacyjne w ramach działalności, którą tylko on prowadzi. Zaznacza, iż przedmiotem tej działalności jest m. in. najem.

Ad. 2. Amortyzowane mogą być lokale, które obecnie są wynajmowane, jak również i te, których obecnie nie wynajmuje (wymagające np. odświeżenia). Lokale nie wynajmowane były już użytkowane i zdatne do użytku, o czym świadczą wcześniejsze zameldowania osób w tych mieszkaniach.

Ad. 3. Kamienica z początków 1900 roku, która była już zamieszkała przez najemców (dane meldunkowe) będzie stanowiła środek trwały podlegający amortyzacji wg stawek indywidualnie ustalonych. Skoro wprowadza nieruchomość na stan środków trwałych 01 stycznia 2009r. stosować będzie przepisy i zasady amortyzacji obowiązujące od 01 stycznia 2007r. Zgodnie z art. 22j ust. 1 ww. ustawy zaproponowana przez niego stawka 4 max 5% będzie więc możliwa do zastosowania w odniesieniu do całej kamienicy zawierającej 1 lokal użytkowy i kilka mieszkalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Ad. 1. W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

Jak wynika z objaśnień zawartych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.), podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB). Według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych budynki mieszkalne to obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest do celów mieszkalnych. W przypadku gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, wówczas budynek klasyfikowany jest jako niemieszkalny. Budynki niemieszkalne to obiekty budowlane wykorzystywane głównie dla potrzeb innych niż mieszkalne.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika m. in., iż wnioskodawca jest wraz z żoną (w ramach współwłasności małżeńskiej) właścicielem kamienicy czynszowej przeznaczonej na wynajem, składającej się z 1 lokalu użytkowego (zajmującego #188; powierzchni użytkowej) – wynajmowanego i kilku lokali mieszkalnych dotychczas nie wynajmowanych. Zatem ww. składnik majątku jest budynkiem mieszkalnym.

W świetle ww. przepisów, jeżeli wskazany we wniosku budynek, był w dacie jego oddania do użytkowania w ramach prowadzonej działalności gospodarczej kompletny i zdatny do użytku, a wnioskodawca podjął decyzję o jego amortyzacji, to mógł być uznany za środek trwały podlegający amortyzacji. Przy czym skoro w ww. budynku nie ma wyodrębnionych lokali (lokali będących odrębnym przedmiotem własności), to środkiem trwałym jest cały budynek.

Zauważyć przy tym należy, iż w celu dokonywania odpisów amortyzacyjnych podatnik prowadzący pozarolniczą działalność gospodarczą jest zobowiązany do prowadzenia ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych prawnych, zgodnie z wymogami określonymi w art. 22n ww. ustawy. W myśl art. 22n ust. 4 ww. ustawy, zapisów dotyczących środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonuje się w ewidencji najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia składnika majątku trwałego do ewidencji środków trwałych uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Ad. 2. Zgodnie z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia, za którą w myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Stosownie do treści art. 22g ust. 11 ww. ustawy, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba, że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Mając na względzie fakt, iż za środek trwały uznano cały, opisany we wniosku budynek, a przerwa w wynajmowaniu znajdujących się w nich lokali mieszkalnych spowodowana jest koniecznością ich „odświeżenia” stwierdzić należy, iż przedmiotem amortyzacji może być cały budynek.

Ad. 3. Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy. Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,

• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z powyższych przepisów wynika m. in., iż dla budynków mieszkalnych okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, co odpowiada indywidualnej stawce amortyzacyjnej wynoszącej 10% rocznie. Zatem o ile wnioskodawca jest w stanie wykazać, iż przedmiotowy budynek był przed jego nabyciem wykorzystywany przez okres 60 miesięcy, to może zastosować wskazaną we wniosku indywidualną stawkę amortyzacyjną wynoszącą 4 lub 5% rocznie.

Reasumując, stwierdzić należy, iż w świetle cyt. wyżej przepisów, jeżeli:

1. ww. będący przedmiotem wniosku budynek był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania, tj. spełniał definicję środka trwałego, to mógł być wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych i amortyzowany (o ile wnioskodawca podjął decyzję o jego amortyzacji),
2. niewynajmowanie lokali mieszkalnych nie jest spowodowane brakiem spełnienia ww. kryterium uznania przedmiotowego budynku za środek trwały i lokale te po ich „odświeżeniu” zostaną wynajęte, to wnioskodawca może dokonywać odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej całego budynku,
3. budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych i w istocie przed jego nabyciem był użytkowany co najmniej przez okres 60 miesięcy, to wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną nie wyższą niż określona w art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.
   
   

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.