INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 16 października 2008 r. (data wpływu 20 października 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej środków trwałych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca od 1984 roku prowadzi działalność gospodarczą, obecnie jako osoba fizyczna. Aktualnie przedmiotem działalności gospodarczej jest najem pomieszczeń, które stanowią środki trwałe firmy. W konsekwencji najem ten traktowany jest jako przychody z działalności gospodarczej i opodatkowany w podatku dochodowym od osób fizycznych według stawki liniowej, o której mowa w art. 30c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wraz z małżonką, która nie prowadzi pozarolniczej działalności gospodarczej, są użytkownikami wieczystymi nieruchomości gruntowych, których właścicielem jest gmina.

W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia na nieruchomościach tych Wnioskodawca rozpoczął budowę trzech obiektów budowlanych, które w pierwotnym przeznaczeniu nie miały być związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. W latach 2004-2008, uzyskując stosowne pozwolenia budowlane, w jednym z budynków dokonano zmian w stosunku do pierwotnej konstrukcji, dobudowano także do tego budynku dodatkową część. Wszystkie wskazane cztery obiekty budowlane są nadal w trakcie procesu budowlanego, ich budowa nie została zakończona, a uzyskanie pozwoleń na ich użytkowanie wymaga poczynienia nakładów na te obiekty.

Wnioskodawca dodał, że wszystkie te obiekty budował systemem gospodarczym, nie posiada faktur dotyczących nakładów poczynionych na ich budowę, nie odliczał żadnych kwot podatku od towarów i usług związanych z nakładami na te inwestycje. Opisane budynki Wnioskodawca zamierza, po oddaniu do użytkowania, wprowadzić jako środki trwałe do swojej firmy, następnie uzyskiwać przychody z ich wynajmu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy możliwe jest ustalenie wartości początkowej opisanych czterech obiektów w ten sposób, że wartość początkowa każdego z budynków w momencie oddania ich do użytku będzie sumą:

• wartości inwestycji wg stanu na dzień rozpoczęcia prac związanych z jego wykończeniem, ustaloną według cen rynkowych z grudnia roku poprzedniego przez biegłego powołanego przez Wnioskodawcę oraz

• nakładów, które Wnioskodawca poczyni na wykończenie i oddanie obiektu do użytku, ustalonych na podstawie faktur dokumentujących nabycie towarów i usług...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych w razie wytworzenia we własnym zakresie uważa się koszt wytworzenia. Stosownie do postanowień art. 27 ust. 4 ww. ustawy, za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych.

Do kosztów wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. Art. 22g ust. 9 cyt. ustawy stanowi jednak, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Wnioskodawca uważa, że w niniejszej sprawie nie jest możliwe ustalenie wartości początkowej w oparciu o koszt wytworzenia, gdyż faktury dokumentujące nakłady na wytworzenie każdego z obiektów dotyczyć będą wyłącznie okresu ich wykańczania, który dopiero nastąpi. Brak jest natomiast faktur dokumentujących dotychczasowe nakłady na budynki. Ta wartość inwestycji w ocenie Wnioskodawcy powinna być wyceniona według zasad określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, w oparciu o opinię biegłego. Wartość początkowa każdego z obiektów w momencie jego oddania do użytku winna w niniejszej sprawie być zatem sumą:

• wartości inwestycji według stanu na dzień rozpoczęcia prac związanych z jego wykończeniem, ustalonej wg cen rynkowych z grudnia roku poprzedniego przez biegłego powołanego przez Wnioskodawcę (art. 22g ust. 9 cyt. ustawy) oraz

• nakładów, które Wnioskodawca poczyni na wykończenie i oddanie obiektu do użytku, ustalonych na podstawie faktur dokumentujących nabycie towarów i usług (art. 22g ust. 4 ustawy).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl z art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. Przy czym, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia (art. 22g ust. 1 pkt 2 tej ustawy).

Z kolei art. 22g ust. 4 cytowanej ustawy stanowi, że za koszt wytworzenia uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Cytowany powyżej art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w powiązaniu z art. 22g ust. 4 tej ustawy zawiera generalną zasadę ustalania wartości początkowej wytworzonych we własnym zakresie środków trwałych, tj. według kosztu wytworzenia. Jedynie w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środków trwałych na zasadach określonych w art. 22g ust. 9 ww. ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Niemożność ustalenia kosztu wytworzenia środka trwałego musi być spowodowana sytuacją szczególną, wyjątkową, np. gdy podatnik dla celów prywatnych wytworzył dany składnik majątku, a następnie pragnie wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej, ujmując w ewidencji (wykazie) środków trwałych. Zasady wyrażonej w art. 22g ust. 9 przedmiotowej ustawy nie można stosować do składników majątku, których wytworzenie odbyło się w ramach prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej podatnika i na potrzeby tej działalności.

W przedmiotowej sprawie występuje taka szczególna sytuacja, w której Wnioskodawca nie może ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego.

W związku z powyższym, możliwe jest ustalenie wartości początkowej opisanych czterech obiektów w ten sposób, że wartość początkowa każdego z budynków w momencie oddania ich do użytku będzie sumą:

• wartości inwestycji wg stanu na dzień rozpoczęcia prac związanych z jego wykończeniem, ustaloną według cen rynkowych z grudnia roku poprzedniego przez biegłego powołanego przez Wnioskodawcę oraz

• nakładów, które Wnioskodawca poczyni na wykończenie i oddanie obiektu do użytku, ustalonych na podstawie faktur dokumentujących nabycie towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.