Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.), Minister Finansów zmienia, z urzędu interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego, Nr ITPB1/415-60/08/MR z dnia 23 kwietnia 2008 r., wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy w imieniu Ministra Finansów, na wniosek z dnia 21 stycznia 2008 r. o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zasad dokonywania jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od pojazdów przeznaczonych do transportu towarowego – gdyż stwierdza jej nieprawidłowość.

Uzasadnienie

Z przedstawionego we wniosku z dnia 21 stycznia 2008 r. (data wpływu 28 stycznia 2008 r.) stanu faktycznego wynika, iż Pan (…) prowadzi od 2001 r. działalność gospodarczą, której przedmiotem jest „świadczenie usług w transporcie drogowym towarów”. W 2007 r. spełniał kryteria „małego podatnika” określone w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W trakcie roku 2007 dokonał zakupu samochodu ciężarowego marki IVECO o wartości początkowej 25 000 zł i samochodu ciężarowego marki Fiat Dukato o wartości 27 500 zł. Zakupione środki transportu zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych w miesiącach oddania ich do używania tj. w maju i październiku. Wnioskodawca zaznaczył, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje „w równych ratach co miesiąc.”

Przedstawiając powyższe, Wnioskodawca zadał pytanie czy ma prawo dokonania odpisów amortyzacyjnych do wysokości przysługującego limitu 50 000 euro na podstawie art. 22 k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od zakupionych i oddanych do użytkowania w miesiącach maju i październiku 2007 r. środków transportu w związku z tym, że jednorazowe odpisy amortyzacyjne stanowią pomoc de minimis.

Wnioskodawca ocenił, iż w opisanym stanie faktycznym, ma prawo do jednorazowej amortyzacji zakupionych środków transportu do przysługującego limitu 50 000 euro pomimo ograniczeń w udzielaniu pomocy de minimis dla przedsiębiorców działających w sektorze transportu drogowego, którym przysługuje niższy limit pomocy de minimis – w okresie trzech lat nie może ona przekroczyć 100 000 euro. Wnioskodawca zaznaczył, iż nie korzystał z pomocy de minimis.

Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając – na podstawie § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) - w imieniu Ministra Finansów, w dniu 23 kwietnia 2008 r. wydał interpretację indywidualną Nr ITPB1/415-60/08/MR, w której stwierdził, iż stanowisko Pana (…) przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2008 r. jest nieprawidłowe.

Stwierdzono bowiem, iż zgodnie z art. 22k ust. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pomoc, o której mowa w ust. 7 ustawy stanowi pomoc udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w bezpośrednio obowiązujących aktach prawa wspólnotowego dotyczących pomocy w ramach zasady de minimis tj. rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz. UEL 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.), które, zgodnie z art. 1 ust. 1 lit. g „stosuje się do pomocy przyznawanej podmiotom gospodarczym we wszystkich sektorach z wyjątkiem pomocy m.in. na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego”.

Uznano, iż wobec przedstawionego stanu faktycznego w świetle powołanych przepisów Pan (…) nie mógł w 2007 r. skorzystać z jednorazowego odpisu na zasadach określonych w art. 22k ust. 7-12 ustawy, ponieważ jako podmiot gospodarczy prowadzący działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego nie może korzystać z pomocy de minimis na zakup środków transportu. Tym samym nie może korzystać z pomocy publicznej w postaci jednorazowej amortyzacji środków transportu.

Po zapoznaniu się z aktami sprawy Minister Finansów zważył co następuje.

Zgodnie z art. 22k ust. 7-11 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, od wartości początkowej środków trwałych z grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyjnych, w stosunku do niektórych środków trwałych (np. samochodów osobowych) oraz niektórych podatników (niespełniających kryteriów małego podatnika, a także rozpoczynających prowadzenie działalności w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 ustawy). Przepisy nie wykluczają możliwości stosowania jednorazowej amortyzacji w stosunku do innych pojazdów transportu drogowego, w tym samochodów ciężarowych, przez podatników prowadzących działalność w zakresie drogowego transportu towarowego.

Amortyzacja dokonana na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakresie i na zasadach określonych w obowiązujących aktach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 ustawy). Powyższe oznacza, iż jednorazowy odpis amortyzacyjny nie ma zastosowania w przypadku gdy w świetle przepisów dotyczących pomocy publicznej, nie jest dopuszczalne udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.

Zasady pomocy de minimis uregulowane zostały rozporządzeniem Komisji (WE) Nr 1998/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu do pomocy de minimis (Dz.Urz. UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006r.). Przepisów tych (zgodnie z art. 1 ust. 1 lit g rozporządzenia) nie stosuje się między innymi do pomocy na nabycie pojazdów przeznaczonych do transportu drogowego przyznawanej podmiotom gospodarczym prowadzącym działalność zarobkową w zakresie drogowego transportu towarowego.

Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stanowią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwałych składników majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyskania przychodów. Prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych oraz wyboru sposobu (metody) amortyzacji przysługuje podatnikowi niezależnie od formy nabycia środka trwałego.

Jednorazowy odpis amortyzacyjny jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, to nie stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Zatem podatnicy prowadzący działalność gospodarczą w zakresie drogowego transportu towarowego mają możliwość korzystania z jednorazowych odpisów amortyzacyjnych od nabytych dla potrzeb tej działalności pojazdów transportu towarowego, w tym samochodów ciężarowych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i prawnego, stanowisko przedstawione we wniosku o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego należało uznać za prawidłowe i z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-13 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.