INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o., reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 21 października 2008 r. (data wpływu 27.10.2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 października 2008 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 22 grudnia 2008 r. (data wpływu 24.12.2008 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący opis zdarzenia przyszłego.

Spółka jest producentem wyrobów metalowych dla budownictwa, a w szczególności haki, uchwyty i inne mocowania do wentylacji i systemów grzewczych. Prowadzi również handel hurtowy ww. artykułami oraz innymi (śruby, elementy plastikowe). W branży występują częste zmiany parametrów sprzedawanych produktów. Obecnie Spółka posiada w magazynie zapas artykułów, których dalsza sprzedaż nie jest możliwa. Produkty te były w przeszłości sprzedawane w cenach rynkowych, a obecnie stały się artykułami niesprzedawalnymi ze względu na zmiany na rynku, wynikające ze zmian technologicznych, trendami na rynku budowlanym, na które podatnik nie miał wpływu.

Spółka zamierza wyprzedać te artykuły po cenach niższych od cen zakupu i kosztu wytworzenia, w tym również jako surowce wtórne (złom). Rozchód nastąpi po cenie ewidencyjnej ustalanej na podstawie przeciętnej ceny zakupu z uwzględnieniem odchyleń.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość sprzedanych składników majątku obrotowego stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży (również sprzedaży jako surowce wtórne)...

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość sprzedanych towarów i produktów będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu.

Wg art. 15 ust. 1 kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Produkty wymienione w stanie faktycznym nie zostały wymienione w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów, a wydatek mógł przyczynić się do osiągnięcia przychodów. Produkty te były w przeszłości sprzedawane w cenach rynkowych, a obecnie stały się artykułami niesprzedawalnymi ze względu na zmiany na rynku, wynikające ze zmian technologicznych, wycofaniem ze sprzedaży, trendami na rynku budowlanym, na które podatnik nie miał wpływu.

Dla celów podatkowych wydatek staje się kosztem uzyskania przychodu w momencie sprzedaży tych składników majątkowych. Wówczas przychodem będzie wartość tych składników uzyskana w cenie faktycznie osiągniętej ze sprzedaży tych składników, a kosztem uzyskania tego przychodu będzie ich wartość w cenie zakupu lub koszcie wytworzenia.

Art. 16 ust. 1 nie wymienia również zlikwidowanych zbędnych składników zapasów jako niestanowiących kosztów. Podstawą ich ujęcia będzie wówczas protokół likwidacji potwierdzony komisyjnie. Ewentualne przychody będą ujęte jako pozostałe przychody operacyjne stanowiące przychód do opodatkowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zgodnie z tymi uregulowaniami, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika,
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza zatem, że podatnik ma możliwość zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów. Ponadto zaliczenie danego wydatku do kosztów podatkowych uzależnione jest od tego, czy nie mieści się on w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, który zawiera art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż specyfika branży, w której działa Wnioskodawca powoduje częste zmiany parametrów sprzedawanych produktów. Z tego powodu Spółka posiada w magazynie zapas artykułów, których dalsza sprzedaż nie jest możliwa. Produkty te były w przeszłości sprzedawane w cenach rynkowych, a obecnie stały się artykułami niesprzedawalnymi ze względu na zmiany na rynku, wynikające ze zmian technologicznych, trendami na rynku budowlanym, na które podatnik nie miał wpływu. Spółka zamierza wyprzedać te artykuły po cenach niższych od cen zakupu i kosztu wytworzenia.

W związku z powyższym Spółka ma prawo ujęcia w kosztach uzyskania przychodu całości poniesionych wydatków związanych z wyprodukowaniem towaru, który został następnie przeceniony lub sprzedany jako surowiec wtórny, z uwagi na zmiany na rynku. Wartość sprzedanych składników majątku obrotowego stanowiła będzie koszt uzyskania przychodu w momencie sprzedaży.

W kwestii natomiast zlikwidowanych zbędnych składników zapasów, stwierdzić należy, iż straty w środkach obrotowych, w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w związku z art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t. j. Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 z późn. zm.), należy traktować jako straty w rzeczowych składnikach aktywów obrotowych np. towarach handlowych, materiałach, opakowaniach oraz straty w tych środkach powstałe w wyniku zdarzeń losowych np. kradzieży, powodzi, itp.

W związku z brakiem w ustawie o podatku dochodowym definicji zarówno straty jak również środków obrotowych należy znaczenie to postrzegać w wykładni językowej. Strata w języku potocznym oznacza ubytek, poniesioną szkodę, to co się przestało posiadać. Na ogół stratą jest zniszczenie, uszkodzenie, utracenie towarów lub maszyn i urządzeń w wyniku pożaru, powodzi lub kradzieży, czyli jest ona następstwem zdarzeń losowych i nie wynika z celowego działania podatnika.

Przyjmuje się, iż dla celów podatkowych tylko stratę powstałą na skutek zdarzeń nieprzewidywalnych, nie do uniknięcia przez racjonalnie działający podmiot można uznać za zdarzenie, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty w ciężar kosztów uzyskania przychodów. Należy podkreślić, iż jedynie straty w środkach obrotowych powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika, ze szczególnym uwzględnieniem dochowania należytej staranności w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Każdy przypadek straty w środkach obrotowych, należy rozpatrywać indywidualnie, z uwzględnieniem okoliczności faktycznych towarzyszących sprawie i oceniać pod kątem całokształtu działalności prowadzonej przez Podatnika.

Możliwość uznania strat w środkach obrotowych za koszty uzyskania przychodów wymaga także odpowiedniego ich udokumentowania w sposób nie budzący wątpliwości. W ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest postanowień odnoszących się szczegółowo do sposobu dokumentowania zdarzeń, w wyniku których powstały straty w środkach obrotowych. Stosownie do art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy (…).

W przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż straty powstałe w związku z likwidacją środków obrotowych dotyczą zapasów, które utraciły swoją wartość nie z winy podatnika, ale ze względu na zmiany rynkowe. Tym samym Spółka może powstałe straty zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów w dacie likwidacji.

Podstawą rozliczenia tego rodzaju strat będzie protokół likwidacyjny, w którym należy potwierdzić komisyjne zlikwidowanie zbędnych surowców (tj. zniszczenie, złomowanie). Protokół ten winien spełniać wymagania określone w art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości, dla dowodów księgowych oraz zostać zaakceptowany przez kierownika jednostki.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64 – 100 Leszno.