Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-960/12/HK
z 12 listopada 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 06 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 13 sierpnia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 15 października 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wypłacanego ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie służbowe, odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej:

• w części dotyczącej ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie służbowe - jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie opodatkowania wypłacanego ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie, odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 03 października 2012 r. znak: IBPB II/1/415-714/12/HK wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 15 października 2012 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku (zarówno uzupełnienie pisemne jak i brakująca opłata).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Pracownicy Wnioskodawcy - kierowcy autobusów - zgodnie z zapisami zawartymi w „regulaminie pracy” otrzymują do użytkowania odzież i obuwie robocze (kurtka, półbuty, botki ocieplone) oraz rękawiczki ocieplone, jako ochronę indywidualną. Użytkowanie ww. środków nie wynika z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Powyższe rzeczy kupowane są przez pracownika „na fakturę VAT” – imienną, a koszty zakupu (w określonej wysokości) zwracane są pracownikowi.

Odzież i obuwie robocze nie posiadają logo firmy i mogą być użytkowane przez pracownika nie tylko w czasie pracy.

Umundurowanie służbowe jest w chwili obecnej kupowane na koszt pracodawcy, a pracownik ma obowiązek zgłaszania się w nim do pracy.

Sweter i pulower posiadają logo firmy, natomiast koszule i spodnie kupowane są jednolite dla wszystkich pracowników; różnią się tylko rozmiarami.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca rozważa możliwość wypłacania ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie, odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w przypadku wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie, odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej - ekwiwalent ten podlegać będzie opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z tym, że wypłata ekwiwalentu pieniężnego stanowi dochód pracownika, powinien być on obciążony podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest opodatkowanie wypłacanego ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie, odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej. W pozostałym zakresie zostały wydane odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W art. 10 ust. 1 ww. ustawy ustawodawca określił katalog źródeł przychodów, wśród których w pkt 1 wymienił: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę.

W myśl art. 12 ust. 1 powyższej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że kategorie przychodów zostały wymienione jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Jednakże stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór.

Z dyspozycji powyższego przepisu wynika zatem jednoznacznie, iż ze zwolnienia nie korzysta wartość jakiegokolwiek ubioru, którego używanie należy do obowiązków pracownika ale wyłącznie ubioru służbowego (umundurowania). W przypadku określenia „ubiór służbowy” ustawodawca ani w przepisach prawa podatkowego ani w innych aktach prawnych nie sprecyzował jego zakresu znaczeniowego.

Tym samym, wykładni omawianego przepisu należy dokonywać w oparciu o językowe znaczenie słów „ubiór” i „służbowy”. Uniwersalny Słownik Języka Polskiego określa mianem „ubrania” – „to, co się nosi; ubranie, strój”, „służbowy” – „dotyczący pracy w jakiejś instytucji, w wojsku itp., wynikający z pracy w takiej instytucji; urzędowy”. Wobec powyższego uznać należy, iż odzież służbowa to specjalna odzież (lub elementy tej odzieży) noszona tylko w związku z wykonywaną pracą, której charakter powinien uniemożliwiać wykorzystywanie jej do celów osobistych np. mundur, odzież robocza charakterystyczna dla firmy poprzez barwę, krój, logo itp.

W świetle powyższego, aby uznać dany strój za ubiór służbowy muszą zostać spełnione dwa warunki:

• jego noszenie jest obowiązkiem pracownika (wynikającym z regulaminu czy umowy o pracę),
• musi posiadać charakterystyczne cechy (np. naszyte logo firmy, charakterystyczny krój i kolor, itp.) – tj. tak zindywidualizowane elementy, przez które odzież ta traci przymiot odzieży o charakterze osobistym.
  
  

Opisane we wniosku umundurowanie służbowe (sweter i pulower, które posiadają logo firmy oraz koszule i spodnie – jednolite dla wszystkich pracowników Wnioskodawcy), w którym pracownicy zobowiązani są świadczyć pracę, posiada cechy charakterystyczne dla ubioru służbowego noszonego w trakcie wykonywania pracy, ponieważ posiadane cechy, takie jak: kolorystyka i fason wskazują, że osoby w nie ubrane należą do konkretnej grupy zawodowej pracowników i są wyłącznie z nimi kojarzone.

Mając na uwadze powyższe, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, iż ekwiwalent pieniężny za umundurowanie służbowe, wypłacany pracownikom (kierowcom autobusów) przez Wnioskodawcę, korzystał będzie ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej ekwiwalentu pieniężnego za umundurowanie służbowe stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Zagadnienia dotyczące dostarczania pracownikom środków ochrony indywidualnej oraz odzieży i obuwia roboczego, a także związanych z tym wypłat ekwiwalentów pieniężnych reguluje dział X „Bezpieczeństwo i higiena pracy”, rozdział IX „Środki ochrony indywidualnej oraz odzież i obuwie robocze” ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.).

Stosownie do postanowień art. 207 § 2 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany chronić zdrowie i życie pracowników przez zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki.

Zgodnie z art. 237⁷ § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze, spełniające wymagania określone w Polskich Normach:

1. jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu,
2. ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.
   
   

Pracodawca może ustalić stanowiska, na których dopuszcza się używanie przez pracowników, za ich zgodą, własnej odzieży i obuwia roboczego, spełniających wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy (art. 237⁷ § 2 Kodeksu pracy).

Przepis § 2 nie dotyczy stanowisk, na których są wykonywane prace związane z bezpośrednią obsługą maszyn i innych urządzeń technicznych albo prace powodujące intensywne brudzenie lub skażenie odzieży i obuwia roboczego środkami chemicznymi lub promieniotwórczymi albo materiałami biologicznie zakaźnymi (art. 237⁷ § 3 Kodeksu pracy).

Pracownikowi używającemu własnej odzieży i obuwia roboczego, zgodnie z § 2, pracodawca wypłaca ekwiwalent pieniężny w wysokości uwzględniającej ich aktualne ceny (art. 237⁷ § 4 Kodeksu pracy).

W myśl art. 237⁶ § 1 i 3 Kodeksu pracy pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie środki ochrony indywidualnej zabezpieczające przed działaniem niebezpiecznych i szkodliwych dla zdrowia czynników występujących w środowisku pracy oraz informować go o sposobach posługiwania się tymi środkami. Pracodawca jest obowiązany dostarczać pracownikowi środki ochrony indywidualnej, które spełniają wymagania dotyczące oceny zgodności określone w odrębnych przepisach.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż pracownicy Wnioskodawcy - kierowcy autobusów - zgodnie z zapisami zawartymi w „regulaminie pracy” otrzymują do użytkowania odzież i obuwie robocze (kurtka, półbuty, botki ocieplone) oraz rękawiczki ocieplone, jako ochronę indywidualną. Jednakże użytkowanie ww. środków nie wynika z przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca rozważa możliwość wypłacania ekwiwalentu pieniężnego m.in. za odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej.

Skoro zatem w sytuacji przedstawionej we wniosku wypłata ekwiwalentu pieniężnego za odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej – jak wskazuje Wnioskodawca - nie będzie przysługiwała na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, a jedynie na podstawie obowiązującego u Wnioskodawcy „regulaminu pracy”, to nie zostaną spełnione przesłanki art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec tego przyznany pracownikom ekwiwalent pieniężny za odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej będzie stanowił podlegający opodatkowaniu przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ww. ustawy.

Powyższe oznacza, że w części dotyczącej ekwiwalentu pieniężnego za odzież roboczą oraz środki ochrony indywidualnej stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawc

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.