INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2009r. (data wpływu 17 czerwca 2009r.) uzupełnionym pismem z dnia 09 lipca 2009r. (data wpływu 13 lipca 2009r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy przedmiotów kolekcjonerskich – monet, które nie są przeważnie środkiem płatniczym jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2009r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka sprzedaje dzieła sztuki, antyki, przedmioty kolekcjonerskie, numizmatyczne itp. wymienione w art. 120 ustawy. Zgodnie z ww. artykułem sprzedaż tychże przedmiotów opodatkowana jest na zasadzie VAT marża, o czym powiadomiliśmy Urząd Skarbowy. Oprócz powyższych przedmiotów kupujemy w banku monety obiegowe okazjonalne o nominale 2 zł po cenie 2 zł. Na powyższą wymianę bank nie wystawia faktury. Monety te wprowadzamy do sprzedaży po cenie zbliżonej do cen zawartych w katalogach numizmatycznych. Prosimy uprzejmie o wyjaśnienie nam, czy sprzedaż monet możemy opodatkować VAT marża, ponieważ przy zakupie ich VAT nie był odliczony.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zakup monet w banku bez faktury zakupu i sprzedaż ich po cenach wyższych można opodatkować na zasadzie VAT marża... Czy na zasadach ogólnych tzn. naliczyć VAT od całej wartości sprzedaży...

Zdaniem wnioskodawcy zakupowane monety o nominale 2zł są okazjonalnie wydane w różne rocznice i święta, pomimo to są prawnym środkiem płatniczym w Polsce (dlatego Bank nie wystawia faktury VAT). Art. 120 ust. 4, 5 i 10 ustawy mówią o opodatkowaniu podatkiem na zasadzie VAT marża art. kolekcjonerskich, a monety są zakupowane u nas głównie przez kolekcjonerów numizmatyków – co przemawia za opodatkowaniem marży. Poza tym brak faktury zakupu nie pozwala na odliczenie podatku VAT przy zakupie, a opodatkowanie marży pozwala na uiszczenie podatku od dochodu przez nas zrealizowanego. Naszym zdaniem najbardziej słuszne jest opodatkowanie marży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) zwalnia się od podatku dostawę, łącznie z pośrednictwem, dotyczącą walut, banknotów i monet używanych jako prawny środek płatniczy, z wyłączeniem przedmiotów kolekcjonerskich, za które uważa się monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub które mają wartość numizmatyczną.

W myśl art. 120 ust. 1 pkt 2 lit. b) ustawy o przez przedmioty kolekcjonerskie rozumie się kolekcje oraz przedmioty kolekcjonerskie, o wartości zoologicznej, botanicznej, mineralogicznej, anatomicznej, historycznej, archeologicznej, paleontologicznej, etnograficznej lub numizmatycznej (CN 9705 00 00), a także przedmioty kolekcjonerskie, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 7.

Skutkiem powyższych unormowań jest zwolnienie od podatku VAT dostawy, łącznie z pośrednictwem, walut, monet oraz banknotów używanych jako prawny środek płatniczy. Jednakże zwolnieniu od podatku nie podlega każda dostawa monet lub banknotów. Przepis art. 43 ust. 1 pkt 7 wyłącza ze zwolnienia przedmioty kolekcjonerskie. Zgodnie z definicją legalną tego pojęcia zawartą w tym przepisie za przedmioty kolekcjonerskie należy uznać monety ze złota, srebra lub innego metalu oraz banknoty, które:

• nie są zwykle używane jako prawny środek płatniczy lub
• mają wartość numizmatyczną.

Zatem dla określanie danego banknotu lub monety jako przedmiotu kolekcjonerskiego zasadnicze znaczenie będzie miało czy jest zwykle używany jako prawny środek płatniczy lub czy posiada wartość numizmatyczną.

W związku z faktem, że w ustawie brak jest definicji słowa “zwykle” oraz “numizmatyczny” należy posłużyć się definicjami tych określeń zawartymi w Słowniku języka polskiego. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego (PWN, Warszawa 1981, t. 3) “zwykle” oznacza: „w przeważającej liczbie wypadków, prawie zawsze, najczęściej, przeważnie, zazwyczaj”, zaś “numizmat” ( Słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1979, t. 2) “dawna moneta mająca wartość zabytkową”, odpowiednio “numizmatyczny” - “dotyczący numizmatyki, numizmatów”.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że wnioskodawca nabywa od banku monety obiegowe, których emisję uświetniają ważne wydarzenia historyczne, prezentują postaci historyczne, itp. Następnie Podatnik sprzedaje ww. monety jako monety kolekcjonerskie po cenie wyższej niż wartość nominalna. Monety te najczęściej nie są używane jako środek płatniczy.

Zatem, biorąc pod uwagę powyższe, zauważa się, że przedmiotowe monety nie są numizmatykami, gdyż nie spełniają warunków definicji. Jednakże monety są przedmiotami kolekcjonerskimi gdyż nie są one zwykle używane jako prawny środek płatniczy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku od towarów i usług charakter kolekcjonerski nie jest wyłączony przez fakt, że moneta występuje jako prawny środek płatniczy. Aby określić, że dana moneta nie ma charakteru kolekcjonerskiego konieczne jest, żeby występowała jako prawny środek płatniczy w przeważającej ilości dokonywanych za jej pomocą transakcji. Ponadto należy zwrócić uwagę, że zgodnie z wyjaśnieniami Strony monety sprzedawane są po cenie wyższej niż nominał. W związku z powyższym należy zauważyć, że monety te nie występują w przedmiotowej transakcji jako środek płatniczy, którego dostawa, łącznie z pośrednictwem, podlega zwolnieniu, lecz jako przedmiot kolekcjonerski, który zgodnie z brzmieniem art. 43 ust. 1 pkt 7 w związku z art. 41 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w wysokości 22 %.

Z regulacji zawartej w art. 120 ust. 4 ustawy wynika, iż w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku. Jeżeli jednak rodzaj poszczególnych przedmiotów kolekcjonerskich lub specyfika ich dostaw czyni skomplikowanym lub niemożliwym określenie marży zgodnie z ust. 4, podatnik może, za zgodą naczelnika urzędu skarbowego, obliczać marżę jako różnicę pomiędzy łączną wartością dostaw a łączną wartością nabyć określonego rodzaju przedmiotów kolekcjonerskich w okresie rozliczeniowym (art. 120 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług). Sposób obliczenia marży w danym okresie rozliczeniowym oraz zasięg czasowy stosowania tej metody precyzują postanowienia kolejnych ustępów art. 120 ww. ustawy, tj. ust. 6-9. Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy powyższą zasadę opodatkowania marży dotyczącą przedmiotów kolekcjonerskich stosuje się pod warunkiem, że podatnik dokonał nabycia od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.

Z powyższego uregulowania wynika zatem, że podstawowym warunkiem opodatkowania dostawy przedmiotów kolekcjonerskich według systemu „VAT-marża” jest uprzednie ich nabycie od podmiotu spełniającego odpowiednio wyżej wymienione kryteria.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. Nr 1 poz. 2) Narodowy Bank Polski ma wyłączne prawo emitowania znaków pieniężnych Rzeczypospolitej Polskiej za które uznaje się banknoty i monety opiewające na złote i grosze (art. 31). Powyższy zapis oznacza, że NBP jest jedyną instytucją uprawnioną do wprowadzania do obiegu pieniężnego złotych i groszy jako prawnych środków płatniczych na obszarze Polski. Na mocy uregulowań art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług, za podatnika nie uznaje się organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych. Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że emisja przedmiotowych monet, jest jedną z funkcji nałożoną przez ustawę o NBP na Narodowy Bank Polski. W związku z powyższym na gruncie przedstawionych uregulowań NBP nie jest podatnikiem w rozumieniu art. 15 w odniesieniu do ww. czynności, a zatem należy do grupy podmiotów o której mowa w wyżej przytoczonym art. 120 ust. 10.

Jednocześnie wskazuje się, że tutejszy organ podatkowy upoważniony do wydania interpretacji na mocy art. 14b ustawy Ordynacja podatkowa, nie jest uprawniony do prowadzenia postępowania dowodowego, a w szczególności do weryfikacji czy przedmiotowe monety nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako prawny środek płatniczy. Wobec powyższego niniejszej interpretacji udzielono w oparciu o przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny. Tym niemniej o kolekcjonerskich walorach monet w zaistniałej sytuacji można stanowić wtedy, gdy w przedmiotowej transakcji sprzedawane są one po cenie wyższej niż nominał – a więc nie występują w tej transakcji jako środek płatniczy.

Biorąc po uwagę przedstawiony stan faktyczny, tj. wskazania przez Wnioskodawcę, że monety te nie są zwykle (najczęściej, przeważnie) używane jako środek płatniczy oraz powołane powyżej przepisy, należy więc stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy dotyczące dokonywania rozliczenia podatku od towarów i usług przy zastosowaniu procedury szczególnej przewidzianej w art. 120 ust. 4 ustawy o VAT.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.