INTERPRETACJA INDYWIUDALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku, który wpłynął do tut. Biura w dniu 10 lutego 2009 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 lutego 2009 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nowo wytworzonego środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni jest osobą fizyczna prowadząca działalność gospodarczą w zakresie wynajmu lokali użytkowych oraz świadczenia usług transportowych. Zakupiła grunt wraz z budynkami, które miały stanowić środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. W akcie notarialnym zawarto cenę nabycia gruntu oraz budynków. Po przeprowadzonej analizie zdecydowała, że adaptacja tych budynków będzie gospodarczo nieuzasadniona ze względu na bardzo wysokie koszty remontu spowodowane złym stanem technicznym budynków. W związku z tym postanowiła wyburzyć budynki i w ich miejsce wybudować nowe. Kupione budynki nie spełniają definicji aktywów określonej w ustawie o rachunkowości, ponieważ nie są kompletne i zdatne do użytku, dlatego nie należy zaliczyć ich do środków trwałych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy koszt zakupu tych budynków, które zostaną rozebrane będzie stanowił koszt wytworzenia nowo wybudowanego budynku wraz z pozostałymi kosztami jak: dokumentacja projektowa, badania i pomiar geodezyjny, przygotowanie gruntu po budowę i koszt rozbiórki budynków...

Zdaniem wnioskodawczyni, koszt zakupu budynków będzie stanowił koszt wytworzenia nowo wybudowanego budynku zwiększając jego wartość początkową.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Z ustawowej definicji kosztu podatkowego wynika, że warunki uznania konkretnego kosztu (wydatku) za koszt podatkowy muszą być spełnione równocześnie. Uznanie konkretnego wydatku za koszt uzyskania przychodów uzależnione jest od związania go z przychodem takim związkiem przyczynowo-skutkowym, który oznacza, że poniesienie wydatku miało lub mogło mieć w kategoriach obiektywnych wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednie, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem wydatków ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów. Podatnik, zaliczając dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, winien wykazać jego związek z prowadzoną działalności gospodarczą oraz to, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu lub że wydatek ten jest związany z konkretnym przedsięwzięciem gospodarczym.

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 tej ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2 -18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia. Przy czym, za koszt wytworzenie stosownie do treści art. 22g ust. 4 ww. ustawy, uważa się wartość w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości pracy własnej podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, wnioskodawczyni zakupiła grunt wraz z budynkami, które miały stanowić środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej. Jednakże, ze względu na ich zły stan techniczny, nie były kompletne i zdatne do użytku, nie mogły zostać zaliczone do środków trwałych w tej działalności. Wnioskodawczyni zamierza je wyburzyć. Powodem rozbiórki budynków jest brak ekonomicznego uzasadnienia ich remontu i modernizacji, gdyż znajdują się one w złym stanie technicznym. Natomiast w miejsce wyburzonych budynków, zamierza wybudować nowe.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż jeżeli nowe budynki powstaną na miejscu dotychczasowych, to wyburzenie tych budynków będzie niezbędne do wybudowania nowych obiektów oraz ich oddania do używania. W takiej sytuacji wydatki poniesione na zakup ww. budynków, jak również koszty rozbiórki stanowić będą element prowadzonej inwestycji, a więc element kosztu wytworzenia nowych środków trwałych zgodnie z cyt. powyżej art. 22g ust. 4 tej ustawy. W świetle tego przepisu, również wydatki z tytułu dokumentacji projektowej, badania i pomiarów geodezyjnych, przygotowania gruntu pod budowę budynków (wskazane w części G., poz. 55. wniosku) powiększą wartość początkową nowych obiektów wybudowanych na miejscu dotychczasowych budynków.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.