INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 27 stycznia 2009 r. (data wpływu 28 stycznia 2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego w zakresie metody amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 stycznia 2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie metody amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą od 2003 roku, polegającą na usługach transportowych samochodem do 3,5 t.

W dniu XX 2004 r. Wnioskodawca zakupił pierwszy środek trwały, tj. samochód ciężarowy, którym świadczy usługi. Samochód wpisano do ewidencji środków trwałych, stawkę amortyzacji ustalono w wysokości 20% rocznie. W styczniu 2005 roku Wnioskodawca pomniejszył wartość początkową środka trwałego o kwotę odpisu amortyzacyjnego za rok podatkowy 2004 i od tej kwoty znowu ustalił stawkę w wysokości 20% na 2005 rok (wartość początkowa ustalona w wysokości 34.836,07 – (10 m-cy x 580,60) = 29.030,07 w 2005 roku – wartość początkowa. Stawka w 2005 roku 20%, czyli miesięczna rata odpisu wyniosła 483,83 zł).

Analogicznie Wnioskodawca wprowadził kolejne środki trwałe do ewidencji w trakcie trwania działalności i ustalił w ten sam sposób miesięczne raty odpisu amortyzacyjnego.

Na początku 2009 roku Wnioskodawca zorientował się, że pierwszy zakupiony samochód, który w lutym 2009 roku powinien zostać zamortyzowany, nie zamortyzuje się w całości.

Wnioskodawca wyliczył na 2008 rok różnicę w kwocie, która stanowi koszt uzyskania przychodów z tytułu amortyzacji, która nie została odliczona. Kwota ta wynosi 8.296,10 zł, wyliczona przy amortyzacji liniowej 20%.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy sposób, który został przyjęty w ewidencji środków trwałych Wnioskodawca może traktować jako liniowy, a różnicę z 2008 roku (8.296,10 zł) potraktować jako koszt uzyskania przychodów i ująć w całości w podatkowej księdze przychodów i rozchodów w miesiącu grudniu 2008 roku...
2. Jeżeli będzie to amortyzacja liniowa, to czy Wnioskodawca powinien również dokonać korekty rozliczeń rocznych za ubiegłe lata...
3. Czy sposób, który został przyjęty traktować jako metodę degresywną – przy zastosowaniu współczynnika 0, a w kolejnych latach zastosować współczynnik 2 i amortyzować środki trwałe do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową...

Zdaniem Wnioskodawcy, sposób który przyjął należy potraktować jako metodę degresywną, przy zastosowaniu współczynnika 0, zgodnie z art. 22k ust. 1 „… o współczynnik nie wyższy niż 2,0” – czyli 0, a w roku 2009 i kolejnych podwyższyć o 2 i amortyzować do końca miesiąca, w którym nastąpi zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową, zgodnie z art. 22h ust. 1.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2000 r. Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 powołanej ustawy.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ww. ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty,

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z brzmieniem art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór: suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Przepisy art. 22h ust. 2 cytowanej ustawy określają, że podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Z przepisu tego wynika, iż:

• wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji;
• raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu;
• przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.

Są to trzy metody amortyzacji:

1. metoda dokonywania odpisów amortyzacyjnych przez zastosowanie stawek z powołanego Wykazu (z możliwością ich podwyższenia i obniżenia), przewidziana w art. 22i ustawy;
2. metoda dokonywania tych odpisów z zastosowaniem stawek ustalonych indywidualnie przez podatnika, przewidziana w art. 22j ustawy;
3. metoda degresywno-linowa, przewidziana w art. 22k ustawy.

Zgodnie z art. 22k ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od wartości początkowej maszyn i urządzeń zaliczonych do grupy 3-6 i 8 Klasyfikacji oraz środków transportu, z wyłączeniem samochodów osobowych, w pierwszym podatkowym roku ich używania przy zastosowaniu stawek podanych w Wykazie stawek amortyzacyjnych podwyższonych, z zastrzeżeniem ust. 2, o współczynnik nie wyższy niż 2,0, a w następnych latach podatkowych od ich wartości początkowej pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, ustalonej na początek kolejnych lat ich używania. Począwszy od roku podatkowego, w którym tak określona roczna kwota amortyzacji miałaby być niższa od rocznej kwoty amortyzacji obliczonej przy zastosowaniu metody określonej w art. 22i ust. 1, podatnicy dokonują dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i.

W świetle art. 22h ust. 2 ustawy, wybierając jedną z trzech metod amortyzacji środków trwałych podatnik ustala ją na cały okres dokonywania odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionych we wniosku informacji wynika, iż ustalając metodę amortyzacji środka trwałego Wnioskodawca zdecydował się na wybór metody, o której mowa w art. 22k ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z zastosowaniem współczynnika 0,0. Zatem – mając na uwadze treść art. 22k ust. 1 ww. ustawy – winien już od drugiego roku podatkowego dokonywać dalszych odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 22i ww. ustawy.

Podkreślić należy, że zgodnie z ww. zasadą określoną w art. 22h ust. 2 podatnik dokonał wyboru metody amortyzacji i współczynnika, który należy stosować przez cały okres amortyzacji.

Mając zatem na uwadze, że Wnioskodawca ustalał odpisy amortyzacyjne na lata 2004 i późniejsze w nieprawidłowych (zaniżonych) kwotach, można dokonać korekt odpisów amortyzacyjnych za ubiegłe lata dostosowując ich wysokość do wartości prawidłowych, wynikających z wybranej przez Wnioskodawcę metody ich ustalania. Tak więc powstała różnica między wysokością odpisów amortyzacyjnych prawidłowych, a ustalonych uprzednio przez Wnioskodawcę, nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów 2008 roku.

Analizując zaś przedstawione we wniosku informacje należy uznać, że Wnioskodawca przyjął do amortyzacji środka trwałego metodę degresywną z zastosowaniem współczynnika 0,0. Nie jest więc to metoda liniowa. Jednocześnie mając na uwadze zasadę wynikającą z ww. art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie może w trakcie amortyzacji zmienić współczynnika na inny niż ten, który przyjęto na początku amortyzacji środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.