INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 02.02.2009 r. (data wpływu 09.02.2009 r.) uzupełnionym pismem z dnia 14.04.2009 r. (data nadania 20.04.2009 r., data wpływu 22.04.2009 r.) złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-78/09-2/EC z dnia 07.04.2009 r. (data doręczenia 14.04.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego częściowo w drodze kupna a częściowo w drodze spadku – jest nieprawidłowe,
• wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 09.0.21.2009 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej środka trwałego nabytego częściowo w drodze kupna a częściowo w drodze spadku oraz wysokości zastosowanej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 1998 Wnioskodawca nabył wspólnie z ojcem po 1/2, aktem notarialnym, nieruchomość składającą się z budynku mieszkalnego i gruntu. Cena nabytej nieruchomości została określona na kwotę 411 000,00 zł. Nieruchomość w dniu zakupu była obciążona hipoteką w wysokości 343 640,00 zł oprocentowanej 12% w skali rocznej. Do dnia dzisiejszego hipoteka nie została spłacona ponieważ co do jej zasadności toczy się postępowanie cywilne.

Po śmierci ojca w 2005 r. w drodze postępowania spadkowego ukończonego w 2007 r. i decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego dotyczącej wysokości podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca został właścicielem całej nieruchomości. W dniu 30.03.2007 r. otrzymał zaświadczenie z Urzędu Skarbowego stwierdzające, że wartość 1/2 nieruchomości odziedziczonej w drodze postępowania spadkowego wynosi 801 000,00 zł w cenach obowiązujących w 2005 roku. W ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wynająć opisaną nieruchomość na cele inne niż mieszkalne i w związku z tym wprowadzić do ewidencji środków trwałych celem amortyzacji. Zamówiona u biegłego rzeczoznawcy wycena nieruchomości według cen bieżących określa wartość nieruchomości na kwotę wyższą od kwot nabycia, w związku z ogólnokrajowym wzrostem cen nieruchomości.

Wnioskodawca pismem z dnia 14.04.2009 r. (data wpływu 22.04.2009 r.) uzupełnił podpis na wniosku ORD-IN oraz doprecyzował opis zdarzenia przyszłego przedstawiony we wniosku ORD-IN poprzez wyjaśnienie, iż nieruchomość, którą zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych celem amortyzacji była wykorzystywana przed dniem zakupu przez okres co najmniej 60 miesięcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowe jest ustalenie wartości początkowej nieruchomości jako 1/2 kwoty 411 000,00 zł powiększonej o hipotekę, kwotę 801 000,00 zł i podatek od spadków i darowizn czy też wartością początkową będzie wartość z wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę, która określa aktualną wartość nieruchomości...
2. Czy w związku z brakiem podziału na budynek i grunt w momencie zakupu i nabycia opisanej nieruchomości dla celów amortyzacji prawidłowy jest procentowy udział budynku w stosunku do całości wartości nieruchomości jaki znajduje się w wycenie biegłego rzeczoznawcy i w takiej proporcji dodać podatek od spadków i darowizn...
3. Czy prawidłowe jest zastosowanie stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% w związku z używaniem ich przed dniem zakupu i nabycia przez okres dłuższy niż 60 miesięcy.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ad.1) W związku z niejasną i budzącą wiele pytań procedurą ustalenia wartości początkowej w oparciu o posiadane dokumenty, za wartość początkową należy przyjąć wartość z wyceny dokonanej przez biegłego rzeczoznawcę powołanego przez podatnika.

Ad. 2) Zgodnie z art. 22g ust 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeśli podatnik nie może ustalić ceny nabycia lub ich części nabytych przed dniem założenia ewidencji to podatnik przyjmuje wartość wynikającą z wyceny dokonanej przez biegłego powołanego przez podatnika. W tym przypadku chodzi o udział budynku w całości nieruchomości.

Ad. 3) Zgodnie z art. 22j pkt 1 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy mogą ustalać indywidualne stawki amortyzacyjne dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - na okres nie krótszy niż 10 lat.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam , co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zasady amortyzacji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w przepisach art. 22a – 22o ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2000 r. Nr 12 poz. 176 ze zm.).

W myśl art. 22 a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14, poz. 176 ze zm.) za środki trwałe uważa się stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty
   
   

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl art. 22c pkt ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Natomiast sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób określa art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

Zgodnie z tym przepisem, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości (wtedy przyjmuje się wartość wynikającą z umowy).

Jednocześnie zgodnie z art. 22g ust. 8 jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Z wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 1998 r. nabył aktem notarialnym wspólnie z ojcem po #189; nieruchomości składającej się z budynku mieszkalnego i gruntu. Następnie w 2005 r. po śmierci ojca w drodze postępowania spadkowego został właścicielem całej nieruchomości.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę opisu zdarzenia przyszłego wynika, że w akcie notarialnym zakupu nieruchomości podana jest łączna cena nabytego gruntu i położonego na nim budynku.

Ustalenie w tym przypadku wartości początkowej środka trwałego - budynku, o którym mowa we wniosku, możliwe jest tylko na zasadach określonych w wyżej powołanym art. 22g ust. 8 ustawy. Wartość początkowa tego budynku nie może być zatem ustalona na podstawie art. 22g ust. 9 ustawy, zgodnie z którym, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w art. 22g ust. 4 ustawy, wartość początkową ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w art. 22g ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. Przepis art. 22g ust. 9 ten dotyczy bowiem wyłącznie sytuacji, w której środek trwały został wytworzony przez podatnika. Nie może zatem być stosowany w przypadku ustalania wartości początkowej środka trwałego nabytego w drodze kupna.

Niemniej jednak zauważyć należy, że przy dokonywaniu przez podatnika własnej wyceny wartości początkowej środka trwałego zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy, dopuszczalne jest skorzystanie m.in. z pomocy osób posiadających wiedzę fachową w tym zakresie, w tym biegłych. Należy mieć przy tym na uwadze, że art. 22g ust. 16 ustawy stanowi, że przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z ust. 1 pkt 3-5 oraz ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Natomiast stosownie do art. 22i ust. 1 ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym Wykazem stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cytowanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

• dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
  
  

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie ze słownikową definicją, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela przez wymagany okres 60 miesięcy.

Z opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę wynika, że budynek przed dniem zakupu był wykorzystywany przez okres 60 miesięcy. Oznacza to, iż spełnione zostały warunki określone w przepisach art. 22j ust. 1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1.

Reasumując, wartość początkowa nabytego częściowo w drodze kupna, a częściowo w drodze spadku budynku mieszkalnego winna być, co do zasady, ustalona zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli jednak z przyczyn obiektywnych wartość ww. budynku nie może być ustalona w ww. sposób to wartość tę należy ustalić zgodnie z art. 22g ust. 8, a więc w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wnioskodawca, może zastosować dla przedmiotowego budynku mieszkalnego indywidualną stawkę amortyzacyjną, stosowaną dla używanych środków trwałych w wysokości 10%, zgodnie z zapisem art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.