INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 25.06.2009 r. (data wpływu 14.07.2009 r.) oraz piśmie z dnia 06.10.2009 r. (data nadania 07.10.2009 r., data wpływu 09.10.2009 r.) uzupełniającym braki formalne na wezwanie Nr IPPB1/415-523/09-2/JB z dnia 28.09.2009 r. (data nadania 28.09.2009 r., data doręczenia 01.10.2009 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu niemieszkalnego- jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.07.2009 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej lokalu niemieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i w związku z tym w 2007 r. założyła ewidencję środków trwałych. Obecnie chcąc wprowadzić do ewidencji lokal niemieszkalny, w którym prowadzi działalność, dokonała jego wyceny zgodnie z art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Rzeczoznawca majątkowy wyceniający nieruchomość oszacował jej wartość na grudzień 2008 r. Lokal niemieszkalny ma być amortyzowany od czerwca 2009 r. na podstawie art. 22h ust.1 pkt 4 powołanej ustawy (ujawniony środek trwały).

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 28.09.2009 r. Nr IPPB1/415-523/09-2/JB Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie informując, iż działalność gospodarczą prowadzi od 14.04.2007 r. w zakresie sprzedaży detalicznej w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych. Działalność gospodarcza opodatkowana jest na zasadach ogólnych (podatek liniowy 19%). Przedmiotowy lokal niemieszkalny został wytworzony we własnym zakresie, data jego wytworzenia (zakończenie robót) grudzień 2006 r. Lokal ten został wytworzony w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej (prowadzenie sklepu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość początkowa lokalu niemieszkalnego dla celów amortyzacji powinna być ustalona według szacunku na grudzień 2008 r. (rok poprzedzający rok wprowadzenia środka trwałego do ewidencji), czy na grudzień 2006 r. (rok poprzedzający rok założenia ewidencji)...

Zdaniem Wnioskodawczyni z literalnego brzmienia art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż należałoby ustalić wartość początkową lokalu niemieszkalnego według cen z grudnia 2006 r. tzn. z roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych (2007 r.). Jednakże według wnioskodawcy, intencją ustawodawcy było ustalenie wartości początkowej środka trwałego według cen z grudnia roku poprzedzającego rok wprowadzenia środka trwałego po raz pierwszy do ewidencji, czyli z 2008 r.

Reasumując według Wnioskodawcy, wprowadzając lokal niemieszkalny do ewidencji środków trwałych w 2009 r. należało by jego wartość początkową ustalić według cen z grudnia 2008 r.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 22 ust. 8 wyżej powołanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ustawy podatnicy dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Przepis art. 22h ust. 1 pkt 4 ustawy, stanowi, iż od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Powyższy przepis określa więc moment rozpoczęcia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od ujawnionych środków trwałych nie objętych dotychczas ewidencją.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy podatkowej za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia.

Za koszt wytworzenia w myśl art. 22g ust. 4, uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych (…).

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów) i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Stosownie do art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o którym mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Zgodnie z brzmieniem art. 22g ust. 9 ww. ustawy, jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.

Dokonując analizy powołanych przepisów należy podkreślić, iż tylko w wyjątkowych sytuacjach możliwe jest ustalenie wartości początkowej środka trwałego w oparciu o opinię biegłego. Dotyczy to m.in. sytuacji, gdy podatnik wprowadza do działalności gospodarczej lub oddaje do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy itp. składnik majątku wytworzony uprzednio na osobiste potrzeby i nie udokumentował ponoszonych w tym celu wydatków. Wycena biegłego ma z reguły zastosowanie w sytuacji, gdy podatnik wytworzył składnik majątkowy dla celów osobistych, a następnie uznał go za środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej, gdyż w takiej sytuacji nie był zobowiązany do gromadzenia rachunków, faktur dokumentujących wydatki na jego wytworzenie.

Taki sposób określenia wartości początkowej wytworzonego środka trwałego stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 22g ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy należy stwierdzić, iż nie zachodzą przesłanki uprawniające Wnioskodawczynię do określenia wartości początkowej lokalu niemieszkalnego w oparciu o opinię biegłego.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawczyni określiła, iż: ”przedmiotowy lokal został wytworzony w celu wykorzystywania go w działalności gospodarczej (prowadzenie sklepu).”

Mając na uwadze powyższe oraz powołane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że Wnioskodawczyni winna ustalić wartość początkową lokalu niemieszkalnego w oparciu o przepis art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli określając wartość kosztu wytworzenia środka trwałego, a nie jak wskazuje strona w oparciu o art. 22g ust. 9 cytowanej ustawy.

Wobec powyższego odpowiedź na pytanie zawarte we wniosku: czy wartość początkowa lokalu niemieszkalnego dla celów amortyzacji powinna być ustalona według szacunku na grudzień 2008 r. (rok poprzedzający rok wprowadzenia środka trwałego do ewidencji), czy na grudzień 2006 r. (rok poprzedzający rok założenia ewidencji) - stała się bezprzedmiotowa.

Artykuł 22g ust. 9 w związku z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.