INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 7 stycznia 2010 r. (data wpływu 12 stycznia 2010 r.), uzupełnionym w dniu 17 marca 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji

• w części dotyczącej okresu amortyzacji – jest prawidłowe,

• w części dotyczącej amortyzacji części budynku – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 stycznia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3, § 4 i § 5 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 24 lutego 2010 r. nr ILPB1/415-65/10-2/AA wezwano Wnioskodawczynię do uzupełniania wniosku.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 10 marca 2010 r., uzupełnienie wpłynęło do tut. Organu w dniu 17 marca 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni posiada mieszkanie w mieście, które amortyzuje i deklaruje dochody.

Ponadto Wnioskodawczyni kupiła w dniu 11 czerwca 2007 r. bardzo stary zespół budowlany, który ma więcej niż 50 lat, liczący 17 mieszkań dla osób prywatnych. Wynajem mieszkań odbywa się w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, budynek nie został wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Zainteresowana podała, że w 2008 roku w książce przychodów i rozchodów wydatki wyniosły 206.133,75 zł, zaś przychód – 16.800,00 zł. Wnioskodawczyni wskazała, iż miała bardzo dużo wysokich faktur na bieżące remonty, ale żaden element nie przekraczał 3.500 zł.

Wnioskodawczyni podała, że dwa mieszkania ma wynajęte i jeszcze nic nie zaczęła amortyzować.

W związku z tym, że ten zespół budowlany wymagał bardzo dużo bieżących remontów, po skonsultowaniu się z doradcami księgowymi, Wnioskodawczyni założyła firmę, aby móc wybrać rodzaj opodatkowania najlepiej odpowiadający do sytuacji. Jednym z celów była możliwość, aby móc odjąć wysokie wydatki związane z bieżącymi remontami tego zespołu budowlanego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy w przypadku dotyczącym wysokich kosztów remontów bieżących należy kontynuować dotychczasową zasadę, zwiększać koszty i przenosić deficyt... Czy integrować je częściowo lub całościowo zwiększając wartość mienia...
2. Czy amortyzacja budynków jest obowiązkowa...
3. Na ile lat jest możliwa amortyzacja... Czy na 10 lat jest możliwa...
4. Czy amortyzacja może dotyczyć części budynku (np. jednego mieszkania)... Jeśli tak, to czy podział mienia jest obowiązkowy...

Zdaniem Wnioskodawczyni, koszty dotyczące materiałów, nieprzekraczające 3.500 zł, ponoszone są na bieżące naprawy zespołu budowlanego doprowadzające mieszkania do stanu umożliwiającego jego wynajęcia w celach zarobkowych.

Natomiast odnośnie amortyzacji Wnioskodawczyni uważa, że amortyzacja zespołu budowlanego, który ma ponad 200 lat, na 40 lat jest nierealna, gdyż budynek ten zamortyzował się wielokrotnie. Wnioskodawczyni uważa, że amortyzacja nie powinna być dłuższa niż 10 lat.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w związku z częściowym remontem poszczególnych mieszkań, są one sukcesywnie oddawane do użytkowania pod wynajem i możliwa byłaby częściowa amortyzacja fragmentu budynku (np. dane pod najem mieszkania plus części wspólne).

Przedmiotem nin. interpretacji są zagadnienia opisane w pytaniach nr 3 i 4. Natomiast wniosek w części dotyczącej zagadnień opisanych w pytaniach 1 i 2 zostały rozstrzygnięte pismem z dnia 8 kwietnia 2010 r. nr ILPB1/415-65/10-5/AA.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego

• w części dotyczącej okresu amortyzacji uznaje się za prawidłowe,
• w części dotyczącej amortyzacji części budynku uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. maszyny, urządzenia i środki transportu,
2. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Generalna zasada, określona w art. 22i ust. 1 ww. ustawy stanowi, że odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 powołanej ustawy, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków zastępczych
   
   • dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.
   
   

Treść art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, stanowi, że środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Ze złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawczyni posiada zespół budowlany, którego wiek przekracza 40 lat..

Mając zatem na uwadze przedstawione informacje oraz wyżej wskazane przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w sytuacji, gdy Wnioskodawczyni jest w stanie udokumentować, iż obiekt budowlany wykorzystywany był przez okres co najmniej 60 miesięcy, można indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla tego budynku mieszkalnego i amortyzować go wg 10% stawki amortyzacyjnej.

Natomiast w odniesieniu do możliwości amortyzacji części budynku mieszkalnego, tut. Organ wskazuje, że w myśl art. 22a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wobec powyższego nie ma podstaw prawnych do amortyzowania jedynie fragmentu budynku (lokalu mieszkalnego oraz części wspólnej budynku) w sytuacji, gdy pomieszczenia te nie stanowią odrębnego obiektu inwentarzowego. w takim przypadku amortyzacji może podlegać budynek jako całość, po spełnieniu warunku jego kompletności i zdatności do użytku w dniu jego przyjęcia do używania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.