Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-649/10/ZK
z 19 lipca 2010 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBI/1/415-649/10/ZK
Data
2010.07.19



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
działalność gospodarcza
działalność gospodarcza
koszty uzyskania przychodów
koszty uzyskania przychodów
stawka amortyzacyjna
stawka amortyzacyjna
środek trwały
środek trwały
wartość początkowa
wartość początkowa


Istota interpretacji
Czy będzie mógł zastosować indywidualną stawkę dla zmodernizowanego budynku?



Wniosek ORD-IN 3 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 20 kwietnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 23 kwietnia 2010r.), uzupełnionym w dniu 09 lipca 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 28 czerwca 2010r. Znak: IBPBI/1/415-395/10/ZK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 09 lipca 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W roku 2002 Wnioskodawca nabył na podstawie postanowienia sądu prawo własności udziałów w nieruchomości. W roku 2008 na podstawie umowy sprzedaży oraz umowy o zniesieniu współwłasności nabył pozostałą część udziałów, stając się wraz z małżonką na zasadach wspólności ustawowej, właścicielami nieruchomości zabudowanej, składającej się z dwóch wydzielonych, oznaczonych w księdze wieczystej nieruchomości gruntowych. Na przedmiotowej nieruchomości posadowione są budynki użytkowe. W aktach notarialnych oraz postanowieniu sądu, stanowiących podstawę nabycia nieruchomości przez Wnioskodawcę nie wyodrębniono wartości prawa własności gruntu oraz wartości budynków posadowionych na gruncie zawierających się w cenie nabytego przez niego prawa własności.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Przedmiotowa nieruchomość nie była użytkowana przez niego oraz nie została wprowadzona do ewidencji środków trwałych. Na przedmiotowej nieruchomości Wnioskodawca dokonał inwestycji polegającej na nadbudowie i rozbudowie jednego z budynków, na podstawie decyzji zatwierdzającej projekt budowlany oraz udzielającej pozwolenia na realizację inwestycji wydanej przez Prezydenta Miasta. Budynek ten, przed rozpoczęciem przez Wnioskodawcę inwestycji był użytkowany przez innego przedsiębiorcę, przez okres powyżej 60 miesięcy. Wydatki, związane z realizowaną inwestycją udokumentowane są stosownymi fakturami, z których Wnioskodawca dokonuje odliczenia podatku VAT naliczonego. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca planuje dokonanie podziału nieruchomości poprzez jej podział na dwie odrębne nieruchomości, gdzie jedna z nich stanowić będzie grunt wraz ze zmodernizowanym budynkiem. Wnioskodawca planuje również na górnej kondygnacji budynku wyodrębnić samodzielny lokal, na zasadzie odrębnej własności, a następnie sprzedaż tegoż lokalu wraz z odpowiadającym mu udziałem w prawie własności gruntu.

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż:

  1. Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej, prowadzonej przez Prezydenta Miasta, od dnia 30 stycznia 1985r.
  2. W skład wskazanej we wniosku nieruchomości, z którą związany jest wniosek o wydanie interpretacji podatkowej, wchodzi grunt oraz dwa budynki niemieszkalne.
  3. Wnioskodawca realizuje inwestycję począwszy od listopada 2008r. Inwestycja realizowana jest w postaci rozbudowy i nadbudowy jednego budynku, stanowiącego element składowy przedmiotowej nieruchomości.
  4. Inwestycja realizowana jest przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
  5. Na wskazanej we wniosku nieruchomości przez okres ok. 10 lat była prowadzona działalność gospodarcza - handlowa, w części jednego z budynków do czasu nabycia jej przez Wnioskodawcę. Działalność ta była prowadzona przez przedsiębiorcę innego niż podatnik.
  6. Wnioskodawca planuje dokonać podziału nieruchomości poprzez jej podział na dwie odrębne nieruchomości zabudowane. Kolejnym etapem będzie wyodrębnienie lokalu w budynku modernizowanym, zlokalizowanym na nowo powstałej nieruchomości, na zasadach określonych w ustawie o własności lokali (t.j. Dz.U. z 2000r. Nr 80, poz. 903), w drodze jednostronnej czynności prawnej lub na podstawie umowy zawartej z nabywcą wyodrębnianego lokalu. Z uwagi na istniejące parametry powstałej w wyniku dokonanego podziału prawnego nieruchomości, w tym warunki dostępności, forma podziału tejże nieruchomości ogranicza się do wyodrębnienia jednego samodzielnego lokalu, położonego na górnej kondygnacji budynku. Zgodnie z zasadami określonymi w ustawie o własności lokali, właścicielowi wyodrębnionego lokalu, będzie przysługiwał udział w nieruchomości wspólnej, jako prawo związane z własnością lokali, odpowiadający stosunkowi powierzchni użytkowej lokalu wraz z powierzchnią pomieszczeń przynależnych do łącznej powierzchni użytkowej wszystkich lokali wraz z pomieszczeniami do nich przynależnymi.
  7. Wnioskodawca planuje dokonać sprzedaży wyodrębnionego lokalu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.
  8. Budynek, który Wnioskodawca zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych a następnie amortyzować, według Klasyfikacji Środków Trwałych, sklasyfikowany jest w grupie 103 - budynki handlowo-usługowe. Samodzielny lokal stanowiący odrębną nieruchomość sklasyfikowany będzie w grupie 121 - lokale niemieszkalne, spółdzielcze prawo do lokalu niemieszkalnego.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy będzie mógł zastosować indywidualną stawkę dla zmodernizowanego budynku...

(pytanie oznaczone we wniosku nr 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, przesłanki stosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych normuje przepis art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie ze zdaniem wstępnym art. 22j ust. 1, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22i, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika. Zgodnie z ust. 2 ww. przepisu, budynki i budowie, o których mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej. W świetle powyższych przepisów, w każdym wypadku, gdy podatnik nabywa środek trwały używany, lub poddaje go modernizacji przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych, ma prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W sprawie będącej przedmiotem pytania Wnioskodawcy, nabył on budynek, który został poddany modernizacji oraz rozbudowie dla celów wykorzystywania go w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Po zakończeniu inwestycji, środek ten zostanie przyjęty do używania i wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych. Nakłady na realizowaną inwestycję będą wyższe niż 30% wartości nabytego środka trwałego. W tym stanie należy stwierdzić, że Wnioskodawca nabył środek trwały, który został poddany ulepszeniu w rozumieniu art. 22g ww. ustawy. Wartość tego ulepszenia, które zostało dokonane przed wprowadzeniem środka do ewidencji przekroczy 30% wartości początkowej. Zważywszy, że przedmiotowy budynek był użytkowany przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych przez okres powyżej 60 miesięcy, oraz dokonano ulepszeń w wysokości przekraczającej 30% wartości nabycia przedmiotowego środka, zdaniem Wnioskodawcy, spełnione są wszystkie przesłanki unormowane w art. 22j ust. 1 pkt 4, w zw. z ust. 3 pkt 1 i 2 ustawy, uprawniające podatnika do zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Środkami trwałymi, w świetle cyt. wyżej przepisu, mogą być spełniające powyższe kryteria m.in. budynki i lokale będące przedmiotem odrębnej własności. Zatem środkiem trwałym może być wskazany we wniosku budynek oraz ww. lokal niemieszkalny (po jego prawnym wyodrębnieniu). Odrębnym środkiem trwałym będzie natomiast nieruchomość gruntowa, na której ww. budynek jest położony.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkowa lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji budynków i lokali przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy.

Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

    ­
  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3), ­
  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

W myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Z analizy przepisu art. 22j ust. 3 pkt 2 wynika, że ma on zastosowanie do ulepszonych środków trwałych, tj. do obiektów kompletnych i zdatnych do użytku.

Wydatki na ulepszenie środka trwałego to nakłady poczynione na jego przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację (w tym wydatki na nabycie części składowych i peryferyjnych), których suma w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł, a których skutkiem jest wzrost wartości użytkowej mierzonej w szczególności, okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonego środka trwałego i kosztami jego eksploatacji (art. 22g ust. 17 ww. ustawy). Wydatki te powiększają wartość początkową środka trwałego.

Z wniosku wynika m.in., iż Wnioskodawca na podstawie postanowienia sądu, umowy sprzedaży oraz umowy o zniesieniu współwłasności, wraz z żoną na zasadach wspólności ustawowej, stał się właścicielem nieruchomości zabudowanej, składającej się z dwóch wydzielonych, oznaczonych w księdze wieczystej działek, na której posadowione są budynki użytkowe.

Następnie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, rozpoczął inwestycję polegającą na rozbudowie i nadbudowie jednego budynku. Po zakończeniu inwestycji Wnioskodawca planuje dokonać podziału nieruchomości poprzez jej podział na dwie odrębne nieruchomości zabudowane, gdzie jedna z nich stanowić będzie grunt wraz ze zmodernizowanym budynkiem. Budynek, który Wnioskodawca zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych a następnie amortyzować, według Klasyfikacji Środków Trwałych, sklasyfikowany jest w grupie 103 - budynki handlowo-usługowe.

Jeżeli zatem ww. budynek:

  1. nie stanowi budynku niemieszkalnego, dla którego stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%,
  2. został prawidłowo zaliczony do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych (z uwzględnieniem, iż w budynku tym znajduje się lokal niemieszkalny, stanowiący odrębny przedmiot własności),
  3. będzie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podmiotu dokonującego amortyzacji,
  4. przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zostanie ulepszony, a wydatki na jego ulepszenie będą stanowiły co najmniej 30% jego wartości początkowej,

- to spełniać będzie kryteria zawarte w cyt. wyżej art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ww. ustawy i okres jego amortyzacji może wynosić co najmniej 3 lata (36 miesięcy).

Natomiast jeżeli stawka amortyzacyjna dla wskazanego we wniosku budynku użytkowego wynosi 2,5%, to istnieje możliwość zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie cyt. powyżej art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, a zatem okres amortyzacji nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika (z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.).

Zaznaczyć należy, iż kwalifikacji środka trwałego do odpowiedniego rodzaju Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik na podstawie posiadanych dokumentów i zgodnie z jego przeznaczeniem oraz związaną z nim konstrukcją i wyposażeniem. Z uwagi na powyższe w niniejszej interpretacji tut. Organ nie odniósł się do poprawności zakwalifikowania przedstawionego we wniosku budynku do rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmieniać należy, iż w zakresie pytania oznaczonego we wniosku Nr 2 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj