INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki jawnej przedstawione we wniosku z dnia 5 lipca 2010 r. (data wpływu do tut. Biura 7 lipca 2010 r.), uzupełnionym w dniu 26 sierpnia 2010 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 lipca 2010 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 17 sierpnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-641/10/AP, IBPBI/1/415-642/10/AP wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 26 sierpnia 2010 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółkę jawną, która powstała 11 listopada 1990 roku, tworzy dwóch wspólników. Przedmiotem działalności spółki jest handel hurtowo-detaliczny. W dniu 7 grudnia 2007 r. Spółka kupiła udziały wynoszące 168/1920 części we współwłasności nieruchomości gruntowej stanowiącej zabudowaną działkę. Działka zabudowana jest kamienicą, w której znajdują się mieszkania oraz lokale użytkowe.

Spółka jawna od września 1998 roku prowadzi działalność gospodarczą w jednym z lokali użytkowych znajdujących się w tejże kamienicy (początkowo jako najemca lokalu, a od grudnia 2007 r. jako współwłaściciel kamienicy). Posiadany udział w nieruchomości odpowiada udziałowi zajmowanego lokalu w całości kamienicy. Obecnie przed sądem rejonowym toczy się postępowanie o podział fizyczny nieruchomości. Udział w nieruchomości został wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

W związku z faktem iż:

• kamienica jest kamienicą wybudowaną około 1880 roku,
• przed nabyciem była użytkowana przez okres minimum 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela,
• kamienica jest wprowadzona do ewidencji podatnika po raz pierwszy (Spółki jawnej), przyjęto indywidualną stawkę amortyzacyjną 10%.
  
  

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż budynek (kamienica), o której mowa we wniosku jest budynkiem niemieszkalnym, gdyż zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych – obiekt budowlany, którego mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana na cele mieszkalne jest klasyfikowany jako budynek niemieszkalny (użytkowy) zgodnie z jego przeznaczeniem. Budynek kamienicy ma 1.499,02 m2 powierzchni użytkowej (bez klatek schodowych i ciągów komunikacyjnych) w tym 613,50 m2 powierzchni mieszkalnej oraz 883,52 m2 powierzchni niemieszkalnej (użytkowej). Powierzchnia niemieszkalna stanowi 58,93% powierzchni użytkowej kamienicy, stąd obiekt został sklasyfikowany jako niemieszkalny.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla ww. kamienicy...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych spełniając wszystkie przesłanki może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W myśl art. 22h ust. 2 tej ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści pkt 3 i 4 tego przepisu, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

• dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4, okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:
  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
• dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.
  
  

Zatem przepis art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy przewiduje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków i lokali niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynikająca z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5%, w przypadku gdy obiekt ten został po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz spełnia przesłankę używanego środka trwałego. Przy czym dla ww. środków trwałych nie ustalono wymaganego okresu używania warunkującego możliwość zastosowania indywidualnych stawek amortyzacyjnych. Wystarczającym minimalnym okresem używania tych środków trwałych, uprawniającym do zastosowania stawek indywidualnych jest 1 pełny rok.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Spółka od grudnia 2007 r. jest współwłaścicielem nieruchomości gruntowej wraz ze znajdującym się na niej budynkiem kamienicy. Kamienica została wybudowana około 1880 roku, przed nabyciem była użytkowana przez okres minimum 60 miesięcy przez poprzedniego właściciela. Została wprowadzona do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych Spółki jawnej po raz pierwszy i ustalono dla niej indywidualną stawkę amortyzacyjną w wysokości 10%. Ponadto wskazano, iż budynek kamienicy zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych został zaliczony do budynków niemieszkalnych.

Zatem zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych stanowiących załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, roczna stawka amortyzacyjna dla budynków niemieszkalnych wynosi 2,5%.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż skoro przedmiotowy budynek został po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, a roczna stawka amortyzacyjna wynikająca z Wykazu dla tego budynku wynosi 2,5%, to jeżeli spełnia on przesłankę używanego środka trwałego Spółka będzie mogła zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego środka trwałego stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 4 ww. ustawy. Przy czym okres amortyzacji tego budynku nie może być krótszy niż 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia oddania go po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez Spółkę, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zważywszy na fakt, iż wnioskodawcą jest Spółka Jawna niniejsza interpretacja stosownie do postanowień m. in. art. 14k Ordynacji podatkowej jest wiążąca tylko dla tego podmiotu co oznacza, iż nie wywołuje bezpośrednio skutków dla wspólników tej Spółki.

Nadmienić należy, iż w zakresie możliwości amortyzacji wskazanej we wniosku nieruchomości wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.