Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-1223/12-4/MT
z 16 stycznia 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 19.09.2012 r. (data wpływu 24.09.2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 17.12.2012 r. (data wpływu 20.12.2012 r.) złożonym na wezwanie z dnia 22.11.2012 r. Nr IPPB1/415-1223/12-2/MG o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

  • możliwości uznania wydatku na zakup miejsca postojowego, jako koszt uzyskania przychodu oraz nie uznania tego wydatku za ulepszenie - jest prawidłowe,
  • w pozostałej części - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE


W dniu 24.09.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodu


W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.


W 2003 r. Wnioskodawczyni nabyła od dewelopera lokal mieszkalny oraz pomieszczenie przynależne w postaci komórki lokatorskiej w nowo wybudowanym budynku mieszkalnym. Została, zatem właścicielem lokalu mieszkalnego, komórki oraz współużytkownikiem wieczystym działki, na której posadowiony jest budynek. Kilka lat później, w 2010 r. nabyła dodatkowo prawo do korzystania z miejsca postojowego, zlokalizowanego na poziomie -1 budynku. Hala garażowa nie stanowi wyodrębnionego lokalu, przedmiotem nabycia nie był, więc w szczególności udział w lokalu użytkowym. Miejsca postojowe, prawa do korzystania, które nie zostały zbyte wraz z wyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi, pozostawały w dyspozycji dewelopera, który nimi rozporządzał, w tym wynajmując.

Miejsce postojowe, które zostało nabyte przez Wnioskodawczynię przyłączono do jej lokalu mieszkalnego, zwiększając tym jej udziały w nieruchomości wspólnej oraz udziały własności. W umowie nabyte prawo zostało określone, jako pomieszczenie przynależne, chociaż faktycznie miejsce postojowe jest wyodrębnione jedynie za pomocą linii namalowanych na posadzce hali garażowej.

Z nabytego miejsca postojowego Wnioskodawczyni korzysta w celu garażowania samochodu osobowego, który stanowi środek trwały w prowadzonej przez nią jednoosobowej pozarolniczej działalności gospodarczej. Działalność gospodarczą Wnioskodawczyni prowadzi od 2007 r.

Pismem z dnia 17.12.2012 r. (data wpływu 20.12.2012 r.) w odpowiedzi na wezwanie z dnia 22.11.2012 r. Nr IPPB1/415-1223/12-2/MG Strona uzupełniła wniosek ORD-IN informując, iż przez „prawo do korzystania z miejsca postojowego”, co więcej prawo do wyłącznego korzystania, rozumie dokładnie to, co się zawiera w tym opisie. Nie jest to żadna forma własności ani ograniczonego prawa rzeczowego. Miejsce postojowe jest zlokalizowane w hali garażowej budynku mieszkalnego, hala jest częścią wspólną budynku. W umowie sprzedaży miejsce postojowe zostało określane jako pomieszczenie przynależne, chociaż faktycznie jest ono wyodrębnione jedynie za pomocą linii namalowanych na posadzce hali garażowej. Nie jest w szczególności żadnym pomieszczeniem. Jest to prawo związane z własnością lokalu mieszkalnego. Podział miejsc postojowych do korzystania nastąpił na zasadzie dokonanego za zgodą nabywców mieszkań podziału quoad usum, a miejsca postojowe, prawa do korzystania z których nie zostały zbyte wraz z wyodrębnionymi lokalami mieszkalnymi, pozostawały i pozostają wciąż w dyspozycji dewelopera, który nimi rozporządza, w tym wynajmuje. Mamy zatem do czynienia z prawem do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego o konkretnej powierzchni, znajdującego się w części podziemnej budynku, dla samochodu osobowego właściciela lokalu mieszkalnego, które jest integralnie związane z prawem własności do lokalu mieszkalnego.

Prawo do korzystania z miejsca postojowego zostało przyłączone do lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni, zwiększając tym w szczególności jej udziały w nieruchomości wspólnej oraz udziały własności. Jest zatem oczywiste, że jest nierozerwalnie związane z lokalem mieszkalnym Wnioskodawczyni, stało się ono jego częścią. Nie może być zatem przedmiotem odrębnej sprzedaży. To zresztą wynika z zapisów księgi wieczystej lokalu - prawo związane z własnością nieruchomości.

Lokal mieszkalny nie może być środkiem trwałym w prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności, albowiem pełni funkcję mieszkalną. Na ten adres jest wyłącznie zarejestrowany adres jednoosobowego przedsiębiorcy, Wnioskodawczyni wykonuje także w domu czasami zlecenia, bez wyodrębnienia jednak zamkniętej części mieszkania, która służy wyłącznie jako biuro.

Miejsca postojowe nie przyłączone do lokali mieszkalnych nie mają właściciela. Dewelopera można uznać za podmiot uprawniony do korzystania z nich. Jako zlokalizowane w części wspólnej budynku z 2003 r., niewątpliwie tak jak sam budynek, były używane jako takie. Wnioskodawczyni nie wie, co z nimi robił wcześniej deweloper, i według Wnioskodawczyni nie musi jej o tym informować. Ponieważ jednak wynajmował je na zasadach komercyjnych, zresztą Wnioskodawczyni sama korzystała na takich zasadach wcześniej z. innego miejsca postojowego. Można zakładać że było ono przedmiotem najmu. W sprawie nie mamy jednak raczej do czynienia z ewentualnym środkiem trwałym z grup 3-6 i 8 KRŚT ani z samochodem osobowym (dla nich jest przewidziany okres używania 6 miesięcy).


W związku z powyższym zadano następujące pytania.


  1. Czy wydatek poniesiony na nabycie prawa do korzystania z miejsca postojowego stanowi koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej?
  2. Czy nabyte prawo, które zostało przyłączone do lokalu mieszkalnego, należy uznać za swoiste ulepszenie lokalu mieszkalnego Wnioskodawczyni, jego część?
  3. Czy wydatek poniesiony na nabycie prawa do korzystania z miejsca postojowego należy uznać za wartość początkową, podlegającą amortyzacji?
  4. Czy można uznać, że mamy tutaj do czynienia z używanym środkiem trwałym, co pozwoli na zastosowanie do części wartości lokalu Wnioskodawczyni, w postaci miejsca postojowego, faktycznie wykorzystywanego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, indywidualnej stawki amortyzacyjnej?

Zdaniem Wnioskodawczyni:


Ad 1.


Zgodnie z art. 22 ust. 1 updof, co do zasady, koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów są kosztami uzyskania przychodów. Kosztami uzyskania przychodów są w szczególności wydatki poniesione na nabycie środków trwałych wykorzystywanych w prowadzonej działalności gospodarczej, w tym na samochody osobowe - są one kosztami poprzez odpisy amortyzacyjne. Kosztami uzyskania przychodów mogą być także wydatki ponoszone na lokale mieszkalne i związane z nimi koszty, w części, w jakiej są wykorzystywane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Są to w praktyce rzecz ujmując, koszty pośrednie funkcjonowania podatnika.

W konsekwencji, skoro po pierwsze prawo do korzystania z miejsca postojowego zostało nabyte w celu garażowania środka trwałego wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej, a po drugie, miejsce to poprzez powyższy związek jest de facto częścią lokalu mieszkalnego związaną z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony na nabycie miejsca postojowego dla środka trwałego stanowi zdaniem Wnioskodawczyni koszt uzyskania przychodu z prowadzonej działalności gospodarczej.


Ad 2.


Ponieważ prawo do korzystania z miejsca postojowego zlokalizowanego w części wspólnej budynku mieszkalnego jest nierozerwalnie związane z lokalem mieszkalnym Wnioskodawczyni, uznać należy, że stało się ono jego częścią. W konsekwencji, owego miejsca postojowego nie można uznać za samodzielną rzecz, towar, a w szczególności za samodzielny środek trwały (art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Z drugiej strony, wydatków na nabycie prawa do korzystania z miejsca postojowego nie można uznać za zdefiniowane w ustawie ulepszenie środka trwałego, jako że nie jest to w odniesieniu do lokalu mieszkalnego, który co do zasady może być środkiem trwałym, ani przebudowa, ani rozbudowa, ani rekonstrukcja, ani adaptacja, ani modernizacja. Nie można także powiedzieć, że w związku z przyłączeniem do lokalu mieszkalnego miejsca postojowego, zwiększyła się wartość użytkowa lokalu mierzona okresem używania, zdolnością wytwórczą czy kosztami eksploatacji (art. 22g ust. 17 updof).

Według Wnioskodawczyni jedyną zgodną z prawem interpretacją tej sytuacji jest uznanie, że mamy tutaj do czynienia z częścią nieruchomości mieszkaniowej, wykorzystywaną do prowadzenia działalności gospodarczej (art. 22f ust. 4 updof). Z częścią środka trwałego, która może podlegać amortyzacji.


Ad 3.


W przypadku nabycia środka trwałego, wartością początkową jest cena jego nabycia. Cena ta jest przy tym powiększana w szczególności o koszty opłat notarialnych, skarbowych i innych, związanych z zakupem. W konsekwencji, skoro znana jest dokładna cena nabycia prawa do korzystania z miejsca postojowego, a dodatkowo transakcja miała miejsce przed notariuszem, to zarówno cena nabycia, jak i koszty taksy notarialnej, powinny stanowić wartość początkową środka trwałego, która będzie amortyzowana, a odpisy będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Z uwagi jednak na to, że w skład transakcji wchodził także udział w prawie użytkowania wieczystego związany z powierzchnią postojową, wyodrębniona wartość (cena) tego udziału nie będzie podlegała amortyzacji i nie może także stanowić bezpośredniego kosztu uzyskania przychodów.


Ad 4.


Wprowadzenie do ewidencji środków trwałych miejsca postojowego, jako prawa związanego z lokalem mieszkalnym, należy uznać za ujawnienie środka trwałego. Dopiero potem można dokonywać odpisów amortyzacyjnych stanowiących koszty uzyskania przychodów. Konsekwencją uznania, że prawo to jest de facto częścią nieruchomości mieszkalnej, jest to, że zdaniem Wnioskodawczyni miejsca postojowego powinna dotyczyć taka sama roczna stawka amortyzacji, jaka jest przewidziana dla lokali mieszkalnych, a więc 1,5%. Ponieważ jednak budynek mieszkalny został wybudowany i oddany do używania w 2003 r., i w tym samym roku Wnioskodawczyni nabyła własność lokalu mieszkalnego, to zasadne jest uznanie, że cały budynek, w tym części wspólne, na których są zlokalizowane miejsca postojowe, były używane od 2003 r., czyli niewątpliwie przez więcej niż 60 miesięcy.

W konsekwencji, według Wnioskodawczyni można ustalić dla miejsca postojowego indywidualną roczną stawkę amortyzacji, maksymalnie 10%, jako dla części używanego środka trwałego (art. 22j ust. 1 pkt 3 i ust. 3 updof).

W podsumowaniu Wnioskodawczyni stwierdza, że cena nabytego prawa do korzystania z miejsca postojowego związanego z lokalem mieszkalnym, wraz z kosztami notarialnymi, wykorzystywanego do garażowania samochodu stanowiącego środek trwały, stanowi wartość początkową podlegającą amortyzacji dla celów podatkowych (z wyłączeniem wartości udziału w prawie użytkowania wieczystego). Odpisy amortyzacyjne mogą stanowić koszty uzyskania przychodów. Roczna stawka amortyzacji może wynosić maksymalnie 10%.


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

  • za prawidłowe - w części dotyczącej możliwości uznania wydatku na zakup miejsca postojowego, jako koszt uzyskania przychodu oraz nie uznania tego wydatku za ulepszenie,
  • za nieprawidłowe - w pozostałej części.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm. ), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

  • pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
  • nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
  • być właściwie udokumentowany.


Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu – każdorazowo spoczywa na podatniku.

Stosownie do treści art. 22 ust. 8 cytowanej ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Pojęcie środków trwałych, podlegających amortyzacji, zostało określone w art. 22a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z ww. przepisem amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z powyższym, wymienione w pkt 1 - 3 środki trwałe podlegają amortyzacji po spełnieniu następujących warunków:

  • zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  • stanowią własność lub współwłasność podatnika,
  • są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania (kompletność i zdatność do użytku należy postrzegać nie tylko w aspekcie fizycznym, ale również na płaszczyźnie prawnej),
  • przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
  • są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu (tzw. operacyjnego),
  • nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 22c ustawy.


Oprócz powyższych przesłanek określonych przez ustawodawcę w ustawie podatkowej przy rozstrzyganiu problemu, czy dany przedmiot może być uznany za środek trwały należy posiłkować się Klasyfikacją Środków Trwałych zawartą w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) – gdzie poszczególne środki trwałe, zakwalifikowane są do odpowiedniej grupy, podgrupy i rodzaju. Klasyfikacja Środków Trwałych jest usystematyzowanym zbiorem obiektów majątku trwałego służącym m. in. do celów ewidencyjnych, ustaleniu stawek odpisów amortyzacyjnych oraz badań statystycznych.

Przez środki trwałe rozumie się według ww. Klasyfikacji Środków Trwałych rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki lub oddane do używania na podstawie najmu, dzierżawy lub innej umowy o podobnym charakterze. Za podstawową jednostkę ewidencji przyjmuje się w Klasyfikacji Środków Trwałych pojedynczy element majątku trwałego spełniający określone funkcje w procesie wytwarzania wyrobów i świadczenia usług. Może być nim np. budynek, maszyna, pojazd mechaniczny itp. Jedynie w nielicznych przypadkach dopuszcza się w ewidencji przyjęcie za pojedynczy obiekt, tzw. obiekt zbiorczy, którym może być np. zespół przewodów rurociągowych lub zespół latarni jednego typu użytkowanych na terenie zakładu, ulicy osiedla, zespoły komputerowe itp.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z komunikatem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby i usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniami Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Natomiast w przypadku trudności w ustaleniu właściwego grupowania m. in. środka trwałego według Klasyfikacji Środków Trwałych, zainteresowany podmiot może zwrócić się z wnioskiem do Urzędu Statystycznego w Łodzi, który udziela informacji w zakresie stosowania takiej klasyfikacji.

Zgodnie z Klasyfikacją Środków Trwałych w skład budynku, jako pojedynczego obiektu inwentarzowego, wlicza się również tzw. „obiekty pomocnicze” obsługujące dany budynek, np. chodniki, dojazdy, podwórka, place, ogrodzenia, studnie, itp. Obiekty pomocnicze, obsługujące więcej niż jeden budynek, należy zaliczać do właściwych rodzajów zgodnie z ich przeznaczeniem.

Zatem miejsce postojowe - jako przynależne do lokalu - stanowi wraz z nim jeden obiekt inwentarzowy.


Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Z treści złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni zakupiła w 2003 r. lokal mieszkalny, który nie stanowił środka trwałego w działalności gospodarczej jak również nie był wykorzystywany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W 2010 r. Wnioskodawczyni nabyła prawo do korzystania z miejsca postojowego, które jak określiła jest integralnie związane z prawem własności do lokalu mieszkalnego i nie może stanowić przedmiotu odrębnej sprzedaży. W umowie sprzedaży miejsce postojowe zostało określone jako pomieszczenie przynależne. Z nabytego miejsca postojowego Wnioskodawczyni korzysta w celu garażowania samochodu osobowego, który stanowi środek trwały w prowadzonej działalności gospodarczej.

Zatem skoro lokal mieszkalny i miejsce postojowe stanowią nierozerwalną całość i nie mogą być przedmiotem odrębnej sprzedaży to stanowią jeden środek trwały, o ile spełniona będzie definicja środka trwałego. Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie przewidują możliwości uznania za środek trwały tylko części lokalu mieszkalnego. Dopełnieniem powyższego jest treść przepisu art. 22f ust. 4 ww. ustawy, który dotyczy dokonywania odpisów amortyzacyjnych w sytuacji częściowego wykorzystywania lokalu mieszkalnego w działalności gospodarczej, a nie uznania tylko jego części za środek trwały.

Zatem skoro miejsce postojowe stanowi wraz z lokalem mieszkalnym jeden środek trwały, a tylko część tego środka trwałego (miejsce postojowe) wykorzystywana będzie do prowadzenia działalności gospodarczej - odpisów amortyzacyjnych można dokonywać w wysokości ustalonej od wartości początkowej środka trwałego odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, do ogólnej powierzchni użytkowej środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej przewiduje art. 22j ust. 1 cyt. wyżej ustawy. Stosownie do jego treści, z zastrzeżeniem art. 22l, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  • dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata (pkt 3),
  • dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2, 5 % - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika z tym, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat (pkt 4).


Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane, co najmniej przez okres 60 miesięcy (art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy).


W podanej definicji występują dwa istotne sformułowania: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, iż chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nieodpłatne nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania, przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Zgodnie z definicją słownikową, przez pojęcie używania rozumie się wykorzystywanie, czyli używanie czegoś z korzyścią, pożytkiem (Słownik współczesny języka polskiego pod red. prof. dr hab. Bogusławy Dunaj wyd. Wilga, Warszawa 1996, s. 1296). Używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały, który przed jego nabyciem był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (właścicieli) przez wymagany okres 60 miesięcy.

W rozpatrywanej sprawie nie zostanie spełniona przesłanka wynikająca z treści art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych albowiem zarówno lokal mieszkalny jak i prawo do miejsca postojowego zostały zakupione przez Wnioskodawczynię na rynku pierwotnym, a więc warunek wykorzystywania w tym przypadku nie może zostać spełniony.

W myśl natomiast art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji

Ponieważ Wnioskodawczyni nabytego w 2003 r. lokalu mieszkalnego nie wykorzystywała w prowadzonej działalności gospodarczej nie stanowił on środka trwałego dlatego też, nie można mówić tutaj o ulepszeniu środka trwałego, gdyż zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych o ulepszeniu mówimy wówczas gdy wiąże się ono ze środkiem trwałym. Lokal mieszkalny nie stanowił środka trwałego, więc poniesionego w późniejszym okresie wydatku na zakup miejsca postojowego nie należy klasyfikować jako wydatku na ulepszenie środka trwałego.


Za wartość początkową środków trwałych stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy uważa się w razie nabycia w drodze kupna cenę ich nabycia.


Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. w przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Zatem w przypadku wprowadzenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych wartość początkową będzie stanowiła cena nabycia tego lokalu (bez udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu) plus cena nabycia miejsca postojowego powiększona o koszty związane z ich zakupem.

Na podstawie art. 22i ust. 1 powołanej ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiących Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla lokali mieszkalnych (grupa 01, podgrupa 12, rodzaj 122) stawka amortyzacji wynosi 1,5 %.


Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, iż;

  • jeżeli Wnioskodawczyni wprowadzi przedmiotowy lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych, wówczas wydatek poniesiony na nabycie prawa do korzystania z miejsca postojowego może stanowić koszt uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od jego wartości początkowej,
  • wydatku poniesionego na zakup prawa do korzystania z miejsca postojowego nie można uznać za ulepszenie środka trwałego,
  • w przypadku wprowadzenia lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych wartość początkową będzie stanowiła cena nabycia tego lokalu (bez udziału w prawie wieczystego użytkowania gruntu) plus cena nabycia miejsca postojowego powiększona o koszty związane z ich zakupem.
  • Przedmiotowy środek trwały nie spełnia warunku „wykorzystania” (lokal mieszkalny wraz z miejscem postojowym został kupiony na rynku pierwotnym) w związku z czym nie można w stosunku do niego zastosować indywidualnej stawki amortyzacji.


Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.


Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj