INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pana stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 lipca 2010r. (data wpływu do tut. Biura 20 lipca 2010r.), uzupełnionym w dniu 02 października 2010r. oraz w dniu 08 października 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości - jest prawidłowe,
• braku obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów - jest prawidłowe,
• braku obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych - jest nieprawidłowe,
• możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe,
• okresu amortyzacji - jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 20 lipca 2010r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości, braku obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencji środków trwałych oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej i okresu amortyzacji.

W związku z brakami formalnymi wniosku, pismem z dnia 17 września 2010r. Znak: IBPB II/2/415-823/10/MM wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 02 października 2010r. oraz w dniu 08 października 2010r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest współwłaścicielem nieruchomości składającej się z dwóch budynków, w których znajdują się zarówno lokale mieszkalne jak i lokale użytkowe. Budynki te zostały oddane do użytku około 1916r. Udział wnioskodawcy w nieruchomości wynosi 5%.

Współwłaścicielem nieruchomości wnioskodawca stał się w drodze dziedziczenia po swoim ojcu, który zmarł w 1991r., jednak postępowanie spadkowe zakończone postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku zostało przeprowadzone dopiero w 2004r.

Poszczególne lokale mieszkalne i użytkowe wchodzące w skład nieruchomości oddane zostały do używania najemcom na podstawie umów najmu. Umowy najmu lokali zawiera zarządca nieruchomości, działający w imieniu współwłaścicieli, z którym współwłaściciele nieruchomości zawarli umowę dotyczącą świadczenia tych usług.

Zarządca nieruchomości pobiera czynsze od najemców poszczególnych lokali a następnie z tych środków pokrywa wszystkie koszty związane z bieżącym utrzymaniem nieruchomości a także koszty remontów i konserwacji. W fakturach dotyczących poniesionych kosztów jako nabywca figuruje zarządca nieruchomości. Po zakończeniu każdego miesiąca zarządca przesyła współwłaścicielom zestawienie dotyczące kwoty uzyskanego przychodu oraz poniesionych w danym miesiącu kosztów.

Wnioskodawca uzyskuje przychody z tytułu emerytury oraz z tytułu najmu, które rozlicza na zasadach ogólnych. Ponadto prowadzi działalność gospodarczą, która w chwili obecnej jest zawieszona z powodu choroby. Przychody z tytułu działalności gospodarczej, rozlicza w formie ryczałtu (PIT-28).

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawca wskazał, iż jest współwłaścicielem 5% udziałów w całej nieruchomości składającej się z dwóch budynków. Wnioskodawca nie jest współwłaścicielem (właścicielem) konkretnych wyodrębnionych lokali mieszkalnych, użytkowych. Na podstawie definicji budynku mieszkalnego i niemieszkalnego, zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. z 1999r. nr 112 poz. 1316) zacytowanej w skierowanym do wnioskodawcy wezwaniu do uzupełnienia wniosku, wnioskodawca stwierdził, że budynki, o których mowa w przedmiotowej sprawie, mają charakter budynków mieszkalnych, ponieważ ponad połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystana jest do celów mieszkalnych.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie.

W jaki sposób ustalić wartość początkową nieruchomości, czy można dokonywać odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz czy nie istnieje obowiązek prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz ewidencji środków trwałych...

Zdaniem wnioskodawcy, obliczając wysokość miesięcznej zaliczki na ten podatek, jako kwotę przychodu oraz kosztów uzyskania przychodu przyjmuje 5% kwoty przychodu oraz poniesionych wydatków, wykazanych przez zarządcę nieruchomości w sporządzonym przez niego miesięcznym zestawieniu.

Ponadto, zdaniem wnioskodawcy, ma on prawo do zaliczenia w koszty uzyskania przychodu odpisu amortyzacyjnego obliczonego od wartości początkowej nieruchomości. Jako wartość początkową nieruchomości wnioskodawca przyjmuje 5% wartości tej nieruchomości wykazanej w zeznaniu podatkowym wnioskodawcy dotyczącym podatku od spadków oraz w decyzji wydanej w tej sprawie przez organ podatkowy.

Zdaniem wnioskodawcy, nie ma on obowiązku prowadzenia zarówno podatkowej księgi przychodów i rozchodów, jak i ewidencji środków trwałych, w związku z czym dokonywanie odpisów amortyzacyjnych może rozpocząć w dowolnym miesiącu i kontynuować w każdym następnym.

Ponieważ do tej pory wnioskodawca nie korzystał z możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, ma on prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej i przyjęcia każdego okresu amortyzacji powyżej 60 miesięcy.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawcy wyłącznie w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej nieruchomości, braku obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, ewidencji środków trwałych oraz możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej i okresu amortyzacji.

Ocena stanowiska w zakresie sposobu ustalenia wysokości miesięcznej zaliczki na podatek dochodowy z tytułu uzyskiwania przychodów z najmu nieruchomości stanowiących współwłasność została zawarta w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Artykuł 22 ust. 8 ww. ustawy stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4 tej ustawy.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3. Przy czym, w myśl art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio.

Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie – nabycia w drodze spadku).

Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika natomiast, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości.

W myśl art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że w wyniku spadkobrania wnioskodawca stał się współwłaścicielem nieruchomości składającej się z dwóch budynków, które obecnie są wynajmowane. W uzupełnieniu wniosku wskazane zostało, iż wnioskodawca nie jest współwłaścicielem ani właścicielem konkretnych wyodrębnionych lokali lecz jest współwłaścicielem 5% udziałów w całej nieruchomości składającej się z dwóch budynków mieszkalnych.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny należy stwierdzić, że amortyzacji podlegają zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy m.in. budynki. To budynki stanowią środek trwały a nie udziały w budynkach. W związku z powyższym każdy z nabytych przez wnioskodawcę budynków stanowi osobny środek trwały, który podlega amortyzacji. Należy jednak pamiętać, że amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów.

Podstawą ustalenia wartości początkowej wynajmowanych budynków będzie zatem przyjęta przez urząd skarbowy i stanowiąca podstawę opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn wartość rynkowa każdego z budynków mieszkalnych, proporcjonalnie do posiadanego przez wnioskodawcę udziału, czyli 5% wartości każdego z budynków.

Reasumując, stanowisko wnioskodawcy uznano za prawidłowe, ponieważ wnioskodawca może amortyzować środki trwałe – poszczególne budynki mieszkalne, w proporcji do posiadanego udziału tj. 5% wartości budynku mieszkalnego, którego wartość początkową powinien ustalić na podstawie wartości rynkowej z dnia nabycia spadku bądź też według podanej powyżej w art. 22g ust. 10 ustawy tzw. metody uproszczonej.

Odpisów amortyzacyjnych, zgodnie z art. art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek trwały lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór, suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Natomiast zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę amortyzacji stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Zgodnie z art. 22n ust. 3 ww. ustawy nie podlegają objęciu ewidencją budynki mieszkalne, lokale mieszkalne i własnościowe spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego, spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, których wartość początkową ustala się zgodnie z art. 22g ust. 10.

Za nieprawidłowe zatem należy uznać stanowisko wnioskodawcy w zakresie braku obowiązku prowadzenia ewidencji środków trwałych. Jak wynika bowiem z treści ww. art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych warunkiem rozpoczęcia amortyzacji jest wprowadzenie środka trwałego do ewidencji środków trwałych. Jedynie w sytuacji gdy wartość początkową wnioskodawca ustali według podanej w art. 22g ust. 10 ww. ustawy metody uproszczonej, budynki mieszkalne nie będą podlegały objęciu ewidencją środków trwałych, co wynika z ww. art. 22n ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Prawidłowe jest jednak stanowisko w zakresie braku obowiązku prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, bowiem z wniosku wynika, ze najem nie jest przez wnioskodawcę prowadzony w ramach działalności gospodarczej. Zgodnie natomiast z art. 24a ww. ustawy do prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów obowiązane są osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, wykonujące działalność gospodarczą.

Odnosząc się do możliwości ustalenia przez wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacyjnej stwierdza się, co następuje.

Zgodnie z art. 22i ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne (grupa 01, podgrupa 122) amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Stosownie natomiast do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 nie może być krótszy niż 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
   
   

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że budynki mieszkalne, których wnioskodawca jest współwłaścicielem są używane od 1916r. Jeżeli zatem przedmiotowe budynki zostaną po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji środków trwałych wnioskodawcy to uznać należy, iż zostaną spełnione przesłanki określone tym przepisem i wnioskodawca będzie mógł indywidualnie ustalić stawkę amortyzacyjną dla środków trwałych – budynków mieszkalnych, które nabył w drodze spadku. Stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie uznano za prawidłowe. Przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat a nie jak wskazał wnioskodawca 60 miesięcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-411 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.