Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-934/10/ŁCz
z 6 grudnia 2010 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBII/2/415-934/10/ŁCz
Data
2010.12.06



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
amortyzacja
cena nabycia
cena nabycia
najem
najem
stawka amortyzacji
stawka amortyzacji
środek trwały
środek trwały
ulepszenie
ulepszenie
współwłasność
współwłasność


Istota interpretacji
Ustalenia wartości początkowej nieruchomości i zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej.



Wniosek ORD-IN 2 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2010r. (data wpływu do tut. Biura 27 sierpnia 2010r.), uzupełnionym w dniach 12 i 17 listopada 2010r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie:

  • ustalenia wartości początkowej nieruchomości (pytanie oznaczone we wniosku nr 1) - jest nieprawidłowe,
  • zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytanie oznaczone we wniosku nr 2) – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 sierpnia 2010r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości i zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej (pytania oznaczone we wniosku nr 1 i 2).

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 03 listopada 2010r. Znak: IBPB II/2/415-934/10/ŁCz wezwano wnioskodawczynię do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniach 12 i 17 listopada 2010r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawczyni wraz z mężem jest właścicielem budynku, który został zakupiony 30 lipca 1996r. jako budynek murowany w trakcie realizacji (dane z aktu notarialnego). Między wnioskodawczynią, a jej mężem istnieje wspólność majątkowa. Budynek wraz działką został zakupiony do majątku prywatnego. Po dokonanym zakupie, jeszcze przed rozpoczęciem modernizacji, została sporządzona inwentaryzacja budynku przez rzeczoznawcę budowlanego, która dokładnie opisuje stan techniczny budynku (sporządzono stosowny protokół). Następnie budynek był przez wnioskodawczynię modernizowany i remontowany zgodnie z zatwierdzonym nowym projektem budowlanym i otrzymanym pozwoleniem na budowę w 2000r. W związku z tym zostały poniesione znaczne nakłady na ten cel. Wnioskodawczyni nie dysponuje dokumentami potwierdzającymi wartość poniesionych wydatków na remont i modernizację. W zakupionym budynku nie była prowadzona działalność gospodarcza, również nie planowano jej tam prowadzić. Wnioskodawczyni nie miała więc obowiązku gromadzenia dokumentów potwierdzających wartość poniesionych kosztów. W trakcie przeprowadzanej modernizacji zostało zmienione przeznaczenie budynku, dobudowano piętro. Po zakończonych pracach modernizacyjnych budynek został odebrany przez nadzór budowlany w styczniu 2009r., następnie podjęta została decyzja o wynajmowaniu lokalu na cele mieszkalne. Budynek nigdy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych i w związku z tym nigdy nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne. Nakłady na modernizację obejmowały w szczególności następujące prace:

  • rozbudowa budynku o dodatkowe powierzchnie (nadbudowa dodatkowego piętra),
  • generalna zmiana posadzek,
  • wykonane instalacji elektrycznej, grzewczej, wodno-kanalizacyjnej,
  • ocieplenie murów oraz wykonanie nowej elewacji,
  • wykonanie nowej instalacji deszczowo-spławnej,
  • dobudowanie podjazdów dla wózków inwalidzkich, miejsc parkingowych.

Dokonane modernizacje budynku potwierdzają fakt ulepszenia nieruchomości.

Wszystkie prace budowlane związane z modernizacją budynku były wykonywane zgodnie z projektem budowlanym i otrzymanym pozwoleniem na przebudowę w 2000r. Pozwolenie zostało wydane przez starostwo powiatowe na inwestycję, polegającą na: budowie budynku mieszkalno-usługowego wraz z przyłączami wodno-kanalizacyjnymi na działce, na której znajdował się zakupiony budynek murowany w trakcie realizacji.

W budynku obecnie są wynajmowane lokale na cele mieszkalne, na parterze budynku, zgodnie z projektem, znajdują się również pomieszczenia przeznaczone na prowadzenie działalności handlowej lub usługowej, które obecnie nie są wynajmowane. Uzyskiwane przychody z najmu opodatkowane są zgodnie ze złożonym oświadczeniem w trybie art. 8 ust. 3 na zasadach ogólnych, zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych (skała podatkowa), jako przychody z najmu art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy. Wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej. Przy ustalaniu dochodu z najmu nie są uwzględniane odpisy amortyzacyjne od wynajmowanej części budynku. W związku z otrzymaniem informacji wnioskodawczyni ma prawo do uwzględnienia w kosztach przychodu z najmu odpisów amortyzacyjnych. Wnioskodawczyni zdecydowała o rozpoczęciu amortyzacji tej części budynku, która jest wynajęta. Należy więc ustalić wartość początkową budynku, która stanowić będzie podstawę do obliczenia odpisów amortyzacyjnych, biorąc pod uwagę fakt, że do tej pory budynek jeszcze nigdy nie był wprowadzony do ewidencji środków trwałych.

Stawkę amortyzacyjną od tak określonej wartości początkowej nieruchomości zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wnioskodawczyni uważa że należy ustalić na poziomie 10% zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na fakt, iż dokonano szeregu ulepszeń budynku zgodnie z art. 22j ust. 3 ww. ustawy. Ustalenie wartości budynku po modernizacji, potwierdzi wartość poniesienia kosztów na ulepszenie w wysokości przekraczającej 30% jego wartości początkowej.

W związku ze złą koniunkturą na wynajem lokali wnioskodawczyni bierze pod uwagę sprzedaż całego obiektu, dlatego też analizuje formę opodatkowania sprzedaży nieruchomości.

W uzupełnieniu wniosku wnioskodawczyni wskazała, że zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych przedmiotowy budynek jest budynkiem mieszkalnym. W budynku znajdują się dwa pomieszczenia o charakterze usługowym i ich powierzchnia stanowi ok. 20% całkowitej powierzchni budynku.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

  1. Według jakiej wartości należy przyjąć nieruchomość do ewidencji środków trwałych i obliczać jej amortyzację... Według ceny nabycia wynikającej z aktu notarialnego zgodnie z art. 22g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czy według art. 22g ust. 8 poprzez wycenę z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia...
  2. Jaką przyjąć stawkę amortyzacji ...

Zdaniem wnioskodawczyni,

Ad. 1

Cena nabycia "budynku w trakcie realizacji" z aktu notarialnego nie może zostać uznana za wartość początkową budynku, ponieważ budynek ten nie był jeszcze dokończony, nie był zdatny do użytku. W związku z tym konieczne było przeprowadzenie szeregu prac budowlanych niezbędnych do jego użytkowania. Wartości tych części budynku, które zostały dobudowane nie można ustalić ze względu na brak dokumentów potwierdzających wartość poniesionych nakładów. Ze względu na to, iż wnioskodawczyni nie prowadzi działalności gospodarczej, nie miała obowiązku gromadzenia dokumentów potwierdzających poniesione wydatki. Dlatego uważa, że przyjmując przedmiotową nieruchomość do ewidencji środków trwałych, prowadzonej dla potrzeb ustalenia odpisów amortyzacyjnych wynajmowanych lokali, jako wartość początkową powinna przyjąć wartość wynikającą z wyceny, zgodnie z art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Takie stanowisko potwierdza wydana interpretacja indywidualna z dnia 16 lutego 2010r. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu sygn. ILPB1/415-1311/09-2/IM.

Ad. 2

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych okres amortyzacji wynosić będzie 10 lat, ponieważ budynek przed wpisaniem do ewidencji środków trwałych bezsprzecznie w ramach przeprowadzonych remontów i modernizacji ulepszono, a jego wartość przekroczy 30% jego wartości początkowej. Budynek posiada dodatkowo jedno piętro, podjazd dla wózków inwalidzkich, miejsca parkingowe i wartość tych elementów ustalona zgodnie art. 22g ust. 8 przekracza 30% wartości zakupionego budynku.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Niniejsza interpretacja zawiera ocenę stanowiska wnioskodawczyni wyłącznie w zakresie pytań oznaczonych we wniosku nr 1 i 2. Ocena stanowiska w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 3 została zawarta w odrębnej interpretacji.

Zgodnie z art. 22 ust. 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

– przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Wartość początkowa to ustalona według określonych zasad podstawa naliczania odpisów amortyzacyjnych od danego składnika majątku podatnika. Jednakże nie ma dowolności przy jej określaniu. Szczegółowe zasady ustalania wartości początkowej zawarte są w art. 22g ww. ustawy.

Zgodnie przepisem art. 22g ust. 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się:

  1. w razie nabycia w drodze kupna - cenę ich nabycia,
    1. w razie częściowo odpłatnego nabycia - cenę ich nabycia powiększoną o wartość przychodu, określonego w art. 11 ust. 2b,
  2. w razie wytworzenia we własnym zakresie - koszt wytworzenia,
  3. w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości,
  4. w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki cywilnej lub osobowej spółki handlowej - ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej, z dnia wniesienia wkładu,
  5. w razie otrzymania w związku z likwidacją osoby prawnej, z zastrzeżeniem ust. 14b, ustalona przez podatnika wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej.

W przedmiotowej sprawie kwestią bezsporną jest fakt, iż przedmiotowy budynek wnioskodawczyni nabyła w drodze kupna. Zatem należy rozważyć czy dla ustalenia jego wartości początkowej zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 3 ww. ustawy. Przepis ten stanowi, iż za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

Przepisy ww. artykułu definiujące cenę nabycia, łączą „koszty zakupu” i koszty poniesione w związku z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania w jedną całość.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zezwalają również na ustalenie wartości początkowej w wysokości określonej przez podatnika. Stosownie bowiem do treści art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Jednocześnie zauważyć należy, iż ustalenie wartości początkowej nabytego środka trwałego w sposób określony w art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w drodze wyceny dokonywanej przez podatnika, stanowi sytuację szczególną, wyjątek od obowiązującej zasady ustalania tejże wartości według ceny nabycia. Niemożność ustalenia wartości początkowej środka trwałego zgodnie z ww. generalną zasadą winna mieć przy tym charakter obiektywny, a więc w szczególności dotyczyć tych sytuacji, w których podatnik nie posiada – bo nie musi (nie musiał) posiadać stosownych dokumentów stwierdzających wysokość poniesionych wydatków na nabycie określonego środka trwałego oraz pomimo dołożenie należytej staranności, w wyniku zaistnienia obiektywnych okoliczności nie jest w stanie ustalić ceny nabycia.

Zgodnie z art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z wniosku wynika, że własność przedmiotowego budynku należy do wnioskodawczyni i jej męża. Jeżeli przedmiotowy budynek będzie wykorzystywany w całości w najmie wyłącznie przez wnioskodawczynię, to będzie ona mogła dokonywać odpisów amortyzacyjnych od całej wartości początkowej budynku.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w dniu 30 lipca 1996r. wnioskodawczyni wraz z małżonkiem w ramach wspólności majątkowej dokonali zakupu budynku murowanego w trakcie realizacji. Stan techniczny nieruchomości uniemożliwiał jej użytkowanie. Wnioskodawczyni rozpoczęła remont i modernizację budynku zgodnie z otrzymanym pozwoleniem na budowę. Wnioskodawczyni wykonała niezbędne prace przystosowujące lokal do użytkowania. Odebrany przez nadzór budowlany budynek wnioskodawczyni zdecydowała się przeznaczyć pod wynajem. Obecnie wnioskodawczyni chce dokonywać odpisów amortyzacyjnych po uprzednim wprowadzeniu budynku do ewidencji środków trwałych.

W świetle powyższego należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie mamy do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu tego lokalu jest znana. Wnioskodawczyni poniosła również nakłady związane z przystosowaniem lokalu do użytkowania. Zatem zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, mając na uwadze art. 22g ust. 3 ww. ustawy, w przedstawionej sytuacji wartość początkową budynku będzie stawiła cena nabycia wynikająca z aktu notarialnego powiększona o wartość wszystkich nakładów (remontowo-modernizacyjno-adaptacyjnych), które miały miejsce przed przekazaniem do używania nabytego budynku, bowiem poniesione koszty są bezpośrednio związane z przystosowaniem środka trwałego do stanu zdatnego do używania. Należy zauważyć, iż poniesione nakłady na modernizację od samego początku sugerowały, iż budynek nie będzie realizował potrzeb mieszkaniowych wnioskodawczyni, ale przynajmniej hipotetycznie zakładano możliwość jego późniejszego wykorzystywania do osiągania dochodów. Dowodem na takie założenie jest budowa miejsc parkingowych, dobudowanie podjazdów dla wózków inwalidzkich, nadbudowa dodatkowego piętra. Zatem od chwili zatwierdzenia projektu budowlanego i przystąpienia do wykonywania prac było wiadomo, że budynek nie będzie zaspokajał mieszkaniowych potrzeb wnioskodawczyni, a wnioskodawczyni przygotowuje budynek do wykorzystania w przyszłości do innego celu. Faktem jest, że osoba nieprowadząca działalności gospodarczej nie ma obowiązku dokumentowania wydatków, jednakże w tym szczególnym przypadku od samego początku było wiadomo, że budynek będzie wykorzystywany do innych celów niż zaspokajanie własnych potrzeb mieszkaniowych przez wnioskodawczynią, na co wskazuje charakter przeprowadzonych w budynku prac zgodnie z projektem budowlanym. Skoro tak, to wnioskodawczyni winna była dołożyć wszelkiej staranności, aby dokumentować poniesione wydatki – nawet jeśli nie prowadziła działalności gospodarczej czy nie zamierzała korzystać z ulg i odliczeń mieszkaniowych (np. zwrotu VAT w budownictwie).

Dokonując wykładni ww. zapisów art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 i ust. 8 ustawy, nie może być wątpliwości, iż zarówno ich treść, jak i usytuowanie wskazują, iż prawodawca przyjął pewną gradację metod ustalania wartości początkowej środków trwałych nabytych przez podatnika. Podstawowym jest przyjęcie, przy nabyciu w drodze kupna, ceny nabycia określonej w art. 22 ust. 3. Jedynie w sytuacji gdy nie jest możliwe ustalenie ceny nabytych środków trwałych, ich wartość ustala się w sposób określony w art. 22g ust. 8 ustawy. Ten szczególny sposób dopuszcza wycenę dokonaną przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych. Jest to jednak sposób szczególny, który może mieć zastosowania w sytuacji gdy faktycznie ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca. Ustalenie ceny nabycia jest możliwe, możliwe było również ustalenie wartości nakładów poczynionych w budynku. Wystarczyło starannie gromadzić dokumenty potwierdzające te wydatki. Brak tej staranności nie może być przesłanką, która decyduje o niemożności ustalenia wartości początkowej środka trwałego w inny sposób niż przez wycenę.

Zatem biorąc powyższe pod uwagę – w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe oraz stosownie do obowiązujących przepisów – stwierdzić należy, że skoro wnioskodawczyni nabyła budynek w drodze kupna, to na podstawie aktu notarialnego może ustalić jego cenę nabycia. Fakt, iż wartość wynikająca z aktu notarialnego nie odzwierciedla aktualnej wartości budynku, nie stanowi przesłanki uzasadniającej zastosowanie art. 22g ust. 8 ww. ustawy. Przesłanki tej nie stanowi również brak dokumentów potwierdzających wartość dokonanych nakładów na remont i adaptację budynku. Zauważyć należy, iż prowadząc prace modernizacyjne w budynku, wnioskodawczyni, dochowując zwykłej staranności, mogła gromadzić dokumenty potwierdzające wysokość i rodzaj poniesionych nakładów przystosowujących budynek do oddania w najem, które stanowić będą element wartości początkowej. Od samego bowiem momentu zatwierdzenia projektu wiadomym było, że budynek nie będzie służył wyłącznie zaspokajaniu osobistych potrzeb wnioskodawczyni i jej męża, o czym świadczy charakter przeprowadzonych prac. Ta okoliczność odróżnia również sytuację wnioskodawczyni od stanu faktycznego będącego przedmiotem interpretacji indywidualnej z dnia 16 lutego 2010r. przywołanej we wniosku. Tym samym brak jest możliwości ustalenia wartości początkowej budynku w oparciu o wycenę dokonaną przez podatnika.

Stanowisko wnioskodawczyni w zakresie ustalenia wartości początkowej nieruchomości należy uznać za nieprawidłowe.

Stosownie do art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie stosownie do przepisów art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawczyni wskazała, że dnia 30 lipca 1996r. nabyła wraz z małżonkiem do majątku wspólnego budynek mieszkalny w trakcie realizacji. Od 2000r. budynek był remontowany i ulepszany zgodnie z zatwierdzonym projektem budowlanym i otrzymanym pozwoleniem na budowę. Nakłady na modernizację obejmowały w szczególności następujące prace:

  • rozbudowa budynku o dodatkowe powierzchnie (nadbudowa dodatkowego piętra),
  • generalna zmiana posadzek,
  • wykonane instalacji elektrycznej, grzewczej, wodno-kanalizacyjnej,
  • ocieplenie murów oraz wykonanie nowej elewacji,
  • wykonanie nowej instalacji deszczowo-spławnej,
  • dobudowanie podjazdów dla wózków inwalidzkich, miejsc parkingowych.

Wnioskodawczyni zamierza wprowadzić powyższą nieruchomość do ewidencji środków trwałych. Ukończenie prac nastąpiło w 2009r. i budynek ten został odebrany przez nadzór budowlany. Od tego też roku (2009r.) podjęta została decyzja o wynajmie na cele mieszkalne. Zgodnie z Polską Klasyfikacją Obiektów Budowlanych przedmiotowy budynek jest budynkiem mieszkalnym.

Wątpliwości wnioskodawczyni budzi możliwość ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla tej nieruchomości.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków (lokali) przewiduje art. 22j ust. 1 pkt 3 i 4 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z treścią ww. przepisów, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż:

  • dla budynków (lokali) i budowli innych niż wymienione w pkt 4, 10 lat, z wyjątkiem:
    1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
    2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m#179;, domków kempingowych i budynków zastępczych

    3. - dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata,
    4. dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

W przedmiotowej sprawie możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej nie będzie jednak mogła mieć miejsca z uwagi na fakt, iż wnioskodawczyni nie dysponuje dowodami dokumentującymi poniesione przez wnioskodawczynię wydatki na ulepszenie. Aby móc wykazać dokonanie ulepszeń podatnik winien posiadać stosowne faktury lub inne dowody poniesienia przez siebie wydatków na określone cele. Wnioskodawczyni przedstawiając zdarzenie przyszłe wskazała, że nie gromadziła dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych kosztów, bowiem nie miała takiego obowiązku. W świetle powyższego należy zauważyć, że jedynym sposobem ustalenia wysokości poniesionych nakładów jest przedstawienie stosownych faktur dokumentujących poniesione wydatki. Ustawodawca nie przewidział możliwości stwierdzenia poniesionych wydatków w drodze oszacowania przez samego podatnika lub powołania biegłego.

Stosownie do powyższego należy stwierdzić, że jeżeli przedmiotowy budynek istotnie byłby wprowadzony po raz pierwszy przez wnioskodawczynię do ewidencji środków trwałych i został ulepszony zgodnie z ww. art. 22j ust. 3 to wnioskodawczyni mogłaby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną przy czym okres amortyzacji nie mógłby być krótszy niż 36 miesięcy. Jednakże z uwagi na fakt, iż brak jest dokumentów potwierdzających wysokość poniesionych wydatków przez wnioskodawczynię na dokonanie określonych ulepszeń, to nie można w przedmiotowej sytuacji zastosować indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

Zatem stanowisko wnioskodawczyni w części dotyczącej zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej należy również uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opole, ul. Kośnego 70, 45-372 Opole po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj