Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-75/13/ŁCz
z 2 maja 2013 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 19 stycznia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 22 stycznia 2013 r.), uzupełnionym w dniach 11 marca 2013 r. i 29 kwietnia 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej i możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 stycznia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia wartości początkowej i możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W związku z brakami formalnymi stwierdzonymi we wniosku, pismem z dnia 19 kwietnia 2013 r. Znak: IBPB II/2/415-75/13/ŁCz wezwano wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku. Uzupełnienia dokonano w dniu 29 kwietnia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W latach 1960-1965 rodzice wnioskodawcy zakupili działkę i wybudowali budynek jednorodzinny. W 1982 r. na mocy aktu notarialnego rodzice darowali swojej córce (wnioskodawcy) i synowi udziały w budynku (po ok. 50% wartości budynku) - z tym, że brat z żoną zamieszkali na II piętrze nowo nadbudowanym a wnioskodawca wraz z małżonkiem, córką i rodzicami zamieszkał na I piętrze (istniejącym). W budynku nie było wydzielonej klatki schodowej, ogrzewanie było wspólne.

Pomieszczenia przyziemia również zostały mocą aktu notarialnego przydzielone wnioskodawcy i jego bratu po ok. 50%. W przyziemiu znajdują się:

  1. 2 garaże jednostanowiskowe - po jednym dla każdej rodziny,
  2. kotłownia po 50% udziału w powierzchni - w momencie zawarcia aktu notarialnego - był jeden kocioł węglowy + składowisko na koks lub węgiel oraz wspólna instalacja grzewcza na cały budynek,
  3. od strony ogrodowej - pomieszczenia przydzielono wnioskodawcy i jego bratu po ok. 50%,
  4. instalacja elektryczna oraz gazowa - były odrębne dla każdego lokalu.

W miarę upływu czasu i możliwości finansowych nastąpiły remonty i modernizacje lokali wspólnych:

  1. wydzielono klatkę schodową - przez co znacznie wzrósł komfort grzewczy mieszkań,
  2. rozdzielono instalacje grzewcze na osobne lokale - każdy ma osobny kocioł gazowy i odrębną instalację grzewczą - każdy we własnym zakresie. Wymieniono również grzejniki z żeliwnych na nowoczesne,
  3. kotłownię wyremontowano - położono płytki, zamontowano ujęcie wody, odprowadzenie wody, doprowadzono gaz i zamontowano kotły gazowe, rurę dodatkową do odprowadzenia spalin, zamontowano pralkę, kotłownia stała się pomieszczeniem czystym, wykorzystywanym do suszenia bielizny w zimie.

W okresie od 1982 r. – wnioskodawca przeprowadził w swojej części:

  1. remont kuchni - nowe meble, płytki, sprzęt AGD, nowa spiżarka, nowe okno plastikowe o wyższych parametrach, nowy grzejnik miedziany - tzw. convektor, nowa instalacja grzewcza - miedziana,
  2. remont łazienki - nowe płytki na ścianie i podłodze, nowe meble i nowy grzejnik miedziany convektor, nowa instalacja grzewcza - miedziana, nowe baterie, umywalka,
  3. remont W.C - na piętrze,
  4. 4 pokoje zostały zmodernizowane przez cyklinowanie parkietów, wymianę okien na nowe, nowe meble i sprzęt audiowizualny, nowe grzejniki miedziane convectory, nowa instalacja grzewcza - miedziana,
  5. na balkonach położono płytki ceramiczne,
  6. założono nowe drzwi wejściowe z klatki schodowej do lokalu na I-piętrze.

W 2006 r. wnioskodawca ocieplił kondygnację I - piętra styropianem - znaczny spadek opłat za ogrzewanie i wzrost komfortu zamieszkania w lokalu.

W garażu wnioskodawca wybudował kanał najazdowy, położył płytki, zamontował ujęcie tzw. siły, ujęcie wody i odpływ wody.

Wnioskodawca dokonał remontu pomieszczeń przyziemia do wynajęcia. Położył podłogę z parkietem, zamontował instalację wodną z odpływami, wybudował nową toaletę oraz łazienkę, wymienił okna na nowoczesne oraz założył grzejniki miedziane convectory oraz instalację grzewczą - miedzianą. Zamontował drzwi wejściowe z klatki schodowej do pomieszczeń przyziemia, zamontował tzw. subliczniki energii elektrycznej oraz wody ciepłej i zimnej.

Wnioskodawca zamierza tak urządzony - wydzielony lokal mieszkalny wynająć dla studentów, gdyż koszt ogrzewania lokalu gazem wzrósł, a wnioskodawca przeszedł na emeryturę. Lokal w przyziemiu ma oddzielne wejście z klatki schodowej. Ma on powierzchnię 18,7 m². Cały lokal przynależny wnioskodawcy liczy 135 m². Udział lokalu przeznaczonego na wynajem stanowi 18,7 m² / 135 m² = 13,9%. I taki udział zamierza w przyszłości wnioskodawca liczyć przy ustaleniu tzw. wartości początkowej lokalu do wynajęcia - z całej wartości początkowej lokalu. Czyli jak wartość całego lokalu wynosi 100 to wartość lokalu do wynajęcia wynosi 13,9. Cały lokal mieszkalny stanowi tzw. środek trwały - posiada założoną księgę wieczystą. Do tej pory środek trwały nie był amortyzowany. Lokal jest zamieszkały od 1965 r. - 1982 r. Do ewidencji środków trwałych wnioskodawca wprowadzi lokal w 2013 r. Będzie amortyzowany więcej niż 10 lat, przez okres ok. 20 lat.

Wartość początkową lokalu - już jako środka trwałego - wnioskodawca zamierza ustalić indywidualnie według cen rynkowych na dzień 31 grudnia 2012 r. (patrz sygn. US35/FD1/415/52/04/BC) „W razie nabycia środka trwałego przed dniem założenia ewidencji środków trwałych - wartość początkową środka trwałego stanowi wartość wynikająca z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji środków trwałych lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia”.

Ponadto jeżeli podatnik nie może ustalić ceny nabycia, np. z uwagi na fakt, że jest to lokal nabyty dawno temu, powinien wycenić go samodzielnie. Przy wycenie należy brać pod uwagę ceny rynkowe podobnych lokali z grudnia roku ubiegłego oraz stan i stopień zużycia wycenianej nieruchomości, art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (patrz sygn. I-1/415/8/05). Środek trwały stał się własnością wnioskodawcy od 1982 r. i był cały czas zamieszkały, modernizowany, remontowany.

W myśl art. 22g ust. 8 ww. ustawy, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (patrz. sygn. IPPB1/415-523/10/AM).

Okres amortyzacji w myśl art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 (patrz sygn. IBPB II/2/415-19/12/MM, IBPB I/1/415-349/10/KB)

W związku z faktem, że lokal był wykorzystywany przed wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych przez okres co najmniej 60 miesięcy wnioskodawca zamierza ustalić stawkę amortyzacji indywidualnie albowiem spełnione zostały przesłanki określone w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

  1. środki trwałe zostały po raz pierwszy wprowadzone do ewidencji,
  2. okres amortyzacji dla lokali mieszkalnych nie może być krótszy niż 10 lat,
  3. podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Lokal będzie amortyzowany przez okres dłuższy niż 10 lat, ok. 20 lat, zostanie po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych. Lokal użytkowany jest przez wnioskodawcę od 1982 r.

W uzupełnieniu wnioskodawca doprecyzował opisane zdarzenie i wskazał, że budynek objęty jest trzema księgami wieczystymi.

Pierwsza dotyczy odrębnej własności lokalu nr 1 należącego do wnioskodawcy i obejmuje:

  • parter budynku składający się z czterech pokoi, kuchni, holu, łazienki, toalety o łącznej powierzchni 96 m²
  • przyziemia: garaż przy kotłowni od strony wschodniej oraz piwnicy wschodniej (pomieszczenie). Powierzchnia: garaż – 14 m², piwnica wschodnia - 16,4 m².

Druga księga to część wspólna budynku, współwłasność po połowie z bratem i obejmuje:

  • działkę gruntu o powierzchni 612 m²,
  • klatkę schodową przyziemia, parteru i piętra oraz w przyziemiu: kotłownia i toaleta, oraz przejścia (hol) przy piwnicy wschodniej i środkowej.

Powierzchnia: kotłownia 2,6 m², toaleta przyziemia - 2,3 m²

Trzecia księga to odrębna własność lokalu nr 2 - należąca do brata wnioskodawcy - położona na piętrze (piętro było dobudowywane) o powierzchni 96 m².

Część przynależna wnioskodawcy ma pow. 135 m² = 96 + 14 + 16,4 + 0,5 * 12,6 + 2,3 = 126,4 + 6,3 + 2,3 = 135,0 m²

Toaleta w przyziemiu - została na mocy porozumień dwustronnych już po umowie notarialnej przydzielone dla wnioskodawcy. Brat z części wspólnych przejścia przyziemia dobudował sobie osobną toaletę po 1982 r.

Pomieszczenie przeznaczone do wynajmu w przyziemiu to piwnica od strony wschodniej o powierzchni 16,4 m² i toaleta przyziemia o powierzchni 2,3 m².

Cała powierzchnia mająca być przedmiotem najmu to 16,4 m² + 2,3 m² = 18,7 m² i ma wejście przez klatkę schodową budynku, a pomieszczenia przyziemia brata mają wejście od ogrodu

  • 16,4 m² - piwnica wschodnia (należąca do wnioskodawcy),
  • 2,3 m² - toaleta przyziemia - część wspólna nieruchomości,

-czyli lokal mieszkalny o powierzchni 18,7 m² w przyziemiu przeznaczony do wynajmu to lokal o dwóch księgach wieczystych. Część wynajmowana nie ma odrębnie założonej księgi wieczystej.

Wszystkie pomieszczenia przyziemia były cały czas zamieszkałe przez rodziców wnioskodawcy oraz ich dzieci - czyli przez wnioskodawcę i brata - obecnych współwłaścicieli budynku. Okres zamieszkania wspólnego całej rodziny to lata 1965 - 1982.

Po 1982 r. pomieszczenia były i są zamieszkałe przez ich właścicieli zgodnie z aktem notarialnym z 1982 r. Podnoszono ich standard w wyniku remontów i modernizacji. Wnioskodawca zajmuje lokal nr 1 na parterze plus pomieszczenia w przyziemiu mu przynależne. Brat zajmuje lokal nr 2 na piętrze plus pomieszczenia przyziemia jemu przynależne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy takie ustalenie wartości początkowej i stawki amortyzacyjnej wynajmowanego lokalu mieszkalnego jest prawidłowe?

Zdaniem wnioskodawcy, przedstawiony we wniosku sposób ustalenia wartości początkowej i stawki amortyzacyjnej lokalu mieszkalnego (który zostanie wynajęty w 2013 r. ), który jest środkiem trwałym, jest prawidłowy.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.) jednym ze źródeł przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej, podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Na wstępie należy wyjaśnić, że w przedmiotowej sprawie przedmiotem najmu, wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, nie będzie jedno pomieszczenie, tylko dwa odrębne pomieszczenia posiadające dwie oddzielne księgi wieczyste. Z uzupełnienia wniosku jednoznacznie bowiem wynika, że przedmiotem najmu będzie piwnica wschodnia (pomieszczenie) o powierzchni 16,4 m², która stanowi część przynależną do będącego odrębną własnością wnioskodawcy lokalu nr 1, objętego osobną księgą wieczystą oraz toaleta, która stanowi współwłasność wnioskodawcy i jego brata, objęta w ramach części wspólnych budynku odrębną księgą wieczystą, które to pomieszczenie jedynie na drodze porozumienia przydzielone zostało do używania wnioskodawcy.

Wskazać należy, że lokal nr 1 został wyodrębniony przez wnioskodawcę dopiero po dokonaniu darowizny przez rodziców, więc w rozumieniu prawnym jest to lokal nowopowstały, który wcześniej w sensie prawnym po prostu nie istniał. Natomiast toaleta po dokonaniu darowizny ciągle objęta jest współwłasnością wnioskodawcy i brata stanowiąc część wspólną budynku.

Podsumowując, jedynie stan prawny części wspólnych budynku nie uległ zmianie, stanowią one współwłasność ułamkową. Natomiast lokale mieszkalne wyodrębnione w budynku mieszkalnym nie istniały przed datą tego wyodrębnienia, wcześniej istniał wyłącznie budynek w którym wnioskodawca posiadał jedynie udział 50%. Tymczasem przypomnieć należy, że budynek mieszkalny to nie to samo co lokal mieszkalny stanowiący odrębną nieruchomość. Przy czym przedmiotem amortyzacji może być zarówno budynek mieszkalny jak i lokal mieszkalny. Pojęcia te nie mogą być jednak używane zamiennie. Elementem stanowiącym część składową lokalu mieszkalnego nr 1 należącego do wnioskodawcy jest przy tym wyłącznie piwnica. Toaleta stanowi pomieszczenie należące do części wspólnych budynku (a nie lokalu) i objętych współwłasnością. Powyższe skutkuje tym, że zarówno w przypadku ustalenia wartości początkowej, jak i możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji, dla piwnicy i toalety wystąpią odmienne skutki prawnopodatkowe.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny jeżeli:

  • nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
  • dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
  • nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Amortyzacji nie podlegają natomiast grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 22c pkt 1 ww. ustawy). W myśl art. 22c pkt 2 ww. ustawy amortyzacji nie podlegają również budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z treści powyższego przepisu wynika jednoznacznie, że amortyzacji podlegają środki trwałe wskazane w tym przepisie wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 (umowa leasingu).

Jak stanowi art. 22d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego, o którym mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Stosownie do treści art. 22f ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b.

Stosownie natomiast do treści art. 22f ust. 4 ww. ustawy, jeżeli tylko część nieruchomości, w tym budynku mieszkalnego lub lokalu mieszkalnego, jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej bądź wynajmowana lub wydzierżawiana - odpisów amortyzacyjnych dokonuje się w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości, budynku lub lokalu odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej, wynajmowanej lub wydzierżawianej, do ogólnej powierzchni użytkowej tej nieruchomości, budynku lub lokalu.

Zatem jedną z podstawowych kategorii decydujących o prawidłowości dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest właściwe określenie wartości początkowej środków trwałych, która stanowi podstawę dokonywania tych odpisów. Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały w art. 22g ww. ustawy.

W niniejszej sprawie zastosowanie znajdzie przepis art. 22g ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, który stanowi, że za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób - wartość rynkową z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę wartość w niższej wysokości. Odwołanie do wartości rynkowej udziału w budynku nabytym w darowiźnie wynika z faktu, że z tej substancji majątkowej powstał nowy środek trwały w postaci lokalu nr 1, oraz do tej substancji majątkowej należy nadal toaleta jako część wspólna budynku objęta współwłasnością.

W myśl art. 22g ust. 16 ww. ustawy, przy ustalaniu wartości początkowej poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 3-5 oraz art. 22g ust. 2, 8, 9, 14 i 15, przepis art. 19 stosuje się odpowiednio. Przepis art. 19 ust. 3 ww. ustawy stanowi, że wartość rynkową rzeczy lub praw majątkowych określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia (w przedmiotowej sprawie – nabycia w drodze spadku). Tak ustaloną wartość początkową można powiększyć o udokumentowane nakłady.

Z uwagi na fakt, iż piwnica przynależy do lokalu mieszkalnego a toaleta nadal jest częścią wspólną budynku mieszkalnego, to wskazać należy, na możliwość ustalenia wartości początkowej obu pomieszczeń w tzw. sposób uproszczony. Z treści art. 22g ust. 10 ww. ustawy wynika bowiem, iż podatnicy mogą ustalić wartość początkową budynków mieszkalnych lub lokali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawianych albo używanych przez właściciela na cele prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, przyjmując w każdym roku podatkowym wartość stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynajmowanej, wydzierżawianej lub używanej przez właściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię użytkową uważa się powierzchnię przyjętą dla celów podatku od nieruchomości. Wartość początkową zawsze należy ustalać odrębnie dla lokalu nr 1, którego część w postaci piwnicy będzie wynajmowana i odrębnie dla części wspólnych do których należy toaleta.

Zauważyć należy, iż w przedmiotowej sprawie nie istnieją żadne przesłanki, aby wartość początkową wnioskodawca mógł ustalić w oparciu o art. 22g ust. 8 ww. ustawy, tj. w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia. Wartość początkowa winna być ustalona według wartości rynkowej z dnia nabycia darowizny udziału w budynku, gdyż jest ona znana, nie większej niż wartość określona w umowie darowizny.

Z uwagi na fakt, iż wnioskodawca jest współwłaścicielem części wspólnych, w tym toalety - drugim współwłaścicielem jest brat - wartością początkową będzie dla wnioskodawcy wartości rynkowa z dnia nabycia w drodze darowizny odpowiadająca jego udziałowi w częściach wspólnych z uwzględnieniem powierzchni wynajmowanej w części wspólnej tj. 2,3 m². Zgodnie bowiem z art. 22g ust. 11 ww. ustawy w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Myli się zatem wnioskodawca sądząc, że może sobie zsumować powierzchnię wynajmowaną piwnicy i toalety i odnieść ją w prosty sposób do powierzchni lokalu mieszkalnego aby ustalić procentowy udział powierzchni wynajmowanej do niewynajmowanej. Jak wykazano powyżej tylko piwnica jest częścią prawnie przynależną do lokalu mieszkalnego nr 1, toaleta nadal pozostaje częścią wspólną budynku we współwłasności z bratem (bez względu na to jak umówiono się co do sposobu korzystania z niej). W przypadku każdego z tych pomieszczeń odwołać należy się do innej powierzchni użytkowej – w pierwszym przypadku do powierzchni lokalu nr 1, a w drugim do części wspólnych budynku.

Zgodnie zaś z art. 22g ust. 17 ww. ustawy, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy oraz przedstawione we wniosku i jego uzupełnieniu zdarzenie stwierdzić należy, iż wnioskodawca może ustalić wartość początkową wskazanego we wniosku lokalu nr 1 w wysokości wartości rynkowej z dnia nabycia darowizny nie większej niż wynikająca z umowy darowizny powiększonej o wartość wydatków poniesionych na ulepszenie stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 2, art. 22g ust. 4 w związku z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Natomiast wartość początkową części wspólnych budynku można ustalić według wartości rynkowej z dnia nabycia, z uwzględnieniem art. 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i odnieść do udziału we współwłasności.

Oznacza to, że wartości początkowej wnioskodawca nie może ustalić według wyceny z grudnia 2012 r., lecz w oparciu o powołane powyżej przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odrębnie dla lokalu nr 1 i odrębnie dla części wspólnych budynku.

W związku z tym, że piwnica stanowi część wyodrębnionego lokalu nr 1, to wartość początkową tego składnika majątku należy ustalić proporcjonalnie do powierzchni jaki zajmuje ten lokal w odniesieniu do całego lokalu należącego do wnioskodawcy.

Toaleta stanowi zaś współwłasność i jak wynika z art. 22g ust. 11 ustawy, wartość początkową tego składnika majątku należy ustalić w proporcji do posiadanego udziału.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Standardowa stawka z wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 1,5% dla lokali mieszkalnych.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych - indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust.1 pkt 3 powoływanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m², domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Przy czym w myśl art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika. Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na minimum 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. W przypadku zaś gdy wnioskodawca okres amortyzacji planuje określić na 20 lat, wówczas maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 5%

Stosownie do przedstawionych wyżej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

W przypadku lokalu nr 1, którego częścią jest piwnica nie będzie przysługiwało wnioskodawcy prawo do wyboru indywidualnej stawki amortyzacji, gdyż jak już wyjaśniono wcześniej lokal został wyodrębniony z budynku i tym samym mamy do czynienia z lokalem, który powstał dopiero po dokonaniu darowizny. Tym samym podatnik nie może wykazać używania przez poprzedniego właściciela, gdyż takiego nigdy nie było. Nie można w tej sytuacji uwzględniać użytkowania rodziców sprzed dokonania darowizny na rzecz wnioskodawcy, bo odnosiło się to do używania całego budynku a nie wyodrębnionego lokalu. Przepis art. 22j ust. 3 ustawy odnieść należy do używania obecnie posiadanego lokalu nr 1, a w chwili używania budynku przez rodziców lokal ten jeszcze nie istniał. Brak zatem w tym przypadku tożsamości przedmiotowej. Przy ustalaniu wartości początkowej lokalu nr 1 bezwzględnie należy pamiętać, że środkiem trwałym jest lokal mieszkalny a nie budynek, lokal nie istniał, aż do czasu jego wyodrębnienia. Jego jedynym właścicielem był więc wnioskodawca. Lokal nie był używany przed darowizną przez rodziców, z tej prostej przyczyny, że go nie było

Natomiast w przypadku ustalenia wartości początkowej części wspólnych budynku, do której należy toaleta, wnioskodawca może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10% wartości początkowej przedmiotowej części nieruchomości, gdyż w tym przypadku nie mamy do czynienia z nowopowstałym pomieszczeniem, gdyż z prawnego punktu widzenia status toalety pozostał częścią wspólną budynku we współwłasności z bratem, a więc status prawny był taki sam jak przed umową darowizny i odnosił się do budynku mieszkalnego (a nie lokalu), który był przez rodziców używany. Przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat pod warunkiem wszakże, iż spełniona została jednak z przesłanek z art. 22j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy.

W świetle przedstawionych powyżej wyjaśnień nie można uznać stanowiska wnioskodawcy za prawidłowe, gdyż wnioskodawca w ogóle nie dostrzega, że oba pomieszczenia, które będzie wynajmować nie mają tego samego stanu w sensie prawnym – jedno jest częścią lokalu mieszkalnego a drugie budynku mieszkalnego, przy czym lokal i budynek zawsze są odrębnymi środkami trwałymi.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto tut. Organ informuje, że wydając indywidualne interpretacje przepisów prawa podatkowego nie bada prawdziwości zdarzeń czy sformułowań przedstawionych we wniosku, tylko przyjmuje je za elementy opisu zdarzenia przyszłego. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretację opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego podanego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny (zdarzenie przyszłe) jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Ustalenie stanu rzeczywistego stanowi domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Jeżeli zatem przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różnić się będzie od stanu faktycznego, który wystąpi w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chronić wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj