Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-843/10-4/KS
z 15 grudnia 2010 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IPPB1/415-843/10-4/KS
Data
2010.12.15



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Wydatki nieuznawane za koszty uzyskania przychodów

Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów --> Pojęcie i wysokość kosztów uzyskania przychodów

Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Źródła przychodów --> Katalog źrodeł przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
amortyzacja
ewidencja środków trwałych
ewidencja środków trwałych
mieszkania
mieszkania
preferencyjna stawka amortyzacji
preferencyjna stawka amortyzacji
środek trwały
środek trwały
własność
własność
wydatek
wydatek


Istota interpretacji
możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego



Wniosek ORD-IN 441 kB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 22 września 2010 r. (data wpływu 23 września 2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej oraz sposobu ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W roku 2010 Wnioskodawczyni wraz z mężem kupili (na zasadzie rozdzielności majątkowej) lokal mieszkalny (własność hipoteczna) w starej w. kamienicy wybudowanej w latach 1912-1914 i użytkowanej od 1914 roku, wpisanej do rejestru zabytków pod. Nr 729 przy ul. O.. W roku 2010 został przeprowadzony generalny remont ww. mieszkania chcąc przywrócić mu dawną, przedwojenną świetność. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię i jej męża na modernizację i ulepszenie ww. lokalu stanowią co najmniej 30% jego wartości początkowej (ceny nabycia przez małżonków tego lokalu).

Mieszkanie kupione przez Wnioskodawczynię i jej męża było używane i wykorzystywane od 1914 roku. W związku z zamiarem najmu powyższego lokalu, małżonkowie chcą rozliczać amortyzację skalkulowaną na okres co najmniej 10 lat. Ponieważ Wnioskodawczyni ma z mężem rozdzielność majątkową, zakupili mieszkanie po połowie, wydatki na jego ulepszenie i modernizację także ponieśli po połowie. Amortyzację chcą również rozliczać po połowie.

Przedmiotowy wniosek Wnioskodawczyni uzupełniła pismem z dnia w 13.12.2010 r. (data wpływu 13.12.2010 r.) poprzez przedstawienie własnego stanowisko w sprawie w odniesieniu do pytania oznaczonego nr 2.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy możemy stosować indywidualną stawkę amortyzacyjną (możemy rozliczać amortyzację skalkulowaną na okres co najmniej 10 lat)...
  2. Czy do wartości początkowej mieszkania można doliczyć koszty poniesione na jego ulepszenie...

Zdaniem Wnioskodawczyni w wyżej opisanym przypadku znajduje zastosowanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ze względu na:

  1. indywidualną stawkę amortyzacyjna można ustalić dla lokali będących środkami trwałymi, stanowiącymi odrębną własność,
  2. lokal był używany i wykorzystywany przed nabyciem i wprowadzeniem do ewidencji środków trwałych przez okres ponad 60 miesięcy,
  3. lokal był ulepszany i modernizowany, zaś wydatki poniesione na ulepszenie lokalu stanowią co najmniej 30% wartości początkowej,
  4. lokal jest wprowadzony po raz pierwszy do ewidencji środków trwałych.

Zdaniem Wnioskodawczyni spełnienie powyżej przywołanych warunków ustawy podatkowej pozwala na stosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej. W tym przypadku do wartości początkowej mieszkania można doliczyć koszty poniesione na jego ulepszenie (gdyż stanowią co najmniej 30% jego wartości początkowej).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), źródłem przychodu jest m.in. najem (z wyjątkiem najmu składników majątku związanych z działalnością gospodarczą).

W odniesieniu do przychodów z najmu ma zastosowanie ogólna definicja kosztu podatkowego, zawarta w art. 22 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a – 22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty
    - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podatnik, który podejmie decyzję o amortyzowaniu przedmiotu najmu, musi ustalić jego wartość początkową oraz właściwą stawkę amortyzacyjną.

Zasady ustalenia wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych określone zostały m.in. w art. 22g ust. 1 i 3 ww. ustawy.

Zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

Przy czym za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług (art. 22g ust. 3 ww. ustawy).

W myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub, w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji dla środków trwałych przewiduje art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 22j ust.1 pkt 3 powoływanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
    - dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata,

Jak wynika z art. 22j ust. 3 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Ustalenie przez ustawodawcę minimalnego okresu amortyzacji środka trwałego na 10 lat oznacza, że maksymalna wysokość rocznej stawki amortyzacji będzie wynosić 10%. Powyższy zapis należy rozumieć w ten sposób, że indywidualne stawki amortyzacyjne mogą być ustalane jedynie dla takich środków trwałych, które - w rozumieniu ustawy - są albo używane albo ulepszone, a ponadto nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, prowadzonej przez podatnika.

Stosownie do przedstawionych powyżej regulacji prawnych, aby istniała możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacji używanego środka trwałego muszą być spełnione dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany co najmniej przez okres 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji danego podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w 2010 roku Wnioskodawczyni wraz z mężem nabyła lokal mieszkalny. Mieszkanie kupione przez Wnioskodawczynię i jej męża było używane i wykorzystywane od 1914 roku.

Mając na uwadze powoływane powyżej uregulowania prawne oraz opisane zdarzenie przyszłe stwierdzić należy, iż lokal mieszkalny, którego współwłaścicielem stała się Wnioskodawczyni w 2010 r. niewątpliwie był użytkowany przez poprzedniego użytkownika w okresie dłuższym niż 60 miesięcy przed datą jego nabycia. Oznacza to, że zostały spełnione warunki określone w przepisach art. 22j ust.1 pkt 3 oraz w art. 22j ust. 3 pkt 1. Tym samym w świetle powołanych wyżej przepisów Wnioskodawczyni może skorzystać z wyboru indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokość maksymalnie 10% jego wartości początkowej, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat.

Odnosząc się kwestii dotyczącej możliwości doliczenia do wartości początkowej przedmiotowego lokalu mieszkalnego kosztów poniesionych na jego ulepszenie wskazać należy, iż zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę do naliczania odpisów amortyzacyjnych.

W myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3 500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Jednocześnie należy wskazać, iż w myśl art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, iż w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, iż w roku 2010 został przeprowadzony generalny remont nabytego lokalu mieszkalnego. Wydatki poniesione przez Wnioskodawczynię i jej męża na modernizację i ulepszenie stanowią co najmniej 30% jego wartości początkowej (ceny nabycia przez małżonków tego lokalu). Ponieważ Wnioskodawczyni ma z mężem rozdzielność majątkową, wydatki na ulepszenie i modernizację lokalu także ponieśli po połowie.

W świetle powyższego należy zauważyć, iż w przedmiotowej sprawie, rozstrzygające znaczenie ma charakter prac wykonanych w lokalu. O tym, czy poniesione nakłady stanowią wydatki na remont, bezpośrednio zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, czy też będą uznane za nakłady na ulepszenie środka trwałego i będą zaliczane do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne – zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie przepisami – decyduje zakres przeprowadzonych robót.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Ulepszenie polega na przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji środka trwałego. Wyliczenie zawarte w omawianym przepisie stanowi katalog zamknięty, co oznacza, że tylko wydatki związane chociaż z jedną z tych prac, które w konsekwencji skutkują wymienionymi efektami, czyli przebudową, rozbudową, rekonstrukcją, adaptacją lub modernizacją środka trwałego, mogą zostać uznane za wydatki ulepszające ten środek.

W świetle powyższego różnica pomiędzy nakładami ponoszonymi na remont a nakładami ponoszonymi na ulepszenie (adaptację) środków trwałych polega na tym, że remont zmierza do podtrzymania, odtworzenia wartości użytkowej środków trwałych i jest rodzajem naprawy, wymiany zużytych elementów, natomiast w wyniku ulepszenia środek trwały zostaje unowocześniony lub przystosowany do spełnienia innych, nowych funkcji, zyskuje istotną zmianę cech użytkowych.

W tym miejscu należy dodać, iż o tym, czy dane prace stanowią remont czy ulepszenie środka trwałego powinny decydować wyłącznie kryteria techniczne, natomiast w przypadku wątpliwości – podstawą kwalifikacji powinna być ekspertyza wykonana przez biegłego rzeczoznawcę.

Nadmienić należy, iż tut. organ podatkowy nie jest władny w kwestii rozstrzygania czy przedmiotowy lokal był ulepszony czy remontowany, ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym tych pojęć nie definiują, a zatem interpretacja indywidualna wydana jest w oparciu o przedstawione zdarzenie przyszłe.

Z kontekstu pytania przedstawionego we wniosku wywieść należy, iż poniesione wydatki Wnioskodawczyni kwalifikuje jako wydatki na ulepszenie.

Wobec powyższego przyjmując za Wnioskodawczynią, iż są to wydatki na ulepszenie, podwyższają one wartość początkową zakupionego lokalu mieszkalnego. Oznacza to, iż będą mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów poprzez odpisy amortyzacyjne (proporcjonalnie do posiadanego przez Wnioskodawczynię udziału we współwłasności) pod warunkiem, że przedmiotowy lokal mieszkalny zostanie wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Mając na uwadze powyższe stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Z uwagi na fakt, iż Strona opłaciła wniosek w zakresie zdarzenia przyszłego w wysokości 45 zł, nadpłata w wysokości 5 zł dokonana w dniu 24.09.2009 r. będzie zwrócona, na adres wskazany we wniosku zgodnie z art. 14f § 2a Ordynacji podatkowej.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe różni się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego

Interpretacja dotyczy zdarzenie przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art.54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj