Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/2/415-74/11/NG
z 17 marca 2011 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

Interpretacje podatkowe
 

Rodzaj dokumentu
interpretacja indywidualna
Sygnatura
IBPBII/2/415-74/11/NG
Data
2011.03.17



Autor
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach


Temat
Podatek dochodowy od osób fizycznych --> Koszty uzyskania przychodów


Słowa kluczowe
amortyzacja
amortyzacja
budynek mieszkalny
budynek mieszkalny
najem
najem
stawka indywidualna
stawka indywidualna


Istota interpretacji
Czy Wnioskodawcy przysługuje prawo amortyzowania budynku mieszkalnego indywidualną stawką amortyzacyjną w wysokości10%?



Wniosek ORD-IN 2 MB

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że Pani stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 14 stycznia 2011r. (data wpływu do tut. Biura 19 stycznia 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 stycznia 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

W dniu 28.10.2010r. Wnioskodawca nabył od swoich dziadków umową darowizny dwie działki zabudowane dwoma budynkami mieszkalnymi w zabudowie bliźniaczej. Dziadkowie Wnioskodawcy byli właścicielami na prawach wspólności majątkowej jednej nieruchomości na podstawie umowy sprzedaży z dnia 10.10.2003r. – drugiej na podstawie zniesienia współwłasności z dnia 21.03.1988r. W dniu nabycia jedna nieruchomość była obciążona hipoteką umowną kaucyjną druga zaś hipoteką umowną kaucyjną oraz hipoteką umowną zwykłą. W dniu nabycia Wnioskodawca pozostawał w związku małżeńskim (wspólność ustawowa małżeńska). Nieruchomości te w chwili nabycia były kompletne i zdatne do użytku. Nieruchomości te przed nabyciem przez Wnioskodawcę były używane przez 60 miesięcy. Wnioskodawca zamierza wynająć w/w budynki mieszkalne spółce z o.o. na podstawie umowy najmu na cele użytkowe na okres ok. 2 – 5 lat. W nieruchomościach tych spółka z o.o. zamierza odbywać jedynie zgromadzenia wspólników oraz zarządu spółki. W związku z planowanym wynajmem nie będą przeprowadzanie żadne prace budowlano-adaptacyjne. Wnioskodawca jest udziałowcem tejże spółki z o.o. W jednej z w/w nieruchomości spółka ta zarejestrowała swoja siedzibę.

Wnioskodawca dochody z planowanego wynajmu zamierza rozliczać na zasadach ogólnych z uwzględnieniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków mieszkalnych 10% rocznie, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w sytuacji, gdy w związku z planowanym wynajmem budynków mieszkalnych na cele użytkowe nie jest konieczna zmiana sposobu użytkowania tychże budynków w Wydziale Architektury, (przez co nadal charakter ich jest mieszkalny), można zastosować indywidualna stawkę amortyzacyjną 10% rocznie przewidzianą dla budynków innych niż niemieszkalne, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...

Stanowisko Wnioskodawcy jest takie, iż odnośnie przedstawionego powyżej stanu faktycznego można zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powołując się na III Część Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31.12.1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT): „O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania…. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. Mając na uwadze fakt, iż przedmiotowe budynki mają przeznaczenie mieszkalne, a najem na cele użytkowe będzie mieć charakter tymczasowy (2-5 lat) oraz fakt, iż nie będą wykonane żadne prace budowlano-adaptacyjne niniejsze stanowisko zdaniem Wnioskodawcy jest zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodów jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Artykuł 22 ust. 8 stanowi, iż kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

W myśl art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

  1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
  2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
  3. inne przedmioty

-o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Art. 22c pkt 1 ww. ustawy stanowi natomiast, iż amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Natomiast zgodnie z art. 22c pkt 3 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu.

W myśl art. 22g ust. 11 w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się, stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy, od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, budynki mieszkalne amortyzuje się według stawki 1,5% (grupa 01, podgrupa 11). Zatem dla określenia prawidłowej stawki amortyzacyjnej istotne jest ustalenie charakteru budynku, tj. właściwe określenie Grupy Rodzajowej Środków Trwałych.

Jak wynika z uwag szczegółowych do grupy 1 Klasyfikacji Środków Trwałych (rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. Dz. U. Nr 242, poz. 1622), zawarty w tej klasyfikacji podział budynków na mieszkalne i niemieszkalne oparto na Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB), co znalazło swój wyraz w powiązaniu każdej pozycji KŚT z odpowiednimi grupowaniami tej klasyfikacji.

O zaliczeniu budynku (lub lokalu) do właściwej grupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. W przypadku budynków (lub lokali) o różnym przeznaczeniu o zaliczeniu obiektu do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje głównie jego przeznaczenie.

Wskazać przy tym należy, iż kwalifikacji środka trwałego do określonej grupy Klasyfikacji Środków Trwałych dokonuje sam podatnik. Kwestii tej nie regulują przepisy prawa podatkowego, a tylko te przepisy, zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mogą być przedmiotem interpretacji indywidualnej. Podatnik, w przypadku wątpliwości dotyczących odpowiedniej klasyfikacji, może zwrócić się o dokonanie klasyfikacji do Urzędu Statystycznego.

W uzasadnieniu swojego stanowiska, Wnioskodawca powołał się na Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 30.12.1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, jednakże akt ten utracił moc prawną z dniem 1 stycznia 2011 roku, natomiast jego postanowienia, w cytowanym przez Wnioskodawcę zakresie, są tożsame z regulacjami zawartymi w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT).

Przedstawiając zdarzenie przyszłe Wnioskodawca wskazał, że budynki, które zamierza wynajmować posiadają charakter mieszkalny, zatem stawka amortyzacyjna dla tych budynków wynosi 1,5%.

Jednakże w odniesieniu do budynków i budowli, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych w określonych warunkach mogą być stosowane wyższe od wskazanych w wykazie stawek amortyzacyjnych - indywidualne stawki amortyzacyjne. Kwestię tę uregulowano w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z zapisami art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż: dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

  1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
  2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych

-dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z brzmieniem art. 22j ust. 3 środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:

  1. używane - jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
  2. ulepszone - jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30 % wartości początkowej.

Jak wynika z powyższych zapisów, indywidualną stawkę amortyzacyjną dla używanych budynków (lokali) mieszkalnych można ustalić, jeżeli spełnione są dwa podstawowe warunki: przed nabyciem środek trwały musiał być wykorzystywany przez okres, co najmniej 60 miesięcy oraz musi być po raz pierwszy wprowadzony do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podatnika.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca w 2010 roku nabył w drodze darowizny dwie nieruchomości zabudowane budynkami mieszkalnymi. Nabyte nieruchomości pozostawały w posiadaniu poprzednich właścicieli (dziadków wnioskodawcy) odpowiednio od roku 1988 oraz 2003, a zatem były wykorzystywane przed ich nabyciem przez okres 60 miesięcy. Nieruchomości te Wnioskodawca zamierza wynająć spółce z o.o. na podstawie umowy najmu. Spółka będzie wykorzystywać wspomniane nieruchomości w celach użytkowych w okresie około 2 – 5 lat. Uzyskane przychody z najmu opodatkowane będą na zasadach ogólnych. Zgodnie ze wskazaniem Wnioskodawcy budynki te mają charakter mieszkalny i nie utracą go w związku z używaniem ich przez spółkę z o.o. w celach użytkowych.

Biorąc powyższe pod uwagę, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym wynajmowane budynki będą mogły być amortyzowane przez Wnioskodawcę z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej pod warunkiem, że nie były wcześniej wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Jednakże okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Zatem jeżeli budynki będą amortyzowane przez okres 10 lat, stawka amortyzacji będzie wynosić 10%.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy uznać należy za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.



doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj