INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 16 czerwca 2011 r. (data wpływu 17 czerwca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie amortyzacji.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług gastronomiczno-hotelarskich. W ramach prowadzonej działalności w 2004 roku Zainteresowana zakupiła budynek, w którym były prowadzone usługi hotelarskie. Budynek ten jako mający co najmniej 50 lat jest budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zastosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4, w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku.

W 2008 roku została rozpoczęta rozbudowa/ modernizacja istniejącego budynku, polegająca na dobudowaniu pokoi hotelowych, sali konferencyjnej oraz basenu wraz z infrastrukturą. Prace zakończono w lutym 2011 roku. W czasie realizacji rozbudowy prowadzona była działalność gospodarcza.

Odpisy amortyzacyjne są dokonywane od wartości uwzględniającej cenę zakupu i wartość nowych nakładów związanych z modernizacją i rozbudową. Utrzymano przy tym dotychczasową stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% właściwą dla budynków używanych.

Zdaniem Wnioskodawczyni wyremontowany i zmodernizowany obiekt pochodzący z 1888 roku wraz z częścią dobudowaną powinien być traktowany jako jeden środek trwały.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w stanie faktycznym opisanym we wniosku do budynku winna być zastosowana stawka amortyzacyjna wynosząca 10% rocznie, liczona od wartości budynku uwzględniającej dokonane ulepszenia, modernizację i rozbudowę...

Zdaniem Wnioskodawczyni, do amortyzacji budynku według stawki 10% przy jego modernizacji oraz rozbudowie winna być zastosowana dotychczasowa stawka amortyzacji. Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki uległy polepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji wartość początkowa tych środków powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie. Na podstawie powyższego przepisu należało zwiększyć wartość początkową budynku, podlegającą amortyzacji.

W przedstawionych okolicznościach do amortyzacji budynku winna być zastosowana dotychczasowa stawka amortyzacji, która dla powołanego budynku wynosiła 10% rocznie. Brak jest przepisu nakazującego podatnikowi zmianę sposobu amortyzacji i stawki amortyzacji w razie zmiany wartości początkowej środka trwałego.

Obiekt o powierzchni użytkowej 3.943 m² jest ze sobą połączony na dwóch poziomach i stanowi zespolony budynek. Do komunikacji pionowej służy 1 winda umieszczona w części dobudowanej. Budynek istniejący i dobudowany nie mogą być samodzielnie wykorzystywane, ponieważ są wzajemnie powiązane funkcjonalnie (np. jedna kuchnia i restauracja są zlokalizowane w budynku istniejącym). Obiekt stanowi w całości jedną strefę przeciwpożarową i posiada jedną centralę SAPP.

Przedmiotowy system zabezpieczenia pożarowego sterowany jest z części dobudowanej i obsługującej wszystkie pomieszczenia całego obiektu. Rozbudowany obiekt posiada tytko jedno wejście główne w części dobudowanej, pozostałe wejścia są drogami ewakuacyjnymi. Cały obiekt jest zasilany jednym przyłączem energetycznym zlokalizowanym w części dobudowanej. Obiekt posiada również jedno zasilanie awaryjne z agregatu prądotwórczego. Utrzymując powyższe uwarunkowania i odwołując się do rozporządzenia RM z dnia 30.12.1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112), Klasyfikacja służy do klasyfikowania obiektów budowlanych i może być ona stosowana w trakcie renowacji, wyburzania i modernizacji obiektu budowlanego. W części I objaśnienie wstępne w rozdziale zatytułowanym „pojęcia podstawowe” została uregulowana kwestia klasyfikacji budynków połączonych. Wzajemne przenikanie funkcjonale części istniejącej i dobudowanej jednoznacznie dowodzi, że obiekt powinien być traktowany dla celów amortyzacji jako jeden środek trwały w rozumieniu klasyfikacji środków trwałych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Kosztami uzyskania przychodu są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła. Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Reasumując powyższe rozważania stwierdzić należy, że aby składnik majątku podatnika można było uznać za środek trwały musi spełniać on następujące warunki:

• musi stanowić własność lub współwłasność podatnika,
• przewidywany okres jego używania jest dłuższy niż rok,
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą.
  
  

Co istotne, przedmiot ten w dniu przyjęcia do używania powinien być kompletny i zdatny do użytku, jednak w przepisach podatkowych brak jest wyjaśnienia tych pojęć. Przyjąć należy więc, iż składnik majątku spełnia te kryteria, jeśli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem oraz jest sprawny technicznie i zalegalizowany prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie.

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych.

Zgodnie z art. 22g ust. 17 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe ulegają ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Podstawą do zwiększenia wartości początkowej środków trwałych o wartość wydatków poniesionych na ich ulepszenie, co wiąże się z brakiem możliwości zaliczenia tych wydatków bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów, jest spełnienie warunków zawartych w wyżej powołanym przepisie, tzn. musi nastąpić ulepszenie środków trwałych, a suma wydatków z tego tytułu musi przekroczyć 3.500 zł w danym roku podatkowym.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności w 2004 roku zakupiła budynek, który jako mający co najmniej 50 lat jest budynkiem używanym w rozumieniu art. 22j ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z powyższym, zastosowano stawkę amortyzacyjną w wysokości 10% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 4, w brzmieniu obowiązującym w 2005 roku. Natomiast w 2008 roku została rozpoczęta rozbudowa/modernizacja istniejącego budynku, a prace zakończono w lutym 2011 roku.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji - nie może być krótszy niż 3 lata.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 4 powołanej ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna z Wykazu stawek amortyzacyjnych wynosi 2,5% - 40 lat pomniejszone o pełną liczbę lat, które upłynęły od dnia ich oddania po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika.

Mając na względzie przedstawione we wniosku informacje oraz powołane powyżej przepisy należy stwierdzić, że poniesione nakłady, które są modernizacją (ulepszeniem) środka trwałego, zwiększają jego wartość początkową i od tak ustalonej wartości początkowej Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych według metody amortyzacji wybranej w momencie przyjęcia do używania tego środka trwałego, aż do jego pełnego zamortyzowania.

Reasumując, w stanie faktycznym opisanym we wniosku do budynku winna być zastosowana stawka amortyzacyjna wynosząca 10% rocznie, liczona od wartości budynku uwzględniającej dokonane ulepszenia, modernizację i rozbudowę.

Od wartości początkowej całości budynku, powiększonej o wydatki związane z jego modernizacją, Wnioskodawczyni będzie przysługiwała możliwość kontynuowania dokonywania odpisów amortyzacyjnych według indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości wynikającej z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowo należy podkreślić, iż niniejsza interpretacja nie dotyczy możliwości wyboru przez Wnioskodawcę indywidualnej stawki amortyzacji dla przedmiotowego budynku, tj. spełnienia warunków, o których mowa w art. 22j ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przed rozpoczęciem amortyzacji tego budynku. Przedstawione stanowisko oparte zostało na założeniu, iż Zainteresowana pierwotnie przyjęła prawidłową metodę amortyzacji dla ww. budynku.

Do wniosku dołączono mapę geodezyjną przedmiotowego budynku. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego, w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do oceny załączonej mapy; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawczynię i Jej stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.