INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 02.09.2011r. (data wpływu 15.09.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych modernizacji środka trwałego- jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 15.09.2011r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie skutków podatkowych modernizacji środka trwałego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest w trakcie zakupu mieszkania o powierzchni 102 m. Zakupu dokonuje na rynku wtórnym. Mieszkanie to zamierza wynajmować na cele mieszkalne. Lokal, jako dotychczas użytkowany, Spółka chce wcześniej zmodernizować - przed oddaniem do użytkowania.

W projekcie modernizacji przewidziano montaż instalowanych na stałe zabudów wnękowych jak również montaż zabudowy kuchennej indywidualnie zaprojektowanej i na stałe instalowanej pod konkretne wymiary. Zarówno zabudowy wnękowe jak również zabudowa kuchenna będę o wartości powyżej 3.500,00 zł netto każda. W przedmiotowym lokalu wymienione zabudowy wcześniej nie występowały i będą one tam instalowane po raz pierwszy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wykonanie ww. na trwałe umiejscowionych stałych zabudów wnękowych oraz zabudowy kuchennej należy traktować jako modernizację środka trwałego (tu: mieszkania) z punktu widzenia ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy poniesione na to nakłady zwiększają wartość początkową środka trwałego...
3. Czy ww. nakłady powinny być amortyzowane tą samą stawką jak środek trwały...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Ww. nakłady stanowią unowocześnienie i trwałe ulepszenie istniejącego środka trwałego w postaci mieszkania i zwiększają jego wartość początkową. Jednocześnie podnoszą jego walory estetyczne i zwiększają funkcje użytkowe.

W związku z powyższym powinny być traktowane jako modernizacja środka trwałego i powinny podlegać zasadom amortyzacji takim samym jak podstawowy środek trwały i wg tych samych stawek.

Ustalenie prawidłowej interpretacji w tym zakresie jest niezbędne do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, o którym stanowi art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm., dalej ustawa o pdop), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki poniesione na ulepszenie środka trwałego, nie mogą być bezpośrednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodu, lecz powiększają wartość początkową środka trwałego, od której dokonywane są odpisy amortyzacyjne.

Powyższe wynika wprost z następujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych:

• art. art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. c) ustawy o pdop, w którym mowa, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 16g ust. 13 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych (…).
• art. 16g ust. 13 ustawy, zgodnie z którym jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji, wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. 1 i 3-11, powiększa się o sumę wydatków na ich ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.
• 15 ust. 6 ww. ustawy, w myśl którego kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16.
  
  

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie podaje definicji pojęcia ulepszenia, czy modernizacji. Również inne ustawy w tym ustawa z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane nie definiują tych pojęć. Dla celów podatkowych przyjmuje się, że przez ulepszenie środka trwałego należy rozumieć:

1. przebudowę – zmianę (poprawienie) istniejącego stanu środków trwałych na inny,
2. rozbudowę – powiększenie (rozszerzenie) składników majątkowych,
3. rekonstrukcję – odtworzenie (odbudowanie) zużytych całkowicie lub częściowo lub częściowo składników majątkowych,
4. adaptację – przystosowanie (przerobienie) składnika majątkowego do wykorzystania go w innym celu niż ten, do którego był pierwotnie przeznaczony , albo nadanie mu nowych cech użytkowych,
5. modernizację – unowocześnienie środków trwałych.
   
   

Na podstawie powyższego zestawienia można stwierdzić, że wszystkie zmiany trwale unowocześniające środek trwały, które powodują zwiększenie wartości użytkowej tegoż środka stanowią ulepszenie tego środka.

Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że nakłady w postaci zabudowy wnękowej i kuchennej będą stanowić wydatki na ulepszenie środka trwałego - lokalu mieszkalnego. Nakłady te spełniają następujące warunki:

• wydatki związane z zabudową wnękową i kuchenną unowocześnią nabyte mieszkanie,
• wydatki te spowodują wzrost wartości użytkowej mieszkania,
• wydatki przekraczają 3500zł.
  
  

Podatkowo na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 1 lit c w związku z art. 16g ust. 1 pkt 13 suma wydatków na zabudowy powiększy wartość początkową mieszkania, czyli cenę nabycia ( art. 16g ust. 1 pkt 1) ustawy o pdop). Od tak ustalonej wartości początkowej odpisów amortyzacyjnych Wnioskodawca będzie dokonywał według stawki przewidzianej dla lokalu mieszkalnego.

Końcowo za niezrozumiałe organ uznaje stwierdzenie Wnioskodawcy zawarte w jego stanowisku, że „Ponadto uważamy, że ustalenie prawidłowej i niebudzącej wątpliwości interpretacji w tym zakresie jest niezbędne do ustalenia wartości początkowej środka trwałego, o którym stanowi art. 31 ust. 1 ustawy o rachunkowości”.

Organ zauważa, że co do zasady interpretacja indywidualna dotyczy prawa podatkowego, a nie prawa bilansowego i interpretacja potwierdza, lub nie czy dany podmiot, w danych warunkach, w istniejącym stanie prawnym, postąpił lub postąpi prawidłowo, a więc zgodnie z prawem podatkowym. Nie mogą natomiast stanowić przedmiotu indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego zagadnienia związane z kwalifikacją zdarzenia z punktu widzenia przepisów o charakterze rachunkowym.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock