Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-918/12-2/TW
z 21 grudnia 2012 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana X, przedstawione we wniosku z dnia 19 września 2012 r. (data wpływu 21 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie, w zakresie prawidłowości ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego oraz w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych w równych ratach.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 24 września 2008 r. aktem notarialnym Wnioskodawca nabył spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego. W transakcji sprzedaży lokalu mieszkalnego pośredniczył pośrednik nieruchomości, za którego usługi Wnioskodawca zapłacił prowizję.

W dniu 23 marca 2010 r. aktem notarialnym spółdzielcze własnościowe prawo do ww. lokalu mieszkalnego zostało przekształcone w prawo odrębnej własności.

Od listopada 2008 r. Wnioskodawca wynajmuje lokal mieszkalny jako osoba prywatna (lokal mieszalny nie jest wynajmowany w ramach prowadzonej działalności gospodarczej) i od przychodu płaci podatek w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych w wysokości 8,5%.

Od stycznia 2013 r. Wnioskodawca zamierza dochody z wynajmu lokalu mieszkalnego opodatkować na zasadach ogólnych stosując odpisy amortyzacyjne przewidziane w ustawie o PDOF.

Lokal mieszkalny został nabyty przez poprzednich właścicieli w 1998 r. i do momentu jego sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli.

Wnioskodawca nie wprowadził lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych prowadzonej na potrzeby PDOF. Wnioskodawca zamierza wprowadzić lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych ze względu na wybór formy opodatkowania dochodów z najmu na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie o PDOF.

Lokal mieszkalny nie jest trwale związanym z gruntem budynkiem handlowo-usługowym wymienionym w rodzaju 103 Klasyfikacji Środków Trwałych ani innym budynkiem niemieszkalnym wymienionym w rodzaju 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, trwale związanym z gruntem ani kioskiem towarowym o kubaturze poniżej 500 m³, domkiem kempingowym, czy też budynkiem zastępczym.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie w zakresie możliwości zastosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości 10% rocznie.

Czy przy opodatkowaniu dochodu z najmu lokalu mieszkalnego – po wcześniejszym przejściu na zasady ogólne rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych (dalej: PDOF) i wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych na potrzeby PDOF – Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 10% rocznie wartości początkowej lokalu mieszkalnego?

Zdaniem Wnioskodawcy, przy opodatkowaniu dochodu z najmu lokalu mieszkalnego – po wcześniejszym przejściu na zasady ogólne rozliczenia PDOF i wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych na potrzeby PDOF – Wnioskodawca może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji nie wyższą niż 10% rocznie wartości początkowej lokalu mieszkalnego.

Zgodnie z art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o PDOF podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, innych niż budynki (lokale) niemieszkalne.

Na podstawie art. 22j ust. 3 ustawy o PDOF środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Lokal mieszkalny był wykorzystywany przez poprzednich właścicieli od 1998 r. do dnia zakupu lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę, tj. do dnia 24 września 2008 r. Tym samym lokal mieszkalny był wykorzystywany przez okres dłuższy niż 60 miesięcy przed jego nabyciem przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca nie wprowadził lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych prowadzonej na potrzeby PDOF. Wnioskodawca zamierza wprowadzić lokal mieszkalny do ewidencji środków trwałych ze względu na wybór formy opodatkowania dochodów z najmu na zasadach ogólnych przewidzianych w ustawie o PDOF.

Biorąc pod uwagę powyższe, Wnioskodawca ma prawo do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacji lokalu mieszkalnego nie wyższej niż 10% rocznie wartości początkowej lokalu mieszkalnego.

Stanowisko Wnioskodawcy znajduje potwierdzenie w praktyce interpretacyjnej Ministra Finansów (por. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 3 kwietnia 2012 r., znak: IBPBII/2/415-19/12/MM, interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 lutego 2011 r., znak: ITPB1/415-1118/10/PSZ).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określa art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U z 2012 r., poz. 361 ze zm.), zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 ww. ustawy i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodu z danego źródła, bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednakże ciężar wskazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Definicja środków trwałych – dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych określona została w art. 22a ww. ustawy przez wskazanie składników majątku, które przy spełnieniu określonych w tym przepisie warunków uznać można za środki trwałe, które podlegają amortyzacji oraz w art. 22c ww. ustawy, w którym wymieniono również składniki majątku uznawane m.in. za środki trwałe, niepodlegające amortyzacji. Definicja środków trwałych została więc dla celów podatkowych ściśle powiązana z pojęciem amortyzacji.

Z treści przepisu art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (pkt 1);
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu (pkt 2),

– zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że środkami trwałymi podlegającymi amortyzacji są m.in. nabyte lokale, o ile spełniają następujące warunki:

• stanowią własność lub współwłasność podatnika,
• są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,
• są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bądź też najmem.
  
  

Ponadto budynki (lokale) mieszkalne podlegają amortyzacji, o ile podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu. Amortyzacji nie podlegają zaś grunty, udział w gruncie przypadający na wyodrębniony lokal mieszkalny.

Zgodnie z art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przez rozpoczęciem ich amortyzacji, wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.

Stosownie do treści art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Zgodnie z Wykazem rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym Załącznik Nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lokale mieszkalne amortyzuje się przy zastosowaniu stawki 1,5%.

Możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacji przewiduje art. 22j ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:

1. trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
2. kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych i budynków

– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.

Stosownie do postanowień art. 22j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy, środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy.

Z przywołanego przepisu art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany (budynek, lokal lub budowlę), który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.

W przeciwnym wypadku zgodnie z wyżej powołanym art. 22i ust. 1 odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że Zainteresowany jest właścicielem lokalu mieszkalnego, który był użytkowany przez poprzednich właścicieli od 1998 roku do momentu jego sprzedaży na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca zamierza dokonywać jego amortyzacji wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej przez okres 10 lat.

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, że Wnioskodawca po przejściu na zasady ogólne rozliczania przychodów z najmu i wprowadzeniu lokalu mieszkalnego do ewidencji środków trwałych będzie mógł amortyzować lokal mieszkalny, o którym mowa we wniosku wg indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości maksymalnie 10% rocznie.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnych, tut. Organ informuje, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Wniosek w zakresie prawidłowości ustalenia wartości początkowej lokalu mieszkalnego w dniu 21 grudnia 2012 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną.

Natomiast wniosek w zakresie możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych w równych ratach w dniu 21 grudnia 2012 r. został rozstrzygnięty odrębną interpretacją indywidualną.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.