Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPP1.4512.886.2016.1.ES
z 9 lutego 2017 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2017 r. poz. 201) oraz § 2 i § 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r. poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 listopada 2016 r. (data wpływu 15 listopada 2016 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług odnośnie stwierdzenia, że Dłużnik nie jest podatnikiem podatku VAT od tej sprzedaży, zatem na Dłużniku ani na syndyku masy upadłości nie spoczywa obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2016 r. do tut. Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania i udokumentowania sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawcą jest spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w upadłości likwidacyjnej … (dalej jako „Spółka” lub „Upadły” lub „Dłużnik”). Upadłość Spółki obejmująca likwidację jej majątku została ogłoszona postanowieniem Sądu Rejonowego (…), w którym Sąd powołał syndyka masy upadłości w osobie (…), będącego zastępcą pośrednim stosownie do art. 160 ust. 1 Prawa upadłościowego.

Na dzień złożenia niniejszego wniosku prowadzone jest postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku Spółki.

Spółka jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

W skład majątku Spółki, przed ogłoszeniem jej upadłości, wchodziło prawo własności nieruchomości stanowiącej samodzielny lokal niemieszkalny U4, znajdujący się w budynku nr … (dalej jako „Nieruchomość”). W dniu 21 marca 2013 r. zawarta została umowa sprzedaży Nieruchomości, w formie aktu notarialnego objętego Repertorium (…), na podstawie której Spółka sprzedała nieruchomość na rzecz G., za cenę w kwocie … zł brutto, zawierającą podatek VAT. Sprzedający oświadczył w akcie notarialnym, że sprzedaż prowadzona jest w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej oraz że z tytułu zawarcia tej umowy Spółka jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT. Sprzedaż nastąpiła przed ogłoszeniem upadłości likwidacyjnej Spółki. Dostawa towaru przez Spółkę na rzecz G. nastąpiła według oświadczeń stron przed zawarciem umowy sprzedaży z dnia 21 marca 2013 r., a Spółka wystawiła na rzecz nabywcy G. fakturę VAT, przy czym na fakturze widnieje stawka VAT "zw".

W momencie sprzedaży nieruchomości przez Spółkę toczyły się przeciwko Spółce postępowania egzekucyjne prowadzone z Nieruchomości przez Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym (…). W toku postępowania egzekucyjnego, w dniu 15 stycznia 2014 r. Sąd dokonał przybicia Nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego. Postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości uprawomocniło się 4 marca 2015 r. Po przybiciu (art. 987 k.p.c.), a przed uprawomocnieniem się postanowienia o przysądzeniu własności (art. 998 i nast. k.p.c.) - w dniu 26 czerwca 2014 r. została ogłoszona upadłość Dłużnika obejmująca likwidację jego majątku. Postanowienie o ogłoszeniu upadłości stało się prawomocne w dniu 4 listopada 2014 r., w tym dniu z mocy prawa doszło zatem do umorzenia postępowania egzekucyjnego w oparciu o art. 146 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze. Zgodnie z art. 999 § 1 k.p.c. przeniesienie własności na nabywcę licytacyjnego nastąpiło w dacie uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości, tj. w dniu 4 marca 2015 r. 

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy Dłużnik – (…) sp. z o.o., w upadłości likwidacyjnej jest podatnikiem podatku od dostawy nieruchomości i czy jest zobligowany do wystawienia faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego, jeżeli w chwili sprzedaży nieruchomość nie stanowiła własności upadłego Dłużnika i nie była w jego dyspozycji?
2. W przypadku odpowiedzi pozytywnej na pytanie 1: kto jest płatnikiem podatku i kto jest zobligowany do wystawienia w imieniu i na rzecz Dłużnika faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego, jeżeli w momencie sprzedaży nieruchomość nie jest już własnością Dłużnika, a do przeniesienia własności doszło przed ogłoszeniem upadłości likwidacyjnej Dłużnika?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, Dłużnik nie jest podatnikiem podatku VAT od tej sprzedaży, zatem na Dłużniku ani na syndyku masy upadłości Dłużnika nie spoczywa obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego, skoro w chwili sprzedaży nieruchomość nie stanowiła własności upadłego Dłużnika i nie była w dyspozycji ani Dłużnika, ani też syndyka.

Zdaniem Wnioskodawcy fakturę VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego, jeżeli nieruchomość nie jest już własnością Dłużnika, powinien wystawić Komornik sądowy prowadzący postępowanie egzekucyjne, w toku którego doszło do licytacji nieruchomości, ponieważ:

1. W momencie sprzedaży nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego nieruchomość nie wchodziła w skład masy upadłości, gdyż w dniu 21 marca 2013 r., przed ogłoszeniem upadłości Spółki, doszło do zbycia nieruchomości na rzecz G., który objął nieruchomość w posiadanie;
2. Dostawa towaru (nieruchomości) przez Dłużnika nastąpiła przed zawarciem umowy sprzedaży z dnia 21 marca 2013 r. na rzecz G., a od tego dnia ani Spółka, ani syndyk nie dysponują nieruchomością;
3. Z tytułu dostawy nieruchomości przez Spółkę w dniu 21 marca 2013 r., Spółka wystawiła na rzecz G. fakturę VAT.
   
   

W dniu 4 marca 2015 r., tj. w dacie uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości, upadły Dłużnik nie był już właścicielem nieruchomości. W dniu 21 marca 2013 r. doszło do zbycia nieruchomości przez upadłego na rzecz G., który stał się właścicielem nieruchomości, co zostało potwierdzone stosowną fakturą VAT dokumentującą dostawę towaru w rozumieniu przepisów podatkowych, a nabywca został ujawniony w księdze wieczystej prowadzonej dla nieruchomości. W konsekwencji tytuł prawny do nieruchomości uzyskał nabywca, który stał się również faktycznym dysponentem i decydentem prawnym względem nieruchomości.

Zgodnie z przepisem art. 18 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą - organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U, z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Na podstawie art. 106c ustawy faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18 ustawy, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Stosownie do dyspozycji art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy - opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary - na mocy art. 2 pkt 6 ustawy - rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy - przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Przy czym zwrot „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel” należy rozumieć jako możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym.

W ocenie Wnioskodawcy Upadły nie jest podatnikiem tego podatku i brak jest możliwości wystawienia przez Wnioskodawcę lub działającego na jego rzecz syndyka faktury VAT na rzecz nabywcy licytacyjnego, gdyż w momencie nabycia nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego Upadły nie był właścicielem nieruchomości, a nieruchomość nie wchodziła do masy upadłości, w konsekwencji ani Upadły, ani też Syndyk nie dysponowali już faktycznie w tej dacie przedmiotową nieruchomością. Tymczasem fakturę w toku postępowania egzekucyjnego należy wystawić, jeżeli na dłużniku (w tym przypadku na spółce …) spoczywał obowiązek podatkowy związany z dostawą towarów. Dostawa przez Dłużnika towaru w rozumieniu art. 7 ust. 1 ustawy nastąpiła w dniu 21 marca 2013 r., co stanowiło podstawę do wystawienia przez spółkę (…)., faktury VAT na rzecz G.. Dostarczenie towaru w postaci nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego nastąpiło 4 marca 2015 r., jednak dostawy tej dokonał nie Upadły bądź Syndyk, lecz ówczesny właściciel nieruchomości – G.

Zbycie przez dłużnika zajętej nieruchomości w toku postępowania egzekucyjnego nie wpływa na ważność tej czynności, stosownie do art. 930 § 1 k.p.c., a zatem G. na mocy ważnej czynności prawnej stał się właścicielem nieruchomości i był właścicielem do momentu przejścia prawa własności na nabywcę nieruchomości w dacie uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności, stosownie do art. 999 § 1 k.p.c. Stanowisko to potwierdził m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 lutego 2008 r., sygn. akt V CSK 426/07. Zgodnie z art. 930 § 1 k.p.c. umowa przeniesienia własności zajętej nieruchomości między zbywcą (dłużnikiem) a nabywcą jest ważna, ale całkowicie bezskuteczna w stosunku do wierzycieli, którzy wszczęli egzekucję i pozostaje bez wpływu na dalsze postępowanie egzekucyjne, co oznacza, że egzekucję prowadzi się tak, jak gdyby zbycie nieruchomości nie nastąpiło. Wierzyciel, na rzecz którego nieruchomość została zajęta, może zaspokoić się ze sprzedanej nieruchomości, tak jakby nieruchomość ta należała w dalszym ciągu do majątku jego dłużnika, bez względu na zmianę właściciela, a nabywca ma obowiązek znoszenia egzekucji.

Mając na uwadze powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, że komornik sądowy dokonujący w toku postępowania egzekucyjnego prowadzonego przeciwko Dłużnikowi sprzedaży nieruchomości - niebędącej w chwili licytacji własnością Dłużnika, lecz innego podmiotu zobowiązanego w świetle przepisów kodeksu postępowania cywilnego do znoszenia prowadzonej z danego przedmiotu egzekucji - jest płatnikiem podatku od dostawy nieruchomości (uprzednio zbytej), dokonywanej w trybie egzekucji. Transakcji tej komornik dokonuje w imieniu nabywcy nieruchomości, tj. podmiotu, który jest podatnikiem jako właściciel nieruchomości w momencie powstania obowiązku podatkowego, i w jego imieniu zobowiązany jest wystawić fakturę VAT stwierdzającą sprzedaż nieruchomości w trybie licytacji komorniczej, zgodnie z art. 106c ustawy, a także naliczyć i odprowadzić podatek od towarów i usług.

Stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę prezentowane jest również w interpretacjach indywidualnych wydanych w oparciu o analogiczny lub zbliżony stan faktyczny. W szczególności wskazać należy na interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 1 października 2014 r. ILPP2/443-717/14-2/SJ czy interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 listopada 2013 r. ILPP1/443-868/13-2/MK.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe odnośnie stwierdzenia, że Dłużnik nie jest podatnikiem podatku VAT od tej sprzedaży, zatem na Dłużniku ani na syndyku masy upadłości nie spoczywa obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2016 r., poz. 710, ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się przez to rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Z powyższych przepisów wynika, że nieruchomość wymieniona we wniosku tj. lokal niemieszkalny spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jej sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Zgodnie z art. 18 ustawy o VAT, organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2014 r. poz. 1619, z późn. zm.) oraz komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego są płatnikami podatku od dostawy, dokonywanej w trybie egzekucji, towarów będących własnością dłużnika lub posiadanych przez niego z naruszeniem obowiązujących przepisów.

Z treści wskazanego wyżej przepisu wynika zatem, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy towaru dokonywanej w trybie egzekucji, w przypadku, gdy wykonuje czynności egzekucyjne. Należy zauważyć, że przez czynność egzekucyjną należy rozumieć każde formalne, oparte na przepisach procesowych, działanie uprawnionego organu egzekucyjnego wywołujące skutek prawny dla prowadzonej egzekucji.

Z przepisu art. 759 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 1822 ze zm.) wynika, że czynności egzekucyjne są wykonywane przez komorników z wyjątkiem czynności zastrzeżonych dla sądów.

Zgodnie z art. 921 § 1 ww. ustawy, egzekucja z nieruchomości należy do komornika działającego przy sądzie, w którego okręgu nieruchomość jest położona.

Art. 18 ustawy o VAT wskazuje, że komornik sądowy jest płatnikiem podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji, ilekroć podejmuje on czynności egzekucyjne. Przy czym w tym przepisie brak jest jednoznacznego wymogu, aby komornik jako przyszły płatnik, dokonywał – w trakcie prowadzenia określonego rodzaju egzekucji – czynności, której bezpośrednim skutkiem jest przeniesienie prawa własności określonego towaru.

Tak więc, warunek z art. 18 ustawy do uznania komornika za płatnika podatku od dostawy dokonanej w wyniku prowadzenia określonego rodzaju egzekucji zostanie spełniony również, gdy w trakcie prowadzenia egzekucji będzie on dokonywał tylko niektórych czynności egzekucyjnych, tak jak to ma miejsce w przypadku egzekucji z nieruchomości.

Nieruchomościami, w myśl art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 380 ze zm.), są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części tych budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Definicja płatnika została zawarta w art. 8 ustawy Ordynacja podatkowa. Zgodnie z tym przepisem, płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

Podatnikiem natomiast, stosownie do art. 7 § 1 ww. ustawy, jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, podlegająca na mocy ustaw podatkowych obowiązkowi podatkowemu.

Na mocy art. 106c ustawy o VAT, faktury dokumentujące dostawę towarów, o której mowa w art. 18, z tytułu której na dłużniku ciąży obowiązek podatkowy, wystawiają w imieniu i na rzecz dłużnika:

1. organy egzekucyjne określone w ustawie z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji;
2. komornicy sądowi wykonujący czynności egzekucyjne w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania cywilnego.
   
   

Zatem fakturę wystawia się, jeżeli na dłużniku spoczywa obowiązek podatkowy związany ze sprzedażą towarów.

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że komornik sądowy dokonuje transakcji w imieniu podatnika – dłużnika. Prowadzona przez niego sprzedaż towarów będących własnością dłużnika będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług, gdy do rozliczenia tego podatku byłby zobowiązany dłużnik; w przypadku, gdy powyższa czynność nie podlegałaby opodatkowaniu tym podatkiem lub byłaby od niego zwolniona, komornik sądowy nie będzie obowiązany do odprowadzenia podatku.

Tym samym komornik sądowy zobowiązany jest do przestrzegania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz do uwzględnienia w trakcie sprzedaży licytacyjnej towarów okoliczności decydujących o jej opodatkowaniu podatkiem VAT.

Z opisu stanu faktycznego wynika, że upadłość Spółki obejmująca likwidację jej majątku została ogłoszona postanowieniem Sądu z dnia 26 czerwca 2014 r., w którym Sąd powołał syndyka masy upadłości, będącego zastępcą pośrednim stosownie do art. 160 ust. 1 Prawa upadłościowego. Na dzień złożenia niniejszego wniosku prowadzone jest postępowanie upadłościowe obejmujące likwidację majątku Spółki.

Spółka jest podatnikiem podatku VAT w rozumieniu art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

W skład majątku Spółki, przed ogłoszeniem jej upadłości, wchodziło prawo własności nieruchomości stanowiącej samodzielny lokal niemieszkalny U4 (dalej: Nieruchomość), znajdujący się w budynku nr 1. W dniu 21 marca 2013 r. zawarta została umowa sprzedaży, w formie aktu notarialnego, na podstawie której Spółka sprzedała nieruchomość na rzecz G. Sprzedający oświadczył w akcie notarialnym, że sprzedaż prowadzona jest w ramach prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej oraz że z tytułu zawarcia tej umowy Spółka jest zobowiązana do odprowadzenia podatku VAT. Sprzedaż nastąpiła przed ogłoszeniem upadłości likwidacyjnej Spółki. Dostawa towaru przez Spółkę na rzecz nabywcy nastąpiła według oświadczeń stron przed zawarciem umowy sprzedaży z dnia 21 marca 2013 r., a Spółka wystawiła na rzecz nabywcy fakturę VAT, przy czym na fakturze widnieje stawka VAT "zw".

Jak wynika z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, istotą dostawy towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Mowa jest tu o tego rodzaju czynności, która daje otrzymującemu towar prawo do postępowania z nim jak właściciel. Należy przy tym zaznaczyć, że chodzi tu o możliwość faktycznego dysponowania rzeczą, a nie rozporządzania nią w sensie prawnym. Istotą dostawy towarów nie jest bowiem przeniesienie prawa własności. Zwrotu „prawo do rozporządzania jak właściciel” nie można interpretować jako „prawa własności”.

Czynności przeniesienia prawa do rozporządzania towarami jak właściciel musi zatem towarzyszyć wydanie przedmiotowych towarów. Zatem chwilą decydującą o przejściu na odbiorcę korzyści i ciężarów związanych z towarem jest, co do zasady, wydanie towaru.

Natomiast faktura VAT jest dokumentem sformalizowanym (potwierdzającym zaistnienie określonej zaszłości gospodarczej), który powinien spełniać szereg wymogów przewidzianych przepisami prawa. Prawidłowość materialno – prawna faktury VAT zachodzi wówczas, jeżeli odzwierciedla ona prawdziwe zdarzenie gospodarcze, czyli w istocie stwierdza fakt sprzedaży określonych towarów lub usług lub też otrzymania zaliczki.

Z uwagi na fakt, iż w przedmiotowej sprawie doszło do wydania towaru, w tym przypadku nieruchomości (lokalu), w konsekwencji czego nabywca zaczął dysponować towarem jak właściciel, transakcja ta została udokumentowana przez Wnioskodawcę poprzez wystawienie faktury, zatem należy uznać, iż dokonano dostawy ww. nieruchomości w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług.

Ze stanu faktycznego wynika ponadto, że w momencie sprzedaży nieruchomości przez Spółkę toczyły się przeciwko Spółce postępowania egzekucyjne prowadzone z nieruchomości przez komornika sądowego.

W toku postępowania egzekucyjnego, w dniu 15 stycznia 2014 r. Sąd dokonał przybicia Nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego. Postanowienie o przysądzeniu własności nieruchomości uprawomocniło się 4 marca 2015 r. Po przybiciu, a przed uprawomocnieniem się postanowienia o przysądzeniu własności - w dniu 26 czerwca 2014 r. została ogłoszona upadłość Spółki obejmująca likwidację jej majątku. Postanowienie o ogłoszeniu upadłości stało się prawomocne w dniu 4 listopada 2014 r., w tym dniu z mocy prawa doszło zatem do umorzenia postępowania egzekucyjnego. Przeniesienie własności na nabywcę licytacyjnego nastąpiło w dacie uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności nieruchomości, tj. w dniu 4 marca 2015 r. 

Zgodnie z art. 930 § 1 ww. ustawy Kodeks postępowania cywilnego, rozporządzenie nieruchomością po jej zajęciu nie ma wpływu na dalsze postępowanie. Nabywca może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze dłużnika. W każdym razie czynności egzekucyjne są ważne tak w stosunku do dłużnika, jak i w stosunku do nabywcy.

Biorąc zatem powyższe pod uwagę, jeżeli dłużnik tj. Spółka dokonał w dniu 21 marca 2013 r. sprzedaży nieruchomości na rzecz G. i jeżeli też nastąpiło przeniesienie prawa własności i wydanie przedmiotu sprzedaży, to zarówno na dzień, w którym Sąd dokonał przybicia na rzecz nabywcy licytacyjnego, tj. 15 stycznia 2014 r., jak i na dzień, w którym postanowienie o przysądzeniu własności tej nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego uprawomocniło się tj. 4 marca 2015 r., Spółka nie była już właścicielem tej nieruchomości jak również nie była w jej faktycznym posiadaniu.

Zatem od dnia zakupu nowym właścicielem tej nieruchomości został G., który dorozumianie wstąpił do postępowania jako dłużnik rzeczowy, zgodnie bowiem z ww. art. 930 § 1 ww. ustawy Kodeks postępowania cywilnego nabywca może uczestniczyć w postępowaniu w charakterze dłużnika, odpowiada za długi dotychczasowego właściciela nieruchomości tylko z tej nieruchomości. Z innego majątku nabywcy egzekucja jest niedopuszczalna.

Z powyższego wynika, że sprzedaż dokonana na rzecz nabywcy licytacyjnego dotyczyła towarów niebędących już na dzień tej sprzedaży własnością Spółki.

Zgodnie z art. 987 ustawy Kodeks postępowania cywilnego, po zamknięciu przetargu sąd w osobie sędziego, pod którego nadzorem odbywa się licytacja, wydaje na posiedzeniu jawnym postanowienie co do przybicia na rzecz licytanta, który zaofiarował najwyższą cenę, po wysłuchaniu tak jego, jak i obecnych uczestników.

W myśl art. 988 § 1 cyt. ustawy, postanowienie o przybiciu ogłasza się niezwłocznie po ukończeniu przetargu; ogłoszenie można jednak odroczyć najdalej na tydzień, jeżeli zgłoszono skargę, której natychmiastowe rozstrzygnięcie nie jest możliwe, jak również z innych ważnych przyczyn.

Zgodnie z art. 995 ww. ustawy, osoba, na rzecz której udzielono przybicia, uzyskuje, jeżeli wykona warunki licytacyjne, prawo do przysądzenia jej własności nieruchomości.

Stosownie do art. 998 § 1 tej ustawy, po uprawomocnieniu się przybicia i wykonaniu przez nabywcę warunków licytacyjnych lub postanowienia o ustaleniu ceny nabycia i wpłaceniu całej ceny przez Skarb Państwa sąd wydaje postanowienie o przysądzeniu własności.

W myśl art. 999 § 1ww. ustawy, prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności przenosi własność na nabywcę i jest tytułem do ujawnienia na rzecz nabywcy prawa własności w katastrze nieruchomości oraz przez wpis w księdze wieczystej lub przez złożenie dokumentu do zbioru dokumentów. Prawomocne postanowienie o przysądzeniu własności jest tytułem wykonawczym do wprowadzenia nabywcy w posiadanie nieruchomości i opróżnienia znajdujących się na tej nieruchomości pomieszczeń bez potrzeby nadania mu klauzuli wykonalności. Przepis art. 791 stosuje się odpowiednio.

Od chwili uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności na rzecz nabywcy należą do niego pożytki z nieruchomości. Powtarzające się daniny publiczne przypadające z nieruchomości od dnia prawomocności postanowienia o przysądzeniu własności ponosi nabywca. Świadczenia publicznoprawne niepowtarzające się nabywca ponosi tylko wtedy, gdy ich płatność przypada w dniu uprawomocnienia się postanowienia o przysądzeniu własności lub po tym dniu (art. 999 § 2 ustawy Kodeks postępowania cywilnego).

Stosownie do art. 106b ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, podatnik jest obowiązany wystawić fakturę dokumentującą sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem.

Skoro zatem w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca dokonał już wcześniej, tj. w dniu 21 marca 2013 r., sprzedaży lokalu, którą udokumentował fakturą, to nie może ponownie dokonać sprzedaży tego samego lokalu na rzecz innego podmiotu.

Skoro ani w dniu 15 stycznia 2014 r. ani w dniu 4 marca 2015 r. Wnioskodawca nie był już właścicielem przedmiotowej nieruchomości, to nie można go uznać za podatnika z tytułu tej dostawy. Tym samym Wnioskodawca, czy też działający w jego imieniu syndyk, nie może wystawić faktury dokumentującej sprzedaż na rzecz nabywcy licytacyjnego. Faktury takiej nie może też wystawić w na rzecz Wnioskodawcy komornik, gdyż to nie Wnioskodawca jest sprzedawcą.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 1, że Wnioskodawca czyli Dłużnik nie jest podatnikiem podatku VAT od tej sprzedaży, zatem na Dłużniku ani na syndyku masy upadłości Dłużnika nie spoczywa obowiązek wystawienia faktury VAT z tytułu sprzedaży nieruchomości na rzecz nabywcy licytacyjnego, skoro w chwili sprzedaży nieruchomość nie stanowiła własności upadłego Dłużnika i nie była w dyspozycji ani Dłużnika, ani też syndyka, należało uznać za prawidłowe.

W związku z powyższym odpowiedź na pytanie nr 2 stała się bezprzedmiotowa.

Natomiast w odniesieniu do pytania nr 3 wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym. Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego. Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Ponadto tut. Organ informuje, że zgodnie z art. 14na pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przepisów art. 14k-14n dotyczących ochrony prawnej wynikającej z zastosowania się Wnioskodawcy do otrzymanej interpretacji nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku stanowią element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. czynności dokonanych w ramach transakcji, które pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miały zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163 poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 718). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie zgodnie z art. 57a ww. ustawy skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.