Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB2/415-562/13/16-S-2/WS
z 13 grudnia 2016 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r., poz. 613, z późn. zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r., poz. 643) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, po uwzględnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 20 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1818/14 oraz wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 13 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2323/13 stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 29 maja 2013 r. (data wpływu 3 czerwca 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej ustawy – Ordynacja podatkowa w zakresie obowiązków wynikających z art. 26a § 1 ww. ustawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z 10 czerwca 2013 r. (data wpływu 14 czerwca 2013 r.) oraz pismem z 3 listopada 2016 r. (data wpływu 8 listopada 2016 r.) – o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej ustawy – Ordynacja podatkowa w zakresie:

  • skutków zmiany interpretacji indywidualnej dla pracodawcy,
  • obowiązków wynikających z art. 26a § 1 ww. ustawy.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca/pracownik zatrudniony na podstawie umowy o pracę w Sp. z o.o (dalej: Spółka/pracodawca) w ramach obowiązków pracowniczych został delegowany do realizacji prac realizowanych przez Spółkę przy projekcie badawczym pod nazwą: S (zwany dalej: S) współfinansowanym z uzyskanych przez Spółkę środków pochodzących z bezzwrotnej pomocy udzielonej przez Komisję Europejską (tzw. grantów).

Czas realizacji przez Spółkę projektu S zawierał się w latach 2009-2012.

W ramach istniejącego stosunku pracy, tylko część pracy z etatu była wykonywana przy ww. projekcie, co jest udokumentowane zarządzeniami wewnętrznymi Spółki, kartami czasu pracy (wskazującymi kiedy dokładnie wykonywano pracę na rzecz projektów) oraz raportami miesięcznymi z realizacji projektów.

Za wykonywaną pracę przy projekcie S, pracownik otrzymywał wynagrodzenie, które było finansowane przez Spółkę bezpośrednio z odpowiednio uzyskanego grantu z Komisji Europejskiej na realizację ww. projektu. Od części wynagrodzenia opłacanego z grantu pracodawca nie pobierał jako płatnik zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych, gdyż zastosował zwolnienie z opodatkowania tych dochodów zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. 2012, poz. 361 ze zm., dalej: uPIT). Ponadto Spółka jako płatnik zaliczek zastosowała się do opisanej poniżej interpretacji indywidualnej w tym zakresie dotyczącej ww. projektu.

Odnośnie projektu S Spółka wystąpiła w dniu 8 stycznia 2010 r. do Ministra Finansów z wnioskiem o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, którego przedmiotem zapytania było uzyskanie m.in. odpowiedzi na pytanie: Czy dochody osób fizycznych zatrudnionych do realizacji projektu w części opłacanej z grantu Komisji Europejskiej są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych? Spółka uznała, iż wynagrodzenia wypłacane zatrudnionym do realizacji projektu S ze środków bezzwrotnej pomocy Komisji Europejskiej uzyskanych na realizację tego projektu, podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu jako organ upoważniony przez Ministra Finansów do wydawania interpretacji uznał stanowisko Spółki za prawidłowe, wydając w tym zakresie interpretację indywidualną z dnia 31 marca 2010 r., Nr ILPB1/415-37/10-5/AMN, uznając, iż dochody osób fizycznych zatrudnionych do realizacji projektu S w część opłacanej z grantu Komisji Europejskiej, bezpośrednio realizujących cel programu są zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Tak też, wynagrodzenia otrzymane od pracodawcy za pracę przy projekcie S zostały zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym, o czym pracownik został poinformowany przez Spółkę, iż zwolnienie to ma zastosowanie w sytuacji gdy wynagrodzenie wypłacane jest ze środków pochodzących z bezzwrotnej pomocy z UE uzyskanych na realizację projektu S. Spółka utwierdziła Wnioskodawcę o prawidłowości zastosowania przedmiotowego zwolnienia, przedstawiając uzyskaną pozytywną interpretację Ministra Finansów. Co do pozostałej części wynagrodzenia uzyskanego w ramach zawartego stosunku pracy, nie związanego z wykonywaną pracą na rzecz projektu S i nie opłacanego z uzyskanych grantów, Spółka pobierała zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych.

W otrzymanych od Spółki informacjach o dochodach oraz o pobranych zaliczkach na podatek dochodowy (PIT-11) sporządzonych za dany rok podatkowy wynagrodzenie wypłacone z grantu Komisji Europejskiej zostało wykazane w kolumnie F „Informacja o przychodach zwolnionych od podatku oraz o załączniku”, w pozycji 81: „Przychody pochodzące ze środków bezzwrotnej pomocy zagranicznej, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy”, zgodnie z ww. interpretacjami Ministra Finansów. Z końcem kwietnia 2013 r. Wnioskodawca został poinformowany przez pracodawcę, iż Minister Finansów pismem z dnia 22 kwietnia 2013 r., zmienił z urzędu interpretację indywidualną wydaną dla projektu S, uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe.

Minister Finansów w ww. interpretacji wskazał, iż zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 uPIT, nie są objęte osoby będące pracownikami (podwykonawcami) bezpośredniego wykonawcy. Zwolnienie to odnosi się wprost do beneficjenta środków pochodzących ze źródeł wymienionych w lit. a przepisu, tym samym dochód pracownika uzyskany w związku z wykonywaniem czynności na zlecenie pracodawcy – beneficjenta nie korzysta ze zwolnienia, bowiem nie jest spełniona przesłanka określona w lit. b tej regulacji.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

  1. Czy w wyniku zmiany interpretacji indywidualnej – w sytuacji gdy pracodawca pytał o sytuację prawną pracownika dotyczącą zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych dochodów uzyskanych za pracę przy projekcie S w części opłacanej ze środków bezzwrotnej pomocy uzyskanych z Komisji Europejskiej – pracownik korzysta z ochrony prawnej związanej ze zmianą tej interpretacji?
  2. Czy na podstawie art. 26a § 1 o.p. Wnioskodawca będzie zobowiązany do uregulowania zaległego podatku z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania z tytułu wypłaty wynagrodzenia za pracę w sytuacji gdy płatnik wykazał uzyskiwane dochody pracownika, uznając, że podlegają one zwolnieniu z podatku dochodowego?

Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 2. Natomiast w odniesieniu do pytania nr 1 w dniu 13 grudnia 2016 r. wydane zostało postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB2/415-562/13/16-S-1/WS.

Zdaniem Wnioskodawcy w odniesieniu do pytania nr 2, nie będzie on zobowiązany do zapłaty zaległego podatku z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania z tytułu wypłaty wynagrodzenia za pracę w sytuacji, gdy płatnik wykazał uzyskiwane dochody pracownika, uznając, że podlegają one zwolnieniu z podatku dochodowego w świetle art. 26a § 1 o.p.

W sytuacji, w której płatnik nie pobrał podatku od wypłacanych wynagrodzeń Wnioskodawcy za pracę wykonaną przy realizacji projektu badawczego S poprzez zastosowanie się do interpretacji indywidualnej Ministra Finansów (która następnie została zmieniona z urzędu), wskazującej, iż dochody opłacane ze środków bezzwrotnej pomocy z Komisji Europejskiej korzystają ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do uiszczenia zaległego podatku w świetle art. 26a § 1 o.p.

Zgodnie z tym przepisem podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596) – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Tak więc, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania przychodów uzyskiwanych m.in. ze stosunku pracy. Zgodnie z nim podatnik nie odpowiada za podatek w takim zakresie, w jakim nie został on zapłacony w wyniku wadliwie wykonanych czynności płatnika (lub niewykonania ich w ogóle). Przepis określa, na czym polega wadliwość działania płatnika – zaniżenie lub nieujawnienie podstawy opodatkowania. W omawianym przypadku niewątpliwie i nie z własnej winy pracodawca (płatnik) zaniżył podstawę opodatkowania, stosując się do uzyskanej interpretacji indywidualnej, potwierdzającej, iż dochody osób fizycznych zatrudnionych przez Spółkę do realizacji projektu S w części opłacanej z grantu Komisji Europejskiej są zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wnioskodawca wskazuje, iż art. 26a § 1 o.p. należy rozumieć jako wykluczający odpowiedzialność podatnika nie tylko za zaliczkę, ale także za tę część zobowiązania rocznego, która odpowiada kwocie zaliczki niepobranej przez płatnika w sytuacjach mieszczących się w hipotezie wynikającej z § 1 tego artykułu.

Z uwagi na powyższe, należy wskazać, iż Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za dług podatkowy do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany był płatnik, co jednocześnie oznacza, iż nie ma on konieczności dokonania zapłaty podatku odpowiadającego kwocie niepobranych zaliczek w składanym rozliczeniu rocznym za dany rok podatkowy, w sytuacji gdy to płatnik zaniżył bądź nie ujawnił podstawy opodatkowania, bowiem w tej części jego odpowiedzialność jest wyłączona z mocy prawa. Ustawodawca, wprowadzając powyższą regulację, wskazał wprost, iż tylko płatnik ponosi wyłączną odpowiedzialność za zaniżenia lub niepobranie zaliczek z tytułu ściśle określonych w tym przepisie źródeł przychodów. Oznacza to, iż podatnik w takim przypadku gdy zapłata podatku następuje za pośrednictwem płatnika, nie ma możliwości samodzielnego uregulowania podatku.

Należy podkreślić, iż nie można przerzucać odpowiedzialności płatnika za niepobranie należnych zaliczek na podatek wskutek zastosowania się do uzyskanych interpretacji, który korzystając z ochrony prawnej zmienionych interpretacji nie jest zobowiązany do zapłaty zaległego podatku na Wnioskodawcę poprzez uznanie, iż w przedstawionym stanie faktycznym zaległy podatek powinien być przez niego samodzielnie uregulowany.

Wnioskodawca wskazuje, iż uchylenie odpowiedzialności podatnika w świetle art. 26a § 1 o.p. nie oznacza samo przez się braku możliwości nałożenia odpowiedzialności na płatnika, który w dalszym ciągu odpowiada za zobowiązania podatkowe na podstawie art. 30 § 1 o.p.

Tym samym, Wnioskodawca uważa, iż byłby zobowiązany do zapłaty podatku jedynie w sytuacji, gdy to płatnik zapłaciłby zaległe zaliczki z własnych środków, przykładowo do których zostałby zobowiązany w świetle wydanej decyzji o odpowiedzialności płatnika, o której mowa w art. 30 § 4 o.p. Tylko w wyżej wskazanej sytuacji na gruncie cywilnym, płatnik mógłby wezwać pracownika o zwrot uiszczonego podatku z własnych środków finansowych. Jednakże należy podkreślić, iż samodzielnie podatnik, nie może uregulować podatku, do którego obliczenia, pobrania i wpłacenia zobowiązany był płatnik, co jednocześnie potwierdza, iż w omawianym przypadku organ podatkowy nie może żądać zapłaty podatku bezpośrednio od Wnioskodawcy, z uwagi na uregulowanie wprost zaistniałej sytuacji przez ustawodawcę w art. 26a § 1 o.p.

Konsekwencją przyjętego w art. 26a § 1 i 2 o.p. uregulowania wyłącznej odpowiedzialności płatnika i ograniczonej odpowiedzialności podatnika jest to, iż zapłata podatku (zaliczki) przez podatnika nie może zwolnić płatnika. W takiej sytuacji powstałaby nadpłata podatku (zaliczki) wpłaconego przez podatnika. Tym samym Wnioskodawca prezentuje stanowisko, iż nie jest zobowiązany do zapłaty zaległego podatku od wynagrodzeń ze stosunku pracy uzyskanych za pracę przy projekcie badawczym S opłacanych z grantu Komisji Europejskiej.

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał 3 września 2013 r. postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania nr ILPB2/415-562/13-3/WS.

Pismem z 12 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) złożył zażalenie na ww. postanowienie. W wyniku ponownej analizy sprawy w dniu 14 października 2013 r. Organ wydał postanowienie nr ILPB2/415Z-14/13-2/JWP utrzymujące w mocy zaskarżone postanowienie.

W związku z powyższym Strona wystosowała 8 listopada 2013 r. (data nadania) skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem Organu. Odpowiedź na skargę została udzielona pismem z 12 grudnia 2013 r. nr ILPB2/4160-92/13 -2/JWP. W piśmie tym Organ wniósł o jej oddalenie.

Sąd – po rozpoznaniu sprawy – wydał 13 lutego 2014 r. wyrok sygn. akt I SA/Wr 2323/13 uchylający zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie z dnia 3 września 2013 r. nr ILPB2/415-562/13-3/WS.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wskazał, że skarga okazała się w części uzasadniona. W odniesieniu bowiem do pytania nr 2 w świetle treści art. 26a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa Skarżący był uprawniony do uzyskania stosownej wykładni tego przepisu na gruncie przedstawionego stanu faktycznego. Zgodnie z brzmieniem art. 26a § 1 ww. ustawy, podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, 362, 596) – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik. Przepis ten zatem wyraźnie reguluje kwestię uprawnień, które mogą wpływać na sytuację podatkowoprawną Skarżącego jako podatnika. Tym samym też ma charakter materialny, a nie procesowy, na co wskazywał Minister Finansów w postanowieniach wydanych w obu instancjach.

Sąd wskazał, że Organ interpretacyjny w ogóle nie odniósł się do pytania zadanego w punkcie drugim. Uzasadnienie postanowień w obu instancjach sprowadza się w tym zakresie jedynie do przytoczenia przepisów, orzecznictwa sądowego i twierdzenia, że interpretacja indywidualna może dotyczyć przepisów prawa materialnego.

Z tak sporządzonego uzasadnienia nie sposób wywieść, jakie były motywy odmowy wszczęcia postępowania co do drugiego pytania zadanego we wniosku.

Wprawdzie zadane pytania były ze sobą powiązane, to jednak – zdaniem Sądu – z treści wniosku wynika wyraźnie, że Wnioskodawcy zależało na udzieleniu odrębnych odpowiedzi co do każdego z nich, gdyż do każdego pytania i podanego w nim przepisu były przedstawione dwa oddzielne stanowiska. O spodziewanej odpowiedzi na dwa różne pytania świadczy również uiszczona opłata w wysokości 80 zł, co wskazuje na zastosowanie się do regulacji zawartej w art. 4f § 2 ustawy – Ordynacja podatkowa, który stanowi, że w przypadku wystąpienia w jednym wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej odrębnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych pobiera się opłatę od każdego przedstawionego we wniosku odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego.

Wobec tego w odniesieniu do art. 26a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa uzasadnione było wydanie odrębnego aktu administracyjnego.

W związku z powyższym Sąd zobligował Organ do rozważenia wydania interpretacji indywidualnej zawierającej odpowiedź na drugie z postawionych pytań w złożonym przez Skarżącego wniosku.

Skarżący, nie zgadzając się z powyższym wyrokiem, wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Pismem z 29 kwietnia 2014 r. nr ILRP-007-108/14-2/AM Minister Finansów – za pośrednictwem organu upoważnionego: Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu – Biura Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie – udzielił odpowiedzi na ww. skargę kasacyjną złożoną przez Skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 20 lipca 2016 r. sygn. akt II FSK 1818/14 po rozpoznaniu skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 13 lutego 2014 r. sygn. akt I SA/Wr 2323/13 oddalił skargę kasacyjną.

W wyroku tym Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna jest niezasadna, ponieważ – pomimo częściowo nieprecyzyjnego uzasadnienia – zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

W dniu 27 września 2016 r. do Organu wpłynął z Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zwrot akt administracyjnych.

Uwzględniając zatem uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, stwierdza się co następuje.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego w zakresie obowiązków wynikających z art. 26a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.): płatnikiem jest osoba fizyczna, osoba prawna lub jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej, obowiązana na podstawie przepisów prawa podatkowego do obliczenia i pobrania od podatnika podatku i wpłacenia go we właściwym terminie organowi podatkowemu.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 z późn. zm.): osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepis art. 32 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że: zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

  1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali – 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
  2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 – 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Z treści przepisu art. 32 ust. 2 ww. ustawy wynika, że: za dochód, o którym mowa w ust. 1 i 1a, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody w rozumieniu art. 12 oraz zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez płatnika, po odliczeniu kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 pkt 1 lub 3 oraz po odliczeniu potrąconych przez płatnika w danym miesiącu składek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b lub pkt 2a. (…).

Płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a (art. 38 ust. 1 ww. ustawy).

W terminie do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31 i art. 33-35, są obowiązani przesłać do urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby, roczną deklarację, według ustalonego wzoru (art. 38 ust. 1a cyt. ustawy).

Z treści art. 39 ust. 1 ww. ustawy wynika, że: w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w art. 31, art. 33 i art. 35, w przypadku gdy nie dokonują rocznego obliczenia podatku, są obowiązani przekazać podatnikowi i urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania podatnika, a w przypadku podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a, urzędowi skarbowemu, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych – imienne informacje sporządzone według ustalonego wzoru, z zastrzeżeniem ust. 5. Informację, o której mowa w zdaniu pierwszym, sporządza się również w przypadku dokonywania wypłaty świadczeń określonych w art. 21 ust. 1 pkt 46 i 74. W informacji tej wykazuje się również dochody zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych.

Z kolei zgodnie z art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: podatnicy są obowiązani składać urzędom skarbowym zeznanie, według ustalonego wzoru, o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym, w terminie do dnia 30 kwietnia roku następującego po roku podatkowym, z zastrzeżeniem ust. 7 i 8.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że wynagrodzenie Wnioskodawcy otrzymane od pracodawcy za pracę przy projekcie S zostało zwolnione z opodatkowania podatkiem dochodowym, o czym pracownik został poinformowany przez Spółkę. Spółka utwierdziła Wnioskodawcę o prawidłowości zastosowania przedmiotowego zwolnienia, przedstawiając uzyskaną pozytywną interpretację Ministra Finansów. Co do pozostałej części wynagrodzenia uzyskanego w ramach zawartego stosunku pracy, nie związanego z wykonywaną pracą na rzecz projektu S i nie opłacanego z uzyskanych grantów, Spółka pobierała zaliczki na podatek dochodowy na zasadach ogólnych. Z końcem kwietnia 2013 r. Wnioskodawca został poinformowany przez pracodawcę, iż Minister Finansów pismem z dnia 22 kwietnia 2013 r., Nr DD3/033/61/KDJ/13/RD-36229/13 zmienił z urzędu interpretację indywidualną wydaną dla projektu S, uznając stanowisko Spółki za nieprawidłowe. Minister Finansów w ww. interpretacji wskazał, iż zwolnieniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 uPIT, nie są objęte osoby będące pracownikami (podwykonawcami) bezpośredniego wykonawcy. Tym samym dochód pracownika uzyskany w związku z wykonywaniem czynności na zlecenie pracodawcy – beneficjenta nie korzysta ze zwolnienia.

W myśl art. 26 ustawy – Ordynacja podatkowa: podatnik odpowiada całym swoim majątkiem za wynikające ze zobowiązań podatkowych podatki.

Odpowiedzialność podatnika za niektóre zobowiązania ogranicza art. 26a § 1 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z jego treścią: podatnik nie ponosi odpowiedzialności z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania czynności, o których mowa w art. 12, 13 oraz 18 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) – do wysokości zaliczki, do której pobrania zobowiązany jest płatnik.

Jednak należy zauważyć, że uchylenie odpowiedzialności podatkowej podatnika na mocy art. 26a ustawy – Ordynacja podatkowa nie może mieć miejsca, jeśli płatnik nie miał obowiązku poboru zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W takim wypadku odpowiedzialność ponosi zawsze podatnik (tak jakby ustawodawca nie przewidział w ogóle poboru płatniczego).

W niniejszej sprawie płatnik nie pobrał zaliczek na podatek dochodowy od wypłacanych wynagrodzeń, ponieważ zgodnie z uzyskanymi interpretacjami indywidualnymi wydanymi na wniosek płatnika, zastosował zwolnienie z opodatkowania tych dochodów zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wskazano wyżej interpretacje indywidualne wydane zostały na wniosek płatnika, zatem z ochrony przysługującej zainteresowanemu z tytułu zachowania się zgodnego z interpretacją indywidualną może korzystać wyłącznie płatnik, a nie Wnioskodawca.

W konsekwencji Wnioskodawca na podstawie art. 45 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych miał obowiązek wykazania w rocznym zeznaniu podatkowym wszystkich osiągniętych w danym roku podatkowym dochodów.

Reasumując – w odniesieniu do Wnioskodawcy art. 26a § 1 ustawy – Ordynacja podatkowa nie ma zastosowania. W konsekwencji Wnioskodawca będzie zobowiązany do uregulowania zaległego podatku z tytułu zaniżenia lub nieujawnienia przez płatnika podstawy opodatkowania z tytułu wypłaty wynagrodzenia za pracę w sytuacji, gdy płatnik wykazał uzyskiwane dochody pracownika, uznając, że podlegają one zwolnieniu z podatku dochodowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r., poz. 718 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Izba Administracji Skarbowej w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj