Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
2461-IBPB-2-1.4515.441.2016.1.MCZ
z 5 stycznia 2017 r.

 

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2015 r., poz. 613, ze zm.) oraz § 7 pkt 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U., poz. 643) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 09 października 2016 r. (data wpływu do Biura – 14 października 2016 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorców kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 października 2016 r. wpłynął do Biura ww. wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od spadków i darowizn w zakresie skutków podatkowych spłaty przez współkredytobiorców kredytu hipotecznego zaciągniętego na zakup mieszkania.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 27 września 2016 r. Wnioskodawca podpisał wraz z rodzicami umowę kredytu hipotecznego na mieszkanie, które będzie tylko jego własnością. Bank pozytywnie rozpatrzył wniosek kredytowy.

Wnioskodawca pracuje od 3 lat na umowę o pracę, ale jego zarobki netto na dzień składania wniosku o kredyt kształtowały się na poziomie 1900 zł. Rodzice chcąc pomóc Wnioskodawcy (celem podniesienia zdolności kredytowej) postanowili wziąć z nim kredyt (obecnie dojazd Wnioskodawcy do pracy trwa 2 i pół godziny w jedną stronę). W powstałej sytuacji rodzice zostali współkredytobiorcami. Z racji wieku rodziców kredyt nie mógł być przyznany na długi okres – a jedynie na 14 lat (ojciec Wnioskodawcy ma 61 lat). W związku z krótkim okresem spłaty, raty są dosyć wysokie.

Rodzice jako współkredytobiorcy będą spłacać swoją część kredytu, gdyż warunki finansowe Wnioskodawcy nie pozwalają na spłatę tak wysokich rat.

Mieszkanie od chwili zakupu będzie własnością Wnioskodawcy (dziecka) co będzie potwierdzał akt notarialny, natomiast kapitał i naliczane odsetki od chwili zaciągnięcia kredytu spłacać będą solidarnie rodzice razem z Wnioskodawcą.

Z uwagi na to, że rodzice Wnioskodawcy posiadają konto w banku, w którym został zaciągnięty kredyt, raty będą pobierane z konta rodziców, a Wnioskodawca będzie swoją część oddawał rodzicom w gotówce w wysokości zależnej od jego sytuacji finansowej. Rodzice pozostaną współkredytobiorcami do chwili, aż Wnioskodawca uzyska zdolność kredytową i do tej chwili będą spłacać razem z nim zadłużenie.

Pomiędzy Wnioskodawcą a jego rodzicami z tytułu spłaty wspólnie zaciągniętego kredytu nie została zawarta umowa darowizny lub umowa zwolnienia z długu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch współkredytobiorców (rodziców Wnioskodawcy) wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn a spoczywającego na Wnioskodawcy jako trzecim kredytobiorcy i w związku z tym czy Wnioskodawca obowiązany jest do zgłoszenia nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2?

Zdaniem Wnioskodawcy, fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez dwóch kredytobiorców (jego rodziców) nie wiąże się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy czyli Wnioskodawcy.

Uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca przywołał treść art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn, na podstawie którego stwierdził, że przepis ten definiuje w jasny, precyzyjny sposób przedmiot, który podlega opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Wnioskodawca uważa, że przedmiotowy kredyt hipoteczny stanowi zobowiązanie solidarne, które zgodnie z brzmieniem art. 366 § 1 Kodeksu cywilnego oznacza sytuację, w której kilku dłużników może być zobowiązanych w ten sposób, że wierzyciel może żądać całości lub części świadczenia od wszystkich dłużników łącznie, od kilku z nich lub od każdego z osobna, a zaspokojenie wierzyciela przez któregokolwiek z dłużników zwalnia pozostałych (solidarność dłużników). Art. 366 § 2 Kodeksu cywilnego przynosi informacje, iż „aż do zupełnego zaspokojenia wierzyciela wszyscy dłużnicy solidarni pozostają zobowiązani”. W związku z tym spłata długu przez dwóch współkredytobiorców (rodziców) stanowi spłatę ich własnego długu do którego świadomie przystąpili. Art. 376 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi, że „jeżeli jeden z dłużników solidarnych spełnił świadczenie, treść istniejącego między współdłużnikami stosunku prawnego rozstrzyga o tym, czy i w jakich częściach może on żądać zwrotu od współdłużników”.

Zdaniem Wnioskodawcy, z powyższych przepisów wynika, że fakt spłaty zobowiązania przez jednego z dłużników oznacza, iż może on stać się wierzycielem wobec pozostałych współdłużników. Z istoty solidarnej odpowiedzialności dłużników wynika więc, że aż do całkowitego zaspokojenia wierzyciela wszyscy solidarni dłużnicy pozostają zobowiązani. Każdy z nich odpowiada więc za całość długu, a nie tylko za część.

W zaistniałej sytuacji, gdy jeden z dłużników (jako strona zobowiązania solidarnego) spłaca całość zadłużenia, aby zwolnić się z długu, nie może dojść do obdarowania kogokolwiek. Dłużnik solidarny spłaca bowiem własny dług, a nie cudzy.

W ocenie Wnioskodawcy, fakt solidarnej spłaty kredytu hipotecznego przez pozostałych dwóch kredytobiorców (jego rodziców) nie może wiązać się z powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u trzeciego kredytobiorcy, czyli Wnioskodawcy. Zatem, skoro nie występuje obowiązek podatkowy określony w ustawie o podatku od spadków i darowizn, Wnioskodawca uznaje, iż zgłoszenie nabycia majątku w drodze darowizny na formularzu SD-Z2 jest bezprzedmiotowe i bezzasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz.U. z 2016 r., poz. 205, ze zm.), w tym tytułem darowizny.

Katalog tytułów opodatkowania wymieniony w powyższym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie jedynie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu podatkiem od spadków i darowizn.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 cyt. ustawy podatkowi od spadków i darowizn, zwanemu dalej „podatkiem”, podlega nabycie przez osoby fizyczne własności rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, tytułem m.in. darowizny.

Art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn stanowi, że obowiązek podatkowy ciąży na nabywcy własności rzeczy i praw majątkowych.

Stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy obowiązek podatkowy powstaje – przy nabyciu w drodze darowizny – z chwilą złożenia przez darczyńcę oświadczenia w formie aktu notarialnego, a w razie zawarcia umowy bez zachowania przewidzianej formy – z chwilą spełnienia przyrzeczonego świadczenia; jeżeli ze względu na przedmiot darowizny przepisy wymagają szczególnej formy dla oświadczeń obu stron, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą złożenia takich oświadczeń.

Ustawa o podatku od spadków i darowizn nie zawiera pojęcia „darowizna”, dlatego w tym zakresie należy stosować prawną definicję tego pojęcia unormowaną w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz.U. z 2016 r., poz. 380, ze zm.).

Zgodnie z art. 888 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego kosztem swego majątku. Treść tego świadczenia określa umowa darowizny. W związku z tym, że darowizna ma charakter umowny, istotnym jej elementem jest także przyjęcie darowizny przez obdarowaną osobę.

Darowizna jest świadczeniem na rzecz obdarowanego pod tytułem darmym i dobrowolnym, przy czym nie wynika ani z żadnego stosunku zobowiązaniowego, ani też z ustawy. Ponadto, nie stanowią darowizny bezpłatne przysporzenia, m.in. w przypadku, gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami kodeksu.

Jeżeli świadczenie dokonane jest na podstawie innego tytułu niż umowa darowizny – nie podlega podatkowi od spadków i darowizn.

Decydujące znaczenie dla dokonania tej oceny prawnopodatkowej ma zatem treść umowy wiążącej strony.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca zawarł wspólnie ze swoimi rodzicami umowę kredytu hipotecznego. Wnioskodawca i jego rodzice w umowie kredytowej są ujęci jako kredytobiorcy. Kwota zaciągniętego kredytu zostanie przeznaczona na nabycie lokalu mieszkalnego na wyłączną własność Wnioskodawcy. Mieszkanie od chwili zakupu będzie własnością Wnioskodawcy (dziecka) co będzie potwierdzał akt notarialny, natomiast kapitał i naliczane odsetki od chwili zaciągnięcia kredyt spłacać będą solidarnie rodzice razem z Wnioskodawcą.

Z uwagi na to, że rodzice Wnioskodawcy posiadają konto w banku, w którym został zaciągnięty kredyt, raty będą pobierane z konta rodziców, a Wnioskodawca będzie swoją część oddawał rodzicom w gotówce w wysokości zależnej od jego sytuacji finansowej. Rodzice pozostaną współkredytobiorcami do chwili, aż Wnioskodawca uzyska zdolność kredytową i do tej chwili będą spłacać razem z nim zadłużenie.

Pomiędzy Wnioskodawcą a jego rodzicami nie doszło do zawarcia umowy darowizny lub umowy zwolnienia z długu.

Jak z powyższego wynika w przedstawionym stanie faktycznym wystąpiły/wystąpią następujące czynności:

  1. zawarcie z bankiem umowy kredytu przez Wnioskodawcę wspólnie z jego rodzicami i spłata rat kredytu przez współkredytobiorców zobowiązanych solidarnie do spłaty kredytu (rodziców Wnioskodawcy);
  2. zawarcie umowy sprzedaży – nabycie własności lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę.


Zdaniem Wnioskodawcy, dokonywanie spłaty rat kredytu przez jego rodziców współkredytobiorców po stronie Wnioskodawcy nie powoduje powstania obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn. Wnioskodawca uważa, że jego rodzice spłacają kredyt zaciągnięty wspólnie z Wnioskodawcą celem zwolnienia się z długu. Wnioskodawca nie musi zatem składać zgłoszenia SD-Z2.

Dokonując oceny skutków prawnopodatkowych w podatku od spadków i darowizn należy mieć na względzie przedmiot opodatkowania tym podatkiem, którym jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych m.in. tytułem darowizny, w rozumieniu art. 888 Kodeksu cywilnego.

W opisanym stanie faktycznym, źródłem spłaty rat kredytu przez rodziców Wnioskodawcy jest umowa kredytu hipotecznego. Taka natomiast umowa stanowi odrębny od umowy darowizny stosunek zobowiązaniowy. Zatem spłaty kredytu przez współkredytobiorców (rodziców Wnioskodawcy), tj. dłużników solidarnych z umowy kredytu, nie można zakwalifikować jako darowizny. Oznacza to, że powyższe nie skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego określonego w ustawie o podatku od spadków i darowizn u Wnioskodawcy, który dokona zakupu lokalu mieszkalnego ze środków uzyskanych ze wspólnie zaciągniętego kredytu hipotecznego.

Jak wskazano powyżej przedmiotem opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn jest nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych tytułem wymienionym w art. 1 ustawy o podatku od spadków i darowizn. Katalog tytułów nabycia wymieniony w tym przepisie ma charakter zamknięty, co oznacza, że nabycie własności rzeczy lub praw majątkowych wyłącznie w drodze tych czynności prawnych może podlegać opodatkowaniu tym podatkiem.

Mając powyższe na względzie oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy. Spłata przez jego rodziców (dłużników solidarnych) rat kredytu, choć przeznaczonego na nabycie lokalu mieszkalnego przez Wnioskodawcę, nie przesądza o darowiźnie oraz powstaniu obowiązku podatkowego w podatku od spadków i darowizn dla Wnioskodawcy.

W związku z powyższym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do dokonywania zgłoszenia z tego tytułu na formularzu SD-Z2

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie wskazuje się, iż organ podatkowy rozpatruje sprawę tylko i wyłącznie w granicach zdarzenia przedstawionego we wniosku przez Wnioskodawcę. Organ podatkowy nie ocenia zgodności opisu zdarzenia sformułowanego we wniosku z rzeczywistością. Jeżeli zdarzenie przedstawione we wniosku nie odpowiada rzeczywistości, interpretacja nie wywołuje skutków prawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz.U. z 2016 r., poz. 718, ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie – w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.


doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Dołącz do zarejestrowanych użytkowników i korzystaj wygodnie z epodatnik.pl.   Rejestracja jest prosta, szybka i bezpłatna.

Reklama

Przejrzyj zasięgi serwisu epodatnik.pl od dnia jego uruchomienia. Zobacz profil przeciętnego użytkownika serwisu. Sprawdź szczegółowe dane naszej bazy mailingowej. Poznaj dostępne formy reklamy: display, mailing, artykuły sponsorowane, patronaty, reklama w aktywnych formularzach excel.

czytaj

O nas

epodatnik.pl to źródło aktualnej i rzetelnej informacji podatkowej. epodatnik.pl to jednak przede wszystkim źródło niezależne. Niezależne w poglądach od aparatu skarbowego, od wymiaru sprawiedliwości, od inwestorów kapitałowych, od prasowego mainstreamu.

czytaj

Regulamin

Publikacje mają charakter informacyjny. Wydawca dołoży starań, aby informacje prezentowane w serwisie były rzetelne i aktualne. Treści prezentowane w serwisie stanowią wyraz przekonań autorów publikacji, a nie źródło prawa czy urzędowo obowiązujących jego interpretacji.

czytaj