2016.12.19 - Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
0461-ITPB2.4511.852.2016.1.NP
z 19 grudnia 2016 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2015 r. poz. 613 z późn. zm.) oraz § 5 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2015 r. poz. 643 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Rozwoju i Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 14 października 2016 r. (data wpływu 20 października 2016 r.), uzupełnionym w dnia 8 grudnia 2016 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2016 r. został złożony ww. wniosek, uzupełniony w dniu 8 grudnia 2016 r. o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest spółką jawną zarejestrowaną w KRS w skład, której wchodzi czworo wspólników. Spółka swoją działalność rozpoczęła w styczniu 1997 r. Jest autoryzowanym dealerem samochodów i części oraz świadczy usługi między innymi w zakresie motoryzacji, pośrednictwa finansowego. Wnioskodawca aktualnie zatrudnia 170 pracowników i jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych, o którym mowa w art. 31 i art. 33-35 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka w każdym roku swojej działalności dokonuje podstawowego odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, który stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 7 lit. b) w całości stanowi koszty uzyskania przychodu. Zasady funkcjonowania funduszu zawarte są w Regulaminie gospodarowania środkami ZFŚS, który opracowywany jest zgodnie z ustawą z 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 800) i zatwierdzony jest przez wybranych przez pracowników przedstawicieli.

We wrześniu 2016 r. Wnioskodawca zorganizował trzydniową wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla pracowników i ich rodzin w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wycieczka miała charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych - chętni zgłaszali swój udział dokonując wpisu na liście uczestników. Pracownik miał możliwość zabrać ze sobą za odpłatnością (wynoszącą 50% kosztów przypadających na jednego uczestnika wycieczki) jedną osobę towarzyszącą (członka rodziny). Wycieczka miała na celu zintegrować i umożliwić aktywny wypoczynek pracownikom, co powinno korzystnie wpłynąć na efektywność pracy i wzajemne relacje, brak uczestnictwa z kolei nie wiązał się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi.

Organizację wycieczki Wnioskodawca zlecił biuru turystycznemu. Na koszt wycieczki złożyły się między innymi: koszty transportu, zakwaterowania, wyżywienia, udziału w atrakcjach - biletów wstępu. Po wystawieniu przez biuro turystyczne faktury pracodawca dokonał zapłaty ze środków ZFŚS. Następnie całkowity koszt wycieczki został podzielony na ilość uczestników, co pozwoliło ustalić koszt wycieczki na jedną osobę. Zgodnie z obowiązującym regulaminem ZFŚS uczestnictwo pracownika było całkowicie nieodpłatne, z kolei osoby towarzyszące zobowiązane zostały do zwrotu 1/2 kosztów, które to wpłaty zwiększyły środki zakładowego funduszu socjalnego. Pozostała kwota kosztu jednostkowego wycieczki dla osób towarzyszących stanowiła kwotę dofinansowania z ZFŚS.

W związku z powyższym Wnioskodawca na podstawie faktury z biura turystycznego oraz imiennej listy uczestników dokonał rozliczenia finansowego wycieczki, ustalając ostateczny całkowity koszt uczestnictwa w wycieczce dla poszczególnych pracowników i stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kwotę sfinansowaną z ZFŚS potraktował jako świadczenie rzeczowe podlegające opodatkowaniu. Zaliczka na podatek od osób fizycznych w przypadku osób, u których wartość nieodpłatnych świadczeń przekroczyła już kwotę 380 zł, została pobrana z wynagrodzenia za miesiąc wrzesień (wypłata zrealizowana 10 października).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

Czy w przedstawionej sytuacji kwota dofinansowania z ZFŚS do wycieczki dla osób uprawnionych stanowiła przychód pracownika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od której należało potrącić zaliczkę na podatek od osób fizycznych?

Czy Wnioskodawca jako płatnik podatku postąpił słusznie uznając kwotę dofinansowania z ZFŚS do wycieczki dla osób uprawnionych jako świadczenie rzeczowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i potrącił zaliczkę na podatek od kwoty dofinansowania powyżej 380 zł?

Zdaniem Wnioskodawcy, kwotę dofinansowania do wycieczki z ZFŚS należało uznać za przychód i potrącić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych. Kwota dofinansowania stanowiła świadczenie rzeczowe, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, więc jeżeli wartość wszystkich świadczeń rzeczowych uzyskanych przez pracownika przekroczyła 380 zł w roku podatkowym to stanowiła przychód w momencie przekroczenia tej kwoty.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie natomiast do art. 11 ust. 2 ww. ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Z kolei, zgodnie z treścią art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia..

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto, treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

W myśl art. 12 ust. 2 ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców- jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Natomiast, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 wolna od podatku dochodowego jest wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Na podstawie art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy- wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 1 ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca zorganizował trzydniową wycieczkę turystyczno-krajoznawczą dla pracowników i ich rodzin w ramach Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Wycieczka miała charakter dobrowolny i powszechnie dostępny dla wszystkich uprawnionych - chętni zgłaszali swój udział dokonując wpisu na liście uczestników. Pracownik miał możliwość zabrać ze sobą za odpłatnością (wynoszącą 50% kosztów przypadających na jednego uczestnika wycieczki) jedną osobę towarzyszącą (członka rodziny). Wycieczka miała na celu zintegrować i umożliwić aktywny wypoczynek pracownikom, co powinno korzystnie wpłynąć na efektywność pracy i wzajemne relacje, brak uczestnictwa z kolei nie wiązał się z żadnymi konsekwencjami pracowniczymi.

Mając na uwadze powyższe wyjaśnić należy, że dokonując oceny czy udział w wycieczce krajoznawczo-turystycznej prowadzi do powstania przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy kierować się wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r., poz. 947), w którym stwierdzono, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, obiektywne kryterium - wystąpienia po stronie pracownika przysporzenia majątkowego (korzyści) - nie jest natomiast spełnione, gdy pracodawca proponuje swoim pracownikom udział w spotkaniach integracyjnych, choćby organizowanych poza miejscem pracy (imprezy wyjazdowe). W tym przypadku, nawet jeśli pracownik uczestniczy w spotkaniu dobrowolnie, to po jego stronie nie pojawia się żadna korzyść, choćby w postaci zaoszczędzenia wydatku.

Natomiast, bez elementu realnego w postaci otrzymania korzyści przez pracownika nie uzyskuje on przychodu. Nie występuje zdarzenie, z którym ustawa wiąże powstanie obowiązku podatkowego. Tym bardziej, bez skonkretyzowanego i indywidualnie przypisanego świadczenia, brak jest podstaw do określenia jego wysokości. Tak więc, udział w spotkaniu integracyjnym zaoferowanym przez pracodawcę pracownikom, nie oznacza uzyskania przychodu przez pracownika, gdyż brak jest podstaw, by świadczenie adresowane do wszystkich przypisać indywidualnym uczestnikom, jako ich wymierną korzyść.

Odnosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać zatem należy, że udział pracowników i ich rodzin w wycieczce turystyczno-krajoznawczej sfinansowanej z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, mającej na celu integrację, w związku z czym miała zostać zwiększona efektywność pracy i poprawione wzajemne relacje, nie stanowi dla pracownika przysporzenia majątkowego, a tym samym świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji po stronie pracownika nie powstał przychód ze stosunku pracy na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych od którego Wnioskodawca zobowiązany był obliczyć i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z art. 31 ww. ustawy.

W związku z tym należy wskazać, że skoro udział pracownika we wskazanej we wniosku wycieczce turystyczno-krajoznawczej nie generuje dla niego przychodu podlegającego opodatkowaniu to zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie znajduje zastosowania.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2016 r. poz. 718 z późn. zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Administracji Skarbowej w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin